Βουβή μαθήτρια

6ο Βραβείο στον Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας (2015) 

-Πώς διαπιστώνουμε την ευνοϊκή πολιτική του Κωνσταντίνου του Ά  προς τους Χριστιανούς;  επέμενε ο καθηγητής.

Κουνώντας το κεφάλι της με επίμονη άρνηση, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις του καθηγητή ιστορίας μ’  ένα «Δεν ξέρω» στη νοηματική. Αυτός όφειλε να παραδώσει βαθμολογία τριμήνου και επέμενε με μία επιφανειακή φιλευσπλαχνία, μήπως κι αποσπάσει μία σωστή απάντηση από τη μαθήτρια για να μπορεί να δικαιολογήσει το 12 του ελέγχου. Τελικά κατέληξε στο 10. Βάση. Δεν είναι βάση. Είναι ο βατήρας πάνω από έναν άγριο ωκεανό που από μεγάλο ύψος συνθλίβει αδίστακτα την 14χρονη, η οποία αντέχει κι επιβιώνει, προς έκπληξη όλων, χωρίς να φωνάξει «βοήθεια». Οι πραγματικοί υπερήρωες δεν χωράνε μέσα στα βιβλία ιστορίας, ούτε στα κόμικς, μόνο στη ζωή.

«Προβληματική Οικογένεια» είναι το πρώτο στοιχείο που συνοδεύει το  μαθητικό φάκελό της. Το πώς και το γιατί πάντα μένουν αναπάντητα ως το τέλος της ζωής. Άθελά του ο άνθρωπος κολυμπά στην κοίτη του ποταμού που του αναλογεί. Οι βαθιές ψυχές αντιστοιχούν σε αγριεμένα και απύθμενα ποτάμια. Η Χρυσούλα σμιλευόταν έτσι. Άνθρωπος βαθιάς ψυχής και απύθμενης δύναμης, παρόλο που όλοι την σκιαγραφούσαν ως ασθενική και εκ πεποιθήσεως ανάπηρη. Τα χέρια της είχαν μία ηθελημένη ακινησία που την ενεργοποιούσε στο χώρο του σχολείου. Σαν να μην ήθελε ν’ αγγίξει τίποτε. Οι φωνητικές της χορδές σε μόνιμη αχρηστία. Ούτε η βαθιά ανάσα της είχε, έστω, μία ελάχιστη χροιά φωνής. Ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι. Μία προσποιητή βαρηκοΐα βόλευε την αδιαφορία που έδειχνε προς όλους και όλα. Έμοιαζε μονίμως απούσα. Αθόρυβη και πού και πού διάφανη. Στο πρόσωπό της, όμως, φορούσε δύο ανακριτικά μάτια. Όση αναπηρία υιοθετούσε στο υπόλοιπο κορμί της, την αντιστάθμιζε με διείσδυση στα δυο της μάτια, που είχαν την υπομονή της παρατήρησης, την ικανότητα συνδυαστικής καταγραφής και τη δύναμη της σιωπής. Κανείς δεν τα ‘χε διαβάσει ποτέ.

Στο σχόλασμα πάντα την ακολουθούσαν  τ’ αδέσποτα σκυλιά που συχνάζουν στο προαύλιο του σχολείου, περιμένοντας μία μπουκιά από το κολατσιό των παιδιών. Σαν να την θεωρούν μία από την αγέλη. Δεν έχουν κι άδικο. Αν υπήρχαν αδέσποτα παιδιά, η Χρυσούλα θα ήταν ένα από αυτά, ελλείψει ουσιαστικής επίβλεψης και γονικής παρουσίας. Μεγάλωνε με τον υπερήλικο παππού –πόσο δύστροποι γίνονται οι άνθρωποι σαν περνούν τα χρόνια!- που πιο πολύ χρειαζόταν την ανάγκη της, παρά μπορούσε να τη βοηθήσει και έτσι ενηλικιώθηκε πριν καν μπει στην εφηβεία της. Οι συνθήκες σε ενηλικιώνουν, όχι τα χρόνια. Κάποιες φορές, όταν το καθετί φάνταζε δυσβάσταχτο, έσκαβε διέξοδο φυγής και συναντούσε όλα όσα της λείπουν κι όσα δε γνώρισε ποτέ.

Έφευγε χωρίς να ειδοποιήσει ποτέ κανέναν. Είτε από το σπίτι, είτε από το σχολείο. Έκλεινε τα μάτια, άνοιγε το παράθυρο και το σκαγε, όπως το σκάνε τα όνειρα από το φεγγίτη της ζωής, όταν η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να τη ζεις. Συναντούσε την παιδικότητά της, την μητέρα της και βουτούσε ολόκληρη σε μία ζωή που δεν έζησε. Της μιλούσε ώρες και έπλαθε απαντήσεις στο διάλογο. Εκείνο το απόγευμα της διηγήθηκε μ’ ένα παράπονο το περιστατικό με τον καθηγητή ιστορίας.

-Τι να του απαντούσα; Πες μου τι; Επέμενε στο «Πώς διαπιστώνουμε την ευνοϊκή πολιτική του Κωνσταντίνου του Ά  προς τους Χριστιανούς;» Και ο αντίλαλος των λέξεων με στοίχειωσε «Ευνοϊκή πολιτική….. Χριστιανούς… Χριστιανούς… Χριστιανούς….».  Ο Κωνταντίνος ο Ά φέρθηκε ευνοϊκά στους Χριστιανούς. Ήταν δεδομένο. Κι εγώ ήθελα απλά να του πω πως στην δική μου ιστορία νιώθω ότι ο Θεός δε φέρθηκε καθόλου ευνοϊκά σε μένα. Με ανέβασε σε ένα ψηλό βατήρα, πάνω από έναν ανθρωποφάγο ωκεανό και άφησε τον  άγριο άνεμο να με ρίξει με δύναμη στα κύματα. Πάλεψα πολύ να επιβιώσω. Παλεύω ακόμη. Και εκεί που έμαθα να ανασαίνω και κάτω από το νερό, να γίνομαι αμφίβιο, εμφανίστηκες εσύ κύριε καθηγητά, σαν ψαράς με αγκίστρι. Κάρφωσες ένα δόλωμα στην άκρη και το πλησίασες στο πεινασμένο στόμα μου, στην πεινασμένη για ανθρωπιά ψυχή μου. Όταν ήμουν πιο μικρή είχα διακρίνει στον δάσκαλό του δημοτικού κάποια χαρακτηριστικά που έχουν οι γονείς και οι κηδεμόνες.  Αληθινό ενδιαφέρον, επιμονή, υπομονή, αφοσίωση. Στο γυμνάσιο οι καθηγητές, απρόσωποι, είναι απλά καλοί στη δουλειά τους. Ο μαθηματικός διδάσκει μαθηματικά. Ο φιλόλογος αρχαία, ιστορία. Ο φυσικός φυσική κτλ. Δεν το δαγκώνω το δόλωμα της επιφανειακής φιλευσπλαχνίας πια! Δεν το δαγκώνω. Προτιμώ να μείνω στην ίδια τάξη. Δεν  θέλω άλλη φιλανθρωπία που διαρκεί 5 λεπτά από την ώρα της εξέτασης. Έχω ανάγκη από έναν άνθρωπο. Ακούτε; Ουρλιάζω, μα δεν μ’ ακούει κανείς. Και σκέφτομαι μήπως εσείς είστε ανάπηροι, κουφοί, ανίκανοι και βολεμένοι άνθρωποι που βγάζετε το μεροκάματο πάνω στο δύσκολο πάζλ της ψυχής μου. Εγώ είμαι εδώ, παλεύω κι αντέχω μέρα με τη μέρα. Και γράφω ιστορία. Δεν διαβάζω. Γράφω. Ηθελημένα ή μη.

Ο φεγγίτης έκλεισε. Το όνειρο επέστρεψε στο δωμάτιο. Η Χρυσούλα εξαντλημένη από την εξομολόγηση -πάντα κουράζουν οι σκληρές αλήθειες- αποκοιμήθηκε. Το όνειρο ζωής πάντα επέστρεφε στον ύπνο της. Μητρική αγκαλιά. Τίποτε άλλο. Αυτό μόνο.

Το επόμενο πρωί, πάλι σχολείο. Σ’ αυτήν κοινωνία, σ’ αυτήν την τάξη δε χωρούν ΑΜΕΑ. Η Χρυσούλα το ήξερε καλά. Δεν είναι ρατσισμός. Απλά οι καθηγητές δεν είναι εξειδικευμένοι να προσφέρουν εκπαίδευση σε βουβά και κακοποιημένα από τη πραγματικότητα παιδιά με φλύαρη ψυχή. Η βουβή μαθήτρια χαριστικά προβιβάζεται από τάξη σε τάξη, χωρίς ποτέ να εξετάσει κανείς γιατί δεν μπορεί να μιλήσει. Γράφει όμως. Πού και πού άρει την ακινησία των χεριών της και συμπληρώνει κάποιες απαντήσεις στα διαγωνίσματα, κυρίως της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πέρσι, στην Ά γυμνασίου, μέσα σε μία διασταύρωση κειμένων και ζωής γνώρισε τον Κωνσταντή της Λίτσας Ψαραύτη.  Ένιωσε πως μοιάζουν. Οι άνθρωποι που έχουν κοινές συναισθηματικές εμπειρίες έλκονται. Είχε κι αυτή ένα χέρι βιοπαλαιστή απλωμένο κι ας μην το έβλεπε κανείς. Σ’ αυτό το διαγώνισμα εξέπληξε τους πάντες. Απάντησε, αν και λιτά, με ακρίβεια κι ευστοχία σε όλες τις ερωτήσεις.

Στη Συνέλευση των καθηγητών για κείνο το τρίμηνο θίχτηκε το θέμα της, μα του αφιερώθηκε ένα δεκάλεπτο, όσο αναλογούσε σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου οι καθηγητές περιορίζονταν σε διαπιστώσεις, νιώθοντας ανίκανοι να προσφέρουν κάτι παραπάνω, εξάλλου όπως έλεγαν «Δεν είμαστε ψυχολόγοι, ούτε κοινωνικοί λειτουργοί. Αν μία λάθος προσέγγιση προξενήσει περισσότερο κακό στην ψυχολογία της μαθήτριας, τότε ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;». Ήταν δύσκολη περίοδος για ευθύνες. Όπως είναι πάντα. Υπήρχε πλέον και το καθεστώς της αξιολόγησης, όπου ο καθένας πάλευε να είναι άριστος σε ό,τι του αναλογεί και ταυτόχρονα να μην αναλαμβάνει ό,τι μπορεί ν’ αποφύγει. Έτσι σ’ ολόκληρη την σχολική κοινότητα, σ’ ολόκληρη την κλειστή κοινωνία της επαρχιακής πόλης, σ’ ολόκληρο τον κόσμο -όπως φαινόταν στα μάτια της μικρής- δεν υπήρχε κανείς που να αναλάβει την ευθύνη της.

Την επόμενη μέρα παρακάλεσε την Διευθύντρια να της δώσει τον έλεγχο προόδου γιατί ο παππούς ήταν αδύνατο να βγει από το σπίτι. Η Διευθύντρια ανταποκρίθηκε. Δεκέμβρης. Τα χέρια της ήταν παγωμένα.11 3/16. Χωρίς να πει κουβέντα, 11 3/16. Μοιάζει με υποθερμική θερμοκρασία ενός παιδιού σε χειμέρια νάρκη. Μειδίασε.

Εκείνο το βράδυ έκλεινε ένα χρόνο επίσημης καταγραφής. Αποφάσισε να κάνει απολογισμό. Έβγαλε πάνω στο κρεβάτι της τις σημειώσεις που αφορούσαν τη συμπεριφορά όλων των ενηλίκων που εμφανίζονταν, έστω και σποραδικά, στη ζωή της. Τους αρχειοθέτησε, τους ομαδοποίησε, τους μελέτησε. Κανείς δεν κατείχε ικανότητες επίλυσης δύσκολων προβλημάτων ζωής. Τους απέρριψε όλους, έναν έναν. Πήγε να βουρκώσει, μα συγκρατήθηκε. Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς τον  καθρέφτη. Η μοναχικότητά της προσωποποιημένη καθόταν οκλαδόν στο κιλίμι. Απευθύνθηκε στον εαυτό της:

«Είμαστε μόνες. Εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα. Η μόνη μας διέξοδος είναι να σε υιοθετήσω και να με υιοθετήσεις. Αν δέχεσαι κλείσε μου το μάτι.»

Το είδωλο ανταποκρίθηκε.

«Είμαστε ομάδα  και θα δώσουμε όρκο απόψε:

Θα κοιτάμε πιο ψηλά από τα σκυμμένα κεφάλια των ανθρώπων και δεν θα σκύψουμε ποτέ το δικό μας. Θα κοιτάμε πιο πέρα από τους βαθμούς αξιολόγησης των καθηγητών, που δεν ξέρουν να αξιολογούν την αντοχή και την δύναμη του ανθρώπου. Θα κοιτάμε μέσα στο κάθε πρόβλημα, να βρούμε τί θέλει να μας διδάξει. Θα κοιτάμε η μία την άλλη στα μάτια και θα μιλάμε με σιωπή, μέχρι να βρεθεί ένας άνθρωπος να μπορέσει να μας καταλάβει.»

Τέντωσε το χέρι της στο καθρέφτη για χειραψία συμφωνίας. Το είδωλο ανταποκρίθηκε. Του έδειξε και τον έλεγχο προόδου. Ανάποδα καθρεφτίστηκε ο βαθμός. Ενεργοποίησε τη δυσλεκτική της όραση. Τα νούμερα  χόρεψαν  μπροστά της, έκαναν στροφή: 16 3/11.

Ήδη έκανε μία σημαντική πρόοδο. Έμαθε πως ο Θεός, η Μητέρα κι ο Δάσκαλος κρύβονται μέσα μας, εκεί βαθιά που οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει πλέον να ψάχνουν.

Είχε αφομοιώσει το πρώτο της μάθημα…

...διότι Ερωτευμένοι.

Πήρε τις δύο λωρίδες του δρόμου
νοσοκομειακά λευκές
τις έδεσε στους αστραγάλους.
Τέντωσε τα χέρια ως το σύννεφο
κι άρχισε ν΄ανεμίζει
με βλέμμα αδάμαστο
200ων ίππων αγέλη.

Έκλεισε τα βλέφαρα,
φυλάκισε τους καλπασμούς
για τη στιγμή του μακελειού.

Εκείνος, πάνοπλος
ίσια πάνω της
με το θωρακισμένο αρσενικό Εγώ του.

Σαν άγγιξε το διάφανο ύφασμα
του Μυαλού της,
άνοιξε τα μάτια της.
Χύθηκαν τ' άλογα
και το αίμα
ποτάμι.

Βρέθηκαν ακρωτηριασμένοι
σε μία αγκαλιά
που δεν της έλλειπε κομμάτι.

Αθάνατοι
διότι Ερωτευμένοι..

Διάδραση

Ζωντανό πανί
μία κόκκινη φούστα που ανεμίζει
απορροφώντας το αίμα
από τις φλέβες στις κλωστές
τσαλακώνει τον εαυτό του
και τη Γυναίκα που ντύνει.

Άπειρες γωνίες
τεθλασμένης αγκαλιάς
καμπυλότητες στοχασμού
κι όλο σφίγγει η ζώνη στη μέση
το υπόγειο σκαρφαλώνει ως τη σοφίτα
κι ο ήλιος
που αρνιόταν να τρυπήσει το σύννεφο
επιτίθεται στο εσωσκοτάδι
τυφλώνοντας τις αλήθειες
που μόλις κατόρθωσα να ψιθυρίσω.

Η σκηνοθέτης
μου δίνει οδηγίες επιτυχίας
της αποκάλυψης που επιχειρώ
του εαυτού μου
μα εγώ
πισώπλατα τη σκοτώνω
φοράω τα ρούχα της
και σκηνοθετώ διάδραση
πάνω στο σταυρό που πιστεύεις
πάνω στο παράπονο που νικάς.

Εμμένεις θεατής
μα η κάμερα έχει στραφεί εναντίον σου.
Είτε αποδεχτείς το ρόλο
είτε δεν
το εκτελεστικό απόσπασμα
του δειλού εαυτού σου
θα σε στήσει στον τοίχο
αυτού του τεράστιου κουκλοθέατρου
θα σωριαστείς στη σκηνή
τυλιγμένος με το αρχαίο κόκκινο
μιας αυθαίρετης θυσίας
χωρίς ποτέ να ξέρεις για ποιον
και γιατί θυσιάστηκες
κι αν κατάφερες τελικά
να αλλάξεις τον ρου του Μεγάλου Σεναρίου.

Το της πλατείας χειροκρότημα
μια προσευχή
νεκρικής σιγής
για όλα τα ανώνυμα θύματα
αυτού του αμοντάριστου πολέμου
που γυρίζεται και μετά θάνατον.

Ρίζα

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Σκαλίζοντας την ετυμολογία μου

επεκτάθηκα ως τα συνώνυμά σου

τόσο που

Σε αμφισβήτησα 

σαν να ήσουν ο Εαυτός μου

και Μ' ερωτεύτηκα

σαν να ήμουν Εσύ.

Γενοκτονία έτον._

~Μνήμη μου, σε λένε Πόντο~

 Παρόλο που πήγα μόνη μου, είχα νοερά μαζί μου την γιαγιά και τον παππού, μα κυρίως την πρόγιαγιά μου που έζησε το δράμα της γενοκτονίας και κατάφερε να φτάσει σώα ως τη Μακεδονία για να ριζώσει εδώ.

Την εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου διοργάνωσε το 2ο Δημοτικό Σχολείο Γιαννιτσών και πραγματοποιήθηκε στις 16.5.2016 στο Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών.

Όταν τις μνήμες αυτές τις παραδίδεις στα παιδιά είσαι σίγουρος πως η ιστορική αλυσίδα δε θα σπάσει. Για να συμβεί αυτό, πέρα από τον γονιό, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο δάσκαλος. Γι΄αυτό νιώθω πως το πιο μεγάλο χειροκρότημα της βραδιάς το αξίζουν οι δασκάλες του 2ου Δημοτικού Σχολείου Γιαννιτσών Φουλίδου Παρθένα, Καλαϊτζίδου Ιωάννα, Καρύπη Ιωάννα, η μουσικός Πολυχρονίδου Μαρία και η θεατρολόγος Βασιλείου Ευσταθία, για την πρωτοβουλία τους να εργαστούν με τα παιδιά ζωντανεύοντας τις μνήμες και φυσικά τα παιδιά που μίλησαν, τραγούδησαν, χόρεψαν ποντιακά και μάς αφηγήθηκαν τί έγινε το 1914-1923. 

Την  πολύτιμη συνεργασία τους στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης προσέφεραν το Μουσικό Σχολείο Γιαννιτσών (που με το Έργο του τιμά και κάνει περήφανη την πόλη μας εντός και εκτός συνόρων του νομού και του αξίζουν νέες εγκαταστάσεις ώστε ν' αντικατασταθούν οι λυόμενες αίθουσες) μέσω του  καθηγητή παραδοσιακής μουσικής Στεφανίδη Αλέξανδρου και ο Σύλλογος Ποντίων Γιαννιτσών.

Την εκδήλωση άνοιξε ο κ. Σαράντος Καργάκος, ιστορικός - συγγραφέας. Εμπεριστατωμένα παρουσίασε άλλη μία φορά τα ιστορικά στοιχεία που δικαιολογούν τη χρήση του όρου Γενοκτονία, ως όρου Διεθνούς Δικαίου, για το δράμα που έζησε ο Ελληνισμός του Πόντου.

Οι νεότουρκοι με τη στήριξη (ω! τί έκπληξη!) των Γερμανών οργάνωσαν συντονισμένο σχέδιο εξόντωσης, εξάλειψης και αφανισμού των Ελλήνων του Πόντου, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Έλαβαν χώρα σφαγές, διωγμοί, τάγματα εργασίας, εξορίες, πυρπολήσεις χωριών, δολοφονίες. Σ' αυτούς που γλίτωσαν οφείλουμε το ότι είμαστε εδώ και συνεχίζουμε την Ιστορία του Ελληνισμού του Πόντου.

Τα λεγόμενα του κ. Καργάκου πλαισίωσαν οι μαθητές του 2ου Δημοτικού Σχολείου με τραγούδια, τα οποία με ιστορική ακρίβεια καταγράφουν, μέσα από τα λόγια των ίδιων των ξεριζωμένων Ποντίων, τις τραγικές μνήμες.

Ακολούθησε θεατρικό από τους μαθητές της Δ' τάξης. Οι μαθητές κατάφεραν να μας ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο με ζωντανές αναπαραστάσεις, πομπές διωγμένων, μανάδες με τα παιδιά αγκαλιά, με αναμμένα κεριά στα χέρια, σαν να σιγόκαιγαν δίπλα μας οι ψυχές όσων χάθηκαν, με τη λύρα να κλαίει, με τα μάτια δακρυσμένα, με το προσφυγικό αίμα να πυχτώνει θυμούμενο στιγμές που εμείς δε ζήσαμε, μα τις κουβαλάμε μέσα μας.

Οι μαθητές της Δ' τάξης που συμμετείχαν στο θεατρικό ήταν:
Γιαγιά: Συλέμα Κοσμίδου, Παππούς: Πετλάκης Αθανάσιος, Μελάνα: Καλέα Χριστίνα, Πατέρας: Κουτσουράς Στέφανος, Εγγόνια: Σιγκούνη Βασιλική, Τσιμπούκης Σεραφείμ, Μαυρένης Χρήστος

Η λύρα πάντα με κάνει να κλαίω. Η φωνή της κουβαλά έναν θρήνο, ακόμη κι όταν μιλά για αγάπη.

"Κανείς να μη ζήσει κάτι παρόμοιο" αναφέρθηκε από τον κ. Καργάκο, μα και από τους μαθητές του θεατρικού.

Το οικονομικοπολιτικό πλαίσιο και η ανταγωνιστική επικράτηση, επαναλαμβάνουν την ιστορία. Τότε θύματα ήταν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες του Πόντου, οι Ασσύριοι.  Σήμερα, ποιοι;

Οι δικοί μου παππούδες ήταν Απεσλήδες. Θυμάμαι την γιαγιά μου να το λέει. Βουνίσιοι. 

Στην έκθεση φωτογραφίας του Ασλανίδη Απόστολου, που πραγματοποιήθηκε στο φουαγιέ του Πνευματικού Κέντρου, δεν υπήρχαν φωτογραφίες από τα δικά μου τα μέρη. Όμως ένα μεγάλο μέρος από τις αλησμόνητες πατρίδες ήταν αποτυπωμένο στην έκθεση.

Επισήμανση του κ. Καργάκου: Όχι χαμένες πατρίδες, μα Αλησμόνητες Πατρίδες!

353.000 νεκροί.

Γενοκτονία έτον.

Απεργία πολιτικών εις την χώραν

Σήμερα, ανήμερα Άνοιξης, οι πολιτικοί της χώρας εξήγγειλαν απεργιακές κινητοποιήσεις με καθιστικές διαμαρτυρίες - όχι στις δερμάτινες καρέκλες τους - μα στους κόμβους των εθνικών οδών μιμούμενοι τους αγρότες. Απεργούν εις πείσμα προς την αδυναμία του λαού να διεξάγει μία της προκοπής απεργία.

Τα αιτήματα που κατέθεσαν οι πολιτικοί στις επιτροπές πολιτών είναι:

1. Θέλουμε όταν ψηφίζουμε ένα νομοσχέδιο που καταλύει θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα να είστε όλοι στο δρόμο, εργαζόμενοι, ημιαπασχολούμενοι, άνεργοι, ηλικιωμένοι, παιδιά. Να υπάρχει ένταση που δηλώνει πως εμείς, οι έχοντες την Εξουσία, μπορούμε να κάνουμε τη ζωή σας Άνω Κάτω. Θέλουμε να μάς πολεμάτε άγρια άσχετα που Εμείς πάντα θα περνάμε τα ποθητά των ισχυρών μέτρα. Όσο πιο μεγάλη η αντίσταση του λαού, τόσο πιο έντονη η Νίκη των Κυβερνώντων, και ΔΕΝ έχετε το δικαίωμα να μας στερείτε αυτόν τον θρίαμβο.

2. Απαιτούμε να παρακολουθείτε χωρίς διάσπαση προσοχής τις ομιλίες μας είτε δια ζώσης, είτε από τα ΜΜΕ και τα social media (εξαγγελίες ανανεωμένων προγραμμάτων, ανασχηματισμοί, σχολιασμοί κυβερνώντων και αντιπολίτευσης πάνω σε νομοσχέδια που θα ψηφιστούν ή ψηφίστηκαν ήδη, κ.α.)

3. Απαιτούμε να μας πιστεύετε! Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία έντονη δυσπιστία που συνοδεύεται από πλήρη αδιαφορία και αποσυντονίζει ολόκληρη την πολιτική σκηνή. Για σκεφτείτε ένα θέατρο, όπου το κοινό συζητά αδιάφορο μεταξύ του, κοιμάται, ονειρεύεται, μιλά στο κινητό, τρώει, πηγαίνει κατ' επανάληψη στην τουαλέτα... Πώς να συγκεντρωθούν οι ηθοποιοί στους ρόλους τους;

4. Απαιτούμε να ζητάτε ρουσφέτια. Τον τελευταίο καιρό μειώθηκε ο αριθμός ρουσφετιών και αυτό κλονίζει την εξαρτημένη σχέση μας με το λαό.

5. Ζητούμε να μην ξεχνάτε τόσο εύκολα τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις. Ακυρώνετε έτσι την βαρύτητα του κάθε Πολιτικού που συνέβαλλε στο εκάστοτε γεγονός. Ξεχάσατε τόσα από τον Αντρέα. Το ότι η περίοδος '74 και μετά ήταν περίοδος έντονης δανειοληψίας. Ξεχάσαμε και την στροφή του το '80. Υποσχόταν π.χ. να βγούμε από την ΕΟΚ και μόλις ανέλαβε την εξουσία ξαφνικά το κόστος της εξόδου έγινε μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής. Δε γίνεται να αναφέρουμε το όνομα Αντρέας και να θυμάστε μόνο μία Αεροσυνοδό που εκδίδει βιβλία και μαλώνει με μία Μαργαρίτα. Υποβιβάζετε τον Πολιτικό! Κι άλλο παράδειγμα, δε γίνεται να λέμε Σημίτης και π.χ. να μη θυμόσαστε το χρηματιστήριο! ΜΗΝ ξεχνάτε! Ακυρώνετε εμάς ως πολιτικούς και τη συμβολή μας στην πορεία της Ελλάδας προς το μέλλον (αβέβαιο ή... μη).

6. Τέλος απαιτούμε όταν προαναγγέλλετε κάτι, να το κάνετε! Δε γίνεται να προειδοποιείτε πως θα κατεβείτε ΟΛΟΙ με τα τρακτέρ στην Αθήνα και να έρχονται δυο τρία δείγματα απ' όλη την Ελλάδα. Άδικα ετοιμάσαμε να αντιτάξουμε τα τανκς στις εισόδους της Αθήνας!  Σκεφτείτε πόσες εργατοώρες πήγαν χαμένες! Όταν λέτε κάτι, θέλουμε να τηρείτε το λόγο σας!

Σημείωση: 
Αν άμεσα δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας η απεργιακή κινητοποίηση θα συνεχιστεί επ αόριστο καθιστώντας την χώραν ακυβέρνητο καράβι.

Δε θέλουμε δημοσιογράφους να καλύψουν την απεργία. Θα αυτοφωτογραφηθούμε, θα τραβήξουμε video και θα αναρτήσουμε στο instagram, twitter και fb  τα καίρια στιγμιότυπα των κινητοποιήσεων.
Και φυσικά τα στιγμιότυπα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα και απαγορεύεται αυστηρώς η αναδημοσίευσή τους.


Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Η Επιτροπή Αγώνα των αγωνιζόμενων πολιτικών της χώρας

..ενός λεπτού σιγή δε φτάνει..

Για όλα τα παιδιά που δεν κάναμε

για όλα τα ταξίδια που αναβάλαμε

για όλους τους καβγάδες που φοβηθήκαμε

για όλες τις αγκαλιές που στερηθήκαμε

για όλα τα σχέδια που αφήσαμε στη μέση

για όλους τους γκρεμούς που έχουμε πέσει

για όλες τις ερμηνείες που παρερμηνεύσαμε

για όλες τις παγίδες στις οποίες πέσαμε

για όλα τα φεγγάρια που πνίξαμε στο σκοτάδι

για όλους τους θανάτους που μας άφησαν σημάδι

για όλες τις αυτοκτονίες που τολμήσαμε

για όλες τις ζωές που δολοφονήσαμε

για όλες τις σιωπές που κλειδώσαμε

για όλα τα λάθη που δε μετανιώσαμε

για όλα τα όρια που δεν ξεπεράσαμε

για όλες τις αλήθειες που δειλιάσαμε

για όλες τις φυγές που αποπειραθήκαμε

για όλους τους εαυτούς που υποδυθήκαμε

για όλα τα "σ' αγαπώ" που δαγκώσαμε

για όλα τα "σε μισώ" που διογκώσαμε

για όλα όσα δεν προλάβαμε

για κείνα που με σώμα κι αίμα μεταλάβαμε

για όλους τους χωρισμούς που σχεδιάσαμε

για όλες τις φωτιές που ανάψαμε

ενός λεπτού σιγή δε φτάνει

ξεχειλίζουν οι φλέβες ποτάμι

και ο κάθε νεκρός εαυτός που επιπλέει

καίγεται ολόκληρος κι ακόμα καίει.

κεφαλαια

φοβάμαι τα κεφαλαία γράμματα
η σκιά τους ταΐζει τη γλώσσα μου
με κείνο το σκληρό χώμα
που απορροφά ουρλιαχτά νεκρών
για να θεριεύουν οι ρίζες τους
πάνω από την παιδική φωνή μου

η έντασή τους τρομοκρατεί τις σιωπές μου
και μαζί τους φοβάμαι και τις τελείες
που υποχρεώνουν τις προτάσεις να κεφαλαιοποιούν
το πρώτο τους γράμμα
σε χαρτονομίσματα ακριβής αξίας φθόγγων
τη στιγμή που ο λυγμός μου
δεν έχει κεφάλαιο
για να επιβαρυνθεί κι άλλο υψόμετρο
ωμής διαπραγμάτευσης.

Σ' αυτήν την πόλη
γέμισε η αγορά καλλιτεχνικές επιγραφές
κλειστών καταστημάτων
με τα κεφαλαία τους κεφάλαια χρεωμένα
κι εγώ
ακέφαλη και πεζή
σαν τα ψιλά γράμματα μιας καταδικαστικής
και αιώνιας σύμβασης
δε διαβάζομαι στην ώρα μου
παρά ετεροχρονισμένα ξυπνώ από τον ύπνο μου
και υπενθυμίζω
την τραγικότητα των Κεφαλαίων
και υποκεφαλαίων
του ενυπόγραφου παρόντος

Εναλλακτική Προτροπή Απεργίας

Τα ΘΕΛΩ  μου είναι που με τραβούν απ' το μανίκι

να βγω στο δρόμο,

σαν κακομαθημένα παιδιά

που δεν κατανοούν τα ΠΡΕΠΕΙ των κυβερνήσεων

και διεκδικούν το χώρο τους στη Ζωή μου

οδηγώντας με να διεκδικήσω μία πληθωρική Ζωή

που δε χωρά στα κακοπληρωμένα ωράρια εργασίας και

στις εξαθλιωμένες μικρές ώρες ανάπαυσης.

Τα ΘΕΛΩ μου είναι κακομαθημένα παιδιά 

και δεν υπακούν διαταγές αυθαίρετης συμμόρφωσης, τάξης κι ασφάλειας.

Τα ΘΕΛΩ μου θέλουν Χώρο.

Όπως κι Εγώ θέλω Ουρανό.

Γι' αυτό και βγαίνω στο δρόμο.

Για να μπορώ να κυκλοφορώ ανάμεσα στο θνητό και στο άφθαρτο

με απόθεμα φαντασίας 

που μπορεί να διακρίνει τη  μαγική λεπτομέρεια και το θαύμα του κόσμου.

Θέλω να διατηρήσω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα την παιδική μου ματιά

που πάντα εκπλήσσεται μπροστά στο καθετί 

και για να συμβεί αυτό

Χ Ρ Ε Ι Α Ζ Ο Μ Α Ι 

>>αξιοπρεπή, μόνιμη δηλαδή και σταθερή 8ωρη εργασία 

(1894 Σταύρος Καλλέργης. 

Εκφώνησε στη βουλή τα αιτήματα των εργαζομένων προς την Κυβέρνηση. 

Συλλήφθηκε και φυλακίστηκε. 

Ανάμεσα στα αιτήματα

ήταν το αίτημα της 8ωρης εργασίας 

και το αίτημα η Κυριακή να είναι αργία.)

>>επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

>>αξιοπρεπή σύνταξη για όταν θα μαι γιαγιούλα, 

γιατί ο Σεβασμός προς την τρίτη ηλικία είναι πολλά παραπάνω 

από το να σηκώνεστε στο λεωφορείο να καθίσει ένας ηλικιωμένος.

>>μείωση φόρων, ώστε να ΑΥΞΗΘΕΙ η πιθανότητα να κάνω κάποιο ταξιδάκι 

σ' Αυτόν τον Ευλογημένο Τόπο που λέγεται Ελλάδα,

να δω,  να μυρίσω, να αγγίξω,  να δοκιμάσω τις Ομορφιές του..

Κι αν σου μοιάζει ρημαγμένο τοπίο τούτη η χώρα, 

το ανθάκι που έσκασε μύτη στο ξεραμένο γλαστράκι

έχει την απάντηση για την Ανατροπή.

Απεργία λοιπόν ΓΙΑΤΙ:

ΘΕΛΩ να μπορώ να μιλώ με παιδικά ποιήματα

όταν όλες οι ενήλικες εκφράσεις μου έχουν αυτοκτονήσει

μέσα στις φυλακές της κάθε νομοθεσίας.

ΘΕΛΩ να παίρνω τους δρόμους

μετά τη δουλειά

και να μη με βαραίνει η απλήρωτη δόση του δανείου,

του λογαριασμού της ΔΕΗ,

του φροντιστηρίου του παιδιού μου.

 ΘΕΛΩ να αγγίζω ουρανό

και να μάθω και στο παιδί μου να πετάει

όχι να τσαλακώνει τα όνειρά του

γιατί η χώρα αυτή καταδικάζει το  μέλλον και τα παιδιά της.

ΘΕΛΩ να μπορώ να χορογραφώ την Ψυχή μου 

στα επίπεδα ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο.

ΘΕΛΩ να μπορώ να χορεύω

μέσα μου κι έξω μου

και να έχω τη διάθεση να χάνομαι στο ελάχιστο

μετασχηματίζοντάς το σε μέγιστο.

Κι επειδή ο Θάνατος απέχει μία διάβαση πεζών από τη Ζωή

ΘΕΛΩ να μπορώ να χαίρομαι Παράδεισο όσο είμαι Ζωντανή επί Γης.

Για την μετα θάνατο ζωή - αν υπάρχει- θα διαπραγματευτώ Συμβάσεις Εργασίας με το Θεό,

όταν έρθει η ώρα.....

ΤΩΡΑ διεκδικώ Παράδεισο 

εδώ...

επί Γης

και πιο συγκεκριμένα

στην Ελλάδα

6 και 7 Μαΐου 2016

πριν ψηφιστεί το νέο ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο

που ευελπιστεί να ενισχύσει τα μέτρα ασφαλείας των Αόρατων Φυλακών μας.

Γιατί η Γη, ο Ήλιος, ο Ουρανός και η Ζωή 

ΔΕΝ πωλούνται

και ούτε χωράνε σε υπογεγραμμένες συμβάσεις 

παραχώρησης δικαιωμάτων σε .... ΤΡΙΤΟΥΣ.

Με κλωστή και βελόνα, κυρίως με βελόνα

Έραβα φορέματα χθες. Δεν έγραψα τίποτε. Τ' ορκίζομαι. Έραβα ατελείωτα εικοσιτετράωρα μέσα στη νύχτα. Κι όλα ρουχαλάκια μικρά. Πολύ μικρά. Να χωράνε μόνο τα δάχτυλα.  Και η παλάμη. Να ντύσω τις κούκλες μου. Να κρυώνω εγώ.
Κρυώνω.
Ράβω διαφάνειες. Ντύνω τη φωνή μου. Να μην τρέμει. Σταθερά ν' ακούγεται όταν σκέφτομαι. Μα δε σκέφτομαι. Δεν υπάρχει τίποτε πια για τροφή. Άδεια συρτάρια, ράφια, ψυγείο, εσώψυχο, εαυτός. Μόνο η κλωστή δεν τελειώνει. Πρέπει να τη βάψω κόκκινη. Φοβάμαι το τόσο διάφανο χρώμα της αδιαφορίας. Με φοβάμαι κι εμένα. Περνά δίπλα μου γυμνός ο θάνατος και ο νεκρός και δε σκιάζομαι. Περνώ κι εγώ θανατερή και νεκρή δίπλα από τους ανθρώπους και δε σκιάζονται. Κάνω γκριμάτσες. Άγριου κλόουν, ετοιμοθάνατης, τρελής, ευτυχισμένης. Τίποτε. Μοιάζει όλοι να παίζουν στην ίδια διαφήμιση ενός προϊόντος προσήλωσης στο τίποτα. Πρέπει να βάψω την κλωστή κόκκινη. Πρέπει να μυρίσει κίνδυνο κι απόκρουση ο θάνατος που πλησιάζει, για να φύγουμε από εδώ. Ο αέρας φέρνει ασφυξία και βροχή. Το παράθυρο κοιτάζει προς το αδιέξοδο και εγώ ασάλευτη ράβω όλα τα υφάσματα. Ντύνω τις λεπτομέρειες και μένει η ολότητα έρμαιο στην καταιγίδα. Τρέμει ο κόρφος μου. Σύεται και το σπίτι. Τα αντικείμενα ριγούν. Οι άνθρωποι σ' ακαμψία. Ράβω μεγαλύτερα μεγέθη. Ντύνω τη βρύση, το φωτιστικό, το γραφείο, τις κορνίζες, τα καλώδια. Το κρεβάτι, που ακόμη κοιμούνται πάνω του τα όνειρα. Τα βιβλία. Προπάντων τα βιβλία. Μην ξεπαγιάσει η ψυχή των ποιημάτων. Δε θα μείνει τίποτε πια στον κόσμο.
Κρυώνω.
Με ζεσταίνει μόνο η δουλειά. Δε σταματώ. Ντύνω τα πάντα με λέξεις. Έχει τελειώσει η κλωστή. Τελειώνει και το ρεύμα. Περισσεύει ο φόβος. Σκοτεινιάζουν όλα. Πνίγεται το φως κι όμως δεν ακούγεται ούτε μία απεγνωσμένη κραυγή. Δεν ταράζεται ο νους του ανθρώπου. Τα παιδιά έμαθαν να περιμένουν τον κακό τον λύκο και να που ήρθε, ντυμένος άνθρωπος. Μας ανακάλυψε σαν Μινώταυρος που ακολούθησε μια κόκκινη κλωστή φλέβα ξηλωμένη από το κορμί της Ιστορίας. Καταβροχθίζει τη σάρκα κι αφήνει το νου να τουρτουρίζει στο κρύο της απώλειας.
Κρυώνω.
Ένα αντικείμενο πλέον κι εγώ. Εγώ, η μηχανή που ράβει. Ψέματα.
Δεν έραψα τίποτα χθες. Έγραφα ατελείωτα εικοσιτετράωρα μέσα στη νύχτα με τη βελόνα της μηχανής πάνω στο δέρμα μου.

Οι νεκροί αυτής της μέρας

Σ' αυτήν την παγωμένα ακίνητη μέρα

που μετακινήθηκε επιτυχώς

από την 1η Μάη 

για ν' αλλάξει θέση με την Ανάσταση

δε συμβαίνουν θαύματα.

Οι νεκροί που στοιχειώνουν την ιστορία της

δεν είχαν πατέρα έναν Θεό,

συλλήφθηκαν μέσα στα ωάρια

και στα ωράρια 

μιας σκληρά εργαζόμενης μάνας

που γέννησε στο διάλειμμα

δίχως μαία

δίχως άδεια μητρότητας

με τον πατέρα σε διπλοβάδια

στην άλλη άκρη των διατεταγμένων υπηρεσιών

και νανούριζε το βρέφος της

δεμένο στα λάστιχα των ελαστικών της ωραρίων.

Οι νεκροί αυτής της μέρας

δεν ανασταίνονται με προσευχές

νηστείες και λαμπάδες που ταξιδεύουν πρώτη θέση.

Είναι σκληρά αδιαπραγμάτευτοι

και δεν δέχονται τιμές με ανοιξιάτικα στεφάνια

καλοψημένα στις ακόμα ζεστές ψησταριές

των τεμπέληδων ανθρώπων

της κάθε αργίας.

Με πικετοφορίες 

μπλοκάρουν την κυκλοφορία προς τον παράδεισο

και προς την κόλαση

και δεν υπογράφουν σύμφωνο αιώνιας γαλήνης.

Οι νεκροί αυτής της μέρας

θα 'ναι κι αύριο εδώ

άγρια θυμίζοντας 

στον άνεργο, στον ημιαπασχολούμενο

στον απασχολούμενο και στον εργάτη

πως η επέτειος δεν μετακινείται

στην ώρα της διεκδικεί το μερτικό της 

η Ιστορία

ανασταίνοντας το Δίκιο 

απ' τον ύπνο του δικαίου.

Πρόφαση

Η εικόνα μου ταυτοποιείται με τον εαυτό της εδώ

http://oddstuffmagazine.com/original-amazing-reflection.html

Ταχτοποιήθηκα
και ταυτοποιήθηκα.

Όλα τ' αντικείμενα
και οι εαυτοί στη θέση τους.
Όλοι υπακούν επιτέλους
στο ένα μου όνομα.
Δεν μπερδεύεται ο κόσμος
οι υπηρεσίες του κράτους
δεν μπερδεύεται κι ο Θεός
όταν είναι να με συγχωρέσει.


Μάλλον
παίζοντας με τον εαυτό μου
προφασίζομαι πως επηρεάζομαι από εσάς
για να δικαιολογήσω σε μένα
την αΔυναμία μου να είμαι
αυτή που είμαι
μπρος στον πολυμορφικό καθρέφτη
του νοήματος
ακόμη κι όταν δείχνω
πως συμμορφώνομαι στη ρίμα
-που λείπει-
του ποιήματος
και στην νοθευμένη  ειλικρίνεια
της ζωής.