Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

Προετοιμασία



Ο αξιωματικός μου θυσιάστηκε. Το ασπρόμαυρο μωσαϊκό ξέφτισε από τις τόσες κινήσεις και ακόμη δεν προδικάστηκε η νίκη κανενός. Τα πιονάκια επικίνδυνα πλησιάζουν στο γκρεμό της μεταμόρφωσης για να γίνουν Βασίλισσες. Ο Βασιλιάς μόνιμα κρύβεται. Άσπρος ή Μαύρος, λαχανιάζει να κρύβεται. Αρσενικός ηγέτης υψηλών προδιαγραφών Φυγής. Χωράει το ανάστημά του πίσω από τα πιονάκια και τ' άλογα. Αλόγιστα ξοδεύει τις κινήσεις των άλλων υπέρ του.
Τί φοβάται; Τί είναι αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει; Τον εχθρό κατά πρόσωπο; Την αιχμαλωσία; Τα βασανιστήρια ή το θάνατο; Και τί σόι βασιλιάς είναι αν φέρεται ως φυγάς;

Εγώ είμαι το χέρι που κινεί το βασιλιά προς τις κρυψώνες του.
Είμαι ο σχιζοφρενής παίχτης που κινεί διαδοχικά μία τον άσπρο και μία τον μαύρο στρατό.
Είμαι ο εχθρός του εαυτού μου.
Την ώρα που απειλώ  τον αντίπαλό μου βασιλιά η βασίλισσά του με εκδικείται διατάζοντας όλα τα πιονάκια να την κλωνοποιήσουν. Κάθε μεταμόρφωση κι ένας εαυτός μου.
Πόσους να αιχμαλωτίσω για να ταυτιστώ με το Είναι μου; Για να σμίξει το μαύρο με το άσπρο, χωρίς το ένα να ακυρώσει το άλλο;  Για να ονομάσω ήττες τις νίκες μου, εφόσον χάνω τόσα στην πορεία για να κερδίσω το κάτι; Για να ονομάσω νίκες τις ήττες μου, εφόσον κερδίζω σε εμπειρία;

Απειλώ κι απειλούμαι.
Ατέρμων κύκλος μιας επίμονης στρατηγικής που πολεμά τον εαυτό της.
Παίζω με καθρεφτίσματα. Ό,τι κινεί ο ένας, κινεί κι ο άλλος.
Πώς να ξεφύγεις από το είδωλο στον καθρέφτη όταν δεν υπάρχει καθρέφτης και το είδωλο είσαι εσύ ο ίδιος που μιμείται το αρχέτυπο;

Τρώω τα πιόνια. Μαζεύω πόντους. Μένουν οι δύο βασίλισσες και οι βασιλιάδες τους. Δυαδική εγώ. Αρσενικό Θηλυκό. Άσπρο μου και Μαύρο. Ξεφεύγω και μεταμορφώνομαι. Γίνομαι η ξεφτισμένη σκακιέρα που πάνω της δημιουργώ το  παιχνίδι της Ζωής μου κι έχω εκπαιδευτεί σε όλες τις στρατηγικές για τη Μεγάλη Στιγμή, όπου θα αρχίσουν να εξαφανίζονται τα πιονάκια και η σκακιέρα και Εγώ.. και μέσα στην ασπρόμαυρη Άβυσσο της Αιώνιας Λήθης θα πρέπει να μπορώ να θυμάμαι τις κινήσεις μου γιατί οι κινήσεις δεν ήταν Προετοιμασία για κάτι Μεγάλο, μα ήταν το ίδιο το Μεγάλο Παιχνίδι μου.








Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018

Για μία μικρή




Γεγονότα αλυχτάνε και πάντα
παντού μία μικρή
αντικειμενικά αόρατη, μικροσκοπικά ορατή
παρακολουθεί τη Ζωή
καταγράφει στη μνήμη της, 
παρατηρεί χωρίς να παρατηρείται. 
Το χεράκι τυλιγμένο στην τρυφερή γάμπα της Μαμάς. 
Απ' τη θερμοκρασία στο δέρμα της Μητρικής Ορθοστασίας 
αντιλαμβάνεται αν ο κόσμος είναι έτοιμος να εκραγεί 
ή αν συνθηκολόγησε για Ειρήνη. 
Χεράκι δεν κράτησε ποτέ, μόνο το κρόσσι στο μητρικό φουστάνι 
ομφάλιο λώρο για να θρέψει το δικό της φόρεμα 
και τη φλέβα  με το Κόκκινο που ανεμίζει στο αίμα της Μάνας της. 
Ο κόσμος που υψώνεται πάνω από το παιδικό της ανάστημα 
κάποια στιγμή θα τη βρει μπροστά του
κόκκινη και αρνούμενη να συμβιβαστεί με τις αναλήθειές του
πιστή στη δική της μελλοντική μικρή 
που θα τυλίξει το χεράκι στη δική της γάμπα 
και θα κρατάει σφιχτά το κόκκινο κρόσσι της Ψυχής της.





Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Πυρήνας


Είμαι έξω από το πολυτελές σου σπίτι.
Ξύνω τους τοίχους περιμετρικά
σε όλο τους το ύψος.
Με υπομονή χαλάω την επίστρωση.
Φυτεύω τα πόδια μου στα παρτέρια σου
και σπρώχνω τις ρίζες μου στα θεμέλια
της Ζωής σου.
Τα κλαδιά μου εισχωρούν από τα παράθυρα.
Οι παραφυάδες μου γεμάτες μάτια και χέρια
παρακάμπτουν τα ακριβά σου έπιπλα
και περικυκλώνουν τον Εαυτό σου γυμνό
όπως χωρίς ρούχα κι άμυνες κοιμάσαι.
Πλησιάζω κοχλιωτά ανθάκια ακοής
στο στόμα σου
που παραμιλώντας
προδίδει κομμάτια Αλήθειας σου
κι ακολουθώντας τον αόρατο μίτο
διασχίζω τους υπόγειους λαβυρίνθους
που οδηγούν στην Ψυχή σου
κι εξακολουθώ να γκρεμίζω τα εσωτερικά σου τείχη
κι όλο πλησιάζω
κι όλο κοντεύω
στο απρόσιτο καταφύγιο όπου μου κρύβεσαι
από την πρώτη στιγμή που μου συστήθηκες.



-------------------------------------------