Είναι υπέροχο να είσαι εκπαιδευτικός, ακριβώς γιατί μέσα από τις προσδοκίες των παιδιών έρχεσαι σε επαφή με τους παραδείσους που ετοιμάζονται να γεννηθούν.
Η Αδαμοπούλου Άννα ήταν μαθήτριά μου τη σχολική χρονιά 2002-03. Όταν πρωτοδιορίστηκα. Από τότε είχε αποφασίσει και στην ερώτησή μου για τις σπουδές των παιδιών η Άννα απάντησε "Θέλω να περάσω στη δική σας σχολή, κυρία". Έτσι κι έγινε. Μετά από χρόνια όταν τη συνάντησα μού είπε πως σπουδάζει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών. Στην επόμενη συνάντησή μας, πάλι μετά από χρόνια, είχε ήδη πάρει πτυχίο, δούλευε πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της και έμαθα πως παράλληλα ασχολείται με τη μουσική.
Παρόλο που τελειώσαμε την ίδια σχολή, οι δρόμοι μας οιυσιαστικά έσμιξαν ενώνοντας Μουσική και Ποίηση, καθώς η Άννα πήρε στα χέρια της κάποια κείμενά μου και προέκειψε το μελοποιημένο κομμάτι "Σκόνη" που με συγκίνησε διπλά: μία όταν γραφόταν από το χέρι μου, λέξη λέξη, και μία όταν το άκουσα μελοποιημένο με την έμπνευση της Άννας. Το κείμενο μεταμορφώθηκε μέσα στη μουσική και στη μελωδική φωνή της Άννας και παίζει ήδη ως μουσικό χαλί της ανάρτησης!
Το κανάλι της Άννας στο YouTube είναι αυτό: Anna Adamopoulou και περιέχει κι άλλες δικές της μελοποιήσεις.
Καλή ακρόαση, με τη φαντασία να κόβει τα σκοινιά των χαρταετών μας.
Μουσική και Ερμηνεία: Αδαμοπούλου Άννα
Στίχοι: Κάκια Παυλίδου
(C) Copyright 2017
Ενορχήστρωση: Αντώνης Κεραμιδάς
Ηχογράφηση, Μίξη, Mastering: Αντώνης Κεραμιδάς
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Άννα Αδαμοπούλου: Ακουστική κιθάρα
Αντώνης Κεραμιδάς: Κιθάρες, Πλήκτρα
Φωνητικά: Μαρία Τσιόλη, Άννα Αδαμοπούλου
Σχέδιο με μολύβι: Ηλίας Καλαμαράς
ΣΤΙΧΟΙ
Είμαι στάχτη, σκόνη στο φως
Μες τα μάτια σου ίσκιος τυφλός
Του πεδίου η πολυχρωμία
Γκρίζο πλέγμα σε μια αταξία.
Μετέωρο κτίσμα στην άκρη του βάλτου
Με την ψυχή μου στα πρόθυρα σάλτου
Προς το κενό μιας αυθαιρεσίας
Σκίζω τα δόγματα κάθε αυθεντίας.
Πέφτω, τσακίζομαι, βουτώ στο αίμα
Μπροστά στα μάτια σου το γκρίζο πλέγμα
Κόκκινο άνθος του δειλινού
Μοσχομυρίζει στις σκιές του νου.
Η ανάσα πνίγεται μετά θεριεύει
Το εγώ μου λύνεται και αγριεύει
Παίρνει το τίποτα το αποθεώνει
Αξία μου δίνει κι ας είμαι σκόνη.
Τώρα λάμπω αμυδρά στο φως
Σκόνη, σκορπίζω, σαν χαρταετός
Στο ενθουσιώδες ανέμισμά μου
Λεύτερα είναι τα λυτά σχοινιά μου
Το παράπονο το παιδικό μου
Σκηνοθετεί κρυφά το θάνατό μου
Μια με λυτρώνει, με καταδικάζει
μα στο τέλος πάντα σφιχτά μ’ αγκαλιάζει.
Οι εκπαιδευτικοί έχετε αυτή την ευλογία... της υστεροφημίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο ζουν οι μαθητές σας, θα σας θυμούνται... είτε έχετε κάνει καλή δουλειά, είτε το αντίθετο!
Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερο θρίαμβο για ένα Δάσκαλο, από να θέλουν οι μαθητές να του μοιάσουν. Εκεί πια, γίνονται παιδιά σου.
Πώς είναι αυτό το συναίσθημα; Τυχερή, Κάκια.
Virgo Astrovroxi
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγαλώνοντας κατανοώ, κι αποδέχομαι με ευχαρίστηση, το γεγονός πως τα βαθιά και μεγάλα συναισθήματα δε χωρούν στις λεκτικές περιγραφές..
Εύχομαι στον καθένα, στον τομέα του, να κατορθώσει να νιώσει την ευθύνη του διδάσκω, ώστε να προσφέρει τον εαυτό του στην καλύτερη εκδοχή του, και οι υποψήφιοι μαθητές να εμπνευστούν από το παράδειγμά του.
Αυτό θέλουν τα παιδιά, οι νεότεροι. Έμπνευση.
Και ως γονιός έχω υιοθετήσει την πεποίθηση πως κάθε ενήλικας, αν το επιλέξει, μπορεί να γίνει Δάσκαλος σε κάθε παιδί που υπάρχει γύρω του.
Τότε, όταν σε ανύποπτο χρόνο ένας πιτσιρικάς ή μία πιτσιρίκα θα επικροτήσει μία πράξη μας, θα νιώσουμε αυτό το συναίσθημα που προανέφερες.
Ίσως όχι το ότι θέλουν να μάς μοιάσουν, μα το ότι εμπνεύστηκαν από εμάς. Και η Έμπνευση, αν και στιγμιαία, μπορεί να καθορίσει ολόκληρη τη Ζωή μας!...
-------
Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα.
Με εκπλήσσουν ευχάριστα οι τοποθετήσεις σου γιατί θυμίζουν την υπέροχη εποχή που τα blogs δεν είχαν επηρεαστεί από τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες των άλλων social media και τα σχόλια είχαν τη μαγεία της καθαρής αλληλεπίδρασης πάνω στο ζητούμενο..
"Όχι ότι θέλουν να μας μοιάσουν". Μπορεί εκεί να κρίνεται ποιος Δάσκαλος είναι καλός και ποιος κακός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ηθοποιός Ειρήνη Παππά είχε πει (αναφερόμενη σε Δασκάλους της Τέχνης, αλλά είναι σωστό και γενικεύσιμο): "Κακοί δάσκαλοι είναι αυτοί που βγάζουν αντίγραφα του εαυτού τους. Ανθρώπους που σκέφτονται όπως αυτοί. Ο καλός δάσκαλος σε βοηθάει να βρεις το δικό σου δρόμο".
Νομίζω στη σχέση Δασκάλου-Μαθητή, ο μαθητής είναι το επίκεντρο, οι ιδιαιτερότητές του, το μυαλό του. Πόσοι από εμάς θυμόμαστε με αγάπη αυτούς τους αυστηρούς-Αυθεντίες; Πόσοι χρωστάμε σ'εκείνους που εστίασαν σε εμάς και μας έριξαν ένα σωρό σκόρπιους Σπόρους, πολύχρωμα Ερεθίσματα για να διαλέξουμε μόνοι μας;
Αλλά όταν η προσωπικότητα των δυο συγκλίνει σε κάποια ενδιαφέροντα, αναζητήσεις, αισθητικές, εκεί ο σπόρος πιάνει πιο καλά. Εκεί η μαγεία η Πλατωνική.
"Αυθεντίες"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο εχθρεύομαι αυτή τη λέξη κι όσα πρεσβεύει!
Έχω σκαρφιστεί τεχνάσματα για τα παιδιά μου, ως γονιός, και για τους μαθητές μου, ως εκπαιδευτικός, με σκοπό να μάθουν να μην αποδέχονται τίποτα δογματικό, όπως συνήθως προβάλλει τον εαυτό της μια αυτοθεωρούμενη αυθεντία.
Συμφωνώ μαζί σου στην οπτική της διαφοροποιημένης μάθησης. Όσο δύσκολος και κοπιαστικός κι αν είναι ο δρόμος της, είναι ο μόνος που σέβεται το άτομο και το κοινωνικοποιεί αξιοποιώντας τη διαφορετικότητά του.
Εκεί, στο σεβασμό και στην αυτοεκτίμηση, ανθίζει η δημιουργικότητα του ατόμου και οι δρόμοι όντως συγκλίνουν με μια αμφίδρομη μαγεία.
:))