Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021

Only You

 


Δεν αντέχεται ο πόνος του κόσμου, εκείνος ο βουβός. Που τον υπομένουν οι άνθρωποι αθόρυβα και μέσα τους αντέχουν με ένα αδιάκοπο «λίγο ακόμη». Που κρύβεται πίσω από τα καθημερινά λόγια, τις μηχανικές κινήσεις της ημέρας, και το βράδυ από σκιά γίνεται άνθρωπος. Ο πόνος. Κάθεται δίπλα και σωπαίνει, κι όταν ο έξω θόρυβος κοπάσει, αρχίζει να μιλά την αλήθεια. Έχοντας από καιρό πάψει να υψώνει τη φωνή. Μόνο με ψίθυρους πια. Ψίθυροι και σταγόνες φτάνουν ως το κόκκαλο με ένα βασανιστήριο αιωνιότητας. Από κείνη την αιωνιότητα που κρύβουν οι δύσκολες στιγμές που λες δεν περνάνε…

Οι άνθρωποι εξασθενίζουν. Συστήνονται δυνατοί, μα μέσα τους ξεθωριάζουν, σβήνουν, αφήνονται, πέφτουν. Λεπταίνουν.. σαν τα σκοινιά που μόνιμα καλούνται να ισορροπήσουν αντίρροπες δυνάμεις. Λεπταίνουν οι φλέβες, οι μύες και οι αντοχές των ανθρώπων υπό συνεχή πίεση. Λυγίζουν τα κόκκαλα και η σκέψη. Ζητείται βοήθεια, μα δεν υπάρχει ένας υγιής που να έχει απόθεμα προσφοράς εαυτού.

Υπάρχεις μόνο εσύ. Εσύ που πονάς. Στις απομονώσεις, στις νύχτες, στις σιωπές, στους φαύλους κύκλους, στα βυθίσματα, στα αδιέξοδα, στις κακοκαιρίες, στη λειψυδρία, στα στερητικά σύνδρομα υπάρχεις μόνο εσύ κι ο εαυτός σου. Τίποτε άλλο. Αν χορέψεις, χορεύει η Υφήλιος. Αν βουλιάξεις, βουλιάζει ο κόσμος. Αν παραιτηθείς, το παιχνίδι τελειώνει. Αν αγαπηθείς, αγαπιέται το Σύμπαν. Δεν υπάρχει ξόρκι. Μήτε άλλη γιατρειά. Εσύ η αρρώστια σου. Εσύ και το φάρμακο. Εσύ ο θάνατός σου. Εσύ η ζωή σου.

Έξω πάντα γινόταν πόλεμος. Μέσα οι άνθρωποι άλλοτε κάναν έρωτα κι άλλοτε αυτοκτονούσαν εις το όνομα μιας απελπισίας ή μιας παραίτησης. Τα όπλα ποτέ δεν είχαν σφαίρες. Το όπλο πάντα είναι ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι στον πόλεμο και στη ζωή. Μόνος σου διασχίζεις το σενάριο και το σκηνικό. Μόνος σου επιλέγεις το ρόλο κι ενσαρκώνεις τον εαυτό σου. Ο πόνος είναι ένα σύμπτωμα μιας ασθένειας που ξεκινά ή εξελίσσεται. Υπάρχει ως προειδοποίηση πως κάτι δεν πάει καλά. Άλλαξε τις νοοτροπίες που σε αρρωσταίνουν. Έτσι θα εξαλείψεις τον πόνο. Δεν υπάρχει διάγνωση. Δεν είναι το σώμα που πονά. Είναι η ύπαρξη που κουτσαίνει και κάνει το σώμα σου να πονά. Άλλαξε τον τρόπο που υπάρχεις. Αυτή είναι η γιατρειά του πιο αρχαίου, του πιο σύγχρονου και του πιο μελλοντικού κόσμου απέναντι σε κάθε ασθένεια.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Προεκτείνοντας την αφορμή...