Είναι καταραμένοι όσοι γράφουν από ανάγκη.
Εσείς οι θεσπέσια λυτρωμένοι θνητοί, που βλέπετε ακριβώς αυτό που κοιτάτε, που μεθάτε με αλκοόλ, που χορταίνετε με εδέσματα στο πιάτο, που φοράτε τα καθημερινά σας στη δουλειά και τα καλά σας στη βόλτα, που ηρεμείτε με ύπνο, που ερωτεύεστε ελέγχοντας τον εαυτό σας, που είσαστε ήρεμα χαλαροί πίνοντας καφέ και η μέρα σας κυλά μέσα στα σχέδια της εξωτερικής σας ιεραρχίας, που έχετε ένα "Όλα θα γίνουν" στο στόμα...........
........................ΓΙΑΤΊ ανοίγετε την πόρτα σας και μάς αφήνετε να μπούμε στη Ζωή σας ορφανοί και ταυτόχρονα υιοθετημένοι, σπασμένοι και ταυτόχρονα αβάσταχτα Ολόκληροι, κενοί και ταυτόχρονα Πλήρεις, διάφανοι και ταυτόχρονα Κλειδωμένοι, γυμνοί και ταυτόχρονα ντυμένοι την Αλληγορία μας, φτωχοί και ταυτόχρονα ενοχοποιητικά Αυτάρκεις, περιορισμένοι στο σώμα μας και ταυτόχρονα Ασύνοροι, επιφανειακά ήρεμοι και εσωτερικά αυτοκαταστροφικοί, σιωπηλοί και ταυτόχρονα εκκωφαντικά φλύαροι, τυφλοί και ταυτόχρονα με τόσο διεισδυτική όραση, τόσο μικροί που όμως μεγενθύνουμε τόσο τα Πάντα χωρίς να χωράμε πουθενά....?
Γιατί ανοίγετε την πόρτα σας και μάς αφήνετε να μπούμε στη Ζωή σας....?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προεκτείνοντας την αφορμή...