Ζωντανό πανί
μία κόκκινη φούστα που ανεμίζει
απορροφώντας το αίμα
από τις φλέβες στις κλωστές
τσαλακώνει τον εαυτό του
και τη Γυναίκα που ντύνει.
Άπειρες γωνίες
τεθλασμένης αγκαλιάς
καμπυλότητες στοχασμού
κι όλο σφίγγει η ζώνη στη μέση
το υπόγειο σκαρφαλώνει ως τη σοφίτα
κι ο ήλιος
που αρνιόταν να τρυπήσει το σύννεφο
επιτίθεται στο εσωσκοτάδι
τυφλώνοντας τις αλήθειες
που μόλις κατόρθωσα να ψιθυρίσω.
Η σκηνοθέτης
μου δίνει οδηγίες επιτυχίας
της αποκάλυψης που επιχειρώ
του εαυτού μου
μα εγώ
πισώπλατα τη σκοτώνω
φοράω τα ρούχα της
και σκηνοθετώ διάδραση
πάνω στο σταυρό που πιστεύεις
πάνω στο παράπονο που νικάς.
Εμμένεις θεατής
μα η κάμερα έχει στραφεί εναντίον σου.
Είτε αποδεχτείς το ρόλο
είτε δεν
το εκτελεστικό απόσπασμα
του δειλού εαυτού σου
θα σε στήσει στον τοίχο
αυτού του τεράστιου κουκλοθέατρου
θα σωριαστείς στη σκηνή
τυλιγμένος με το αρχαίο κόκκινο
μιας αυθαίρετης θυσίας
χωρίς ποτέ να ξέρεις για ποιον
και γιατί θυσιάστηκες
κι αν κατάφερες τελικά
να αλλάξεις τον ρου του Μεγάλου Σεναρίου.
Το της πλατείας χειροκρότημα
μια προσευχή
νεκρικής σιγής
για όλα τα ανώνυμα θύματα
αυτού του αμοντάριστου πολέμου
που γυρίζεται και μετά θάνατον.