Όταν πέφτεις, μην πέφτεις αθόρυβα, αναίμακτα, ευπρεπώς. Να πέφτεις με όλο σου το βάρος. Από ψηλά. Σαν μετεωρίτης. Να ανοίγεις ομαδικό τάφο πεσόντων. Να σείεται η Ζωή σου. Να γκρεμίζεται ο κόσμος. Να διαχέεται εκκωφαντική κραυγή πόνου. Και μετά σιωπή.
Κι όταν σηκώνεσαι, να παίρνεις μαζί σου όλους τους νεκρούς. Τους άγνωστους στρατιώτες της Ζωής, που έπεσαν και δε σηκώθηκαν, που δεν κατάφεραν να κάνουν θόρυβο, που δεν κόλλησαν τα σπασμένα κομμάτια τους, που δεν ούρλιαξαν στην πτώση τους από φόβο μην έρθει νέο κύμα μάχης και τους ρίξει πιο κάτω. Πάρ' τους μαζί σου. Σήκωσέ τους στα χέρια σου την ώρα που πολεμάς να σηκώσεις το βάρος του Εαυτού σου. Γίνε πολλαπλάσιος κι όταν σηκωθείς, ανύψωσε μαζί σου τον κόσμο. Κι αν ξαναπέσεις, φρόντισε να είναι από πιο Ψηλά. Κι όταν ξανασηκωθείς, φρόντισε να πάρεις περισσότερους μαζί σου.
Πότε θα δούμε ένα σου κείμενο πάλι ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει συνταγή, Καζενάκι.. ούτε χρονοδιάγραμμα, ούτε πρόβλεψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθετί γεννιέται όταν αν δεν γεννηθεί πνίγει αυτόν που το κυοφορεί.