Το δωμάτιο

Είναι κι αυτοί που δεν μεγαλώνουν ποτέ. Που αποφεύγουν τους μεγάλους και κλείνονται στο δωμάτιο με τα παιχνίδια τους. Για ώρες. Χάνουν τόσο πολύτιμο χρόνο, θα πεις. Ίσως κερδίζουν χρόνο, θα πω. Αν κρυφοκοιτάξεις, απ' τα παιχνίδια τους θα μάθεις την αλήθεια. Τα ακινητοποιημένα αυτοκινητάκια  χλευάζουν τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Εδώ δεν βιάζεται κανείς. Τα μισοφτιαγμένα puzzles σαρκάζουν τις προθεσμίες, την τελειομανία και τις ολοκληρώσεις. Οι γυμνές κούκλες, αμόλυντες, εκδικούνται την τόση ντροπή και την τόση χυδαιότητα του κόσμου. Κι εσύ που τούς φτιάχνεις κουβέρτες, παπλώματα και μαξιλάρια, εξομολογείσαι την αγωνία σου για τους χειμώνες.

Κάνει κρύο. Ο κόσμος τρέμει. Σείονται τα τουβλάκια και τα lego σου. Παραδίδεται η ελαστικότητα και η αντοχή τους. Τα τοιχώματα του δωματίου καταρρέουν και μένουν εκτεθειμένα τα παιχνίδια σου κι εσύ. Μάτια περίεργων περαστικών θέτουν ερωτήσεις. Δεν σηκώνεις το κεφάλι από τα παιχνίδια σου. Δεν αντιλήφθηκες πως πέσαν τα τείχη, χάθηκε η προστασία σου και το σύνορο του κόσμου σου.  Πάντα έπαιζες με αφοσίωση. Χανόσουν μέσα στις ιστορίες σου.

Ένας δυο γελούν μαζί σου. Καθώς περνά η ώρα ένας δυο επιβραδύνουν, κάθονται και σε παρατηρούν να παίζεις. Βουβό κουκλοθέατρο. Οι μαμάδες ευγενικά τραβούν τα παιδιά τους από το χέρι "Έχουμε δουλειές, αγγλικά, ποδόσφαιρο, Ιστορία, μαθηματικά, αρχαία, να φάμε βραδινό, να κοιμηθείς νωρίς, το πρωί σχολείο.....". Τα πιτσιρίκια δεν κουνιούνται και ούτε γκρινιάζουν. Δεν ακούν καν το θόρυβο της μάνας. Τολμούν διστακτικά ένα βήμα πλησιάσματος. Έπειτα κοντοστέκονται και κοιτάζουν αν ενοχλούν. Δεν αντιδράς. Ποτέ δεν σε ενόχλησαν τα παιδιά. Μα τα τελευταία χρόνια δεν έβρισκες παιδιά να παίξεις ή να τους φτιάξεις και να τους χαρίσεις παιχνίδια. Ήταν όλα τόσο πολυάσχολα. Πλησιάζουν ένα βήμα ακόμη. Μπαίνουν στον χώρο σου. Στον κόσμο σου. Απλώνουν δαχτυλακια να αγγίξουν τα παιχνίδια. Απλώνουν χέρια. Απλώνουν Νου. Κάθονται δίπλα σου. Στρογγυλοκάθονται. Μπαίνουν στην ιστορία σου. Ξεχνούν μάνες, υποχρεώσεις, βαθμούς, αξιολογήσεις, προσπάθεια, πίεση, προγράμματα. Επιτέλους, παίΖουν.

Μία μάνα φουριόζα κάνει να μπει στο δωμάτιο να πάρει το παιδί της. Βγαίνουν οι φτερωτοί δράκοι απ' το μισοφτιαγμένο puzzle, καψαλίζουν με τη φωτιά τους τα ρούχα της, ανοίγουν ασπίδα τα φτερά τους και την κρατούν σε απόσταση. Η μάνα καταρρέει. Λιποθυμά. Σωριάζεται το σώμα της στο πεζοδρόμιο και από μέσα του λευτερώνεται το μικρό κορίτσι που η μάνα ήταν κάποτε. Ο δράκος σκύβει το κεφάλι σαν κατοικίδιο. Το κορίτσι του χαϊδεύει τα μάγουλα. Κάνει ένα βήμα και μπαίνει στο παιχνίδι. Εδώ, για πάντα Χριστούγεννα. Έξω ακόμη έχει χειμώνα.