Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024
Πεθύμησα τη μύτη του μολυβιού
που κάρφωνε στο στόμα τη λέξη
πίεζε την τελεία
κι έσταζε αίμα στο χαρτί
η αλήθεια.
Τεντωνόταν στο φεγγάρι
σαν δάχτυλο
κι έδειχνε τους φυλακισμένους
με μολύβια κλειδιά
να δραπετεύουν σαν πουλιά
προς το άπειρο
ακολουθώντας σχεδιασμένες με το χέρι
τροχιές πλανητών
μιας τυχαίας που έμοιαζε διαδρομής
όπως ώρες ώρες λικνίζεται λες τυχαία
η σκέψη
στην άπνοια μιας απόγνωσης
ή στην πνοή μιας ευτυχίας
κι όμως τίποτε τυχαίο σ' αυτό το σύμπαν
όλα κινούνται ορμώμενα
από εκείνη τη βαθιά μοναξιά
του γράφοντος
που γράφει θα πεις
μα αυτός ζωγραφίζει
με το παράπονο του παιδιού
τρέμοντας πάνω σε λέξεις
σκαλωσιές
να φτάσει προσπαθώντας
τον εαυτό του
και να ξαπλώσει πάνω στο σκίτσο
της προσωπογραφίας του
που σχεδιασμένο στέκει στο βάθος
στο ύψος της μοναξιάς
περιμένοντας το μολύβι να πατήσει ξανά
το περίγραμμά του
μην σβηστούν με το χρόνο
τα ίχνη που οδηγούν πίσω
-ή μήπως μπροστά;-
στην παιδικότητα.
Τελευταια η γραφη σου εχει γινει πιο ωριμη, πιο μεστη
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν φλυαρει, αντιθετα δειχνει αρκετα προσγειωμενη
και καθε φορα εχει κατι ουσιαστικο να πει στον αναγνωστη
Velvet
ΑπάντησηΔιαγραφήμε τον καιρό βαραίνουν μέσα μας οι λέξεις και οι έννοιες και τις χρησιμοποιούμε με μεγαλύτερη οικονομία και σαφήνεια.
Παρόλ αυτά το ποίημα εξακολουθεί να είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, που άλλοτε κινείται αφαιρετικά κι άλλοτε θα επιμηκύνει τον εαυτό του ως την αφομοίωση της κεντρικής ιδέας!..
Σκέφτομαι πως μάλλον ..δεν εξαρτάται από μένα, μα μόνο του κάθε κείμενο επιλέγει πώς θα παρουσιαστεί στις αναγνώσεις.