Μιθριδατισμός

 

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Να εμφανίζεσαι για λίγο
    -τόσο όσο.
 Να γεύεσαι στη μύτη του κουταλιού το κάθε δηλητήριο 
και να αποχωρείς στα ενδότερά σου. 
    -μόνος. 
Να υπομένεις τα συμπτώματα, να δίνεις χρόνο 
στο σώμα σου και στην ψυχή να ανταποκριθούν.
    -θα ανταποκριθούν, πάντα θα ανταποκρίνονται, θα το αποβάλλουν ή θα το αφομοιώνουν. 
Αρκεί να προσέξεις τις ποσότητες. 
Κάθε φορά θα μένεις λίγο παραπάνω εκτεθειμένος στα δηλητήρια
    -οπτικά, αισθητικά, νοητικά, πνευματικά, ψυχικά, συναισθηματικά, επιστημονικά, εξελιγμένα, βιολογικά.
Στο τέλος θα τούς νικήσεις 
χρησιμοποιώντας τα ίδια τους τα όπλα
δίχως καν να χρειαστεί να ξεκινήσεις τον πόλεμο.
Θα νικήσεις 
γιατί απλά δε θα σε πιάνουν οι σφαίρες τους.

Burn the Witch

Περιθωριακή, πληθωρική, απόμακρη, αντικανονική και αντικοινωνική. Ένα ζώο. Με μία λάμψη αρχέγονη στα μάτια της. Σαν μία πείνα που ξεπηδά φωτιά και τρώει το εύφλεκτο υλικό της. Σιωπηλή κι αθόρυβη, μα όχι αδύναμη. Αλίμονο αν επειδή είναι θηλυκό της χρεώσεις αδυναμία. Είναι φλόγα. Από κείνη την ήρεμη της καύτρας του τσιγάρου που καίει τα χείλη κι όταν την πετάς στο χώμα και την πατάς με το πόδι δεν λέει να σβήσει. Δεν. Φυτρώνει στο χώμα κι ανθίζει. Ψηλώνει και χαϊδεύεται με τον άνεμο. Χορεύει στους ήχους που σ' ενοχλούν και κλείνεις τα διπλά αλουμινένια σου κουφώματα για να μην τους ακούς. Και τραγουδά σε γλώσσες που γρυλίζουν, σφυρίζουν, γαβγίζουν, ουρλιάζουν, μουγκρίζουν και ταυτόχρονα συλλαβίζουν τρυφερότητες στ' ακροδάχτυλα μιας έφηβης που ερωτοτροπεί με τον εαυτό της, στο θρόισμα μιας λεύκας, στο υποθαλάσσιο ρεύμα που χαϊδεύει τη ράχη ενός θηλυκού καρχαρία σε οίστρο. Δε θα σού μιλήσει ποτέ στη γλώσσα σου. Πάντα θα έρχεται διαισθητικά κάτω από το ρούχο και το δέρμα σου, να πάρει στα χέρια της το μυαλό σου, να το ζυμώσει σε σχήμα ενθουσιασμού ,την ώρα που η πειραγμένη λογική σου αντιστέκεται, μιας και δεν είσαι άγριος πια, μα ένας  πολιτισμένος άνθρωπος.. και δεν είσαι για να ρισκάρεις. Θέλεις να έχεις τον έλεγχο. Θέλεις να μπορείς να ερμηνεύεις τα φαινόμενα, κι ας πέφτεις έξω. Είναι ασφαλείς οι αυταπάτες της κυριαρχίας σου. Κι αν εκείνη σε θέλει να αφεθείς,  δεν αφήνεσαι. Και καλά κάνεις γιατί, πίστεψέ με, είναι επικίνδυνο να αφήνεσαι. Ειδικά σε μία μάγισσα που θα μολύνει το πολιτισμένο μυαλό σου με βολβούς άγριας ορχιδέας που χύνει τους χυμούς της μέσα στον καφέ που πίνεις το πρωί για να ξυπνήσεις, κι ας μην ξυπνάς ποτέ. Εκείνη όμως επιμένει και με εκπλήσσει πώς δεν παραιτείται και τόσο παθιασμένα ασχολείται  μαζί σου. Χρησιμοποιεί όλες τις μεταμορφώσεις της. Υγροποιείται σε σταγονίδια και ρέει με την εισπνοή σου στα πνευμόνια σου. Αυτά τα πνευμόνια που προσέχεις σαν τα μάτια σου, μην και μολυνθούν και σε οδηγήσουν στον τάφο. Φοβάσαι να πάρεις βαθιά αναπνοή, φοβάσαι ν' αγγίξεις, φοβάσαι να έρθεις κοντά. Εκείνη, όμως, πλησιάζει το στόμα της στο δικό σου, με τα ζουμερά της χείλη και την ανάσα της να γαργαλάει τα φωνήεντα που πνίγεις από έφηβος. Γίνεται μαγνήτης και έλκει τα ένστικτα που θάβεις. Τα παίρνει μαζί της και βγαίνει έξω. Στη σκηνή όπου παίζεται το έργο, την ώρα που εσύ κρύβεσαι στα παρασκήνια μιας άδειας από κοινό και ηθοποιούς αίθουσας θεάτρου. Εκείνη κυκλοφορεί ιδρωμένη από πάθος, φορώντας ένα διάφανο νυχτικό ως τον αστράγαλο και σού νεύει να ακολουθήσεις. Διστακτικός και τρομαγμένος, μην και παρασυρθείς, κρύβεσαι πίσω από την κουρτίνα σου. Προσεύχεσαι στο θεό σου να την κάνει να παύσει το παιχνίδι της. Μα εκείνη είναι ο θεός. Κινεί τα νήματα, όσες παπαγαλίες κι αν έχεις αποστηθίσει. Όποτε θέλει βουτάει τη γλώσσα της στο μυαλό σου και σού θυμίζει πώς είναι να ζεις. Χώνεται στο καβούκι σου και κουνάει την ουρά της μαστιγώνοντας την ακινησία σου. Είναι βάσανο να μην σε αφήνει να ηρεμήσεις στην απομόνωσή σου. Μα, γαμώ, είναι θηλυκό... Ό,τι κι αν της επιβάλλεις θα σπάει τις αλυσίδες. Είναι τρελή. Δε χώρεσε ποτέ στις παλάμες σου. Πάντα ξεχείλιζε. Κι εσύ, ρε αλήτη δειλέ, κόσμε, παρόλο που απαρτίζεσαι από δύο βιολογικά φύλα, είσαι γνήσια αρσενικός, από κείνα τα κομπλεξικά αρσενικά που ατιμάζουν τη γυναίκα. Την κακοποιούν, για να πάψει να χαίρεται. Είναι βασανιστική η χαρά. Της τσαλακώνεις την εικόνα για να μάθει μόνο μηχανικά να ανταποκρίνεται σε κινήσεις επαναλαμβανόμενες που ακυρώνουν το νόημα: ξύπνα, πιες καφέ, δούλεψε,  φάε, αφόδευσε, πλοηγήσου, μίλα δίχως να μιλάς, κοιμήσου, ξύπνα, πιες καφέ, δούλεψε, φάε.......

Εκείνη, όμως, είναι θηλυκό. Πριν πεθάνει γεννά έναν πιο ανθεκτικό εαυτό της. Εσύ θα σβήσεις, μα εκείνη ακόμη θα βασιλεύει. Θα έχει επιζήσει απ' όλες σου τις κακοποιήσεις. Και θα είναι παρθένα σε κάθε της αναγέννηση. Θα είναι γόνιμη σε κάθε της εκδοχή. Και θα σε έχει ξεπεράσει. Θα ερωτοτροπεί, όπως όλες οι μάγισσες, με τον άνεμο, το φεγγάρι, το φως, το σκοτάδι, το δάσος, τα θηρία, ακόμη και με τους νεκρούς και με όσους θεούς θα έρχεσαι να ορίσεις. Και θα μιλά τη γλώσσα των θεών, καλύτερα απ' όσο εσύ μπορείς να την καταλάβεις. 
Είναι θηλυκό. Είναι μάγισσα. Είναι άγρια φύση. Είναι ο εφιάλτης σου, γιατί σε σπρώχνει σε όσα αρνείσαι, την ώρα που κάνεις πως δεν την ακούς και ντύνεσαι το κουστούμι σου, το τζιν σου ή τις πιτζάμες σου κι ετοιμάζεσαι για ύπνο.
Και στον ύπνο σου την διώχνεις, μα βρίσκει τρόπο να παίξει με το καλά πειθαρχημένο μυαλό σου και να σού θυμίσει την άγρια φύση σου που την έχεις θυσιάσει στον βωμό του εκπολιτισμού σου. Κάθε πρωί πείθεσαι πως δε θυμάσαι τίποτε από τα βραδινά σου όνειρα. Πονάει να θυμάσαι. 
Στην καθαρή της μορφή, θα είναι πάντα η Γυναίκα που δεν θα κάνεις ποτέ δική σου, γιατί είσαι δεμένος, ενώ εκείνη ελεύθερη. Κι όση προπαγάνδα κι αν πουλάς πως όλα τα κάνεις για χάρη της εκείνη ξέρει πως την ξεπουλάς για ένα κομμάτι ασφάλειας, σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες. 
Είναι Γυναίκα και το όνομά της είναι Ζωή.
Είναι η μάγισσα που πρέπει να κάψεις με προσάναμμα τις ελευθερίες σου, αλλιώς θα στοιχειώνει τα απελπισμένα κτίρια στα οποία κατοικεί η φυγή σου. Θα στοιχειώνει το μυαλό σου που το παραγεμίζεις με σκουπίδια και ξερές γνώσεις. Θα στοιχειώνει κάθε παιδί που γεννάς και μέσα από το γέλιο και το βλέμμα του θα σού θυμίζει όσα απελπισμένα θες να ξεχάσεις πως απαρνήθηκες για μία χούφτα ασφάλεια μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες.

Η σωτηρία σου: Burn the Witch.

κρούσμα

 

Μ’ όλες τις προφυλάξεις

αποφυγή συναθροίσεων

μάσκα κι αποστάσεις

με τόσο κρυμμένα τα σαρκώδη χείλη της

κι αποστειρωμένο το κορμί της

ένας θεός ξέρει

πώς την εντόπισε

και την διαπέρασε το βέλος

κι αιμορραγεί φεγγάρια

και πεταλούδες.

 

Ευτυχώς δεν είναι μεταδοτικός

ο έρωτας.

Πλανήτης

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024 

Μιλούσε μία πράσινη γλώσσα
με γαβγίσματα και ρωγμές
αντί για φθόγγους συλλάβιζε πέτρες
βράχους και όλα της τα ρο
ρίζες που απορροφούσαν όλους τους χειμάρρους
σκέψεις και αίμα στη μέγιστη στάθμη
της παλίρροιας
ένας εαυτός αυτάρκες πλανητικό οικοσύστημα
με τ’ αγρίμια του και τα έντομα
τα τρωκτικά του και τις νεράιδες
καλυμμένος με το ανθρώπινο δέρμα της
να καμουφλάρει την άγρια ομορφιά
που παλεύει να διατηρήσει την ισορροπία
στην φυσική της τροφική αλυσίδα
όπου οι αδυναμίες της καταβροχθίζουν τις ικανότητές της
οι δυνάμεις της εξουδετερώνουν τους φόβους
οι φόβοι καταπίνουν τα ρίσκα της
η παραφροσύνη της δαγκώνει τη λογική
και κατορθώνει ολόκληρη να υπάρχει
διασχίζοντας γενοκτονίες και αυτοκαταστροφές της
γεννώντας διαρκώς νέες μορφές ζωής
δίχως να την παίρνουν χαμπάρι οι κυνηγοί
των σπάνιων πλασμάτων.

περί φόβου

Όταν ουρλιάζεις σε ένα παιδί, τού μαθαίνεις να ουρλιάζει ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Όταν απειλείς ένα παιδί, τού μαθαίνεις να απειλεί ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Όταν εκβιάζεις ένα παιδί, τού μαθαίνεις να εκβιάζει ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Όταν επιτίθεσαι σε ένα παιδί (σωματικά ή λεκτικά), τού μαθαίνεις να επιτίθεται ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Όταν ασκείς εξουσία σε ένα παιδί, τού μαθαίνεις να ασκεί εξουσία ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Ο φόβος δεν φυτρώνει ξαφνικά στην κοινωνία, ως μέσο χειραγώγησης. Ξεκινά από το σπίτι και το σχολείο. Δυστυχώς.

Μεγαλώνουμε παιδιά που.. ή θα φοβίζουν ή θα φοβούνται ή θα παρατηρούν χαμένα, παθητικά και αδιάφορα τα.. φοβικά δρώμενα. 

Ντόμινο Εξουσίας

 

Η μηχανή εκτελεί τις εντολές του εργάτη. Ο εργάτης του προϊσταμένου. Ο προϊστάμενος του διευθυντή. Ο διευθυντής του περιφερειακού διευθυντή. Ο περιφερειακός διευθυντής του κεντρικού διευθυντή. Ο κεντρικός διευθυντής του υπουργού. Ο υπουργός του ηγέτη της χώρας του. Ο ηγέτης της χώρας ακολουθεί εντολές του ηγέτη της συμμαχίας. Ο ηγέτης της συμμαχίας του Ειδικού Συμβουλίου. 

Η μηχανή δεν έχει κρίση. Ο εργάτης βρίσκει κάποιες εντολές παράλογες, μα εξαρτάται οικονομικά και δεν αντιδρά. Ομοίως ο προϊστάμενος, ο διευθυντής, ο περιφερειακός διευθυντής, ο κεντρικός διευθυντής, ο υπουργός, ο ηγέτης της χώρας, ο ηγέτης της συμμαχίας. Και κανείς δεν έχει τη δύναμη (..ή μήπως την έχει..?) να ελέγξει τις προθέσεις του Ειδικού Συμβουλίου απ το οποίο πηγάζουν όλες οι κατευθυντήριες γραμμές. 

Έτσι, η μηχανή συνεχίζει ρολόι. 

Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα είναι τελείως τυχαία.

Αυτοάνοσο

 

Είναι δύσκολο να μην ζητάς
τίποτε από κανέναν
και από τον εαυτό σου
να απαιτείς τα πάντα. 

μπαστ.... αλλήθωρος

 

Αυτός ο μπάσταρδος κόσμος μας 
πώς λατρεύει τα αλλήθωρά μας μάτια 
που  βλέπουν μόνο αποτελέσματα 
και παύουν να διακρίνουν τις αιτίες.

Ύπνος

 

Έχουμε ανάγκη από ύπνο,
όχι γιατί είμαστε κουρασμένοι,
μα γιατί στα όνειρα ξυπνάνε
οι ανομολόγητες επιθυμίες και οι μεγαλύτεροι φόβοι μας.
..όσα χρειάζεται η Ψυχή, δηλαδή, για να νιώθει ζωντανή.

Game

 

Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι για δύο, όπου κανείς δεν έχει υποστηρικτές και ο καθένας έρχεται δίχως τίτλους, θέσεις και σκούφιες από μεγάλες οικογένειες. Εκεί που το ποντίκι μπορεί να φάει τη γάτα. Ο ζητιάνος να κερδίσει το βασιλιά. Ο στρατηγός μπορεί να ηττηθεί από τον άοπλο. Ο ενήλικας μπορεί να χάσει από το παιδί. Εκεί που δεν υπάρχουν προπονητές και εμψυχωτές. Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι όπου οι αντίπαλοι στέκονται απέναντι, δίχως έξτρα οπλισμό, παρά μόνο το μυαλό, την καρδιά τους κι όλα τα είδη της νοημοσύνης τους. Δίχως τσέπες γεμάτες, δίχως διαιτητές, δίχως θεούς να δείχνουν εύνοια. Να αναμετρηθούμε πολεμώντας ο καθένας με τον τρόπο του. Να μην υπάρχει διαφθορά, ούτε δολίευση. Καθαρό παιχνίδι. Γυμνό από όλα τα επινοήματα του ανθρώπου, αφήνοντας τους κανόνες να εξελιχθούν στην πορεία.
Κι αν ξεπέσει και πάλι ο κόσμος στα στημένα του παιχνίδια, θα είμαστε κι οι δυο ηττημένοι.
Μα αν κυριαρχήσει το ευ αγωνίζεσθαι και ξαναρχίσει ο κόσμος από την αρχή, θα έχουν κερδίσει όλοι, οι παρόντες κι οι επόμενοι παίχτες της κάθε Μεγάλης Παρτίδας.

απόμακρα

 

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Εκείνες οι απόμακρες γυναίκες

που υπάρχουν πολλά επίπεδα κάτω απ’ το δέρμα τους

κυκλοφορούν σέρνοντας αριστοκρατικά

 έναν όγκο αόρατων εαυτών

και στο βήμα τους μετακινείται ομόκεντρα

το τεχνητό κανάλι με τα αρπαχτικά

που δεν σ’ αφήνουν να πλησιάσεις

κι εύχεσαι λίγο να φυσήξει

ν’ ανεμίσει το μακρύ τους φόρεμα και τα μαλλιά

να σ’ αγγίξει η μαγεία τους

όπως οι θεοσεβούμενοι στο ναό

αγγίζουν το ράσο του περιφερόμενου ιερέα

και αισθάνονται μία στιγμιαία ένωση με το θείο

κι ας είναι ψευδαίσθηση

μιας και ως παρατηρητής αγγίζεις μόνο

όσα υποψιάζεσαι πως υπάρχουν.

Χρειάζεται να γίνεις όσα παρατηρείς

για να κατανοήσεις τί κρύβεται πίσω από το περιτύλιγμα

που προστατεύει τ’ απόμακρα.

war

 

Όταν ανοίγεις Πόλεμο  με Όλους

..ή δεν σε χωρά ο κόσμος τους

..ή δεν σε χωρά ο εαυτός σου

Πλευρό

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Έψαχνε έναν Αδάμ

να τού δώσει πίσω το πλευρό του

να διαγραφεί το αρχαίο χρέος

κι αν εκείνος δε δεχόταν

-μιας και κάθε διαγραφή χρέους

συνοδεύεται από ανεξαρτησία-

θα το άφηνε στην είσοδο του.. Πατρικού του

να γνωρίζουν τα θεογονικά πεθερικά της

πως ο γάμος έληξε

και η νύφη πλέον δεν ανήκει

παρά μόνο στον εαυτό της.

Μεταπολεμικό

Όταν τα πλήθη ξεκινούν λιθοβολισμούς με πέτρες και λόγια στο ναρκοπέδιο των αλλόθρησκων προσευχών τους, εγώ προσκυνώ το σώμα σου, αυτό που κατοικείς απ’ τη γέννα, παιδί κάποιου έρωτα που ξεχάστηκε με τα χρόνια, μα στα μάτια σου, όπως σ’ όλων των ανθρώπων τα μάτια που αγαπιούνται, αστράφτει εκείνο το big bang της δημιουργίας, που τοποθετεί όλους τους θεούς και τις θεές που επινοήθηκαν επί γης σε μία χούφτα επαφής. Εκεί που ο άνθρωπος ξεζεύει το άλογο και το τανκ, βγάζει απ’ τον ώμο του το όπλο και  το τόξο, λύνει απ’ τη μέση του το μαχαίρι και τη ζώνη με τις σφαίρες, ξύνει απ’ τη γλώσσα του τις βρισιές και τις κατάρες κι απ’ το  μυαλό του την εκδίκηση, χαλαρώνει τις γροθιές, χαμηλώνει το μπόι του και ξαπλώνει γυμνός στα πόδια της αγάπης. 

Δώσε όσους πολέμους αντέχεις. Σώσε όσους θεούς μπορείς.

Η Πηνελόπη περιμένει..

..μα να γνωρίζεις πως οι Οδύσσειες πλέον δεν καταγράφουν ως ένδοξα τα χρόνια επαναπατρισμού (σε πατρίδα κι εαυτό) απ’ τους πολέμους. Τα καταγράφουν ως χαμένα κεφάλαια απ’ την περιουσία της ζωής.

Γράμμα σ' έναν ποιητή

Διαβάζω το έργο σου. Έχω ως παράρτημα νοημάτων τη βιογραφία σου. Συγχώρα με που είμαι δύσπιστη. Κουράστηκα με τους στίχους δίχως αντίκρισμα. Σαν ακάλυπτες επιταγές ποιήματος δίχως εξαργύρωση ζωής. Έχω κλειδώσει τους λογαριασμούς μου. Δεν πληρώνω αν δεν υπάρχει αντιστοίχηση επινόησης κι εμπειρίας. Διαβάζω για παρότρυνση και προτροπή. Τί να μού πει κάποιος που δεν έχει γευτεί και μόνο γράφει..? Μοιάζει με σύμβουλο γάμου που…. δεν έχει υπάρξει παντρεμένος. Μοιάζει με σύμβουλο δασκάλων που…. δεν έχει διδάξει ποτέ σε τάξη.

Όπου μιλάς για υψόμετρα, τρέχω στην βιογραφία σου να εντοπίσω την ψηλότερη οροσειρά που έχεις ανέβει. Κι ας υπερβαίνει την κυριολεξία της αναρρίχησης. Κι ας σκαρφάλωσες με κόπο δύσβατων συναισθηματικών καταστάσεων, με καλύπτεις.

Όπου γράφεις φωτιά, ψάχνω να βρω τα εγκαύματά σου. Κυριολεξίες και μεταφορές. Να βρω τις πυρκαγιές που διέσχισες, τις φωτιές που πήραν τα ρούχα και η ψυχή σου, τις φλόγες που άναψαν στο κεφάλι σου και σού πυρπόλησαν τους νευρώνες. Να δω τα σημάδια. Και κυρίως, ψάχνω τις φωτογραφίες σου. Να αντιστοιχίσω την περίοδο γένεσης του πυρωμένου ποιήματος με το αντίστοιχο στιγμιότυπο της ζωής σου και να δω τη φλόγα μέσα στα μάτια σου. Αν δω μάτια κενά, αδιάφορα, ασφαλή, σε απορρίπτω.

Όπου γράφεις για ταχύτητες, ψάχνω να βρω τις διαδρομές που έτρεξες νοερά ή με κυριολεξίες. Με πόδια ή με καρδιά. Τις επιταχύνσεις σου, τις αγωνίες, την εγρήγορσή σου να συμβούν να ποθητά σου. Ψάχνω να βρω τα πάθη που αύξησαν την εντός σου ιπποδύναμη. Που πάτησαν το γκάζι του εαυτού σου και σε έβγαλαν από το παρμπρίζ του ποιήματος να φτάσεις πιο γρήγορα κι από τις αποτυπώσεις στο ζητούμενο της κεντρικής σου ιδέας. Πόσο πολύ πόθησες, κύριε ποιητή…? Πόσο κυνήγησες τα απωθημένα σου…? Πόσο βγήκες από το σώμα σου, όντας μπροστά στο μισοτελειωμένο σου ποίημα για να πας να βρεις αυτό που σε στοιχειώνει, κι ας μην κατόρθωσες να το χωρέσεις σε κανένα στίχο….?

Όταν αναφέρεις άγρια θηρία, αναζητώ τις μάχες της ζωής σου. Πόσες φορές ανταμώθηκες με αγριότητες..? Πόσες φορές μπήκες στην αρένα γυμνός κι άοπλος..? Πόσες φαγώθηκες από πεινασμένες αγέλες καθωσπρεπισμού ή από θηρία κοινωνικών στερεοτύπων..? Πόσες μούσες εξημέρωσες για να σωθείς από τα  νύχια τους..? Αν είσαι αρεστός από τις πλειοψηφίες είσαι ύποπτος, κύριε ποιητή.

Όταν μιλάς για θεραπείες, ψάχνω τις αρρώστιες της βιογραφίας σου. Πόσο υπέφερες..? Πόσο βόγκηξες..? Πόσο πυρετό ανέβασες..? Για πόσες ημέρες, μήνες, χρόνια…? Πόσες θεραπείες δοκίμασες δίχως αποτέλεσμα…? Πόσες εγχειρήσεις με δίχως αναισθησία έχεις υποστεί..? Αν δε βρω ουλές, σε απορρίπτω. Μοιάζεις να μοιράζεις συνταγές για δηλητήριο επισπεύδοντας έναν υποθετικό θάνατο, φάρμακο παρατείνοντας μία υποθετική ζωή, θεραπεία γλυκαίνοντας μία υποθετική ασθένεια, δίχως να έχεις ζήσει τίποτε. Δίχως να έχεις εκτελέσει καμία συνταγή σου.

Οι λέξεις, οι συνειρμοί, οι επινοήσεις, οι ρίμες, οι στίχοι είναι ένα παιχνίδι κατασκευής. Όπως τα Lego και τα puzzles. Δημιουργικά καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο.

Καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο.

Μα ο ποιητής δεν έχει ελεύθερο χρόνο. Ούτε καν για να γράψει. Όσο σκαρφαλώνει τα υψόμετρά του, όσο κολυμπά στα ναυάγια, όσο διασχίζει τις ερήμους του, όσο επιβιώνει των θανάτων του δεν έχει λέξεις, ούτε χρόνο να μιλήσει γι’ αυτά που περνάει. Σαν καταλαγιάσει για λίγο η μετεωρολογία του, κατακάθεται η σκέψη και ψαρεύει λέξεις με μία ποιητική σειρά κι αλληγορία που εκφράζει τα όσα συνέβησαν και ίσως συνεχίσουν να συμβαίνουν μετά την προσωρινή νηνεμία. Κι αυτή η ποιητική συστοιχία των λέξεων επ’ ουδενί δεν νοιάζεται αν την κατανοήσει το αναγνωστικό κοινό. Επ’ ουδενί δεν νοιάζεται αν την καταλάβει κανείς. Ο ποιητής δεν προσαρμόζεται στο επίπεδο κατανόησης των πιθανών αναγνωστών του.

Αν εντοπίσω εκλαΐκευση των νοημάτων ή μετάφραση προς το κοινό, θα ανατρέξω και πάλι στη βιογραφία σου, να μελετήσω το χαρακτήρα σου και να εντοπίσω αν αναζητάς την εμπορικότητα των ποιητικών σου συλλογών ή αν αγωνιωδώς θέλεις να μοιραστείς – από ανασφάλεια- το έργο σου, ώστε να βρεις θαυμαστές που θα τονώσουν το συγγραφικό σου ταπεραμέντο.

Εγώ σε ήθελα να μονολογείς. Να μη νοθεύεσαι για χάρη κανενός. Να μην κοιτάς έξω, μα μέσα. Ακόμη κι όταν γράφεις για να εμπνεύσεις ή να αφυπνίσεις τον κόσμο, να γράφεις από μέσα προς τα έξω κι όχι το ανάποδο. Για όλα αυτά τα συμπεράσματα που εκκρεμούν δεν αρκεί να διαβάσω ένα – δυο σου ποιήματα ή ποιητικές σου συλλογές. Χρειάζεται να μελετήσω τη βιογραφία σου.

Όταν ολοκληρώσω το έργο μου πάνω στο έργο και στη ζωή σου, θα σε τοποθετήσω στο ράφι των αληθινών ή θα σε εκθρονίσω από το ανάστημα των γνήσιων και θα σε τοποθετήσω στις θέσεις με την επιτηδευμένη γραφή, τα βραβεία διαγωνισμών, με τις υψηλές πωλήσεις, με την εσπευσμένη αναγνωρισιμότητα που επιτυγχάνεται μέσα από τις κατάλληλες λογοτεχνικές διασυνδέσεις.

Ως το πέρας της μελέτης έχεις περιθώριο να με εκπλήξεις, να με κερδίσεις, να με χάσεις, να με προκαλέσεις με το να επιλέξεις απλά να είσαι ο εαυτός σου ή όχι, και αν είσαι πιστός στο σκοπό σου δε θα χρειαστεί καν να διαβάσεις τούτο το γράμμα.

Ναός

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Στο κέντρο της Ζωής

υπάρχει ένας Ναός

που δεν γκρεμίζεται

δεν πολιορκείται

δεν κατακτιέται

δεν λεηλατείται

δεν ταξινομείται

δεν ανήκει.

Έχει εικόνισμα μία παιδική σου φωτογραφία

τοιχογραφίες από όλες σου τις προσπάθειες

προσευχές τους παιδικούς σου όρκους

και τις καμπάνες χτυπά η παιδική σου συνείδηση. 

Δεν μπορεί να τον βεβηλώσει κανείς

απλά γιατί δε σχεδιάστηκε ποτέ 

από εμπνευσμένους αρχιτέκτονες

δε χτίστηκε ποτέ 

από σκλάβους εργάτες

δεν κόστισε τόνους χρυσάφι

δεν φτιάχτηκε να προκαλεί θαυμασμό.

Ο Ναός στέκει εκεί

αόρατος 

να σού θυμίζει πως ο Θεός είναι ένα παιδί

δίχως πατρίδα και δίχως διάλεκτο

που σε παρατηρεί

την ώρα που θρηνείς 

τα βεβηλωμένα κτίρια του κόσμου,

την ύλη και το συμβολισμό της,

προσπερνώντας το βεβηλωμένο Πνεύμα της ανθρωπότητας

που, αιώνες τώρα, έπαψε να πιστεύει

στα ανόθευτα ιδανικά

του παιδικού εαυτού της.

Εξ αποστάσεως

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Όλοι ψάχνουν καμουφλάζ

για να κρύψουν τις ατέλειες 

και ν' αγαπηθούν πολύ.

Το βρήκε.

Από μακριά αγαπιέται καλύτερα.

Η οπτική αυταπάτη σύμμαχος

η φιγούρα αψεγάδιαστη

-δεν υπάρχει άσχημη κουκκίδα-

οι γραμμές της λίγες και κοφτές

το χρώμα της ένα ωραίο μαύρο που θολώνει

με επιπλέον πλεονέκτημα

στην απόσταση το περίγραμμα τρεμοπαίζει

σαν να πρόκειται από στιγμή σε στιγμή

να σβήσει απ' τα μάτια σου

κι αυτή η αγωνιώδης ανασφάλεια

την κάνει εύθραυστη

κι αγαπιέται ακόμη περισσότερο.

Από μακριά 

δε φαίνονται κουσούρια και παγίδες.

Ούτε το μεγάλο στόμα στην υπόφυση

που καταπίνει πραγματικότητες

ούτε τα γαμψά νύχια 

που τεμαχίζουν φιλετάκια τις ευαισθησίες

ούτε οι πληγιασμένες αρθρώσεις

που ουρλιάζουν στον ύπνο

ούτε ο κατακερματισμένος νους

με τις πολυσχιδείς προσωπικότητες

ούτε τα κόκκινα μάτια

με τις αιχμηρές προεξοχές στο ζηλοφθόνο βλέμμα

ούτε η διχαλωτή ουρά

του αρχαίου θηρίου

ούτε η διχαλωτή γλώσσα 

του αιώνιου ερπετού

ούτε τα σπασμένα φτερά 

του ριψοκίνδυνα γκρεμισμένου πτηνού

ούτε τα βράγχια

της υπό εξαφάνισης γοργόνας

ούτε η λαίμαργη μοναξιά της

που εξαφανίζει κάθε ίχνος ζωής.

Από μακριά είσαι κι εσύ ασφαλής

μα αν η περιέργεια και η ανάγκη σου

σύρουν το βήμα σου στο πλησίασμα

ο ίσκιος της βαθαίνει

σχηματίζει γύρω της βαλτώδη δακτύλιο

από σκοτεινά στάσιμα νερά

τα μυθικά της τέρατα

ξεπροβάλλουν τα κροκοδειλίσια μάτια τους

και ακούγεται ένας θρήνος

που παραπέμπει σε ένα παιδί που κινδυνεύει.

Ίσως είναι εκείνη

μα ίσως είσαι εσύ.

Αν κάνεις ένα βήμα ακόμη

θα 'ναι πλέον αργά 

μα θα 'χεις ανακαλύψει την αλήθεια.

Και το όνομα αυτής....

Και το όνομα αυτής…..?

Φυλακή.

Δεν είναι όνομα αυτό.

Τα ονόματα είναι φυλακές.

Θα ήσουν άλλη αν σού είχαν δώσει άλλο όνομα..?

Πολύ πιθανό. Θα είχα κλειστεί σε άλλη φυλακή και θα είχα άλλη εσωτερική ταυτοποίηση. Το όνομα εξυπηρετεί το να συστηθεί ένα μωρό στον κόσμο. Εξυπηρετεί μία εξωτερική ταυτοποίηση που επηρεάζει τόσο την αυτοεπίγνωση και τον αυτοπροσδιορισμό του. Επηρεάζει το Εντός εξυπηρετώντας τη δομή της κοινωνίας. Βοηθά να το ξεχωρίζουν, να του απευθύνονται, να το σηκώνουν στο μάθημα, να του βάζουν απουσία, να το αξιολογούν, να του ταχυδρομούν λογαριασμούς και αλληλογραφία, να του αντιστοιχούν ένα μισθό, ένα επίδομα, μία φορολογία, δάνεια, χρέη, κέρδη από λαχεία, να τού αποδίδουν ιδιοκτησία, να τού καταλογίζουν αδικήματα, ευθύνες και υποχρεώσεις, να του αποδίδουν πτυχία, τίτλους, βραβεία, επαίνους, μούντζες, κατηγορίες, χαρακτηρισμούς, να το παντρεύουν, να το ψηφίζουν, να το θάβουν επωνύμως.

Το όνομα εξυπηρετεί την κοινωνία. Ο Θεός, αν υπάρχει, δε θα χρειαζόταν όνομα για να σε ξεχωρίσει. Δεν θα σε μπέρδευε με το σύνολο.

Και το όνομα αυτής… Κυριακή.

Θα μπορούσε να την έλεγαν και Αργία, μα βαφτίστηκε χριστιανή  και δεν υπάρχει Αγία Αργία. Αν είχε γεννηθεί από τους ίδιους γονείς σε άλλη εποχή και άλλη χώρα, ίσως την έλεγαν Κίρκη και ίσως γινόταν μάγισσα και μάθαινε να ορίζει τις εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου με τρόπο ουσιώδη. Τώρα, αν και Κυριακή, αναλώνεται στα καθημερινά και αναρωτιέται γιατί οι γονείς δίνουν στα παιδιά τα ονόματα των παππούδων και χρεώνουν στο παιδί ενεργειακό στίγμα ενός άλλου ανθρώπου. (Μη χαθεί η ρίζα. Θα ήμουν άλλη αν είχα άλλη ρίζα..? Ναι ε..? Κι αν ανακάλυπτα πως είμαι υιοθετημένη…? Πως όντως έχω άλλη ρίζα, μα οι θετοί γονείς μου με πήραν 5 μηνών και με βάφτισαν με το όνομα της…θετής μου γιαγιάς..? Τότε… ποια είμαι…? ) Το μικράκι νιώθει ένα δέσιμο με εκείνον απ’ τον οποίο πήρε το όνομα. Και αρχίζει η αυθυποβολή. Υιοθετεί χαρακτηριστικά, μιμείται συμπεριφορές και εν τέλει συμβαίνει η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της ομοιότητας. Κι όμως.. το παιδί δικαιούται μία ανεξάρτητη πορεία και ίσως δικαιούται να επιλέξει το όνομά του. Μα πώς θα ήταν δυνατό…? Πώς θα του απευθυνόταν η κοινωνία μέχρι να φτάσει σε ηλικία να επιλέξει όνομα….?

Επίσης, η υπαρξιακή δομή ενός ανθρώπου δίχως όνομα μήπως επηρεάζεται χειρότερα από την επιρροή που ασκεί η ….φυλακή ενός ονόματος που διάλεξαν οι άλλοι για σένα..?

Ποιο μωράκι θα δεχτεί να τού γίνει το …..πείραμα της διαπίστωσης..?

Οι αντιρρήσεις της κατάφεραν τη νοθεία.

Και το όνομα αυτής.. ξεχάστηκε.

Επικράτησε ένα υποκοριστικό που δε θυμίζει τον αρχικό συμβολισμό. Έπαψε το μικράκι να ακούει στο βαφτιστικό του. Εξανεμίστηκαν οι βαφτιστικές ευχές. Οι παπάδες την αφόρισαν. Έπρεπε να φτιάξει νέες ευχές και προσευχές βασιζόμενες στη δική της εσωτερική ταυτότητα. Και ακόμη χειρότερα. Αποποιήθηκε και το υποκοριστικό της υιοθετώντας nicknames με τα οποία την αναγνωρίζουν στους ψηφιακούς κόσμους, εκεί όπου δε χρειάζεται βάφτιση, ο Θεός δεν έχει πρόσβαση, οι πληροφορίες ρέουν αφιλτράριστες, δίχως ευλογία, κι ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. Διάλεξε το όνομά της. Reflection, κι ο συμβολισμός είναι άπειρα πιο ισχυρός από το συμβολισμό που φέρει το βαφτιστικό της όνομα.

Όλα είναι αντανακλάσεις του Νου στο επίπεδο της Πραγματικότητας.

 

Αν ξαναγεννηθώ να με ρωτήσετε.

Θέλω να με πείτε Κίρκη ή Reflection. Και δεν με νοιάζει αν θα ‘χω γιορτή, γιατί πλέον έχω εμπεδώσει πως γιορτή είναι η κάθε μέρα που διασχίζεις πάνω σ’ αυτόν τον άθλιο και συνάμα πανέμορφο πλανήτη. Θα κρατήσω μόνο τα γενέθλια για να θυμάμαι τη στιγμή που ανώνυμη εμφανίστηκα στον κόσμο σας και με αναγκάσατε να απαρνηθώ τη συμπαντική μου ανωνυμία…. Λες και Κάτι δεν υπάρχει μέχρι να του δώσετε όνομα. Κι όμως….. υπάρχουν τόσα ορατά και αόρατα που ακόμη δεν έχει καταφέρει να ονομάσει η αυτού εξοχότης Ανθρωπότητα.

λάθος

..και στο ξήλωμα

και στην κατεδάφιση

μπορούν να γίνουν

λάθη.

Τραύμα

Το χώμα ξέχασε να περπατιέται 

από ξυπόλητο πέλμα..

Συνήθισε στις σόλες, 

από δέρμα γδαρμένων ζώων

από καουτσούκ

από φελλό

από κομμένα δέντρα..

στα τετράγωνα τακούνια

και στα μυτερά..

Σαν βγάλεις τα παπούτσια 

και τ' αγγίξεις με πατούσα ζεστή

νιώθει μία ασέλγεια

σαν να είναι ανήλικη η υπερήλικη Γη

κι εσύ με τεχνικές αρχαίας ηδονής

σκοπεύεις να της ξυπνήσεις μνήμες

πρωτόπλαστου αγγίγματος. 

Αν είναι να το επιχειρήσεις

ξεκίνα απ' αυτόν τον βράχο

να δεις αν το πέλμα σου

αντέχει τον πυρετό της,

την γύμνια της

και τα ουρλιαχτά των βιασμών 

που 'χει υποστεί

απ' το βαρύ βήμα των τουριστών 

ανθρώπων

που ξεβράζονται στη στεριά της 

από μία παλίρροια αμνιακού υγρού

και την ταξιδεύουν 

ποδοπατώντας τους κήπους της. 

Εξαφάνιση

Θα 'ρθουνε στιγμές που θ' ακολουθήσεις τ' ανύπαρκτα ψίχουλα μιας πραγματικότητας που υπάρχει στις σελίδες ενός βιβλίου και δεν θα μπορεί να σε βρει.. κανείς.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς…

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς……………………..

Ένας. Στον ουρανό. Στο σπίτι. Στο κάδρο πάνω από το κεφάλι μας. Ρίζα και θεμέλιο ζωής. Χτίζεις τον εαυτό σου πάνω στην περιουσία του. Σού κληρονομεί ζωή, σε έχει υπό την εποπτεία, επίβλεψη, παρακολούθησή του. Άγρυπνο μάτι. Αναλαμβάνει την ευθύνη σου. Μυείσαι στην αυθεντία του από το πρώτο σου κλάμα. Δεν κλαίω, μπαμπά. Έγινα δυνατή, όπως με ήθελες. Ο πατέρας σου ήθελε γιο. Γεννήθηκες κόρη. Τον λάτρεψες δίχως επιλογή άρνησης, απόρριψης και το πρότυπό του στοίχειωσε όλους τους εραστές της ζωής σου. Άλλοτε από πείσμα τού πήγαινες κόντρα κι άλλοτε από έσχατη υπαρξιακή σου ανάγκη αναζητούσες άλλη μία πατρική φιγούρα στη ζωή σου. Για κείνον όλοι ήταν λίγοι να σταθούν δίπλα σου. Για σένα οι άντρες της ζωής σου ήταν ταυτόχρονα μία προσπάθεια να ξεπεράσεις το πατρικό πρότυπο. Μάταια. Ο πατέρας πότισε το Είναι σου με την επιβολή του. Σού ασκεί υποσυνείδητα τόση εξουσία, όση ασκεί ο πατέρας Θεός στους ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν αν υπάρχει ή δεν υπάρχει, μα εύστοχα δομήθηκε πάνω στην πατρική φιγούρα, σε χρόνια αυστηρής πατριαρχίας, όπου οι γυναίκες ήταν δούλες ή Μαρδαληνές με μία μόνο Παναγία.

Στη νοσταλγία όλοι είναι άγιοι, αρεστοί, πολύτιμοι στο ρόλο τους.

Ο πατέρας πέθανε. Ήταν τόσο καλός άνθρωπος. Ξέχασε η κόρη  το άγριο βλέμμα του. Ναι, το χρησιμοποιούσε για το καλό της. Ξέχασε η γυναίκα του το βαρύ του χέρι. Ναι, ήταν για το  καλό της. Ξέχασε ο γιος τη βαριά του αμφισβήτηση. Ναι, ήταν για να προφυλάξει το χώρο του. Η αγέλη δεν μπορεί να έχει δύο αρσενικά για αρχηγούς. Μία η θέση, ένας ο ρόλος. Κι ανήκει στον πατέρα. Μα τώρα, ο πατέρας πέθανε. Περάσαμε σε νέα εποχή.  Ξεχάστηκαν τα λόγια, οι συμπεριφορές, οι νοοτροπίες. Ξεχάστηκε το πείσμα του να υψώνει τη σκιά του σε κάθε σου απόφαση, σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου επιλογή.

Όλοι φροντίσαμε τον πατέρα. Σαν αρρώστησε μάς κατάπινε με την αβάσταχτη αδυναμία του κορμιού του. Είναι ασύλληπτο να έχεις γνωρίσει τον Γίγαντα και  ξαφνικά να βρίσκεσαι να τον φροντίζεις μέσα στην ανάγκη του. Δεν μιλά. Έχει επίγνωση πως άλλαξαν οι ρόλοι. Δεν τού  αρέσει. Γίνομαι η Μάνα του. Την έτρεμε περισσότερο από τον Πατέρα του. Δεν το έδειχνε. Μα την έτρεμε. Όχι από φόβο, μα από εκείνο το οιδιπόδειο «Μην πάθει τίποτε η μάνα.» Έγινα η Μάνα σου, μπαμπά. Αν υπάρχει πατέρας θεός, παίζει παιχνίδια με τις ζωές μας. Αλλάζει τους ρόλους. Είμαι αυστηρή κι απόλυτη. Όπως ήσουν. Είμαι σταθερή και ακλόνητη. Όπως ήσουν. Είμαι καλή σε όλα, όπως με ήθελες. Μα τα βράδια μαστιγώνομαι, όπως φώναζαν το όνομά μου τα λόγια σου όταν επικριτικά τόνιζες τα λάθη μου.

Είχα κι άλλα λάθη να κάνω, μπαμπά. Τώρα που φεύγεις, τα κάνω μαζεμένα. Κι όμως ξέρω να τα κρύβω. Όπως κι εσύ. Ποτέ δεν σε είδα να σφάλλεις. Ποτέ δεν σε είδα να κλαις. Ποτέ δεν σε είδα να πέφτεις. Έμαθα να κρύβομαι, μπαμπά. Σού μοιάζω σε όλα.

Και έπαψα να σε ψάχνω στον Άντρα που έχω δίπλα μου. Δεν είναι ότι σε.. ξεπέρασα. Είναι που σού μοιάζω αφόρητα. Είμαι ο μπαμπάς.. και είναι τόσο εξαντλητικό για μία γυναίκα να παλεύει μία ζωή να νικήσει τη σκιά του Πατέρα, να αμφισβητεί την αρσενικότητα του Θεού και τελικά να γίνεται αυτό που πολεμούσε.

Γιορτάζουμε σήμερα, μπαμπά. Χρόνια μας πολλά.

Ξωτικό

Μέσα πυκνή συστοιχία

ένα δάσος που τρέμει.

 

‘Έξω νυχτώνει

τα δέντρα ψηλώνουν

τα κορμιά τους μαγνήτες

με τρυπούν με πευκοβελόνες

κλαίω ρετσίνι

κολλάς πάνω μου

τυλίγεσαι γύρω από τη μουσική

που γεννιέται στο κεφάλι μου

και με το γέλιο σου

με αποσυντονίζεις

μην και μ’ αποπλανήσουν

τα ξωτικά.

Επαναλαμβάνεις το όνομά μου.

Σύνθημα και παρασύνθημα

και με τα φωνήεντα

σπάς το σκοτεινό κέλυφος

και νεογέννητα φωτάκια

χορεύουν γύρω μου.

Ξυπνάω.

Νικάς.

Το δάσος παραιτείται

με αφήνει στα χέρια σου

με έναν υψηλό πυρετό

επιστροφής στην πραγματικότητα.

Μού μιλάς με φως

σού απαντάω με μαύρο.

Περιμένω να με κρατήσεις απ’ το χέρι

όπως ο κηδεμόνας το παιδί

που βρέθηκε μετά από εξαφάνιση,

μα με αφήνεις ελεύθερη

κι όλο έρχομαι κολλάω δίπλα σου

σαν να ‘χω γίνει ξωτικό

που ενώ το γλίτωσες απ’ τα ξόρκια

παλεύει με τη σειρά του

να σε πλανέψει.

Άμπωτη

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Είναι κάτι βράδια 

που η θάλασσα μαζεύει τα νερά της..

ψάρια, πλοία, καπεταναίοι χάνουν την άνωση 

τα αφρόψαρα την τροφή τους 

και οι ναυαγοί τον προσανατολισμό τους προς τη σωτηρία.

Μα έχει κι η θάλασσα το δικαίωμα

    -κάποιες φορές-

να βουλιάζει μέσα της.

Ευχαριστίες..

[..]Ευχαριστώ όσους δεν πίστεψαν σε μένα και μού προέβαλαν εμπόδια. Μού ενίσχυσαν το πείσμα και τη δύναμη για να σκαρφαλώσω.... όμως, δεν γνωρίζουμε που θα είχα φτάσει, αν αντί για αμφισβήτηση και εμπόδια είχα συναντήσει... πίστη και ενθάρρυνση.[..]

~το παιδί~

Ερασιτέχνης

 Ο ερασιτέχνης δεν μπορεί να δουλέψει με.. παραγγελίες. 

Ξεκινά τη δημιουργία σε χρόνο ανύποπτο, ακολουθώντας ένα ένστικτο που.. δεν ξέρει πού θα καταλήξει. 

Δεν έχει αρχικό σχέδιο. Πέφτει στη θάλασσα και αφήνεται έχοντας εμπιστοσύνη στα κύματα, ακόμη κι αν αμφισβητεί τον εαυτό του. 

Δεν μπορείς, όμως, να του 'χεις εμπιστοσύνη πως θα επιστρέψει με τα δίχτυα γεμάτα. 

Μην ποντάρεις την πείνα σου στη βουτιά του. Δεν είναι επαγγελματίας να φανεί συνεπής στις ορέξεις σου..

Κι αν δελεαστείς να κατοχυρώσεις για δικό σου το αμφιλεγόμενο Έργο του, ανώφελο.. γιατί ο ερασιτέχνης το χαρίζει κι ανήκει σε όλους. 

Όχι από αίσθημα φιλανθρωπίας, μα γιατί κατανοεί πως η ψαριά δεν τού ανήκει, μιας και ο βυθός απ' όπου την ψάρεψε είναι παγκόσμια κληρονομιά.. εξ' αδιαιρέτου. 

Ο ήρωας

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Δεν έγραφε
άφηνε μόνο
κάτι ορνιθοσκαλίσματα εαυτού
στις επιφάνειες
για να την διαβάζεις
δίχως να καταλαβαίνεις λέξη
σαν όλα να είναι μυστικά βήματα
ενός σχεδίου ζωής
αφηρημένης τέχνης.
 
Ούτε  καθάριζε
ήθελε τ’ αποτυπώματα και τα ίχνη σου απολιθώματα
πάνω στα έπιπλα
το DNA σου στα καλύμματα, στα σεντόνια, στις πετσέτες του μπάνιου
αποδεικτικά στοιχεία
πως την διάβασες και την αγάπησες πολύ.
 
Έστρωνε τραπέζι
μ’ άδεια πιάτα
τσιμπούσε τη σάρκα της με το πιρούνι
σε τάιζε στο στόμα
κι εσύ μασούσες και κατάπινες
μία πραγματικότητα βγαλμένη από ταινία
και δεν σ’ ένοιαζε που οι απέναντι
σάς κοιτούσαν με κείνον τον οίκτο των ανθρώπων
που δεν καταλαβαίνουν,
δεν σ’ ένοιαζε που οι φίλοι
είχαν γυναίκες της προκοπής.
 
Άρχισες να μπαίνεις στην πλοκή
του γρίφου της
και να μεταφράζεις
τη μυθιστορηματική συνομωσία των αντικειμένων
των μεταξύ τους θέσεων και σχέσεων
τίποτε αθώο
τίποτε ίδιο με χθες
όλα μία αθόρυβη αναρχία
που ξεπηδούσε από το κεφάλι της.
 
Κι εσύ είχες ήδη φτάσει τόσο κοντά
που μπορούσες να δεις πώς γεννιούνται οι ιδέες
στο μυαλό της
πώς δένουν μέσα της τα ασύνδετα
πώς αδειάζει τα συναισθήματα στο βάζο με τα λουλούδια
πώς αλλάζει το δέρμα της όταν δεν την κοιτά κανείς
πώς τρώει τον εαυτό της
και πώς τον αναγεννά.
 
Εκείνη δεν πίστευε πως υπάρχεις.
Οι άνθρωποι γκρινιάζουν,
πεινάνε,
κουράζονται,
κοιμούνται στην ώρα τους,
πηγαίνουν στη δουλειά,
πληρώνονται, ξοδεύουν,
εαυτό, χρήμα και χρόνο,
βρίσκουν δικαιολογίες,
αιτίες, αφορμές
φεύγουν, δε μένουν,
κυνηγούν, κερδίζουν, ξοδεύονται.
Εσύ όχι.
 
Σε ζει
μα δεν πιστεύει πως υπάρχεις
και κάθε που γυρίζεις το κλειδί στην πόρτα,
δίχως να το ξέρεις, τρέμει ολόκληρη
μην και έρχεσαι σαν άνθρωπος
από κείνους που γκρινιάζουν,
πεινάνε, κουράζονται, βρίσκουν δικαιολογίες
κι εσύ με το που μπαίνεις
γυρίζεις τη σελίδα στο ημερολόγιό του εαυτού της
και ξεκινάς να διαβάζεις την κάθε σημερινή εκδοχή της
προκαλώντας την να δελεάσει
την ακονισμένη σου περιέργεια
βεβαιώνοντας πως κεντρικός ήρωας
είναι αυτός που από τη θέση του αναγνώστη
επηρεάζει ανεπανόρθωτα την ..πλοκή της ιστορίας.

Ρίζα

Το λουλούδι κι αν το ξεριζώσεις,
όπου ριζώσει
την ίδια Ρίζα θ' απλώσει.

Ένορκος

Είμαι ένορκος. Ούτε ο θύτης, ούτε το θύμα, ούτε η εισαγγελέας, ούτε οι συγγενείς κανενός. Είμαι τοποθετημένος στο κέντρο του κύκλου και ρόλος μου είναι να είμαι δίκαιος. Όχι εκδικητικός, όχι επιεικής, όχι συναισθηματικός. Δίκαιος. Είμαι ο επίτονος που απορροφά τους κραδασμούς όλων των δυνάμεων.

Οι συγγενείς των δραστών και οι συνήγοροί τους ασκούν τιτάνιες δυνάμεις εξυπηρετώντας το δικό τους σκοπό. Οι συγγενείς του θύματος ασκούν τις δικές τους δυνάμεις για δικαιοσύνη στη μνήμη του θύματος.  

Ο ρόλος μου είναι να συλλέξω όλα τα στοιχεία που οδηγούν στην αλήθεια, να μην παρασυρθώ από τυχόν παιχνίδια των συνηγόρων, να μην παρερμηνεύσω κάτι που άκουσα, να υποψιαστώ συγκαλυμμένες συνομωσίες, να ζητήσω κρυμμένα κομμάτια αλήθειας, έχοντας κατά νου πως η αλήθεια είναι μία και ορίζεται από τα χειροπιαστά γεγονότα, από τις αόρατες προθέσεις, από τις πρώτες και δεύτερες σκέψεις των εμπλεκομένων. Και όταν στέκεσαι μπροστά σε ένα έγκλημα η ίδια η δικαιοσύνη είναι μία και οφείλει να είναι ανεπηρέαστη, αχρημάτιστη, ανόθευτη.

Έχω τον πιο δύσκολο ρόλο. Η θέση μου δεν επιτρέπει λάθη. Ένα λάθος μου μπορεί να σκοτώσει δεύτερη φορά το θύμα. Μπορεί να δολοφονηθεί ξανά η Ελένη; Ναι, μπορεί. Επίσης, δεν σκοπεύω να ενοχοποιήσω περισσότερο τους δράστες απ’ όσο τους ενοχοποιούν οι πράξεις και οι προθέσεις τους.

Έχω απέναντί μου δύο πατεράδες.

Ο ένας αγωνιά να σωθεί ο γιος του από την εσχάτη των ποινών.

Ο άλλος παλεύει να δικαιώσει την νεκρή κόρη του.

Μπαίνω στη θέση του καθενός και κυοφορώ ερωτήσεις σχετικές με το κατηγορητήριο.

Πώς ένας νέος φτάνει στο έγκλημα..?

Τί προηγήθηκε..?

Τί επηρέασε τη ζωή του…?

Θεωρείται ηθικός αυτουργός ο γονέας για την παραβατική, εγκληματική δράση του παιδιού του..?

Πιο καταιγιστικές οι διαπιστώσεις μου.

Δεν ξυπνά κάποιος ένα πρωί και γίνεται βιαστής και δολοφόνος.

Η κοινωνία δεν είναι αγγελικά πλασμένη. Στο κάθε αδιέξοδο ο καθένας επινοεί τρόπους διαφυγής, όσο κι αν τού κοστίσουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το παν για να ελαφρύνουν μία κατάσταση που ρέει εις βάρος τους. Όταν μπλέκεις με δικηγόρους, λέει ο λαός, ή με γιατρούς, θα χρειαστεί να βάλεις βαθιά το χέρι σου στην τσέπη. Και τότε θα πετύχεις αρκετά, αν όχι πολλά, από αυτά που εξαρχής φαινόντουσαν αδύνατα.

Στον αντίποδα, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν να απαλύνουν τον πόνο μιας άδικης απώλειας. Εδώ το χρήμα δεν βοηθά. Εδώ βοηθά μόνο η αλήθεια και η απόδοση δικαιοσύνης.

Αποδίδω δικαιοσύνη σημαίνει κρατάω  άμυνες απέναντι στα παιχνίδια των εντυπώσεων.

Ζω την ιστορία όπως εξιστορείται μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Απουσία του θύματος, οι περιγραφές που έχω προκύπτουν από τα λεγόμενα των δραστών. Αυτό που ζω δεν είναι ταινία. Εδώ επιδιώκεται η καταγραφή της Ιστορίας των γεγονότων και των συνεπειών τους και θα αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις επόμενες  απόπειρες βιασμών και δολοφονιών μιας επόμενης Ελένης. Η Απόφαση αυτού του δικαστηρίου θα αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις απόπειρες συγκάλυψης της αλήθειας, για όλες τις βεβιασμένες απόπειρες χρήσης ελαφρυντικών σε περιπτώσεις κακουργηματικών πράξεων.

Από μένα εξαρτάται, σε έναν βαθμό, τί θα παραδοθεί στα χέρια της Ιστορίας της Δικαιοσύνης. Σε κάθε έγκλημα, δικάζεται ο εν λόγω δράστης, μα και όλοι οι επίδοξοι δράστες. Μέσα από την εκδίκαση της κάθε υπόθεσης το εν λόγω θύμα, και το κάθε επόμενο θύμα, ζητά Δικαιοσύνη.

Έχουν εξαντληθεί όλες οι περιγραφές, αναφορές, καταθέσεις, και ήρθε  η στιγμή που κάθομαι απέναντι στο θύμα κι απέναντι στους δράστες. Τούς τοποθετώ δίπλα δίπλα και ταυτόχρονα τους κοιτάω στα μάτια.  

Είναι η στιγμή της Απόφασης. Είναι η στιγμή που καλούμαι να ξεχάσω ακόμη και το όνομά μου.

Με λένε Ελένη και θα  μπορούσα να είμαι στη θέση του θύματος, μα κληρώθηκα να είμαι εδώ, ένορκος σε μία δίκη που αφορά την παραπλάνηση, την κακοποίηση, τον βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης που η μορφή  της πάντα θα εκφράζει το κάθε κορίτσι που δίνει πανελλήνιες, περνά στη σχολή, γιορτάζει την επιτυχία της, μετακομίζει, ζει μόνο του, παλεύει να πάρει τη ζωή στα χέρια του και εκτίθεται στον κίνδυνο να βρεθεί ένας ή περισσότεροι δράστες που θα παίξουν τη ζωή της σε ένα στοίχημα κυριαρχίας και στη συνέχεια διαφυγής από την εσχάτη των ποινών που αντιστοιχεί στα όσα θα έχουν προηγηθεί.

Δεν είμαι εκδικητική.

Η Απόφασή μου στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους τους επίδοξους επόμενους δράστες που θα επιχειρήσουν να στοχοποιήσουν την επόμενη κοπέλα για να κάνουν το «κομμάτι» τους.

Εξ αίματος

Αν με ρωτήσεις.. δεν πιστεύω στην εξ αίματος συγγένεια. Με τους ανθρώπους της Ζωής μου με δένει κάτι πιο βαθύ. Κάτι που το δημιούργησα με μία υποσυνείδητη ή συνειδητή μου επιλογή.

Τον πατέρα μου τον πολέμησα, τον μίσησα πολύ για τη δύναμή του, το γόητρό του, τη θέση εξουσίας του, την κυριαρχία του στην οικογένεια, την ικανότητά του να έχει σε όλα δίκιο.. πριν φτάσω να τον αγαπήσω βαθιά. Σήμερα, αν μού πεις πως δεν είναι ο πραγματικός μου πατέρας δεν θα μού αλλάξεις τίποτα απ' τα εγγεγραμμένα στο υποσυνείδητό μου βαθιά συναισθήματα που του θρέφω.

Την μητέρα μου, ως γυναίκα, φυσικά την είχα αντίζηλο, φυσικά την πολέμησα. Ως γυναίκα προς γυναίκα την εχθρεύτηκα για την θέση της δίπλα στον μπαμπά μου.. πριν την γνωρίσω, την καταλάβω και την αγαπήσω βαθιά. Δεν την κατάλαβα στον ρόλο της ως μάνα, την κατάλαβα ως άνθρωπο. Ένιωσα, στο βαθμό του δυνατού, την υπαρξιακή της αγωνία κι αυτό μάς ένωσε. Σήμερα, αν μού πεις πως δεν είναι η βιολογική μου μητέρα δεν θα αλλάξεις τίποτα απ' τα εγγεγραμμένα στο υποσυνείδητό μου βαθιά συναισθήματα που της θρέφω.

Υπάρχουν συγγενείς εξ αίματος που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, γιατί έτσι ορίζει ο θεσμός της οικογένειας, μα δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Όχι ως γονιός και παιδί. Ως άνθρωποι. Να καθίσουν σαν φίλοι, (θεέ μου, τί υπέροχο δεσμό που έχουν οι φίλοι - από επιλογή μαζί, όπως οι εραστές) να μιλήσουν για τις αγωνίες τους, τους φόβους, τις προσδοκίες, τους στόχους ζωής, τις απογοητεύσεις, να συζητήσουν για την υπαρξιακή προέκταση του Εγώ, να μοιραστούν τις μάχες που μαίνονται μέσα τους, τον πόνο και την ευτυχία τους.

Και υπάρχουν άνθρωποι, δίχως δεσμούς αίματος, που δέθηκαν άρρηκτα στη ζωή, μέσα από αρτηρίες ζεστής ροής ανθρώπινης αμεσότητας, ειλικρίνειας κι αλήθειας. Με εκείνο το μοίρασμα Εαυτού που πολλές φορές φανερώνει όλα σου τα ελαττώματα και σε αφήνει γυμνό μπροστά στα μάτια του άλλου, που ως εκ θαύματος δεν εκμεταλλεύεται το να γνωρίζει τις αδυναμίες σου και σε στηρίζει να γίνεις πιο δυνατός, να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τον κόσμο. Είναι αυτός ο ξένος που δεν έχει να κερδίσει τίποτα και όμως πάντα θα είναι εκεί.
Ο δεσμός αυτός είναι καθαρός από τον δεδομένο χαρακτήρα που έχουν οι δεσμοί εξ αίματος.

Αυτή είναι μία τεράστια παγίδα των ανθρώπινων σχέσεων: Να θεωρείς τη σχέση δεδομένη. Χάνεις τη μαγεία. Η αγάπη της μάνας θεωρείται δεδομένη. Και να σκοτώσεις, φίλε, η μάνα σου θα σε λατρεύει, γιατί είσαι το παιδί της. Ναι, μα ξέρεις...? Δεν χρειάζεται να την κομματιάσεις, γνωρίζοντας το δεδομένο της αγάπης της. Αγάπα την. Αγάπα την, σαν να μην είναι δεδομένη. Όπως την ερωμένη σου, όπως τον φίλο, όπως τον θεό σου, που ξέρεις πως δεν θα σού χαριστεί και πρέπει να κάνεις αγώνα να αποδείξεις πως αξίζεις την αγάπη και τη θυσία του.

Αν με ρωτήσεις.. δεν πιστεύω στους δεσμούς εξ αίματος.
Με όλους τους ανθρώπους της ζωής μου με δένει κάτι πιο βαθύ από το αίμα.
Με δένουν ενεργειακές αρτηρίες που κάνουν τον Πυρήνα της Ύπαρξης να πάλλεται, όπως η καρδιά κινεί το σώμα.
Σ' αυτούς τους ανθρώπους ανήκει και μία μικρή που μεγαλώνει θεσπέσια, που αν και δεν είναι παιδί μου, μού μοιάζει απίστευτα και στα δώδεκά της χρόνια, μέσα από την αιχμηρή της εσωστρέφεια ξεπηδά μία καλλιτεχνική φύση που με μαγεύει. Η Μαρία, τυχαίνει να είναι ανιψιά μου. Δεσμός αίματος θα μού πεις. Μα όχι. Δεν δένομαι με το αίμα εγώ. Πρέπει να με κερδίσεις. Είμαι άλογο που κλωτσάει. Και η Μαρία το ίδιο. Ατίθαση, αγριεμένη όσο κι αν ακολουθεί τους κανόνες. Δεν την συναντώ συχνά. Μα όταν σμίγουμε, στον λιγοστό χρόνο που περνάμε μαζί, υπάρχει μία αόρατη επικοινωνία. Λέμε λίγα που σημαίνουν πολλά. Η μαγεία της ουσιαστικής αλληλεπίδρασης δεν χρειάζεται λόγια.

Η πρόταση ήρθε σήμερα. Στο επόμενο βιβλίο μου το εξώφυλλο θα το σχεδιάσει η Μαρία. Έτσι, θα δημιουργήσουμε μία ακόμη ενεργειακή αρτηρία που θα μάς δένει πέρα από το γήινο ΓιαΠάντα. Γιατί τα βιβλία είναι αθάνατα, ακόμη κι αν οι συντελεστές τους πεθάνουν. Ακόμη κι αν μείνουν ακίνητα στο ράφι μιας βιβλιοθήκης. Μένουν πέρα από το ΓιαΠάντα και φυσικά η σχέση που δένει το βιβλίο με τους δημιουργούς του δεν είναι σχέση αίματος. Είναι μία σχέση πιο βαθιά. Σχέση Ψυχής.
Για την ώρα, τα έργα της κοσμούν το σαλόνι μου....

ανθισμένη αιμορραγία

..ανθισμένη αιμορραγία δίπλα στο κρανίο
κι η αυτόχειρας
πιο ζωντανή από ποτέ.

Οι Δυο μας

Όταν όλοι πέσουν για ύπνο, μείνε λίγο ακόμη μαζί σου, πιάσε σου κουβέντα για κείνα που δεν συζητιούνται μπροστά σε τρίτους.. πες τις αλήθειες σου.. εξήγησε τα Επειδή που σε έφεραν ως εδώ.. στήριξε τα σωστά και τα λάθη σου.. ο μόνος εχθρός που έχεις να φοβάσαι είσαι εσύ κι ο μόνος σύμμαχος που χρειάζεσαι είναι ο εαυτός σου.. βρείτε τα.. κοιταχτείτε στα μάτια.. μαλώστε, βάλτε τα κλάματα, αγκαλιαστείτε, κάντε έρωτα.. Δύσκολο ε..? Πώς κάνεις έρωτα στον εαυτό...? Σίγουρα όχι με φαντασιώσεις κι αυτοϊκανοποίηση. Περνάς απ' όλα τα στάδια της αυτοκριτικής, της αμφισβήτησης, της απόρριψης, της άρνησης, του πολέμου, της ανακωχής, της αποδοχής, της κατανόησης, της αγάπης για να φτάσεις ως τον έρωτα. Κι όσο θα ερωτεύεσαι τόσο πιο άγριες θα είναι οι μάχες που θα συμβαίνουν μέσα σου, γιατί θ' αρχίζεις να διαπραγματεύεσαι πιο δύσκολα ζητήματα απ' τα καθημερινά σου σωστά και λάθη.................... και οι νύχτες, πλέον, θα μοιάζουν τόσο μικρές για να λύσεις όλους τους γρίφους σου...
..όπως και η Ζωή η ίδια.

Τελεσίδικο

Δεν θα βγω απ’ τον Τάφο.

Έχω τρεις μέρες να κάνω τον απολογισμό μου

κι αν δεν μού φτάσουν θα ζητήσω παράταση..

Έχω να μετρήσω τις φορές που σταυρώθηκα

-          δικαίως ή αδίκως -

που αναστήθηκα ματαίως

δίχως ν’ αλλάξω τον κόσμο

ή τον Εαυτό μου

κι έδωσα ευκαιρία να συνεχιστούν οι Φαύλοι Κύκλοι.

Έχω να φυλλομετρήσω τ’ αγκάθια στο στεφάνι μου

πάνω στο «μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά» η Ζωή.

Έχω να απολογηθώ που παρέχω πέρασμα

στους εισβολείς

και με τα 30 αργύριά τους με εξαγοράζουν

και με πουλούν στους επόμενους

κι όλο αλλάζω χέρια αγοραστών.

Δεν αρκεί τόσο σκοτάδι για να σκεφτώ.

Χρειάζεται να προχωρήσω πιο κάτω,

πιο βαθιά,

πιο μέσα.

Στους πιο παλιούς νεκρούς.

Να μεταφράσω τον φόβο και τον θρήνο

να βυζάξω τις ρίζες του δέντρου

όπου κρέμονται αυτοκτονικά οι τύψεις των ανθρώπων

με το χώμα του να θρέφεται απ’ το λίπασμα των νεκρών

που δεν αναστήθηκαν ποτέ.

Η δύναμη βρίσκεται μπροστά στο τελεσίδικο.

Ελάχιστα πριν σφραγιστεί το φέρετρο

πριν βαρύνει το χώμα

πριν κοπεί το νήμα

πριν τελειώσουν τα Ποιήματα

τότε που θα πεθάνω στ’ αλήθεια,

δίχως ελπίδα Ανάστασης,

τότε

θα έρθει η σειρά σου ν’ αναστηθείς

δίχως να περιμένεις κάποιον άλλον

να έρθει να σε σώσει.

Λάθος μάθημα

Αν σού 'χαν διδάξει πως υπάρχει κι άλλος τρόπος από τη διαδοχή Προδοσία – Σταύρωση – Ταφή κι Ανάσταση, δεν θα ήσουν τόσο ανεκτικός με τα Βάσανα της Ζωής σου, ανθρωπάκο…
Δεν θα υπέμενες τα πάνδεινα περιμένοντας μια Ανάσταση. Θα διεκδικούσες Παράδεισο κάθε φορά που κάποιος θα σού άρπαζε το "μήλο" από το στόμα.

Η εξ αποστάσεως διδασκαλία αναιρεί τον Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα της Εκπαίδευσης

Η εξ αποστάσεως διδασκαλία αναιρεί τον Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα της Εκπαίδευσης, μιας και αρκετοί μαθητές και των δυο βαθμίδων απέχουν από τη σύγχρονη και ασύγχρονη διαδικασία, είτε λόγω ανεπαρκούς υλικοτεχνικής βάσης, είτε λόγω έλλειψης στοιχειώδους τεχνογνωσίας και αδυναμίας βοήθειας από το γονιό, οπότε οι διαδικασίες τηλεκπαίδευσης δεν εξυπηρετούν στην αναπλήρωση χαμένων ωρών, παρά μόνο στο να διατηρηθεί επαφή του μαθητή (που θα καταφέρει να συνδεθεί) με το σχολείο, τον καθηγητή, το γνωστικό αντικείμενο με ασκήσεις και μαθήματα στα οποία ΔΕΝ θα παίρνουν απουσίες και δεν γίνεται να αξιολογηθούν για το Β τετράμηνο, όπως και δεν γίνεται να προχωρήσουν στην ύλη.

Τόσες ώρες προγραμμάτων κατά του BULLYING εστίαζαν στον Κοινωνικό Αποκλεισμό, και να που ήρθε η στιγμή να τον υλοποιήσουμε επίσημα, ως Εκπαιδευτικό Σύστημα...

Απολαμβάνω την διαδικασία. Λατρεύω την επαφή με τα παιδιά μου, μα ειλικρινά θλίβομαι και εξοργίζομαι μαζί μου, με το σχολείο μου, με τη ΔΔΕ, με το Υπουργείο, σαν σκέφτομαι τον ΕΝΑΝ , έστω έναν, μαθητή μου που λείπει από αυτό το...... ιντερνετικό πάρτι!...

Μικρόφωνα, καζούρα, κάμερες κλειστές, φωνές παιδιών, απορίες, εξηγήσεις, ανάθεση εργασιών, οργασμός αλληλεπίδρασης, mail, πλατφόρμες ασύγχρονης, κυψέλες, τοίχοι ανακοινώσεων, ιστολόγια κυψέλης...... και από ένα μόνο τμήμα μου 7 άτομα απόντα...

ΔΕΝ Με νοιάζει η απουσία από το μάθημα. Με νοιάζει η απουσία από την ΟΜΑΔΑ! Ξαφνικά Όλοι μαζί και κάποιοι, ως μονάδες, είναι Εκτός..

Εξήγησα στα παιδιά που συνδέθηκαν στο Webex πως ό,τι λέω εδώ, μόλις ανοίξουν (αν ανοίξουν) τα σχολεία θα το ξαναπώ για ΟΛΟΥΣ, γιατί ΔΕΝ είναι δίκαιο να λείπει ΟΥΤΕ ένας μαθητής από την διαδικασία!... Τούς εξήγησα πως ΔΕΝ θα βαθμολογηθούν στέλνοντας τις εργασίες.. Θα τις αξιολογώ, θα τους επισημαίνω τυχόν λάθη, θα τους τονίζω τί να προσέξουν, μα ΔΕΝ ΘΑ ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΘΟΥΝ!....
Απάντησαν "και γιατί να τις κάνουμε..?" "Τώρα τις κάνετε για να ακονίσετε το μυαλό σας μέσα στην αδράνεια του εγκλεισμού, για να μην ξεχάσετε όσα μάθαμε, για να μείνετε σε εκπαιδευτική εγρήγορση..!..."

Δυστυχώς, η εικόνα των 7 του τμήματος που απέχουν, λείπουν, απουσιάζουν, μού αμαυρώνει όλη την χαρά της επικοινωνίας.

Είμαστε περήφανοι που προχωράμε μπροστά ως Εκπαιδευτικό Σύστημα.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ως εκπαιδευτικός και ως Κάκια που προχωράμε μπροστά αφήνοντας κάποιους πίσω... (στην παρούσα φάση, τουλάχιστον....) :(

Πριν χρόνια υπηρετούσα στο 2ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών. Είχαμε μαθητές από τα γύρω χωριά, ελληνάκια, ρομά και αλλοδαπούς.
Κάποια στιγμή διαπιστώθηκε πολυήμερη απουσία ενός μαθητή από ένα διπλανό χωριό. Επιχειρήθηκε τηλεφωνική επικοινωνία. Μάταια. Εστάλη ταχυδρομικώς ενημερωτικό σημείωμα απουσιών. Μάταια. Ο διευθυντής (Μωυσιάδης Παντελής) με ρώτησε (εμένα, γιατί είχα σχέση με το χωριό του μαθητή) αν γνωρίζω κάτι, αν συμβαίνει κάτι στο σπίτι, στην οικογένεια.. Απάντησα αρνητικά. Δεν ήξερα τίποτα. Μού είπε, ανθρώπινα από τη θέση ευθύνης του, "Θα αναλάβεις να έρθεις σε επαφή με τους γονείς και το παιδί. Έχουμε ευθύνη. Δεν γίνεται να λείπει ένας μαθητής μας από το σχολείο και να μην αναζητήσουμε το λόγο. Πού είναι αυτό το παιδί...? Τί συμβαίνει...?"

Την επόμενη μέρα πήγα στο σπίτι του παιδιού. Ναι, υπήρχαν οικογενειακά προβλήματα. Καταφέραμε το παιδί να επιστρέψει στο σχολείο. Είχαν μείνει 2 περίπου μήνες ως τη λήξη της χρονιάς, της Γ' γυμνασίου. Το παιδί τελείωσε.

Και τί έγινε θα μού πεις...?
Δεν καταφέραμε να λύσουμε τα προβλήματα της οικογένειας. Όχι. Μα το παιδί ένιωσε πως η σχολική κοινότητα ενδιαφέρεται γι’ αυτόν, πως δεν μάς ήταν αόρατη η παρουσία και η απουσία του. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση, όταν νιώσει κάποιον να εστιάζει πάνω του, διδάσκεται πως είναι να δέχεσαι συμπαράσταση, να μην αισθάνεσαι μόνος, να έχεις κάποιον που είναι εκεί και σε υπερασπίζεται.

Η εστίαση του Διευθυντή μου, μού δίδαξε πώς δεν μπορώ να είμαι αδιάφορη προς καμία απουσία μαθητή μου.

Πίσω από κάθε παιδί που αργεί ή λείπει υπάρχει μια Ιστορία που δεν θα ψάξει ποτέ κανένα Υπουργείο. Μόνο ο άνθρωπος, πίσω από το ρόλο του δασκάλου / διευθυντή, μπορεί και οφείλει να ψάξει, για να μην λείψει κανένα παιδί από την Εκπαιδευτική Διαδικασία.

Δίπλα στο δάσκαλο και στο διευθυντή του κάθε σχολείου, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων καλείται και οφείλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα ΟΛΩΝ των παιδιών για Ισότιμη Συμμετοχή στην διαδικασία μάθησης, με όποιον τρόπο κι αν αυτή υλοποιείται.

Για το Υπουργείο που στέλνει οδηγίες για 4ωρη ζώνη τηλεκπαίδευσης στο Γυμνάσιο, 8 -12, με οργανωμένο ωρολόγιο πρόγραμμα, οι μαθητές που λείπουν απ τη διαδικασία είναι απλά νούμερα. Απ’ τους 300.000 μαθητές οι 230.000, είπε με καμάρι η υπεύθυνη τηλεκπαίδευσης διευθυντών και ομάδων συντονισμού, είναι μέσα στις πλατφόρμες του ψηφιακού σχολείου. Νούμερα. Στατιστικά στοιχεία σε μία οθόνη.

Για μένα οι μαθητές μου που λείπουν έχουν όνομα, πρόσωπο, συναισθήματα.. και τούς θέλω στην τάξη. Και πιστεύω σ αυτό το εγχείρημα, που μ’ έναν τρόπο πλήττει το δικαίωμα του κάθε μαθητή για Ισότιμη Συμμετοχή στην Εκπαιδευτική Διαδικασία, θα πρέπει οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων να πάρουν μία θέση. Ως γονείς και κηδεμόνες δεν αρκεί το παιδί μας να έχει πρόσβαση, μα και το παιδί του γείτονα. Η συλλογικότητα θα δοκιμαστεί, όπως δοκιμάζεται πάντα.

Σ αυτό το συλλογικό δικαίωμα, το δίχως εξαιρέσεις, στηρίζεται η Δημοκρατία.
Ποιά Δημοκρατία, θα μού πείτε τώρα, ε...?
Μέσα σε περίοδο έκτακτων μέτρων, απαγορεύσεων υπέρ του καλού της δημόσιας υγείας, η Δημοκρατία έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Συγχωρέστε με. Διαφωνώ.