Τα βράδια,
μόλις αποκοιμηθώ,
ξυπνάω αθόρυβα.
Εγώ... η αληθινή...
Σηκώνομαι,
σκεπάζω απαλά το Σώμα μου
και πηδώ απ'το Κατάστρωμα του Ύπνου....
Εγκαταλείπω ακυβέρνητο το πλοίο...
με σχεδία της Ψυχής την Ανάσα
ξεμακραίνω σε ναρκοπέδιο άυλων Σωμάτων
και γίνομαι σκόρπισμα...
Ιστορία που ακούστηκε σιγανά
στο παρασκήνιο του Ύπνου
και ξεχάστηκε πριν η Συνείδηση
αναλάβει τον Εαυτό της Σκέψης...
Σε μια κρυσταλωμένη στιγμή,
πριν την έκρηξη της νάρκης,
αιωρούμαι σε παράλληλες Ζωές...
αλλάζω σχήμα...
ταυτότητα...
σύσταση...
Στην ατέρμονη λεπτογραμμή
του Υπαρκτού και του Ανύπαρκτου,
μιας επιφάνειας το κύμα
νανουρίζει με εκρήξεις
την αυτοσχέδια σχεδία μου....
μόλις στ'όνειρο αποκοιμηθώ
με ραγίσματα που ακουγονται
στη διαπασών της Ψυχης που τρίζει,
ξυπνώ πάντα με κρότο στις παλάμες,
από τις νάρκες που εξόντωσα
ή με εξόντωσαν...
-ποτέ δε θυμόμουν επακριβώς τα όνειρα-
...και ξυπνάω Εγώ...
η δεύτερη...
αυτή που εγκλωβίστηκε
να ζει στις πραγματικότητες...
μα...
πάντα μία γωνία υφάσματος στο σεντόνι μου
φέρει αλμύρα
ή φωτιά...
και έχω τα θρύψαλα της Υπόνοιας
πάνω στο Δουλικό μου Σωμα,
να μουρμουρίζουν Ελευθερίες
που δε θ' αγγίξει ποτέ η Ζωή μου....
μόνο τ' Όνειρο...
σαν νάρκες που διαλύουν τα κλουβιά
και πετάνε οι Ψυχες
πιο πανω...
πιο περα...
πιο βαθιά στο Άγνωστο....
εκεί απ'όπου ξεπήδησαν μία νύχτα
καποιου Απόκοσμου Ονείρου...