για να κρύψουν τις ατέλειες
και ν' αγαπηθούν πολύ.
Το βρήκε.
Από μακριά αγαπιέται καλύτερα.
Η οπτική αυταπάτη σύμμαχος
η φιγούρα αψεγάδιαστη
-δεν υπάρχει άσχημη κουκκίδα-
οι γραμμές της λίγες και κοφτές
το χρώμα της ένα ωραίο μαύρο που θολώνει
με επιπλέον πλεονέκτημα
στην απόσταση το περίγραμμα τρεμοπαίζει
σαν να πρόκειται από στιγμή σε στιγμή
να σβήσει απ' τα μάτια σου
κι αυτή η αγωνιώδης ανασφάλεια
την κάνει εύθραυστη
κι αγαπιέται ακόμη περισσότερο.
Από μακριά
δε φαίνονται κουσούρια και παγίδες.
Ούτε το μεγάλο στόμα στην υπόφυση
που καταπίνει πραγματικότητες
ούτε τα γαμψά νύχια
που τεμαχίζουν φιλετάκια τις ευαισθησίες
ούτε οι πληγιασμένες αρθρώσεις
που ουρλιάζουν στον ύπνο
ούτε ο κατακερματισμένος νους
με τις πολυσχιδείς προσωπικότητες
ούτε τα κόκκινα μάτια
με τις αιχμηρές προεξοχές στο ζηλοφθόνο βλέμμα
ούτε η διχαλωτή ουρά
του αρχαίου θηρίου
ούτε η διχαλωτή γλώσσα
του αιώνιου ερπετού
ούτε τα σπασμένα φτερά
του ριψοκίνδυνα γκρεμισμένου πτηνού
ούτε τα βράγχια
της υπό εξαφάνισης γοργόνας
ούτε η λαίμαργη μοναξιά της
που εξαφανίζει κάθε ίχνος ζωής.
Από μακριά είσαι κι εσύ ασφαλής
μα αν η περιέργεια και η ανάγκη σου
σύρουν το βήμα σου στο πλησίασμα
ο ίσκιος της βαθαίνει
σχηματίζει γύρω της βαλτώδη δακτύλιο
από σκοτεινά στάσιμα νερά
τα μυθικά της τέρατα
ξεπροβάλλουν τα κροκοδειλίσια μάτια τους
και ακούγεται ένας θρήνος
που παραπέμπει σε ένα παιδί που κινδυνεύει.
Ίσως είναι εκείνη
μα ίσως είσαι εσύ.
Αν κάνεις ένα βήμα ακόμη
θα 'ναι πλέον αργά
μα θα 'χεις ανακαλύψει την αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προεκτείνοντας την αφορμή...