Ζωντανός ή νεκρός

Δύσκολο να ζεις με την καρδιά. Ας ωριμάσουμε επιτέλους. Είμαστε νοήμονα όντα. Και ενήλικες. Έχουμε δεχθεί τόση κατάρτιση σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας πολυπράγμων Νους που αποθηκεύει τις προσλαμβάνουσες, επεξεργάζεται τα δεδομένα, συνδυάζει πιθανές εκδοχές και τις επιπτώσεις τους και ενεργεί άμεσα, ψύχραιμα, αποτελεσματικά.

Ξαπλώνω στο χειρουργικό σας κρεβάτι, γιατρέ. Αφαιρέστε μου την καρδιά. Μού αρκεί ο Νους.

Πόσο όμορφα είναι τα πράγματα. Το λογισμικό του κόσμου σχεδιασμένο να πετυχαίνει τους σκοπούς τους. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανθρώπινο ή απάνθρωπο σενάριο. Μόνο χρήσιμο, χρηστικό και λειτουργικό. Όλα μαθηματικά. Στην καρδιά του κόσμου ένα μηδενικό, που ενίοτε συστρέφεται και γίνεται άπειρο. Ή... δύο μηδενικά σιαμαία. Τέρμα οι σουρεάλ προεκτάσεις. Θα εξοικειωθούμε πλέον με τις κυριολεξίες.

Οι αντοχές μου αυξήθηκαν. Εξακολουθώ, παραδόξως να είμαι καλή. Σάς κάνω χάρες, σάς θέλω χαμογελαστούς, ανταλλάσσω συμφέροντα για να είμαι κι εγώ εντάξει με το ισοζύγιο του εαυτού μου. Έσοδα - Έξοδα = 0. Ίδιο με το μηδέν της καρδιάς του κόσμου. Ισοσκελισμένος ισολογισμός. Όπως οι φορολογικές δηλώσεις μη κερδοσκοπικών Συλλόγων, που φανερώνουν πως κανείς δεν καταχράστηκε τίποτε. Δεν σάς έκλεψα, δεν με κλέψατε. Δεν σάς χρωστάω, δεν μού χρωστάτε. Προτείνω να οριστεί ο θεσμός φορολογικών δηλώσεων διαπροσωπικών σχέσεων. Όποιος έχει χρεωστικό το υπόλοιπο εσόδων - εξόδων να πληρώνει φόρο. Όποιος το έχει πιστωτικό, να έχει επιστρεφόμενα. Ένα φλέγον ζήτημα είναι σε τί "νόμισμα" θα γίνονται οι πληρωμές. Αν το επεξεργαστούν τα συμβούλια των ειδημόνων και εισάγουν το πρόβλημα σε έναν υπερυπολογιστή, θεωρώ πως το μηχάνημα θα μάς δώσει την καλύτερη λύση.

Στέκομαι μηχανιστικά μπροστά σας. Μού φαίνεστε όμορφοι. Άδειοι, μα όμορφοι. Ίσως σάς βλέπω άδειους γιατί δεν έχω πλέον τα μάτια της καρδιάς μου. Μην παρεξηγείτε την λέξη. Άδειος σημαίνει πιο ανάλαφρος. Πιο ελαφρύς. Χάσατε βάρος μπρος στα μάτια μου. Βλέπω το περίγραμμά σας. Το λειτουργικό σχήμα σας. Δεν βλέπω την αύρα σας. Ίσως να τείνουμε όλοι να μην έχουμε αύρα. Ή να έχουμε μία πανομοιότυπη, που πλέον δεν έχει ενδιαφέρον να "διαβαστεί". Ίδια αύρα νοημόνων όντων ελλείψει καρδιάς.

Εξακολουθούν να κυκλοφορούν βιβλία Συναισθηματικής Νοημοσύνης, μα ευτυχώς ο Νους τα μεταφράζει ως συγγράμματα επιστημονικής φαντασίας και δεν επιτρέπει να καταγραφεί εσωτερική σύγκρουση των παρόντων εαυτών με τα παρελθοντικά τους στιγμιότυπα.

Οι ζωγράφοι αποδίδουν πιο πιστά τη νεκρή φύση και οι ποιητές επιτέλους έχουν ταυτιστεί με το πραγματικό σενάριο της Ζωής και αποφαίνονται πλέον χρήσιμοι, μιας και μέσα από τις αλληγορίες τους προσεγγίζουν λύσεις σε υπαρκτά καθημερινά προβλήματα διαπροσωπικών ή εργασιακών σχέσεων, πολιτικών καταστάσεων και η μόνη μεταφυσική αναφορά που επιμένει να εμφανίζεται στους στίχους είναι εκείνη του θανάτου, που δεν αποφεύχθηκε παρόλο τον τόσο εκσυγχρονισμό, γιατί εξακολουθούμε να.... πεθαίνουμε.

Ίσως το κάνουμε πιο πειστικά, ακόμη και όντας εν ζωή. Πεθαίνουμε ήρεμα, ακρωτηριάζοντας το συναίσθημα. Μαραζώνει η υποψία συγκίνησης στις γκριμάτσες του προσώπου, μα με τον καιρό η απουσία της δε γίνεται αισθητή. Και το πρόσωπο αποκτά μία ήρεμη έκφραση νεκρού, που αποδέχθηκε το θάνατο που επήλθε. Σπουδαίο υπαρξιακό επίτευγμα να αποδεχθείς πως θα πεθάνεις. Πόσο μάλλον να αποδεχθείς πως....... ήδη πεθαίνεις.
Έχει και τα καλά του.
Δεν θλίβεσαι. Δεν παίρνεις προσωπικά τις εξωτερικές καταστάσεις. Δεν σοκάρεσαι με τις τραγικότητες. Δεν ξεσηκώνεσαι με ενθουσιασμούς. Είσαι νεκρικά ήρεμος, ψύχραιμος, σχεδόν αδιάφορος μπροστά σε όλα. Λειτουργικό, γιατί ποτέ δεν μπλοκάρεσαι. Πάντα αποδίδεις τα μέγιστα, χωρίς να αποσυντονίζεσαι.

Και στις επιθέσεις των ανθρωποφάγων αυξάνονται τόσο πολύ οι αντοχές σου.. Στέκεις να παρατηρείς το σκηνικό της δολοφονίας σου από απόσταση. Ξεπερνάς το σημείο θανάτου και συνεχίζεις να ζεις. Χωρίς καρδιά είναι εύκολο. "Όλα είναι στο Μυαλό, φίλε". Και ισχύει το  μεγαλειώδες: "Ο νεκρός δεν γίνεται να πεθάνει δύο φορές!"..

Λυτρώθηκες. Όσες πισώπλατες μαχαιριές κι αν δεχτείς δεν πεθαίνεις!. Έχεις ήδη κάνει ευθανασία στον εαυτό σου.

Γιατρέ, καλημέρα, έκλεισα αυτό το δεύτερο ραντεβού γιατί νομίζω από την προηγούμενη επέμβαση έχουν μείνει κάτι ψίχουλα παλμών στις φλέβες μου. Τα βράδια βλέπω όνειρα πως ερωτεύομαι, πως γίνομαι ρομαντική μπροστά στην πανσέληνο, πως αποκτά μία ζεστή βελούδινη αίσθηση το σκοτάδι και στον αντίποδα κλαίω γοερά μπροστά στους πίνακες των μεγάλων σύγχρονων ρεαλιστών ζωγράφων σαν να βρίσκομαι σε κηδεία.
"Καθίστε να σας εξετάσω.."

Έχω πεθάνει, γιατρέ, ή ζω ακόμα...?