Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Όχι, δε γράφεται έτσι το ποίημα!


My picture is writing it's poem right here:
https://hiveminer.com/Tags/surreal%2Ctornado


Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Ελίσσεται τόσο όμορφα
μέσα στο πέπλο του ανέμου
με τις εισπνοές της κόμπους σφιχτούς
σε σκοινιά ασφαλείας
που την προφυλάσσουν από την κριτική σας.

Πιο όμορφα απ' όλους τους καταδικασμένους
φορά τις χειροπέδες της
κι απ' όλους τους νεκρούς
με μεγαλύτερη συνέπεια ανασταίνεται.

Κεντά λουλουδάκια
στο δέρμα γύρω από το στόμα της
και δένει χαρταετούς στο λαιμό της
να μοιάζει πως αυτοκτονεί
κρεμασμένη από ένα πέταγμα.

Διαστροφικά χορεύει το μπλουζ
αγκαλιάζοντας τον εαυτό της
και μαχαιρώνοντας την πλάτη του.

Ήθελε αμέτρητα ακανόνιστα πλακάκια
να τρέχει αποφεύγοντας τις γραμμές.
Άπλωσε ατελείωτα ακανόνιστα ποιήματα
να σκοντάφτει αποφεύγοντας τις ρίμες.

Ένιωθε ξεχωριστή.

Ίσως και να ήταν
στο βαθμό που είναι όλοι
τη στιγμή που στέκονται γυμνοί
στο καθρέφτη με τις αλήθειες τους
ψεγάδια, ρυτίδες, στραβά δόντια,
ψυχή ασιδέρωτη
ζωή τσαλακωμένη.

Ο χαρταετός σφίγγει στο λαιμό
και αντί για βοήθεια
εκείνη απαγγέλει τη ζωή της
σαν ποίημα,
νεράκι που το ξέρει
απ' έξω κι ανακατωτά.

Μα έτσι
δε δημιουργείς
απλά αναπαράγεις την προσευχή
σ' ένα θεό που αρνείται να υπάρξει.

Το ποίημα είναι ποίημα
όταν δεν υπάρχει χρόνος για απαγγελία
ίσως, ούτε χρόνος για συγγραφή.

Αγκαλιάστηκε ξανά.
Αφέθηκε στα χέρια της
που την ξέρουν καλύτερα απ' όλους.

Χόρευε μόνη της
κι όσο χόρευε
οι λέξεις δεν τελείωναν ποτέ
τα ποιήματα στρώνονταν
το ένα δίπλα στο άλλο
κι ο δρόμος της κόντευε να φτάσει
το πέταγμα του χαρταετού
που την έπνιγε.

Στον πνιγμό
δεν υπάρχει χρόνος
ούτε για απαγγελία
ούτε για συγγραφή.
Μόνο χρόνος
για να Λύσεις το Γρίφο σου.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Προεκτείνοντας την αφορμή...