Ποιος καθιέρωσε αυτά τα διπλά κρεβάτια που ξαπλώνουν αιωνίως σε μία αγκαλιά οι ερωτευμένοι, που χάνεται το σύνορο και έρχεται στιγμή που αγγίζεις το σώμα του άλλου και νιώθεις πως αγγίζεις το δικό σου και σού έμαθαν πως... αυτός είναι ο σκοπός!... Εις σάρκαν μία. Δε θέλω, σού λέω... Δεν.
Σαν θα μείνουμε μαζί, θέλω το δωμάτιό μου, το Σύμπαν μου το ακατάστατο, με τα βιβλία στο πάτωμα, τα στιχάκια μου με το στυλό στον τοίχο και στην ντουλάπα, τα σιδερωμένα και τ' ασιδέρωτά μου στην καρέκλα, τα πόδια μου ανάποδα στο ντουβάρι, τη μουσική μου, την απουσία της τηλεόρασης και του υπολογιστή, τις σκιές μου στον τοίχο, τα ποτάμια από σκέψεις που το διασχίζουν, το κενό μου βλέμμα στο ταβάνι, το παιδικό μου χαμόγελο όταν σκέφτομαι πως είσαι δίπλα, το παραμιλητό μου, τα χαρτομάντιλα με τα στεγνά μου δάκρυα στο κομοδίνο, τις μελαγχολίες μου και τους θυμούς μου, την αυτοαπόρριψή μου και μετά την αυτοκυριαρχία μου..... Θέλω να το σκάω από τον κόσμο μου, να σού πετάω ραβασάκια κάτω από την πόρτα, να καίγομαι να σε συναντήσω, να μην έχω εξοικειωθεί με το κορμί σου, να μη χορταίνω τις αγκαλιές και να σού στήνω καρτέρι έξω από την πόρτα σου, να σε κρυφοκοιτάω από την κλειδαρότρυπα, να με αφήνεις έξω από το δωμάτιό σου, να με παιδεύεις, να σκαρφαλώνω τους τοίχους, να φτάνω στο ταβάνι, να κυλάω νεράκι γλείφοντας το κούφωμα της πόρτας και να με απορροφά το χαλί σου.... Να ανοίγεις επιτέλους, να σε ακολουθώ ως την κουζίνα που θα κάνεις καφέ, να σε μυρίζω και να καβουρντίζομαι, όπως οι κόκκοι του καφέ για να λιώσουν καυτοί στην κούπα σου. Να κάθομαι απέναντί σου στο τραπέζι και να βιάζεσαι για τη δουλειά, να φεύγεις με ένα φιλί, να μη μού ζητάς να σού συμμαζέψω το δωμάτιο, να μπαίνω κρυφά, να διασχίζω τη δική σου ακαταστασία, να ξαπλώνω στα σεντόνια σου, να τρελαίνομαι με τη μυρωδιά σου, να ανακαλύπτω ένα κλειδωμένο συρτάρι σου, να με τρώνε οι σκέψεις, τί κρύβεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου...?, να καίγομαι, να ζηλεύω, να με κρατάς σε εγρήγορση, να μού γεννάς ταχυπαλμίες, να επιστρέφω στον κόσμο μου, να σού γράφω ραβασάκια, να σού τα κρύβω στις τσέπες... να με κάνεις να μη χωράω στο κρησφύγετο του κόσμου μου και να προεκτείνομαι ως τον δικό σου.... Έτσι θέλω. Ξέχασε τα διπλά κρεβάτια των τυποποιημένων ζευγαριών, με τη μεριά σου και τη μεριά μου. Εγώ θέλω να καταστρώνω σχέδιο για να εισβάλλω στον κόσμο σου, να μ' αφήνεις να σού παραβιάζω τα σύνορα κι όταν μού αρνείσαι, να υπνοβατώ στο τεντωμένο σκοινί από το Σύμπαν μου στο δικό σου. Να είσαι ο γείτονας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, ο εραστής, το απωθημένο και ο Άνθρωπός μου και να μην πάψεις ποτέ να είσαι ο Εαυτός σου. Κι έτσι μόνιμα να βολτάρεις έξω από το δωμάτιό μου. Να έρχεσαι κάθε φορά σαν πρώτη φορά και να αρπάΖεις ό,τι σού ανήκει σαν να με κρατούσα κλειδωμένη στη σοφίτα και για άλλη μία φορά..... με ανακάλυψες......
...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτυμηγορία υπέρ των διπλών κρεβατιών...
Είναι εκείνη η στιγμή που μόνο με ένα διπλό κρεβάτι μπορείς να βιώσεις, εκείνη η τόσο γλυκιά μα ταυτόχρονα τόσο σκληρή στιγμή, που είσαι μόνος σου στο άδειο από τον Άλλον σπίτι, και σου λείπει η παρουσία του, η φωνή του, ο βήχας του, η ανάσα του όπως ακούγεται στη σιωπή, οι συνήθειες του, η λακουβιτσα από τη μεριά του στο κρεβάτι, η βρεγμένη του οδοντοβουρτσα, η καρέκλα που προεξέχει από το τραπέζι γιατί είχε σηκωθεί βιαστικά, η χαραγματια στην άκρη της πόρτας γιατί είχε θυμώσει και τελικά είχε δίκιο, αλλά κυρίως σου λείπει η ίδια του η ύπαρξη που κλέβει τον χώρο του αέρα με τη μάζα του και το βάρος του και το ύψος του... Αυτή η γαλήνη όταν επιστρέφει κι αυτή η ανησυχία όταν φύγει, όσο λίγο κι αν διαρκέσει, που δεν μπορεί κανείς που δεν το ζει να το νιώσει... Αυτή η επαναδημιουργια του εαυτού μέσα από τους Δύο, που είναι σαν να ήσουν από πάντα αυτός ο Εαυτός, ο Εαυτός του Μαζί... Και όταν κλείνει η πόρτα και μείνεις μόνος στο διάρι σπίτι με το διπλό κρεβάτι με τον μονό Εαυτό σου καταλαβαίνεις πως η ύπαρξη σου δεν χάνεται στο Μαζί, αλλά προστίθεται και διπλασιάζει και πολλαπλασιαζεται, ώσπου προκύπτει κάτι ιερό και μεγαλύτερο από το Εγώ και Εσύ, γίνεται το Εγώ και το Εγω στο Μαζί και το Εσύ και το Εσύ στο Μαζί και το Μαζί... Και αν ο σκοπός - το για να- της ζωής είναι το Δυο σε Ένα, ίσως η αιτία - το επειδη- της ζωής να είναι το Ένα για Δύο.. Ένας για εμένα και ένας ακόμη για εμάς...
Και τα άπλυτα μου μαθαίνουν να μπερδεύονται με τα δικά σου άπλυτα, και με τα πλυμένα σου και τα ασιδερωτα σου... και τα κρυμμένα στιχάκια μου στους εφηβικούς μου τοίχους συνεχίζονται από τους δικούς σου στίχους και γίνονται φράσεις και φωτεινές επιγραφές που φωτίζουν κάθε γωνιά και κάθε τοίχο μας... Και οι άλλοτε βουβές θλίψεις μου βρίσκουν ακροατή τα τραγούδια σου και θεριευουν ώσπου να μην μείνει τίποτα πια αβίωτο... Και οι συγκρατημενες και μοναχικές χαρές μου βρίσκουν θεμέλια και από στιγμιαίες γίνονται διαρκείας, αποτελώντας σιγά σιγά την ευτυχία Μας... Στην αρχή σε έβλεπα από μακριά και με γοήτευε η εντύπωση που είχα για εσένα, αυτό που είχα στο μυαλό και στην καρδιά και στο στομάχι μου για εσένα... Πλέον σε βλέπω από τόσο κοντά που αναγνωρίζω κάθε σου καινούρια ρυτιδα και σημάδι στο κορμί σου μπροστά στο φως του ήλιου... Η εικόνα και η εντύπωση ραγισε... Και μεσα από τα ραγισμτα εμφανιζεται η ανθρώπινη σαρκα και η πνοή μέσα της που της δίνει ζωή... Σε αγαπώ για αυτό που είσαι, και όχι για αυτό που νομίζω ή για αυτό που φαντάζομαι στο μονό κρεβάτι μου αναπολωντας μόνο τις στιγμές που επιλέγω... Είσαι Εδώ και είμαι Εδώ και το Μαζί δημιουργείται από εμάς στην καλύτερη και στη χειρότερη εκδοχή μας... Στην πλήρη και αιώνια αλήθεια μας...
Μικράκι μου, το Μαζί είναι Κορύφωση με όποιον τρόπο κι αν επιλέξουμε να το ζήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαρρώ και οι Δυο μας, από διαφορετικό μονοπάτι, καταλήγουμε στο ίδιο ποθητό:
Το Μαζί να κρατήσει Αιωνίως δικαιώνοντας τη Συνύπαρξη.
Εχθρεύομαι το "διπλό κρεβάτι" της τυποποίησης στην οποία υποκύπτουν οι σχέσεις. Θλίβομαι που οι άνθρωποι μέσα στο μοίρασμα χάνουν τη Μαγεία του Έρωτα.
Η Ζωή είναι Μεγάλη κι άσε τους βιαστικούς να λένε πως είναι μικρή. Ο Έρωτας για να διαρκέσει, να συντηρηθεί, να μείνει αναλλοίωτος χρειάζεται φαντασία, ανατροπή, εκπλήξεις, χώρο για αιφνιδιασμό, παιχνίδι εκείνο το παιδικό.... θέλει να καταστρώνεις μόνιμα ένα σχέδιο για να κατακτήσεις τον Άλλον που ήδη σού έχει δοθεί. Μαγεία.
Υπερασπίζομαι τη Μαγεία και δεν την θυσιάζω στο βάθος χρόνου στην εξοικείωση.
"Μην με εξημερώσεις,
δεν ειμαι αλεπού
ούτε κι Εσύ ο μικρός πρίγκιπας.
Άγριοι ας μείνουμε
ως το Τέλος."
Άγριοι και μαγεμένοι.
Μαζί και ταυτόχρονα ΕΝΑ. Εκείνο το ΕΝΑ που δεν φθείρει τον Εαυτό του Ποτέ.
Φιλί.