Πέμπτη 6 Ιουνίου 2019

Άκρα



Δε θυμάμαι αν γεννήθηκα έτσι ή αν έγινα στην πορεία. Αν με κάνανε οι συνθήκες. Απρόσωπο ακούστηκε. Η κοινωνία. Δεύτερη απροσωπία. Εσείς, οι ίδιοι. Οι συγκάτοικοι του διπολικού αυτού κόσμου: κόλασης - παραδείσου, χαράς - οδύνης, ύψους - βάθους.
Δεν έχω μνήμες παιδικής μου ηλικίας. Δε θυμάμαι πώς ήμουν. Ξέρω μόνο πώς είμαι. Δύσκαμπτη στις αλλαγές και ταυτόχρονα τόσο ευλύγιστη στις δύσκαμπτες συνθήκες. Ηλιόλουστα χαρμόσυνη στα μάτια σας και ταυτόχρονα απύθμενα πένθιμη.. εντός.

Όλα συμβαίνουν στα άκρα της κλίμακας: σιωπή  - κραυγή. Και συμβαίνει σαν σωπαίνω, ταυτοχρόνως να ουρλιάζω και το αντίθετο. Ανάλογα λειτουργούν όλα μου. Συνδυαστικά, στο συν πλην του οξύμωρου σχήματος.

Το ένα μου μάτι σάς βλέπει όπως φαίνεστε. Τόσο ανθρώπινοι και ακίνδυνα γνώριμοι. Το άλλο, σάς φιλτράρει ως το κόκκαλο, βλέπει τα μικρόβια στο δέρμα σας, τις κρυμμένες σας σκέψεις, το παρελθόν που δεν παραδέχεστε, τις προθέσεις των καλών σας πράξεων, τα ονειρα που αντανακλούν τις υποσυνείδητες επιθυμίες και τους φόβους σας. Το ένα μου ημισφαίριο σάς μεταφράζει, σάς καταλαβαίνει, δίνει εντολή στην καρδιά να σας αγαπά και σάς συμπονά που επιμένετε να είσαστε ίδιοι με τον δικό μου εξωτερικό εαυτό, τον ανθρώπινο, τον οικείο, τον γνώριμο, τον συμπαθή, τον συνεργάσιμο, τον καλόβολο, τον κοινωνικό, τον αποδεκτό βρε αδερφέ. Το άλλο μου ημισφαίριο σάς μισεί που γίνατε ένα με τη μάζα, που ρολάρετε τη ζωή στους αυτόματους διαδρόμους των καλορυθμισμένων προγραμμάτων, που είσαστε τυπικοί στις διαδικασίες μην σάς απορρίψει η γυναίκα σας, ο άντρας σας, η μαμά, ο μπαμπάς, ο φίλος, το αφεντικό, ο κάθε επόπτης της ζωής σας.

Τις νύχτες που σβήνει το είδωλό σας από τα μάτια μου ασχολούμαι πάλι με μένα. Το ένα μου μάτι με βλέπει όπως φαίνομαι στα μάτια σας. Το άλλο, από μέσα. Εκεί που συμβαίνει η ουσία της Ζωής, δίχως γεγονότα ιστορικού ενδιαφέροντος. Μόνο με απόγνωση, αμφιβολία, νοητική εντροπία, ορμές, προθέσεις, εικασίες, συνδυασμούς παραδόξων, σαν να ετοιμάζομαι να βγω βραδιάτικα στην άδεια πόλη και δεν ξέρω τι να φορέσω. Και τελικά βγαίνω, φορώντας νυχτικιά με γόβες, με τα μάτια σε διαστολή και τους φόβους σε καταστολή. Τα μαλλιά ελεύθερα, τα σκυλιά μου δεμένα. Δε με φυλάει κανείς. Είμαι έκθετη στους αόρατους κινδύνους, που παραδόξως δεν μού εμφανίστηκαν ποτέ.

Επισκέπτομαι τις κλειδωμένες εκκλησίες σας. Γιατί τις κλειδώνετε άραγε; Κινδυνεύει από απαγωγή ο Θεός...? Δεν έχω τέτοια πρόθεση. Θέλω απλά να διαβάσω τα κείμενα. Εκείνα της βάφτισης και τα αντίστοιχα της κηδείας. Επισκέπτομαι τις κλειδωμένες σας βιβλιοθήκες. Γιατί τις κλειδώνετε άραγε; Ποιος κλέβει βιβλία τη σήμερον ημέρα..? Δεν έχω τέτοια πρόθεση. Θέλω απλά να διαβάσω τα κείμενα. Εκείνων που ασχολήθηκαν με τον πυρήνα της γέννας και του θανάτου. Θέλω να καταλάβω τί συμβαίνει. Να σμίξω τα άκρα της ζωής και να ερμηνεύσω τη διαστροφή μου: Να θέλω να κάνω έρωτα μετά από έναν θάνατο, μία κηδεία, έναν χαμό, μία απώλεια, ένα τραγικό γεγονός. Κι από την άλλη να πνίγομαι σε έναν απαρηγόρητο λυγμό, κάθε που η βιογραφία μου συναντιέται με χαρές. Σαν ένα αμετάφραστο μουγκρητό, που λύνει τις αγέλες μου, να ρωτά το νόημα των πάντων, επιτακτικά, στον αυστηρό ενεστώτα της χαράς μου, σπάζοντας τα φράγματα όλων μου των ερωτηματικών και πλημμυρίζοντας τα μάτια με δάκρυα και το μυαλό με αναπάντητες φιλοσοφίες.

Επιτηρήστε με. Δεν τις ξέρω τις απαντήσεις. Θα κλέψω στις εξετάσεις σας. Θα κλέψει εκείνος ο εξωτερικός μου εαυτός που θέλει να γίνει αποδεκτός στα μάτια σας συγκεντρώνοντας βαθμολογία πολύ πάνω από τη βάση.
Ο άλλος, ο αληθινός μου, ο ουσιαστικός, ο εσωτερικός μου θα πολεμά με τα θηρία του, θα σκοτώνεται, θα κλαίει στην κηδεία μου, θα με θάβει και θα ξυπνά μέσα στο σκοτάδι του θανάτου για να κάνει Έρωτα, νικώντας το θάνατο με συγκίνηση, και τότε θα 'ναι που μέσα στη θλιβερή επανάληψη της θανατερής καθημερινότητας, το επόμενο πρωινό, ίσως διακρίνετε μία απόκοσμη φλόγα να καίει τις κόρες των ματιών μου, όπως στο Μεσαίωνα έκαιγαν τις μάγισσες.

Σκέφτομαι. Η μόνη ουσιαστική χρησιμότητα του εξωτερικού μου εαυτού, αυτού του αδιάφορου και καθημερινού, είναι που με το χέρι του ώρες ώρες γράφει τις κραυγές σιωπής του Εντός. Αν δεν υπήρχε κι αυτό, ήδη θα είχα φτάσει στα... άκρα μου, φορώντας λευκό μανδύα που δένει πισθάγκωνα.








4 σχόλια:

  1. Οι εξωτερικοί εαυτοί ελάχιστα με ενδιαφέρουν. Μοιάζουν οι περισσότεροι και είναι βαρετοί στις επαναλήψεις τους.
    Θα αλλάξει αυτή η απάνθρωπη κοινωνία όταν μιλούν περισσότεροι εσωτερικοί εαυτοί, οι αληθινοί. Όταν αρχίσουν να ανταλλάσσουν και να μοιράζονται τα ουσιαστικά.
    Σε ευχαριστώ γι αυτό που διάβασα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Sophia
    οι bloggers διατηρούν μία Πύλη ανοιχτή, επιτρέποντας την φωνή του εσωτερικού Εαυτού ν ακουστεί.
    Κι αυτός ο σύντομος διάλογος των σχολίων μιλά τη διάλεκτο του Εντός.
    Χαίρομαι τόσο, όταν συναντώ ανθρώπους που η αλήθεια τους συγκλίνει με τη δική μου..
    Αν και.. δεν οικειοποιείται αυτή η αλήθεια. Ανήκει ελεύθερα σε όσους στρέφονται προς τα μέσα για να ερμηνεύσουν τον εαυτό, τη Ζωή και τον κόσμο..

    Σε ευχαριστώ για το πέρασμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όχι, δεν οικειοποιείται, κι αυτό είναι το μαγικό χαραχτηριστικό της Αλήθειας, που με συνεπαίρνει με το ίδιο πάθος κάθε φορά που αναζητώ τα μυστικά περάσματά της...που ποτέ δεν είναι "μυστικά" φυσικά.
    Μπορεί να έχουμε ο καθένας μας διαφορετικό τρόπο έκφρασής της, αλλά αυτή δεν αλλάζει, ούτε μεταλλάσσεται σε κάτι λιγότερο.
    Η δικιά μου αγωνία περιλαμβάνει το ξεκίνημα ενός διαφορετικού διαλόγου, πέρα από τις αναρτήσεις μας, που θεωρώ απλά αφορμές για να ξεκινήσει ουσιαστικά κάποια στιγμή. Είναι μια στάση ζωής που έχω επιλέξει (με τίμημα αναγκαστικά)...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Sophia,
    αυτή η μαγική φράση που με στοιχειώνει:
    "Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του"

    Το πιο μαγικό των συζητήσεων είναι πως, όταν εμπλέκεσαι ουσιαστικά, κουβαλάς μέσα σου τον προβληματισμό που γεννιέται, στο παρασκήνιο του μυαλού σου εκείνος γονιμοποιεί τη σκέψη και υποσυνείδητα αρχίζεις να μετατοπίζεσαι προς ένα στίγμα πιο καλλιεργημέΝου εαυτού.... Αυτό επηρεάζει αδιαπραγμάτευτα και τη στάση Ζωής του ατόμου...

    Τάσσομαι τόσο υπέρ των συζητήσεων που αναφέρεις.... με αφορμή τις αναρτήσεις, με προεκτάσεις σχολιασμών, με άχρονες τοποθετήσεις ασύγχρονης επικοινωνίας, που σε όλα τα social media επιδιώκω να απλώνομαι, σαν να αναζητώ έναν ομοιοπαθή ψαρά με το αγκίστρι του να ξανοίγεται στα βαθιά του εαυτού του και ν' ανταλλάξουμε ψαριές και τεχνοτροπίες εσωψαρέματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Προεκτείνοντας την αφορμή...