Να βρέχει κι ας μην σ αρέσει η βροχή. Χωρίς υγρασία πεθαίνω. Μην με βλέπεις που υπάρχω ανθρώπινα, αναρριχώμενο είμαι. Χώνω τα πόδια μου ρίζες δίπλα στα θεμέλια και τυλίγω το σπίτι. Ανθίζω, μαραίνομαι, καρποφορώ, ρίχνω τα φύλλα μου, γίνομαι λίπασμα και θρέφω τις ρίζες μου. Δε φεύγω. Μόνο αν ραντίσεις με τοξικά την ρίζα μου. Και δεν πιάνουν όλα τα ραντίσματα. Έχω ήδη αναπτύξει αρκετές ανοσίες στα είδη καταστροφής. Αντέχω. Κι έξω στο κρύο και στη νύχτα και στη μοναξιά της αναρρίχησης.
Βρέχει. Κάνε ησυχία και άκου τον ψίθυρο στο καπό, στη σκεπή, στην άσφαλτο, στα φύλλα, στο δέρμα. Όλες οι ανθρώπινες διάλεκτοι σιώπησαν. Μάς έμεινε μόνο η βροχή και το φιλί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προεκτείνοντας την αφορμή...