Εγκλεισμός - 1ο σύμπτωμα

Από το πάνω διαμέρισμα ακούγεται λαχανιασμένο κυνηγητό. Βήματα που τρέχουν οργώνοντας το πάτωμα, το ταβάνι μου. Τα φωτιστικά τρέμουν σαν να γίνεται σεισμός. Στήνω αυτί, να ακούσω αν είναι παιχνίδι ή κανένα τρομαχτικό σενάριο κακοποίησης. Ακούγονται πνιγμένα φωνήεντα σε λέξεις κομμένες. Ξαφνικά παγώνουν όλα. Μία μακρόσυρτη σιωπή. Κενό. Κρατάω κι εγώ την αναπνοή μου. Θέλω να ανεβώ να δω τί συμβαίνει.…να παρέμβω... να το σταματήσω...
Ανοίγω την πόρτα, βρίσκομαι στην κοινόχρηστη σκάλα… μα…… για στάσου!.... Δεν έχω επάνω διαμέρισμα. Επάνω μου είναι μόνο……..… η ταράτσα!....................................

Fear...

Δεν είναι η καραντίνα, η ασθένεια, η παύση, η αναμονή, η απαγόρευση, ο περιορισμός, οι άδειες εξόδου, τα πρόστιμα, η απουσία, η επιβολή, η πληροφόρηση, η παραπληροφόρηση, η συμμόρφωση, η νέα τάξη πραγμάτων.

Είναι ο φόβος.
Ο φόβος του θανάτου.
Ο φόβος της ασθένειας.
Ο φόβος της τιμωρίας.
Ο φόβος της απώλειας.

Όχι πως δεν ζούσες ήδη μαζί του.. μα η εκθετική αύξηση πάντα έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Όπως και η αιφνίδια στέρηση. Ο αιφνιδιασμός είναι στρατηγική μάχης και η στέρηση σε κάνει να εκτιμάς τα απλά, τα λίγα, τα ελάχιστα. Το ξέρει αυτό το λόμπι του Συστήματος. Έτσι, όταν θα τραβήξει η παλίροια τα νερά της και θα έρθει η άμπωτη και ίσως η ξηρασία, εσύ ήδη θα έχεις μάθει να νιώθεις Ευτυχία με μία σταγόνα νερό. Θα σου δίνουν κατακερματισμένες ημιαπασχολήσεις και θα προσεύχεσαι να ευχαριστήσεις το Θεό που ζεις, που δεν σε άφησαν να πεθάνεις από τον θανατηφόρο ιό και θα αντέχεις τον ανήφορο. Αποφεύφθηκε ο θάνατος.

Και κάπου λίγο πριν κοιμηθείς θ' αναπολείς τις μέρες προ κοροναϊού, όπως αναπολούσε κάποιος τις μέρες προ της πτώσης των Διδύμων Πύργων..... πριν τα παγκόσμια ψηφίσματα της νομοθεσίας κατά της τρομοκρατίας καθιστώντας τον καθένα μας υποψήφιο... τρομοκράτη..

Ίσως, έπρεπε οι δάσκαλοι να σου είχαν μάθει να βλέπεις λίγο πιο μακριά από την μικρή σκιά γύρω από το κάθε γεγονός. Ίσως να είχαν προσπαθήσει... μα τους αμφισβητούσε η εφηβεία σου και τώρα που ενηλικιώθηκες εξακολουθείς να αμφισβητείς τις προεκτάσεις... Είναι εύκολο να θρέφεσαι με ό,τι σού σερβίρουν. Το να χορτάσεις την περιέργειά σου μόνος σου απαιτεί χρόνο. Απαιτεί έρευνα, διασταύρωση πηγών, κριτική σκέψη και αποχή από το ιντερνετικό τρολάρισμα... Θα χάσεις όλον τον χαβαλέ ρε φίλε... Και τί μένει σ' αυτόν τον κόσμο...? Λίγο γέλιο βρε αδερφέ.... διακωμώδηση του τρομαγμένου εαυτού... αναπαραγωγή κάθε φτηνού προϊόντος αποχαύνωσης...

Θεωρείς τυχαίο που σε έβαλαν τώρα σε καραντίνα και όχι πριν χρόνια, στην πρώτη γρίπη των χοίρων, των πτηνών, στα κουνούπια τίγρης ή..... έστω μετά την έκρηξη του ..... Chernobyl...?

Μα.... τότε δεν είχες το net να σε αποχαυνώνει, να σε υπνωτίζει, να σε κάνει άρρωστα να ξεχνιέσαι..

Ρίξε μια ματιά, όσο προλαβαίνεις, στον καθρέφτη.. στο είδωλο του παλιού σου Εαυτού. Όσο περνούν τα χρόνια, θ' αποτελεί ανάμνηση. Ο παλιός Εαυτός.. που διεκδικούσε ασφάλεια, αλήθεια, σταθερότητα, ανεξαρτησία, εργασιακή αξιοπρέπεια..

----------------------------------------------------------------

Στον Εαυτό που αφήνουμε πίσω.... και ίδιος δεν θα υπάρξει ποτέ. Ο φόβος αλλοιώνει χαρακτηριστικά και νοοτροπίες....

«Το κομμένο σχοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ‘ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε
μα εκεί που μ’ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να με ξαναβρείς.» Μπ. Μπρεχτ

Why do flowers die...?

One way

Δεν αρκεί απλά να προσπαθήσεις να αλλάξεις μία κατάσταση. Πρέπει από πριν να έχεις χρονοδιάγραμμα και μία απόφαση για το τί θα κάνεις αν δεν αλλάξει η κατάσταση.
Μένεις και υπογράφεις συμβιβασμό ή φεύγεις..?

Είναι φορές που πρέπει να δεχτείς πως κάποιες καταστάσεις τις αλλάζεις μόνο.... φεύγοντας.

Repeat

Υπάρχει κάτι ύποπτο εδώ.
Τα έπιπλα τοποθετημένα δίχως συμμετρία
μοιάζει κάτι να κρύβουν.
Σκάβω κάτω από τα μαξιλάρια.
Πέτρες και βράχοι.
Κάποιος πριν από μένα
κρύφτηκε πιο βαθιά.

Σέρνω τον καναπέ.
Το χαλί κρύβει την κρύπτη.
Ξέρω πως είναι εκεί
μα δεν κοντεύω ακόμη
χρειάζομαι προετοιμασία.
Θα 'ναι πιο άγριος από μένα
πιο πεινασμένος ίσως
πιο μόνος
πιο ξεχασμένος
πιο υγιής ή πιο άρρωστος
πιο τρομαγμένος ή πιο ήρεμος.
Θα 'χει συνηθίσει την φυλακή του
και θα 'ναι έτοιμος να αμυνθεί.
Ντύνομαι τα ειρηνικά μου.

Σηκώνω το χαλί
ξεμοντάρω τα πλακάκια
παίρνω εργαλεία και χαλάω το πάτωμα.
Κάτω απ' τα πόδια μου
δεν υπάρχει πρώτος όροφος
μόνο μία καταπακτή
που οδηγεί σ' όλα τα κρησφύγετα του κόσμου.
Άνθρωποι τυφλοί κι αφιλόξενοι
μ' ανήλιαγα φωνήεντα σιωπής
αποτραβιούνται πίσω
κι αν κοντέψεις
καμπουριάζουν και πετούν αγκάθια στην πλάτη
εξελιγμένη άμυνα φοβισμένου ανθρώπου.

Δεν μιλώ.
Το νιώθουν πως είμαι η νέα φουρνιά
που έρχομαι συστημένη να προστεθώ
στις απομονώσεις.
Πλέον δεν με σέρνουν με το ζόρι.
Δεν είμαι αιχμάλωτη, ούτε εξορισμένη.
Έρχομαι με τη συγκατάθεσή μου.
Μονόδρομος.
Για να χαρώ τη ζωή, πρέπει να πάψω να ζω.
Ίσως εγώ να κληρώθηκα να πληρώσω
το τίμημα της κακοποίησης.

Σ' όλα τα σκοτεινά τους δωμάτια
υπάρχει εικόνισμα μιας μικρής Ζωής
κοριτσάκι που οι τυφλοπόντικες άνθρωποι
το λατρεύουν σαν θεότητα.

Εις το όνομά της με δέχονται.
Κάθομαι γύρω από το φως του κεριού.
Το κοριτσάκι, λέει, το βρήκαν μισοπεθαμένο
κακοποιημένο υπαρξιακά
απ' το φουστάνι του σέρνονταν δαίμονες
που θέλαν μερίδιο γονιμότητας.
Μια χούφτα παιδιά, αιώνες πριν,
την άρπαξαν απ' τα χέρια τους
σκάψανε το πάτωμα
ως τα θεμέλια της οικοδομής
ως τα θεμέλια του κόσμου
και μείνανε κρυμμένοι
επί γενεές γενεών
από μένα κι από σένα.

Τώρα ήρθε η δική μου σειρά
να αρπάξω απ' το χέρι
την μετενσάρκωση αυτού του κοριτσιού
που ζει μέσα μου
και να το σύρω στ' αποστειρωμένα υπόγεια
μην μολυνθεί απ' το μικρόβιο του ανθρώπου.

Το  κερί έσβησε.
Οικονομία για να' χω κι αύριο λίγο φως.
Κλείνω τα μάτια.
Σ' αυτό το σκοτάδι
αγιοποιείσαι ή δαιμονίζεσαι.
Άνθρωπος δεν είσαι πια.
Βλέπει ο νους.
Διαβάζει και γράφει το παρόν και το μέλλον
στον τοίχο αυτής της σπηλιάς
γνωρίζοντας πως
όταν φτάσει ο άνθρωπος εδώ
θα καταστρέψει όλες τις ιστορίες και τις μνήμες
..κι όλα θα επαναληφθούν.

Ξυπνώ σαν από λιποθυμία υψηλού πυρετού
πάνω στο χαλί του σαλονιού
ένας συναγερμός ακούγεται απ' όλες τις οθόνες
"Ο κίνδυνος πέρασε.
Όσοι είσαστε ζωντανοί βγείτε από τις κρυψώνες σας."

Το μήνυμα επαναλαμβάνεται.
Μία φάρσα ακόμη..
Ποιος στέλνει το μήνυμα..?
Ποιος με περιμένει εκεί έξω..?

Ευπειθώς αναφέρω..

Σε μία εποχή που επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της, που γκρεμίζει στερεότυπα, που αναγνωρίζει τα λάθη της ακόμη κι όταν επιμένει σ' αυτά, που αλλάζει τις προτεραιότητές της και επαναδοκιμάζει την ισχύ των αξιών της, που έχει φανατικούς να υπερασπίζονται όσα δοκιμάστηκαν κι απέτυχαν και οραματιστές που μιλούν για ένα ενοποιημένο αύριο..σ' αυτήν την αμφιλεγόμενη εποχή με ρωτάς αν είμαι Γυναίκα ή Άντρας. 

Μού χρεώνεις το βιολογικό μου φύλο, τις μάχες που δόθηκαν για να κερδίσω ισότητα και θέλεις ν' ακολουθώ το ρεύμα γιορτάζοντας την γυναικεία μου φύση. 

Αν με μελετούσες μ' ενδιαφέρον θα διαπίστωνες πως δεν είμαι απλά Γυναίκα. Έχω τεράστια γονιδιακή κληρονομιά απ' τον μπαμπά μου. Μυϊκή, εγκεφαλική που ξεπερνά το όριο αγύριστου κεφαλιού, ορθολογιστική στη δομή μαθηματικού αλγορίθμου. Εξοικειώνομαι με την χρήση των εργαλείων και παθιάζομαι με τ' αποτέλεσμα. Δεν περιορίζομαι, δεν δέχομαι οδηγίες και ο αρσενικός εαυτός μου έχει έναν τρόπο να δίνει τουλάχιστον μία λύση στα προβλήματα, που όταν προκύπτουν κλείνομαι στην σπηλιά μου,  δεν δέχομαι επισκέψεις, δεν συζητώ, δεν αλληλεπιδρώ μέχρι να λυθεί ο κόμπος μου. Δεν έχω πάει φαντάρος, μα οργανώνω στρατιές μέσα μου κι έχω ροπή στις μάχες. 

Και στον αντίποδα είμαι Γυναίκα. Ευαίσθητη, τρυφερή, κυοφορούσα, προστατευτική, μητρική. Περιθάλπτω τις πληγές και τα παιδικά τραύματα. Κάθομαι ν' ακούσω τον εσωτερικό λυγμό του ανθρώπου δίχως να τον κρίνω. Όλα τα παιδιά της Γης είναι παιδιά μου κι όλοι οι ενήλικες στα μάτια μου είναι δύστροπα παιδιά που χρειάζονται αγάπη. 

Και μέσα στην διπολική μου φύση, σ' αυτό το εμφύλο γιν γιανγκ που βιώνω μέσα μου, παρουσιάζω την ανατομία μου και σού αποδεικνύω πως δεν φτιάχτηκα από το πλευρό κανενός άντρα. Είμαι αυτοτελής, όπως ο κάθε άνθρωπος μέσα στη μοναδικότητά του. Αντιμάχομαι την πατριαρχική  νοοτροπία και τα κατάλοιπά της, όπως και κάθε είδους μητριατρικής αυστηρότητας που την μιμείται. 

Δεν χωράω στα προνόμια που μού παραχωρήσατε για ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, στη δουλειά, στο ψηφίζειν και ψηφίζεσθαι, στη Ζωή, ενώ επιμένετε σε έναν αρσενικά ανθρωποκεντρικό Θεό Πατέρα, Δημιουργό και Κριτή των πάντων. Δεν χωράω μέσα στο αρσενικό ουσιαστικό του Ανθρώπου. Ίσως να μην είμαι απλά και μόνο άνθρωπος. Ίσως να 'μαι, όπως κι εσύ, απ' το υλικό των άστρων, μία σύνθεση αρχαίας συμπαντικής μνήμης που πειραματίζεται στους συνδυασμούς των γονιδίων και των βασικών χημικών στοιχείων δημιουργίας της Ζωής και στην κλίμακα με άκρα την απόλυτη Αρρενωπότητα και την απόλυτη Θηλυκότητα να ταλαντεύομαι κάπου στη μέση, με τα θηλυκά και τ' αρσενικά χαρακτηριστικά μου να εναλλάσσονται ανάλογα με τις συνθήκες και συγκυρίες της Ζωής μου... και δεν χρειάζομαι υπενθυμίσεις επετείων για να μην ξεχνώ να αγωνίζομαι για να με αποδέχεστε, να με σέβεστε, να μού δίνετε ίσες ευκαιρίες και να με αγαπάτε όπως είμαι.

..μέσα από τα κάγκελα

Πλησίαζαν στο όριο του κελιού και μάς πετούσαν από τα κάγκελα τρόμο, έναν θάνατο, έναν πόλεμο, μία αρρώστια. Τούς κοιτούσαμε με οίκτο μέσα από τα κάγκελα και ξέραμε πως …αυτοί ήταν οι φυλακισμένοι.  Εμείς ήμασταν ευτυχισμένοι με τ’ αυτονόητα και δεν μάς άγγιζαν οι επιδημίες τους.

Άγριες αγέλες

Καθόταν εκεί που συχνάζουν οι άνθρωποι. Διακριτικά ήρεμη κι ανεπαισθήτως νευρική, μα το έκρυβε με τέχνη κάτω από τις βλεφαρίδες και τα νύχια της. Διατηρούσε τον έλεγχο των χτύπων της καρδιάς έξω από το φάσμα του κινδύνου. Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά και άνετα καθόσουν δίπλα της.  Αν διατηρούσες τη συχνότητα των ανθρώπων που βγαίνουν για ποτό ή καφέ, εκείνα τα ακίνδυνα Hz των επιδερμικών συζητήσεων και των εντυπωσιασμών, δεν θα κινδύνευες από τίποτε. Αν συγχρονιζόσουν, έστω στιγμιαία, με τα υπόγεια ρεύματά της, θα ένιωθες τους υπόκωφους κραδασμούς ενός φυλακισμένου σε απόπειρα απόδρασης. Τότε, θα γινόσουν υποψήφιος εχθρός, γιατί άρχιζες να καταλαβαίνεις περισσότερα από τα προφανή. Αυτό θα άλλαζε την κατάσταση. Τα αγγεία γύρω από το στόμα της, που συγκρατούσαν τα σήματα μορς του υπόγειου αιχμαλώτου, θα άρχιζαν πλέον να κάνουν συσπάσεις γκριμάτσας και να προειδοποιούν για την έκρυθμη ισορροπία. Εκείνη θα υποκρίνεται σταθερότητα και βεβιασμένα θα φέρεται φυσιολογικά, όπως όλα τα κορίτσια τριγύρω. Παρατηρεί κι αναπαράγει. Σοβαρότητα στο μέτρο του ανεκτού, αστεϊσμοί στο μέτρο της αποδοχής, απόμακρη στο μέτρο της πρόκλησης, οικεία στο μέτρο της συμπάθειας, διαλεκτική στο μέτρο του απλού ενδιαφέροντος.  Αν ήσουν όντως υποψιασμένος για να την μελετήσεις κι έφτιαχνες νοερά την γραφική της παράσταση, στο πέρας της ώρας θα σημείωνες πτώση στην καμπύλη αυτοκυριαρχίας της. Είναι που οι αμπαρόπορτες δεν κρατούν για πολύ τις δυνάμεις εξέγερσης των σκοτεινών εαυτών. Αρχίζουν να σκαρφαλώνουν οι αγέλες και στα μάτια της, που για όλους μοιάζουν ίδια, θα διέκρινες μία σκοτεινιά πολέμου. Δίνει αγώνα να μείνει στις επίκαιρες συζητήσεις της παρέας, να γελάσει φυσιολογικά με τ’ αστεία των παρευρισκομένων, να πιάσει (αυτό το απλό) την κούπα με τον καφέ,  να την φέρει στο στόμα της, να πιεί μια γουλιά και να την ξανακατεβάσει ήρεμα κι ατάραχα στο τραπέζι. Δίνει μάχη να μην ρίξει ένα σπίρτο στο ποτό και να το πιει μονορούφι, να ρίξει οινόπνευμα και φωτιά, να κάψει τους αντιρρησίες της που φτάσανε πλέον να σκαρφαλώνουν στον οισοφάγο και φτάνοντας στις φωνητικές της χορδές θα χρησιμοποιήσουν την γλώσσα της για να ουρλιάξουν συνθήματα κατά του θεατρικού θεάρεστου εξωτερικού εαυτού της.  Τα ηνία των αλόγων γυαλιστερές φλέβες που γλιστράνε από τα χέρια της και τής τα κλέβουν οι εξεγερμένοι εαυτοί. Είναι η στιγμή που πρέπει να φύγει. Πληρώνει, της τα κερνά η παρέα, δεν έχει σημασία. Φεύγει. Την περιμένει ένα πεδίο μάχης κεκλεισμένων των θυρών. Πάντα. Κι εδώ μπορεί να γίνει το λάθος. Ίσως μπεις στον πειρασμό να την ακολουθήσεις. Ή να διακόψεις τις μάχες της με τηλεφωνήματα για να διαπιστώσεις αν είναι  καλά, γιατί την είδες ή την άκουσες λίγο παράξενα. Και εκεί γίνεσαι σύμμαχος με τους εσωεχθρούς  της, γιατί καθώς της μιλάς στο τηλέφωνο της αποσπάς την απόλυτη προσοχή που απαιτεί ο αγώνας της και ο εχθρός της κερδίζει πολύτιμο έδαφος. Σε  μισεί γι’ αυτό το πλεονέκτημα που του δίνεις κι όσο επιμένεις να κρατάς ανοιχτή την γραμμή και να ιστορείς την εξέλιξη των συζητήσεων και των συμβάντων στην παρέα αφότου  εκείνη αποχώρησε, τόσο δυσχεραίνεις τη θέση σου. Έχει τιτάνια υπομονή όμως. Δεν σε διακόπτει. Πού και πού κάποια έκρηξη φωνηέντων αρθρώνει κάποιες προτάσεις και μετά σού δίνει τον χρόνο να ολοκληρώσεις τη σκέψη σου. Ταυτόχρονα κρατά την αναπνοή της προκαλώντας τεχνητό εμπόδιο στον εσωεχθρό της. Χωρίς οξυγόνο μουδιάζει ο Νους και οι στρατιές που έρχονται από εντός κάνουν παύση και κρατούν δυνάμεις. Δίνει μικρή αναβολή στο επερχόμενο. Η ώρα είναι περασμένη και έτσι κι αλλιώς θα καληνυχτίσεις, θα κλείσεις το τηλέφωνο και θα πέσεις για ύπνο ή θα δώσεις τις δικές σου μάχες. Κι εκείνη θα ξεκινήσει την ιεροτελεστία της δικής της σύγκρουσης. 

Το πρωί θα ‘ναι ζωντανός ο εαυτός της που θα ‘χει επιβιώσει της μάχης.
Αν επικοινωνήσεις μαζί της θα πρέπει να έχεις τον Νου σου να καταλάβεις με ποιον απ’ όλους μιλάς.

Τεντώνεται κάτω από τα σκεπάσματα. Ξυπνάει νομίζω. Καλή τύχη, φίλε. Εισέρχεσαι με δική σου ευθύνη γνωρίζοντας πως είναι απ’ αυτούς που δεν έχουν ένστικτα εξημερωμένου ανθρώπου, μα άγριου ζώου.
Ίσως θα ‘ταν καλύτερα να απομακρυνθείς.
Μα.. ίσως θα είχε άπειρο ενδιαφέρον να… μείνεις.