που ξαποσταίνει θαρρείς
ακουμπώντας στην άκρη του κόσμου σου
με το λερωμένο χέρι του
από τα φτηνά νομίσματα
που εναποθέτεις μ' ανωτερότητα
στην παλάμη του
νιώθει τον ίλιγγο
από τις υπόγειες σεισμικές δονήσεις
των πολιτειών σου
το ράγισμα στα θεμέλια της ζωής σου
κι απορεί με την άγνοια που δηλώνεις
μπρος στα φονικά ρίχτερ
που πλησιάζουν
σαν οι επιστήμονές σου
πληρωμένοι ν' αποσιωπούν τον κίνδυνο
ενώ τ' άγρια θηρία
τον διαισθάνονται και προστατεύουν
με τόση τρυφερότητα τη φωλιά τους.
Αν θα 'χει ένα αύριο
αυτός ο κόσμος
θα το χρωστά στο ατόφιο ίχνος
που κρύβει στο βήμα του ο ζητιάνος
που ποτέ δεν πληρώθηκε
για να υποκριθεί τελειότητα
και ποτέ δεν υπήρξε κατ' ουσίαν φτωχός
υποκρίθηκε τον άπορο
για να σαρκάσει το μετέωρο άλμα σου
στο κενό της ματαιότητας
κι ας γνωρίζει πως πλέον δε διδάσκεσαι
τα ηθικά κεφάλαια του σαρκασμού..
Δεν θα επρεπε να υπηρχε ο ζητιανος ..... μοναδικο Κακια !
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη...όπως παντα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήο ζητιάνος πάντα οφείλει να υπάρχει, γιατί είναι μεταμφιεσμένη η αμφισβήτηση κι ο αντίλογος στη στάση αυτού του κόσμου...
και η αμφισβήτηση είναι το πρώτο βήμα για τη βελτίωσή του...
Vagnes,
ΑπάντησηΔιαγραφήπιστεύω πως τα κείμενα μόνα τους επιλέγουν τη χροιά και το ύφος τους και, επίσης, μόνα τους επιλέγουν τί θα ψαρέψουν από μέσα μας για να βγει στην επιφάνεια των αναγνώσεων..
Οπότε τα εύσημα τους ανήκουν.
Πρόσφατα βρέθηκα στην παρουσίαση μιας Ποιητικής Συλλογής και στη συζήτηση που ακολούθησε ειπώθηκε πως η Ποίηση είναι το Μέσον.
Κι αναρωτιέμαι:
"Μήπως και το χέρι/ο νους που γράφει είναι το μέσον, ώστε να βγουν και πάλι -έστω στιγμιαία- στην επιφάνεια κάποιες λησμονημένες ή παραμελημένες αλήθειες?.."