Από την ώρα που γέννησε το μικράκι που κυοφορούσε για 9 μήνες παρά 3 μέρες, αφού τελείωναν τα διαδικαστικά του φαγητού και της καθαριότητας του μωρού, το ξάπλωνε στο κρεβάτι και καθόταν δίπλα του. Του ψιθύριζε στο αυτί ένα σ’ αγαπώ με όλες τις αποχρώσεις της χροιάς της, ενώ ταυτόχρονα του χάιδευε το κορμάκι. Κάθε σπιθαμή. Και το δέρμα του ενεργοποιούσε τους αισθητήρες αφής. Μάθαινε πώς σε αγγίζουν όταν σ’ αγαπάνε. Ενδιάμεσα έσκυβε και το μύριζε με βαθιές εισπνοές κι αβίαστα ακουγόταν ένα πνιγμένο επιφώνημα ευτυχίας, σαν να θέλεις να κρατήσεις την αναπνοή σου, ώστε να μείνει μέσα σου η αγαπημένη μυρωδιά και να μην σού ξεφύγει το άρωμα. Κι όταν ερχόταν η ώρα για ύπνο έπαιρνε το μικράκι της αγκαλιά και το κοίμιζε χορεύοντας ένα μπλουζ σε μία μουσική σύνθεση δική της, που την μουρμούριζε στο αυτάκι του. Χόρευαν για ώρες, ακόμη κι όταν εκείνο έπαιρνε την βαθιά του αναπνοή και βυθιζόταν στο όνειρο. Το μικράκι αποκοιμιόταν λες και βρισκόταν ακόμη στο αμνιακό υγρό της κοιλιάς της. Ασφαλές κι ευτυχισμένο. Συνέχιζε έτσι για χρόνια, όσο άντεχε η μέση της να χορεύουν αγκαλιά.
Δε θυμόταν αν της φέρθηκε ποτέ κανείς έτσι. Δεν είχε σημασία εξάλλου. Αυτά τα μητρικά κι ανθρώπινά της αποθέματα δεν δημιουργήθηκαν από στέρηση, σαν απωθημένα, ούτε από βίωμα. Γεννήθηκαν μέσα απ’ αυτήν την αμφίδρομη σχέση μαμάς και παιδιού, που υποψιάζεται πως ξεπερνά τη διαδικασία εγκυμοσύνης και επεκτείνεται και στη διαδικασία υιοθεσίας.
Ο περίγυρος, με όλη του τη διάθεση να παρέμβει στο μητρικό της έργο, την επέκρινε ισχυριζόμενος πως το παιδί θα βγει κακομαθημένο έτσι όπως το παραχαϊδεύει και δεν το αφήνει να κλάψει. Τους παρέβλεπε όλους. Συνέχιζε με βάση το ένστικτο.
Το μικράκι της μεγάλωσε και έγινε ένας άνθρωπος που λατρεύει τη μυρωδιά και την υφή του δέρματος, γοητεύεται από τον ψίθυρο, χορεύει στην εσωτερική μελωδία. Ξέρει να αφιερώνει χρόνο, να εκτιμά και να αγαπάει, πρώτα τον εαυτό του, συνεπαγωγικά τον άνθρωπο που είναι δίπλα του και προεκτατικά να εκτιμά και να σέβεται κάθε άνθρωπο που θα βρεθεί στον κύκλο της ζωής του.
Ο περίγυρος πάλι παρών να την ενοχοποιήσει για την εκμετάλλευση που περιμένει αυτό το αγγελούδι μέσα στον κόσμο των δαιμόνων, γιατί, κυρία μου, δεν μεγάλωσαν όλοι οι άνθρωποι με τρυφερότητα, χάδια, αγγίγματα και ψιθύρους. Τι νομίζεις πως κατάφερες, λοιπόν; Να δημιουργήσεις ένα πλάσμα ευάλωτο που θα πέσει βορρά στους ανθρωποφάγους του συστήματος.
Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να απαντήσει. Ούτε καν να αφιερώσει χρόνο να προβληματιστεί πάνω στην οπτική του περίγυρου. Φυσικά, όσα παιδιά κι αν γεννούσε έτσι θα τα μεγάλωνε. Αμετανόητα τρυφερή και αρνούμενη να γίνει σκληρή για να μεγαλώσει ανθρώπους που θα έχουν ισχυρές άμυνες και δυνατές επιθέσεις στις αρένες του κόσμου.
Αυτή επιμένει να γεννά και να μεγαλώνει ανθρώπους που νιώθουν πολύτιμοι και αναγνωρίζουν το ανεκτίμητο του ανθρώπου. Ανθρώπους που δε θα πουλήσουν ποτέ τον εαυτό τους και δεν θα αγοράσουν ποτέ τον άνθρωπο δίπλα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προεκτείνοντας την αφορμή...