Το δέρμα σου μύριζε βροχή

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Το δέρμα σου μύριζε βροχή
κι εγώ είχα διασχίσει τόσα άνυδρα Χρόνια.

Διψούσα για μία γουλιά Πίστης Αφίξεως
κι εσύ μου πρόσφερες έναν Ποταμό Ελευθερίας.

-Επέτρεψε στο Αδέσμευτο Νερό να εκτελέσει Ελεύθερα τον Κύκλο του, είπες...
κι εγώ ένιωσα το χώμα μου να πνίγεται
από μία Άνωση Απόδρασης των Υδρατμών σου
από Μέσα μου προς τα Έξω,
υπό την πίεση της Αντοχής μου.



Ήρθα ψάχνοντας Πατρίδα,
φεύγω ψάχνοντας Ουρανό
και στο ενδιάμεσο
Οδηγός ένα Κόκκινο Φεγγάρι
που ρίχνει το Φως του
στο Υδάτινο Σώμα σου,
το φτιαγμένο από Πηγές...


να πίνει η Μνήμη
κάθε που ο Καιρός στερεύει!...

Φιλί

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Το Φιλί μου
γράμμα που δε γράφτηκε ποτέ,
μα ταχυδρομήθηκε άπειρες φορές
με ιδρωμένο γραμματόσημο τυραννίας
και σφραγίδα μια ανάσα
κομμένη στα δύο
να αγκαλιάζει εσαεί το μυστικό του
ακόμη κι αν τελικά
πέσει στα χέρια σου.

-----

Γράμμα το Φιλί......

Το φιλί μου συστημένη επιστολή στην εχεμύθια της Επιθυμίας σου...

Το φιλί μου γράμμα σκισμένο στα πόδια ενός Χωρισμού...

Το φιλί μου ερωτική αλληλογραφία με έναν μόνο Παραλήπτη...

Το φιλί μου γράμμα χιλιοδιαβασμένο από τις διψασμένες Αναγνώσεις σου...

Το φιλί μου γράμμα που ανοίχτηκε από... χέρια ξένα...

Το φιλί μου γράμμα σε κοινοποίηση προς την Καρδιά, τη Σκέψη και το Κορμί σου...

Το φιλί μου κρυφό ραβασάκι παράνομων Εραστών...

Το φιλί μου ανώνυμο γράμμα στη θυρίδα της Επώνυμης Αναμονής σου...

Το φιλί μου ανοιχτή επιστολή προς τις Αρχές που κυβερνούν την Καρδιά σου...

Το φιλί μου ταχυδρομική επιταγή ευτυχίας...

Το φιλί μου γράμμα ριγμένο στις φλόγες της Καρδιάς σου...

Το φιλί μου γράμμα αγωνίας στον πόλεμο των Ερωτικών Διεκδικήσεων.....

Το φιλί μου γράμμα φυλακισμένου που λάτρεψε τη Φυλακή του...

Το φιλί μου γράμμα ετοιμοθάνατου που παίρνει παράταση Ζωής με κάθε σου Ανάγνωση...

Το φιλί μου γράμμα ανορθόγραφου Έρωτα, που ρέπει στο Λάθος.....

Το φιλί μου γράμμα αρωματικό που... δελέασε τον ταχυδρόμο να το ... ανοίξει!...

Το φιλί μου γράμμα που λαμβάνεται δημόσια, για να αναγνωστεί Ιδιωτικά...

Το φιλί μου γράμμα κόκκινης περιγραφής που αποζητά τυφλές Αναγνώσεις...

Το φιλί μου γράμμα που διαβάζεται καλύτερα στο ...Σκοτάδι...

Love Letter

Το πάλεψα καιρό να συγκεντρωθώ για να σου γράψω. Προετοίμαζα χρόνια τη σκέψη μου. Εγώ ενηλικιώθηκα. Έγινα Γυναίκα κι όμως πάλι ο ειρμός της εξομολόγησής μου είναι παιδικός. Μαζί σου παντα είναι παιδική και εκπαιδευόμενη η Σκέψη μου. Σαν σε ημερολόγιο Πρώτου μεγάλου Έρωτα.

Σε παρατηρώ μια Ζωή. Ίσως και δύο. Αν υπήρχε προ-Γέννησης Ζωή {όπως λένε μεταθάνατον Ζωή} πάλι σε Σένα θα εστίαζα. Σε ερωτεύτηκα τόσο που σου έκλεψα το σχήμα των χειλιών σου και το βλέμμα σου. Είμαστε ίδιοι. Συνειδητά γεννήθηκα με καθΟμοίωση. Η Ζωή μου και ο Εαυτός μου σχεδιάστηκαν αυτόβουλα πάνω στο δικό σου πρότυπο.

Ταξίδεψα τόσο, τόσα χρόνια. Μακριά σου. Κι όμως, καθε στιγμή, η χροιά σου Υποβολή Καθοδηγητή στο μονόπρακτο της Ζωής μου. Κι εγώ υπνωτισμένη στην Επιβολή σου κάθομαι μαθήτρια στο θρανίο της Εμπειρίας σου να μάθω. Να ρουφήξω τα τεκμηριωμένα σου ΓΙΑΤΙ. Των λαθων σου τις διδαχές. Αν και το ήξερες από την αρχή πως θα κάνω όλα τα Λάθη που μου αναλογούν. Το ήξερες πως θα παραβλέψω πολλά απ'όσα μου είπες, μα το βλεμμα σου παντα μου έλεγε πως μ' αγαπάς βαθιά. Σαν προέκτασή σου.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που με οραματίστηκε στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της Ζωής. Ακόμη παλεύω με τις προσδοκίες σου. Ακόμη σκαρφαλώνω σε Στόχους κι Όνειρα και πάντα θα θέλεις κάτι παραπάνω από Μένα.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που απογύμνωνες τα παιδικά μου παραμύθια, γιατί ήθελες με λιθαράκια ρεαλισμού να χτίσω μια Παραμυθένια Ζωή Διασφάλισης και Ευτυχίας.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που με θέλει Ευτυχισμένη χωρίς να ζητά μερίδιο από τη χαρά μου, γιατί ξέρεις πως ολοκληρωτικά σου ανήκουν οι Απογειώσεις μου, διότι εσύ γέμισες το Χέρι μου με εισιτήρια Ταξιδιού.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που έχει δομήσει ένα ολόκληρο Σύμπαν Σκέψης κι Αφοσίωσης γύρω μου. Είσαι ο μοναδικός Άντρας που πίστεψε πως μπορώ να δεχτώ μετάγγιση αρσενικής πυγμής, χωρίς να χάσω τη θηλυκότητά μου. Με μύησες στη μαθηματική αυστηρότητα κι εγώ την εμπλούτισα με την παιδική μου τρέλα. Μου εμφύσησες τη Μεθοδολογία Επίλυσης των Προβλημάτων της Ζωής, την Αρνηση Παραίτησης, την Επιμονή, το Όραμα πέρα από την Πρώτη Επίτευξη. Σχεδίασες στον Ορίζοντα της Ζωής μου Στόχο με Ομόκεντους κύκλους. Κάθε που πετύχαινα μία περιφέρεια Στόχου, με εκπαίδευες για την επόμενη.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που τόλμησε να σηκώσει το χέρι του... πάνω μου. Κλείνω τα μάτια και η Ορμή της Νουθεσίας σου ακόμη αντηχεί με υπόγεια βοή σεισμικών δονήσεων Εντός μου.

Είσαι ο Μοναδικός Άντρας που Ερωτεύομαι δίχως αναστολή από τη Ζωή ως το Θάνατο.


Μπροστά στο Οιδιπόδειο υπάρχει ένα - {μείον} που αντιμεταθέτει τα Φύλλα.


My heart belongs to daddy


Το κοριτσάκι σου...

Γειά σου Φίλε - Σύγχρονη Εποχή

Γειά σου Φίλε...

όσο μικρή κι αν είμαι κι απόψε, κατάφερα να βρω τρόπο να έρθω πιο κοντά σου...

Είναι που τα κείμενα ταξιδεύουν. Έκοψα εισιτήριο και ανέβηκα κι εγώ στο καράβι με ρότα το Παρασκήνιο της Σκέψης....

Απόψε λέγε με Αελίτα....
είμαι η μικρή πρωταγωνίστρια του Διηγήματος "Νέα Εκκίνηση", γραμμένο από εκείνο το τσιγγανάκι που τριγυρνά αδέσποτο παντού...
Το κείμενο βρίσκεται ν'ανθίζει στο ΑΝΘΟλόγιο που κυκλοφορεί ήδη από τη Σύγχρονη Εποχή....

...γιατί το συναίσθημα δεν έχει πατρίδα... και αν μεταναστεύει, μεταναστεύει από την καρδιά μου για να ριζώσει στη Δική σου....


Με εκτίμηση

Αελίτα - το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια.....


http://www.paper-bookland.gr/books.asp?action=publisher&pubID=99

~Κόντεψα...στο Ποίημα~

Τίποτε δεν δημιουργείται από το τίποτε...
Τα γράμματα ορατίζονται Πνεύματα και Δυνάμεις αόρατες..
η Μάγισσα
στο Νου σου πρώτα αναδύθηκε
από μετουσίωση Ανάγκης για εξώκοσμη επαφή
και έτσι άνθισαν τα κλαδιά του Στίχου σου....

Το βλέμμα της Ψυχής μου άδραξε το πιο μικρό κι εύθραυστο,
λύγισαν οι Αντοχές του,
το βαρος μου γονιμοποιήθηκε με το χώμα της πρώτης αυγής
στη γραμμή του Δικού σου Ορίζοντα...
και συλλήφθηκε ο φονιάς μου σαν έμβρυο
που λαχτάρησε να γεννηθεί
στο ΜεσοΔιάστημα δύο στροφών Μελοποιημένης Ποίησης....

κι εγώ κόντεψα Μάγισσα να γίνω
λίγο πριν ταραξεις τα νερά της Οπτικής μου Αυταπάτης
και με προσγειώσεις με μία απουσία Ειδώλων,
που απεγνωσμένα τα ζητούσα
για να νιώσω Υδάτινα Ευπροσάρμοστη στις Ποιητικές σου Εμμονές....

Μέσα σε ραγίσματα τυφλής Σιωπής
έχασα τον απόηχο της Σκέψης σου.....

Παρά λίγο να συγχρονιστούν Γραφή κι Ανάγνωση....
μα το βότσαλο της Ευχής
με ομόκεντρους Υδάτινους Γαλαξίες
με εκθρόνισε από το Ποσειδώνιο Βασίλειό σου
και ρωτώ με αθόρυβους πνιγμούς:
"Εγκλωβισμένη ποια βασίλισσα Κυριαρχεί των Νοημάτων?.."

Σαν στερηθώ την Ελευθερία μου
πώς να προκαλέσω σεσμικές ρωγμές στο Υπέδαφος της Σκέψης σου?....

Λευτέρωσέ μου τις Λέξεις,
από το Τίποτε πως να πιαστώ
όταν η Ανάγκη μου ζητά τα Πάντα?...

~Small Reflections of Love~

Reflections που γεννήθηκαν μέσα σε ένα Φιλί της Υπέροχης Ρεγγίνας



Όταν σε κοιτάζω,
μέσα από αντανακλάσεις
στα μάτια σου βλέπω εμένα...

Όταν σε φιλάω
μέσα από το παιχνίδι
μου επιστρέφεις το φιλί μου....

είναι που τόσο σε ερωτεύομαι
ώστε μέσα μου υπάρχεις
έχοντας δικό σου κάθε δικό μου
κι εγώ ξαναμοιράζομαι ότι σου χαρίζω...

~Παράξενος Μάης~

Από μία παράξενη Άνοιξη που ανθίζει στον MeLoDy


Τρυπήθηκε στο μέρος της καρδιάς..
το φίδι την περπάτησε ολόκληρη
Έρημος απλώθηκε
στην Περιπλάνησή του για Πατρίδα...

Τότε γεννήθηκε το πρώτο Ποίημα..
Λύκου ουρλιαχτό,
Υδάτινος συρριγμός Φιδίσιας Αθωότητας...

Ανάγκη να ξεφύγει η περιπλάνηση από τους Φράχτες του ΜΗ..
να απλωθεί ο Ήχος, το Άγγιγμα, η Φωτιά
στο ασύνορο Κορμί της,
που επιτρέπει τον Παράξενο Μάη
μ' επέλαση να κυριαρχήσει...

Μικρό το Δάσος,
καταμεσίς της Ερήμου,
κατασπαράχθηκε το χώμα του
από ρίζες Αιχμηρού Ανθους
με μίσχο
το πολλαπλασιασμένο Φίδι της ΑρπαΓής..


Παράξενος Μάης...
Ανθίζει το ερπετό στον αέρα...
ελίσσονται τα ρεύματα Φωτός...
κι Εγώ μικρή ... μεγάλη
μισή ... ολόκληρη,
αθώα, πονηρεμένη Άνοιξη σε γυμνό Ξημέρωμα...

Σε παρακαλώ μην σταματήσεις τη μουσική μέσα σου
εκεί χορεύει ο Μάης μου
και το Ρίγος με ελιγμό αργεντίνικου Τανγκό
τυλίχθηκε στο Λαιμό μου,
με ασφυκτικό δέσιμο γόρθιου δεσμού...

Τα Άγρια μπλέχτηκαν με τα Αθώα
και ο Μάης βωμός συγκερασμού
φωτιάς και άκαυστης Ύλης που θελει να γίνει στάχτη...

Ολισθαίνει η Άνοιξη
και το ποίημα ίχνος συρμού
κάτω από το βαρύ σώμα των Φιδιών
που το δηλητήριο νοθεύουν με νέκταρ...

Παράξενος Μάης...
Ποτάμι το Φίδι
πνίγεται το κορίτσι στην Ορμή...
και ο Ήλιος λιποτάκτης,
αρσενικός συνωμότης,
φέρνει κατακλυσμούς
να βαθύνουν οι πνιγμοί...

Μέσα τους να μην επιβιώσει τίποτε,
παρά το Αγκάθι...
που όσο αγγίζει το Δέρμα της Επιθυμίας
γλυκαίνεται...
Βελόνα Εμβόλιμου Παραδείσου...

Χαμογέλα μου...
να πιάσω τον Παράξενο Μάη
στο γλυκό δηλητήριο των Χειλιών σου...