Ναι.

Μ' αρέσει αυτό που συμβαίνει.
Αυτό το αυθόρμητο
που ξεφεύγει από την τεχνητή κανονικότητα
τις τιμωρίες των φτιαχτών θεών
τις κατακρίσεις των μικρών ανθρώπων
το φόβο που σαν έθιμο κληροδοτείται,
που ξεφεύγει ακόμη
κι από τις συνταγογραφήσεις των πανεπιστημιακών.

Υπάρχει πολλή Ελευθερία
σ' αυτήν την αιχμαλωσία του Εαυτού.
Υπάρχει η Ελευθερία να επιλέξεις
το πού και το πώς
το ποιος και το πόσο.

Στο πάντρεμα της Νόησης
με το Ζωώδες σου Ένστικτο
γεννιέται αυτός ο ανυπέρβλητος Καλπασμός
που δε βιώνεται μέσα στις αποστειρώσεις του Νου
ούτε στην άναρθρη βιοπάλη της σάρκας.

Πέρα από τις συμβουλές
απλώνεται ένας δρόμος
που δεν περπατήθηκε ποτέ
από  κανέναν.
Δικός σου δρόμος.
Σου ανήκει.
Ή θα τον διασχίσεις
μ' Ένστικτο και Μεθυσμένο Νου
ή θα τον αρνηθείς
καταδικάζοντάς τον στην αφάνεια.

Ο εξομολόγος στην εκκλησία
συγχωρεί τις αμαρτίες που έκανες
μα όχι όσα αρνήθηκες να τολμήσεις.
Δεν υπάρχει συγχώρεση για τη δειλία.

Ο ψυχολόγος χτίζει πλάνα
προστασίας εαυτού.
Μην εκτεθείς.
Μην  πληγωθείς.
Φτάνει τόσο.
Τόσο όσο.
Όχι άλλο.
Η αξία των ορίων.
Πείθουν όλα
και χωρίς αναισθησία
γίνεσαι αυτός που περιμένουν.

Ο εξομολόγος κορυφώθηκε ποτέ?
Ο ψυχολόγος στάθηκε στην κορυφή
των θεωριών του να ουρλιάξει Εμπειρία?
Κάλπασαν ποτέ στο βράχο
πάνω από μια αγριεμένη θάλασσα?

Είναι επικίνδυνοι οι ήρεμοι άνθρωποι.
Σου κατευνάζουν τον παλμό.
Κι όταν η καρδιά υπολειτουργεί
πεθαίνεις.

Ήσουν λευκή πολύ
με κείνο το σπίρτο στο βλέμμα
σβηστό.

Ήθελα λίγο να σε δω
τη στιγμή που η απάντηση ήταν
Ναι
λευτερώνοντας τα Ένστικτα
και το Νου.

Ό,τι κι αν ακολούθησε.
Ζωή ή Θάνατος.

Ό,τι κι αν ακολούθησε
πλέον έχεις μέσα σου
την περιουσία μιας Κατάφασης
που λίγοι θα τη ζήσουν ποτέ.