Ξώφαλτσα

Και με ρωτάς «Πώς είναι δυνατόν να κλαις με τη θυσία της Natasha για το Πετράδι της Ψυχής και για τη θυσία του IronMan με σκοπό να επικρατήσει του Thanos, ώστε να σωθεί η ανθρωπότητα …? Ταινία είναι!....»

Και σου εξηγώ πως δεν μπορώ να περάσω ξυστά από τις Πραγματικότητες που επιλέγω να βιώσω και οι συμβολισμοί των γεγονότων με στοιχειώνουν. Συναγωνίζονται τη μικρότητά μου, ενεργοποιούν τις υπενθυμίσεις για τις θυσίες που δεν τόλμησα να κάνω. Με στήνουν στον τοίχο. Για ποιον έχω πεθάνει εγώ…? Για ποιον έχω ζήσει…? Για ποιον έχω αγωνιστεί…?

Και συρρικνώνομαι κρυμμένη στο δωμάτιο, στα ρούχα μου, στη ζωή μου. Σας κρυφοκοιτάζω όλους από το παράθυρο. Μαζί σας και το δικό μου είδωλο, που κάθεται στη θέση F15 του κινηματογράφου, που κάθεται στο τρίτο τραπέζι της δεύτερης σειράς στο καφέ, που βολτάρει στον πεζόδρομο. Μία ακόμη Μεγάλη Παρασκευή, που θα ξεχυθούμε με κατάνυξη, με το κεράκι στο χέρι, ακολουθώντας τον επιτάφιο κι ο νεκρός Χριστός θα κάνει πως δε βλέπει, πως δεν ξέρει πως από αύριο πάλι οι θέσεις θα είναι πιασμένες στα στέκια, στις συνευρέσεις των καθημερινών εαυτών.

Συρρικνώνομαι στην κουκκίδα μου. Με ψηλαφώ. Μπας και βρω κάποιο καρφί καρφωμένο στις παλάμες, στην πλάτη μου, στην καρδιά… Μπας και ανακαλύψω έναν λόγο μου για να είμαι περήφανη και να πω «Ορίστε!... κάτι έκανα κι εγώ… Δεν πέρασα ξώφαλτσα από τη ζωή.»

Με ρωτάς με σιωπή γιατί μένω μόνη. Γιατί σβήνω τα φώτα στο δωμάτιο. Μένω πένθιμα γυμνή, γιατί η αφή εκπαιδεύεται καλύτερα στο σκοτάδι. Ούτε μία άξια λόγου πληγή. Όλα μου τα σημάδια από προσωπικές μάχες για προσωπική ευτυχία, για συναισθηματική μου δικαίωση, για το Εγώ μου. Δεν έχω κανέναν Σταυρό που να σταυρώθηκα οικειοθελώς για το καλό του κόσμου, απ’ τον οποίο να αποκαθηλωθώ, να ταφώ για να μού πρέπει Ανάσταση.

Και σε αντιστάθμιση του μικρού εαυτού μου, τέτοιες ώρες, απομονώνομαι. Κλείνω τις πόρτες, επιβάλλω σιωπή κι απουσία. Να κοπάσει ο θόρυβος κι η σκόνη μέσα μου. Το κατευόδιο στο υπόγειο απαιτεί να κοπούν οι συνιστώσες. Εκείνα τα σκοινιά που κινούν τη μαριονέτα του καθημερινού εαυτού. Κατεβαίνω. Άσε με να με συναντήσω, να μού μιλήσω, να εξηγήσω γιατί έζησα τόσο εγωιστικά, γιατί μοιάζω τόσο καλή, ενώ δεν είμαι (Είμαι…?), γιατί παρασύρομαι από την επικρατούσα νοοτροπία, γιατί χρειάζομαι να τα γράψω όλα αυτά, γιατί εκεί που με βρίσκω με χάνω και πάλι μέσα στο πλήθος…..? 

Άσε με να μου μιλήσω. Μην με περιμένεις απόψε. Έχω μία Σταύρωση να μού κάνω. Και μία Ταφή. Κάτω από λέξεις. Ναι. Εύκολη Ταφή. Μα με ειλικρίνεια, όπως πεθαίνω τίμια, πάντα. Δώσε μου χρόνο και θα σε ανταμώσω στη σοφίτα, σαν θα ‘χω σκαρφαλώσει όλα μου τα πατώματα και θα ‘χω φτάσει έναν όροφο Εαυτού πιο κοντά στην Ανάσταση και θα ‘μαι πιο ανθρώπινη.. θα κλαίω πιο εύκολα σαν συνειδητοποιήσω το συμβολισμό της Θυσίας, είτε συμβεί στην επόμενη Ταινία που θα δούμε, είτε στην ….επόμενη Ζωή που θα ζήσουμε, μέχρι να συμβεί από Μένα και σε παρακαλώ τότε μην κλάψεις που θα με χάσεις. Αυτός είναι ο καλύτερος θάνατος. Να πεθάνεις για να σώσεις τον Άλλον.