Η ερωμένη του καλλιτέχνη!..

Έχω εκθειάσει την ανάγκη να αγγίξουμε την πτώση και την πληγή μας. Από το μέγιστο της συναισθηματικής καμπύλης πάντα ρέπω προς την ολίσθηση, μόνη μου.. πριν με σπρώξει η απώλεια ή η έλλειψη...

Είναι το πρόβλημα που κουβαλά ο καθένας, που πιάνει το χέρι του και γράφει. Οι υγιείς δεν έχουν ανάγκη από θεραπεία...

Λέει ο ασθενής καλλιτέχνης...
-Με κατατρέχει μία μανιοκατάθλιψη.... Κλείνω τα μάτια και σπάνε οι καθρέφτες, κόβομαι, κάθε κομμάτι μου αυτονομείται και με πολεμά ή μ’ ερωτεύεται… Κι εγώ μία νιώθω απαθής και μία λιώνω σα μάγμα έκθετο σε λάβα ηφαιστείου!

Απαντά ο καρδιακός φίλος που τον συμπονεί ...
-Υπάρχει τρόπος να απαλλαγείς...

Αποκρίνεται ο καλλιτέχνης..

-Μα, δε θέλω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγώ... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει απ’ τον εαυτό μου κάθε που με σκοτώνω, κάθε που πέφτω... πέφτω... πέφτω στο κενό της απόγνωσης, κάθε που εξατμίζομαι και δεν υπάρχω.... Αν την χάσω, τι θα μου μείνει;... άδειοι αντίλαλοι.... κλειστά παράθυρα...κούφιες σκέψεις….. ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγώ και η ασθένεια είμαστε ένα... και το νόημα το σεντόνι που αγκαλιαζόμαστε...... στις ώρες της άγριας σιωπής.