κι αλλοίωσα την ευθυγράμμιση στο βήμα μου
διέσχισα την πόλη
σαν σκιά πλεγμένη κοτσίδα
πάνω στο κατάρτι της ψυχής της
και τραβούσα από το χαλινάρι
τα άλογά μου μην τινάξουν την σκόνη
του καμουφλάζ
κι αποκαλύψουν το ποιόν μου.
Κάθισα στην άκρη κάποιου ενεστώτα
με σκυμμένο κεφάλι
υψώνοντας προκλητικά τα μάτια
σαν τις παμπόνηρες ζητιάνες
που ζυγίζουν τον κόσμο στο ένα τους χέρι
φυτεύοντας με το άλλο μικρές ευτυχίες.
Έμεινα εκεί
όσο διαρκεί ένας κύκλος νοήματος
στο ρολόι των ποιημάτων.
Είδα ορφανές κούκλες σε χέρια
πεντάρφανων παιδιών
που 'χαν για μάνες
γυναίκες με μάτια γηρασμένα
από μπογιές και μυθιστορήματα
με σκιές πιο καμπουριασμένες
από την προσποίηση μιας ζητιάνας
και βήμα ψηλοτάκουνης ανισορροπίας
που ταλαντεύει τη ζωή τους
ανάμεσα στο αγαπώ και στο αγαπιέμαι.
Είδα ορφανούς άντρες
υψηλού κοινωνικού αναστήματος
με σκιές που 'χουν χέρια απλωμένα
στη μεριά που γέρνει το μνήμα της μάνας τους
αναζητώντας μία αγκαλιά
χωρίς σεξουαλικό υπονοούμενο
να στεριώσουν τη μετέωρη ζωή τους
που κάθε ξημέρωμα κρέμεται
από το ξηλωμένο ρούχο
ενός κάθιδρου στρατιώτη
που πληγώνεται στο πεδίο του άκρατου ανταγωνισμού
με χρόνια θητεία στο παράλογο τίποτα
μην προλαβαίνοντας να αγαπήσει,
πόσο μάλλον ν' αγαπηθεί.
Είδα φορεμένα σώματα
πάνω σε φαγωμένα κατάρτια ψυχής
όμορφα ρούχα με σκισμένες τις τιμές της ζωής τους
μάτια κενά σαν ρημαγμένα δωμάτια
που μέσα δε μένει πια κανείς.
Σ' όλα τα πατρικά σπίτια
οι μάνες πέθαναν
με κείνον τον καημό
να δουν το γιο και την κόρη τους
να χορεύει στην αυλή
αυτού του ορφανεμένου κόσμου
κρατώντας έναν Άνθρωπο απ' το χέρι
γονιμοποιώντας την ψυχή με τα μάτια.
Σ' όλα τα πατρικά σπίτια
οι πατεράδες
που λες κρατούσαν τον κόσμο στα χέρια τους
κουλουριάζονται σαν παιδιά
στην αγκαλιά της γυναίκας τους
μες στο μνήμα.
Είδα τους κληρονόμους αυτής της αγκαλιάς
να μην μπορούν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους
και περπατώντας με σώματα βαριά
πάνω κάτω στα τοπία αυτού του κόσμου
να σκάβουν με το βήμα τους τα ατομικά τους μνήματα
έχοντας ξεχάσει τους οικογενειακούς τάφους
που έπαιρναν την αγάπη τους αποσκευή
ως τον άλλο κόσμο
βρίσκοντας πάντα το δρόμο προς τον Παράδεισο.
Σηκώθηκα
τίναξα την καμπούρα
σταθεροποίησα το αλλόκοτο βήμα
άφησα ελεύθερα τα μακριά μαλλιά
επέτρεψα στην σκιά μου να χορεύει
και κίνησα προς τα νεκροταφεία
θάφτηκα πάλι με τον Άντρα μου
σε μια παραδείσου επαφή,
αφήνοντας τον κόσμο
ζητιάνο του εαυτού του..
τόσος αγώνας ...... αγώνας ζωής για έναν Παράδεισο ....... αλήθεια ποιον Παράδεισο.....??? του νου ή της ψυχής....??? του τώρα του εδώ ή του μετά και στην άλλη ζωή μετά θάνατον.....??? ο λαός μας λέει (πάντα με πολύ σοφία....) κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει....... ""΄Ελα στην αγκαλιά μου. Ο Παράδεισος φτιάχνεται με Επαφή, αγάπη μου, να το θυμάσαι.""
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία,
ΑπάντησηΔιαγραφήμα εκεί έγκειται η Ευτυχία. Ο αγώνας να θεωρείται Ταξίδι ακόμη κι αν εμπεριέχει ανηφόρες.
Η κατανόηση πως το να πάς ψηλά προϋποθέτει το να σκαρφαλώσεις. Κι αν το κάνεις με τα πόδια της Ψυχής, τότε μαθαίνεις να πετάς. Κι αν το επιχειρήσεις συγχρονισμένα με τον Άνθρωπό σου, ακόμη κι όταν θα πέφτει ο ένας και θα κινδυνεύει να παρασύρει και τον άλλο στο Γρεμοτσάκισμα, η μαγεία της Συνύπαρξης ΔΕ θα συγκρίνεται με καμία μοναχικότητα, όσο κι αν την έχουν εξυμνήσει οι Ποιητές.
Ο Παράδεισος πάντα βιώνεται από την Ψυχή. Είναι το πεδίο όπου η Ψυχή αποκτά το μέγιστο Θετικό της Φορτίο, είτε επι γης, είτε μετά θάνατον, στο συμπαντικό αέναο ταξίδι της.
Ο νους είναι των εκλογικεύσεων και η πλάνη της ερμηνείας του μπορεί να θολώσει το βλέμμα της Ψυχής. Εκεί παρεμβαίνει ο κρυμμένος παιδικός Εαυτός, που πάντα οφείλουμε να διατηρούμε σε εγρήγορση, και καθαρίζει τα μάτια της Ψυχής, για να διαπιστώνει ξεκάθαρα πως ΚΑΘΕ ΕΜΠΕΙΡΙΑ είναι συνώνυμη με την Ευτυχία της Ύπαρξης, αρκεί να μάθουμε από αυτήν να αντλούμε τα θρεπτικά συστατικά της, όπως από ένα φαγητό που δεν μάς αρέσει το σώμα αντλεί ό,τι του είναι χρήσιμο για ενίσχυση του οργανισμού.
Μία Αλληγορία η Εξέλιξη και η Ευτυχία της Ψυχής που συνάδει με τη χορογραφία του Σώματος, τις λειτουργίες και ανάγκες του οποίου σαφώς κατανοούμε καλύτερα. Μα το σώμα μπορεί να μας ξεκλειδώσει τα μυστικά της Ψυχής.
Γι' αυτό αξίζει να ζήσουμε τη Ζωή μας Ποιητικά, προεκτείνοντας τις αλληγορίες!!!...
Όχι να γράφουμε ποίηση, μα να Ζούμε Ποίηση...
:))))
Όταν ξεπεράσει ο Νους τη διπολική Σκέψη "Αλήθεια - Ψέμα, Ευτυχία - Δυστυχία, Τύχη - Ατυχία.. κ.α." τότε θα επικρατεί μόνο το Υπάρχω κι Όλα μέσα στη σφαίρα αυτή θα μετασχηματίζονται σε γόνιμες Εμπειρίες Εξέλιξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε Ψέμα
Ούτε Αλήθεια
Μόνο Εποικοδομητική Σκέψη κι Εμπειρία, ακριβώς ότι είναι το Ποίημα που γίνεται Ζωή.