Μαύροι κύκλοι

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Σκισμένο κομμάτι του χάρτη
-ένα μάτι κοιτά από τη σχισμή

στο νεκρό υπερπέραν-
μαύρη τρύπα που τρώει την ύλη
κι ο ουρανός που του αντιστοιχεί
μία μπουκιά ματωμένο γαλάζιο
στο στόμα ενός εχθρού.

Όλοι εχθροί όλων
κι οι σφαίρες όπου κι αν πέσουν
πετυχαίνουν το στόχο τους.
Ένας νεκρός παραπάνω
ποτίζει τη γη με σώμα κι αίμα
βοηθώντας τα λουλουδάκια ν' ανθίσουν
σαν κατακαθίσει στην ατμόσφαιρα
η σκόνη κι η μανία του ανθρώπου.

Στα συντρίμμια  ο αέρας σφυρίζει
στίχους ποιημάτων
από τα άγραφα του μέλλοντος
επικά έργα
που θα εξυμνήσουν την ανδρεία των στρατιωτών
καθώς ο χορός θα κλαίει
στο υστερόγραφο κάθε στροφής
πίσω από τη φιγούρα
μιας όμορφης μαυροφορούσας
που αστόλιστη
θα τριγυρίζει στους αγνώριστους δρόμους
νανουρίζοντας τ' ορφανό της
με αυτοσχέδια ποιματάκια
γραμμένα
στην περίμετρο των μαύρων κύκλων
των ματιών της
που αντιμάχονται την περίμετρο
του μανιταριού.

Μισοπεθαμένη η ομορφιά
και πάλι νικά την ασχήμια
αυτού του κόσμου
κι όλοι οι μαύροι κύκλοι
στα όμορφα μάτια
των λεηλατημένων γυναικών
περιμετρικά στολισμένοι με τα λουλούδια
που περιμένουν ν' ανθίσουν.

Εμπιστεύσου με..

Μόλις ημέρεψε
η λαμπιρίζουσα σκόνη
από τα γιορτινά των ανθρώπων
έθιμα.
Το όρος άδειο από κόσμο
όλοι επέστρεψαν στη ζωή τους
κι ο ελαιώνας τινάζει
τις πατημασιές από τα φύλλα του
προστατεύοντας τον καρπό
από την ιστορία του ανθρώπου.

Καλέ μου Χριστούλη
έλα να παίξουμε,
δε θα σε σκοτώσω,
δε θα σε χρησιμοποιήσω
για άλλοθι.
Μη με φοβάσαι
δεν είμαι άνθρωπος
είμαι παιδί.
Δε φοβερίζω
και δε φοβάμαι.
Δε δένω τη ζωή μου
στις αυτοεκπληρούμενες προφητείες
του ανθρώπου,
δεν αμαρτάνω
για να 'χω αφορμές
να σε κρεμάσω στο Σταυρό.
Θα σού τραγουδήσω αν θες
θα σού εξιστορήσω αλήθειες
δε θα σε πλανέψω
θα σε φιλέψω απλότητα
κι απεραντοσύνη.
Μη με υποπτεύεσαι
δε θρέφω θηρία μέσα μου.
Στα μάτια μου τα σμήνη πουλιών
δεν κατασπαράζουν,
δεν αποδημούν,
χτίζουν φωλιές στην κόρη των ματιών μου
πολλαπλασιάζοντας μέσα μου τα θαύματα.
Κόπιασε στην αυλή μου
έλα να παίξουμε
θα δεις
δίχως να σε σκοτώσω
θα Σε Ανασταίνω
κάθε πρωινό
απ' τον ύπνο με τους εφιάλτες
γιατί ξέρω πως οι άνθρωποι
θα επινοήσουν τρόπο
να τρυπώσουν και πάλι
στην αιώνια ζωή σου
διεκδικώντας συγχώρεση
και Παράδεισο
έχοντας διαπράξει μύρια εγκλημάτων
πίσω από τις κλειστές κουρτίνες
της ζωής τους..

Μια Μεγάλη Παρασκευή

Ο χωμάτινος δρόμος
γεμάτος κεράκια και πατημασιές
κι όμως
τόσες χιλιάδες χρόνια
πουθενά δε φτάσαμε.

Στο γρασίδι
καθισμένος ένας βοσκός
σμίγει το φλάουτο
με την πένθιμη καμπάνα
και η γη
σπάει την νεκρική σιγή της
σκιρτίζει σύγκορμη
σα μάνα που γεννά Δύσκολους Γιούς
μέσα στα δέντρα
άντρες ολόκληροι τα δάση
και το γρασίδι της
φρέσκο βρέφος
μπουσουλάει
στο χρόνο
στρώνοντας χαλί
σε κείνη τη φυλή των ανθρώπων
που ξεπροβάλλει
από τα βάθη της Παρθένας Γης
γήινα αριστοκρατική
έχοντας αποτινάξει από πάνω της
το αμάρτημα
τη ντροπή
και τη σκόνη
από τις συνωμοσίες του ανθρώπου.

"Δε θα σε αφήσω ποτέ"

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

"Δε θα σε αφήσω ποτέ."

Δε σού το είπα ερωτικά
μα σαν ορφανή Γυναίκα
Παναγία του εαυτού της
άθρησκη μάνα,
με δίχως Χριστό,
που παρατηρεί την τραυματισμένη
αθωότητα του κόσμου,
που απομακρύνεται
κι όμως πλησιάζει
υιοθετεί ένα παιδί
ένα φεγγάρι
ένα αδέσποτο
έναν κύκλο εμπιστοσύνης
που τον πρόδωσαν τόσες φορές
οι άνθρωποι.
Σού το είπα σαν κατατρεγμένη
απόκοσμη και ξένη
συμφιλιωμένη μόνο
με τα ουρλιαχτά και τους ψίθυρους
τίποτε ενδιάμεσο
με τα τραγούδια, τα ποιήματα και τις σιωπές
τίποτε ενδιάμεσο
με την πανσέληνο και την έκλειψη
τίποτα ενδιάμεσο.
Σού το είπα κατάματα
από την ψυχή μου στην ψυχή σου,
όχι από ανάγκη
-δε φοβάμαι-
σού το είπα όπως μιλά
στο εύθραυστο παιδί
της ανθρωπότητας
η παντοδύναμη φωνή μιας μαργαρίτας
που ανθίζει σε εμπόλεμη ζώνη
κι ας βλέπω το αρσενικό σου ανάστημα
σκαρφαλωμένο στη σκεπή του εαυτού σου
με βαρύ οπλισμό
μ' αγκαθωτές πανοπλίες
..
κι εσύ παιδί
..
κι όλος ο κόσμος σου
ο κατατρεγμός από τον ίδιο τον εαυτό σου
ο πόλεμός σου
ο θρήνος σου
ο θάνατός σου
μία αγκαλιά
κύκλος μου
"Δε θα σε αφήσω ποτέ."
και κέντρο του σύμπαντος
η αλήθεια μου.



--------------------------------------------------

Κέντημα...

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Αγέννητη ακόμα
άρχισα να ράβω
αυτό το πάνινο σώμα μου
και σαν απ' το σκοτάδι
ξεπρόβαλλα
άδειασα τη διάφανη ψυχή μου
στο ύφασμα
όπου ιδρωμένη
αγκομαχούσε
η ζωή μου να σχηματιστεί.

Με εκμαίευσα
απ' το κενό της ανυπαρξίας μου
και πλέον
υπάρχω μικρή
μα σταθερή
μ' αυτές τις διαστάσεις μου
απέναντι στο χρόνο
δουλεμένη τόσο
ώστε να μη φοβάμαι
τη φθορά
ή τη συρρίκνωση.

Δε μεγαλώνω πια.
Δεν έχω λόγο να θέλω
η σκιά μου να υψωθεί
πάνω απ' τα πράγματα
μόνο βαθαίνω μέσα μου
κι όσο βαθαίνω
μεγαλώνει το κενό μου
κι αρχίζει πάλι
να μοιάζει
στο αρχικό κενό
της ανυπαρξίας μου
και με κυοφορούν και πάλι
τα σκοτάδια
μα αυτή τη φορά
ράβω με φως το σεντόνι
και το μαξιλάρι
όπου θα ξαπλώσει η μάνα μου
να με γεννήσει ξανά
πιο μικρή
μα πιο βαριά από την πρώτη φορά
σαν το φωνήεν που κατάπιε
η ψυχή μου
στο πρώτο της κλάμα
να περιέχει
το σπαραγμό και την ευτυχία
όλης μου της εργόχειρης
Ύπαρξης.