Είναι υπέροχο να είσαι εκπαιδευτικός, ακριβώς γιατί μέσα από τις προσδοκίες των παιδιών έρχεσαι σε επαφή με τους παραδείσους που ετοιμάζονται να γεννηθούν.
Η Αδαμοπούλου Άννα ήταν μαθήτριά μου τη σχολική χρονιά 2002-03. Όταν πρωτοδιορίστηκα. Από τότε είχε αποφασίσει και στην ερώτησή μου για τις σπουδές των παιδιών η Άννα απάντησε "Θέλω να περάσω στη δική σας σχολή, κυρία". Έτσι κι έγινε. Μετά από χρόνια όταν τη συνάντησα μού είπε πως σπουδάζει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών. Στην επόμενη συνάντησή μας, πάλι μετά από χρόνια, είχε ήδη πάρει πτυχίο, δούλευε πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της και έμαθα πως παράλληλα ασχολείται με τη μουσική.
Παρόλο που τελειώσαμε την ίδια σχολή, οι δρόμοι μας οιυσιαστικά έσμιξαν ενώνοντας Μουσική και Ποίηση, καθώς η Άννα πήρε στα χέρια της κάποια κείμενά μου και προέκειψε το μελοποιημένο κομμάτι "Σκόνη" που με συγκίνησε διπλά: μία όταν γραφόταν από το χέρι μου, λέξη λέξη, και μία όταν το άκουσα μελοποιημένο με την έμπνευση της Άννας. Το κείμενο μεταμορφώθηκε μέσα στη μουσική και στη μελωδική φωνή της Άννας και παίζει ήδη ως μουσικό χαλί της ανάρτησης!
Το κανάλι της Άννας στο YouTube είναι αυτό: Anna Adamopoulou και περιέχει κι άλλες δικές της μελοποιήσεις.
Καλή ακρόαση, με τη φαντασία να κόβει τα σκοινιά των χαρταετών μας.
Μουσική και Ερμηνεία: Αδαμοπούλου Άννα
Στίχοι: Κάκια Παυλίδου
(C) Copyright 2017
Ενορχήστρωση: Αντώνης Κεραμιδάς
Ηχογράφηση, Μίξη, Mastering: Αντώνης Κεραμιδάς
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Άννα Αδαμοπούλου: Ακουστική κιθάρα
Αντώνης Κεραμιδάς: Κιθάρες, Πλήκτρα
Φωνητικά: Μαρία Τσιόλη, Άννα Αδαμοπούλου
Σχέδιο με μολύβι: Ηλίας Καλαμαράς
ΣΤΙΧΟΙ
Είμαι στάχτη, σκόνη στο φως
Μες τα μάτια σου ίσκιος τυφλός
Του πεδίου η πολυχρωμία
Γκρίζο πλέγμα σε μια αταξία.
Μετέωρο κτίσμα στην άκρη του βάλτου
Με την ψυχή μου στα πρόθυρα σάλτου
Προς το κενό μιας αυθαιρεσίας
Σκίζω τα δόγματα κάθε αυθεντίας.
Πέφτω, τσακίζομαι, βουτώ στο αίμα
Μπροστά στα μάτια σου το γκρίζο πλέγμα
Κόκκινο άνθος του δειλινού
Μοσχομυρίζει στις σκιές του νου.
Η ανάσα πνίγεται μετά θεριεύει
Το εγώ μου λύνεται και αγριεύει
Παίρνει το τίποτα το αποθεώνει
Αξία μου δίνει κι ας είμαι σκόνη.
Τώρα λάμπω αμυδρά στο φως
Σκόνη, σκορπίζω, σαν χαρταετός
Στο ενθουσιώδες ανέμισμά μου
Λεύτερα είναι τα λυτά σχοινιά μου
Το παράπονο το παιδικό μου
Σκηνοθετεί κρυφά το θάνατό μου
Μια με λυτρώνει, με καταδικάζει
μα στο τέλος πάντα σφιχτά μ’ αγκαλιάζει.