Φτερούγισμα

Την εικόνα την ανακάλυψα εδώ:

https://iamachild.wordpress.com/category/tremblay-claudia/

Με άρπαξε ένα χέρι θυμάμαι
κι ύστερα κόπηκε από τον  καρπό
κι έμεινε η παλάμη νεκρή
μες στη δική μου
σαν κούκλα
χωρίς πρωτοβουλία πια
με το δάχτυλο αγκυλωμένο
να δείχνει έναν δρόμο.
Διάλεξα να στρέψω το χέρι
προς τον ουρανό.
Δεν μιλώ πια.
Σωπαίνω και πάω.
Οι μπροστινοί δεν λένε πού.
Ακολουθώ τη ροή.
Περπατώ κοιτώντας τα πουλιά
και τα λουλούδια.
Εγώ είμαι ανάμεσα.
Οι ρίζες μου έγιναν πόδια
και περιμένω
τα πόδια να γίνουν φτερά.
Ένα τεράστιο μάτι
ζουμάρει πάνω μου
στο ταξίδι μου
στην πείνα μου
στις μεταμορφώσεις μου
και βραβεύονται
επώνυμοι κύριοι
καταξιωμένης δράσης,
οι φωτογράφοι μου.
Έγινα αθάνατος
ακόμη κι αν πεθάνω σήμερα
εσύ θα εξακολουθήσεις
να κοιτάς σαν ταινία τη ζωή μου
χωρίς τη μετάφραση των υποτίτλων
και χωρίς να κόψεις εισιτήριο.
Κι εγώ σε παρακολουθώ.
Τρομαγμένος κρύβεσαι
μην σε ανακαλύψουν
οι πόλεμοι
η πείνα
η φτώχεια
η έσχατη ανάγκη.
Φοβάσαι τον διπλανό σου
το θεό σου
το αύριο
τον εαυτό σου
κι εμένα,
ένα ασυνόδευτο παιδί
που κοιμάται
σε μία πρόχειρη σκηνή
και ζωγραφίζει μ' ένα ξύλο
στο χώμα
το αύριο που εσύ φοβάσαι.
Σαν ξημερώσει
θα 'χω κιόλας μεγαλώσει
θα 'χουν γίνει τα πόδια μου φτερά
και δε φοβάμαι πια
τίποτε άλλο
παρά μην γίνω σαν κι εσένα
με τον καιρό.
Φοβισμένο πουλί
φυλακισμένο μέσα στο κλουβί του μυαλού του.