Ζωντανό πανί
μία κόκκινη φούστα που ανεμίζει
απορροφώντας το αίμα
από τις φλέβες στις κλωστές
τσαλακώνει τον εαυτό του
και τη Γυναίκα που ντύνει.
Άπειρες γωνίες
τεθλασμένης αγκαλιάς
καμπυλότητες στοχασμού
κι όλο σφίγγει η ζώνη στη μέση
το υπόγειο σκαρφαλώνει ως τη σοφίτα
κι ο ήλιος
που αρνιόταν να τρυπήσει το σύννεφο
επιτίθεται στο εσωσκοτάδι
τυφλώνοντας τις αλήθειες
που μόλις κατόρθωσα να ψιθυρίσω.
Η σκηνοθέτης
μου δίνει οδηγίες επιτυχίας
της αποκάλυψης που επιχειρώ
του εαυτού μου
μα εγώ
πισώπλατα τη σκοτώνω
φοράω τα ρούχα της
και σκηνοθετώ διάδραση
πάνω στο σταυρό που πιστεύεις
πάνω στο παράπονο που νικάς.
Εμμένεις θεατής
μα η κάμερα έχει στραφεί εναντίον σου.
Είτε αποδεχτείς το ρόλο
είτε δεν
το εκτελεστικό απόσπασμα
του δειλού εαυτού σου
θα σε στήσει στον τοίχο
αυτού του τεράστιου κουκλοθέατρου
θα σωριαστείς στη σκηνή
τυλιγμένος με το αρχαίο κόκκινο
μιας αυθαίρετης θυσίας
χωρίς ποτέ να ξέρεις για ποιον
και γιατί θυσιάστηκες
κι αν κατάφερες τελικά
να αλλάξεις τον ρου του Μεγάλου Σεναρίου.
Το της πλατείας χειροκρότημα
μια προσευχή
νεκρικής σιγής
για όλα τα ανώνυμα θύματα
αυτού του αμοντάριστου πολέμου
που γυρίζεται και μετά θάνατον.
Καλημέρα αγαπημένη μου Κάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλο το ποίημά σου με άγγιξε, το αγάπησα και πόνεσα εξίσου.
Η τελευταία όμως στροφή, με έκανε να νιώσω!
Υποθέτω πως κατανοείς πλήρως τη διαφορά αγγίζω και νιώθω που θέλω να δωσω...
Να εισαι παντα καλά υπέροχη και γοητευτική μου ποιητική αύρα!
Σε αγαπώ και σε θαυμάζω πολύ!
Φιλιά πολλά
Κική
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη μάχη να ταυτιστούμε με τους Εαυτούς μας,
στην πρόκληση της ενσυναίσθησης να μπούμε στη θέση των άλλων
και στην απολογία της Ιστορίας που μάς θυσιάζει χωρίς να μας δικαιώσει
το Ποίημα απαντά με μία μικρή αιωνιότητα,
και.. ακόμη κι αν μείνει αδιάβαστο
θα ενυπάρχει ως αλήθεια ή ως υπερβολή που συνοδεύει σιωπηλά τον καθένα μας..
Φιλιά..
:))