Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Μαύροι κύκλοι


Σκισμένο κομμάτι του χάρτη
-ένα μάτι κοιτά από τη σχισμή
στο νεκρό υπερπέραν-
μαύρη τρύπα που τρώει την ύλη
κι ο ουρανός που του αντιστοιχεί
μία μπουκιά ματωμένο γαλάζιο
στο στόμα ενός εχθρού.

Όλοι εχθροί όλων
κι οι σφαίρες όπου κι αν πέσουν
πετυχαίνουν το στόχο τους.
Ένας νεκρός παραπάνω
ποτίζει τη γη με σώμα κι αίμα
βοηθώντας τα λουλουδάκια ν' ανθίσουν
σαν κατακαθίσει στην ατμόσφαιρα
η σκόνη κι η μανία του ανθρώπου.

Στα συντρίμμια  ο αέρας σφυρίζει
στίχους ποιημάτων
από τα άγραφα του μέλλοντος
επικά έργα
που θα εξυμνήσουν την ανδρεία των στρατιωτών
καθώς ο χορός θα κλαίει
στο υστερόγραφο κάθε στροφής
πίσω από τη φιγούρα
μιας όμορφης μαυροφορούσας
που αστόλιστη
θα τριγυρίζει στους αγνώριστους δρόμους
νανουρίζοντας τ' ορφανό της
με αυτοσχέδια ποιματάκια
γραμμένα
στην περίμετρο των μαύρων κύκλων
των ματιών της
που αντιμάχονται την περίμετρο
του μανιταριού.

Μισοπεθαμένη η ομορφιά
και πάλι νικά την ασχήμια
αυτού του κόσμου
κι όλοι οι μαύροι κύκλοι
στα όμορφα μάτια
των λεηλατημένων γυναικών
περιμετρικά στολισμένοι με τα λουλούδια
που περιμένουν ν' ανθίσουν.






7 σχόλια:

  1. "Μισοπεθαμένη η ομορφιά
    και πάλι νικά την ασχήμια
    αυτού του κόσμου"

    σου φιλώ τα χέρια και το μυαλό! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική

    κομμάτι της Ομορφιάς είναι το πείσμα της να επικρατεί στον Καθρέφτη του Κόσμου!

    Ίσως ένας απ τους σκοπούς που υπηρετεί η Ποίηση είναι η ανάδειξη της Δύναμης της Ομορφιάς, περισσότερο ακόμη κι από το αναδείξει αυτήν την ίδια.
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. °.♪♫╮
    Eterno paradoxo!
    Bom fim de semana com tudo de bom!
    Beijinhos.
    ╰⊰✿⊰ه° ·.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Maria

    όλοι οι γρίφοι έχουν τουλάχιστον μία λύση.
    :)

    Καλή, Αγωνιστική, Πρώτη Μέρα του Μάη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος5/06/2017

    https://www.youtube.com/watch?v=yVfR_fhZK58
    Σύνθεση : Νίκος Παπακώστας
    Στίχοι : Ἀρτέμης Φανουργιάκης
    Ἑρμηνεία : Ἀρτέμης Φανουργιάκης, Γεωργία Καλαφάτη (Sugahspank)

    Διδάχτηκες ἀπὸ μικρὸς
    τὴν ἔχθρα μὲ τοὺς Οὐρανοὺς
    καὶ αὐτὰ μὲ τὰ ὁποῖα
    ἔρχεται σὲ σκοτασμὸ ὁ Νοῦς.
    Ἔλαβες ρηχὲς πληροφορίες
    θεωρώντας ὅτι εἶχες Γνώση,
    νόμιζες ὅτι προόδευες
    μὲ τὸ νὰ σύρεσαι ἀπὸ πτώση σὲ πτώση.
    Βασανίστηκες ἀπὸ νωρίς,
    ἀναζητώντας χαρὲς θνησιγενεῖς,
    χάθηκες μέσα στὶς ἀποπνικτικὲς
    ἀναθυμιάσεις τῆς παρακμῆς.
    Σπατάλησες χρόνο
    με ἀνθρώπους μανιακοὺς γιὰ τὴν ἔνταση,
    ἐπὶ μακρὸν ὀλίσθησες μαζί τους
    ἀπὸ ψευδαίσθηση σὲ ψευδαίσθηση.
    Λόγισες ἀρετὴ
    κάθε ἐπαίσχυντο συμβιβασμό,
    κάθε ἀπίστευτη μικροψυχία,
    κάθε ἀνεκδιήγητη εὐτέλεια,
    κάθε σοβαροφανῆ ἀγυρτεία,
    σὲ μία ἀτμόσφαιρα
    δηλητηριασμένη ἀπὸ τὴν κακία,
    μὲ τύπους μαινόμενους γιὰ τὰ ἀργύρια,
    σὲ καταναλωτικὴ βακχεία.
    Βίωσες τὴν ἐκτεταμένη μωρία,
    σὲ μία ἀκοινώνητη κοινωνία,
    ὅπου τὰ μέλη της δὲν εἴχανε πρόσωπα,
    ἀλλὰ εἴχανε προσωπεῖα,
    μὰ ξάφνου μ' ὅλα αὐτὰ ἦρθες σὲ ρήξη,
    ὅταν ἦρθ' ἡ ἄνωθεν κλήση
    κι αἰσθάνθηκες ὅτι,
    μέσα ἀπὸ ἕναν ἐφιάλτη εἶχες ξυπνήσει!

    Ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωὴ
    καὶ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό...
    Ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωὴ...
    Μακάριοι ὅσοι πορεύονται
    τὴν Αἰωνία Ὁδό!

    Ἀκολούθησες ὁδοδεῖκτες
    ποὺ δείχνανε δυτικὰ τῆς Ἐδέμ,
    σύρθηκες ὣς τὸ μηδέν,
    προσκύνησες κάθε νεοεποχίκο τοτέμ,
    γιατί ἔτσι ἐπίτασσε ἡ νέα θεότητα,
    ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα
    υἱοθέτησες πρότυπα,
    ποὺ ἐξέπεμπαν κάθε ἀρνητικὴ ἐπιρροή,
    πρωί--βράδυ, βράδυ--πρωί,
    προπαγάνδιζαν μία κοσμικὴ ζωή,
    ποὺ δὲν τὴ σημάδευε οὔτε ἕνας λόγος,
    οὔτε μία πράξη σοβαρή.
    Ὅπως στὶς σάρκες τοῦ Ἡρακλῆ,
    ὁ χιτώνας τοῦ Νέσσου εἶχε κολλήσει,
    ἔτσι κόλλησαν πάνω σου ἀνοίκειες ἕξεις
    κι ἔγιναν δεύτερή σου φύση.
    Μιλοῦσες γιὰ ἐλευθερία,
    τὴ στιγμὴ ποὺ ἤσουν δοῦλος ὅλων τῶν παθῶν
    κι ἀντὶ γιὰ ἐμπειρία πνεύματος,
    εἶχες παραισθήσεις ναρκωτικῶν.
    Γνώρισες ἀγάπες,
    ποὺ δὲν εἶχαν βαθύτερες ὑπαρξιακὲς ἀφορμὲς
    καὶ πρόσωπα διπρόσωπα,
    ποὺ ὁμοίαζαν μὲ τοῦ Ἰανοῦ τὶς προτομές.
    Ὑπερκορέστηκες ἀπὸ βλέμματα κενὰ
    καὶ ἐπηρμένες ὀφρύες,
    ἀτέλειωτες κούφιες κουβέντες,
    ἐλαφρὲς φιλολογίες,
    λυκοφιλίες,
    κυνέρωτες,
    ἄφρονες γέλωτες
    καὶ ἕνα σωρὸ χαμόγελα τῆς ἐτικέτας,
    ἀνθρώπους μὲ κινήσεις μηχανικές,
    ὅπως αὐτὲς τῆς μαριονέτας.
    Ζοῦσαν ἐνστικτωδῶς,
    σκορπίζανε ὅπως τὰ ξερὰ φύλλα στὸν ἄνεμο,
    ψυχὲς ποὺ εἴχανε παραδοθεῖ
    πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα τους στὸν θάνατο,
    μὰ ξάφνου μ' ὅλα αὐτὰ ἦρθες σὲ ρήξη,
    ὅταν ἦρθ' ἡ ἄνωθεν κλήση
    κι αἰσθάνθηκες ὅτι,
    μέσα ἀπὸ ἕναν ἐφιάλτη εἶχες ξυπνήσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε,

    όλοι αυτοί που για καιρό έμεναν σιωπηλοί, μόνο παρατηρώντας,
    (ίσως ξεκίνησε ήδη η Επανάστασση των Σιωπηλών που προέβλεψε ο Γραμματικάκης)
    αρχίζουν να δομούν νέους κόσμους μέσα από τα τραγούδια τους
    γκρεμίζοντας τ' απομεινάρια των πολέμων, οικονομικών, βιολογικών, πυρηνικών, παγκόσμιων,
    και πάνω στο λίπασμα
    φυτεύουν σπόρο σπόρο τις Νέες Ιδέες
    και ξυπνούν τον Άνθρωπο από τους εφιάλτες
    στους οποίους αιχμάλωτος σεργιάνιζε για αιώνες.....

    Ευχαριστώ για την εκπληκτική παραπομπή.
    Σε μία εποχή που όλοι αναμασούν πως παρακμάζει, τα λιγοστά διαμάντια είναι πιο πολύτιμα απ' ότι στις εποχές της ακμής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Διαδώστε το μήνυμα"

    Καλλιεργείται ο Νους του Ανθρώπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Προεκτείνοντας την αφορμή...