Πλησίαζαν στο όριο του κελιού και μάς πετούσαν από τα
κάγκελα τρόμο, έναν θάνατο, έναν πόλεμο, μία αρρώστια. Τούς κοιτούσαμε με οίκτο
μέσα από τα κάγκελα και ξέραμε πως …αυτοί ήταν οι φυλακισμένοι. Εμείς ήμασταν ευτυχισμένοι με τ’ αυτονόητα και
δεν μάς άγγιζαν οι επιδημίες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προεκτείνοντας την αφορμή...