Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Το μπλουζ των τρελών



Ένα μπάσο απομακρύνεται
στο βάθος του χρόνου
και σαν κύμα επιστρέφει
ο ήχος του ξανά
στο σημείο που υπάρχω
δίνοντας ρυθμό στην πορεία μου
σαν βήμα εσωτερικότητας
που ισορροπεί στις αρτηρίες
στις φλέβες
στα νήματα της σκέψης
μ' έναν αντίλαλο που βαθαίνει
και με ξετυλίγει προς τα μέσα.

Θροΐζουν τα αιμοσφαίρια
κλιμακώνοντας το συγχρονισμό
ζωής χρόνου
καθώς παύσεις από αμυδρό φόβο θανάτου
σποραδικά
διακόπτουν το φως
τον παλμό
και τη μελωδία.

Ο καιρός γρατζουνά με κενή σιωπή
και με θόρυβο.
Τσαλακώνει το χαρτί
το δέρμα
το ημερολόγιο της ζωής μας.

Παλεύω κόντρα.

Η μητρική μου γλώσσα μικρή
δε χωρά όλ' αυτά που χορεύω μέσα μου
μιλώ πια με τα μάτια
κι αν κοιτάξεις από τη χαραμάδα της πληγής μου
μιλώ πια με το αίμα.

Ανεμίζω τους άγραφους στίχους μου
στο μικροδιάστημα που μας χωρίζει
την ώρα που τυλίγεις τα χέρια σου στη μέση μου
και με συνοδεύεις στο μπλουζ των τρελών
που γράφουν τραγούδια
στα συρματοπλέγματα αυτού του κόσμου
με νότες από αποδημητικούς εαυτούς
σε κενές ώρες επίγειου θανάτου.

Με κρατάς ζωντανή
και σε χορεύω ως το θάνατο.



-----------------------------------



2 σχόλια:

  1. Χορευουμε, μεθαμε, ερωτευομαστε
    ετσι να δινουμε κλωτσια στο θανατο
    να νικαμε με ζωη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Velvet

    έχουμε πολλούς μικρούς θανάτους να νικήσουμε..
    και Μεγάλη, προς το τελικό πλήγμα, Νίκη μας επισφραγίζεται χαράζοντας στο παγκάκι του χρόνου τα αποφθέγματά μας, καθώς στο φρέσκο πάντα χώμα του δημόσιου πάρκου θα υπάρχουν τα βήματα από το Μπλούζ των Τρελών...

    Η μοναξιά των επίμονα μόνων συνηγορεί με το θάνατο...
    Η Ζωή για να νικήσει θέλει συνΎπαρξη..
    και η πιο ποιητική συγκυρία ξεκινά όταν ο άλλος κατορθώσει να νιώσει τη μελωδία που κουβαλάς μέσα σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Προεκτείνοντας την αφορμή...