~σιω-Πές~

...στα ρηχά

-κάτω από ξάστερες Αλήθειες-

Σιωπές απλωμένες

σε ΣεληνοΘεραπείες αποσιωπητικών...

Αθόρυβος Εαυτός...

Πάντα...

Κάτι είχε να πει ο Ουρανός {σου},

το υπονόησε με τρεις τελίτσες άστρων...

ΓυρίΖεις σελίδα...

τρομάΖουν οι Ιερές Ταξινομήσεις {σου}...

{κύλησαν κάποιες φωτιές 

στο κεκλιμένο της Αριστουργηματικής σου ΑστροΜετρίας}

Μαζί με τις τροχιές

ξεφεύγουν τρομαγμένα

μικρόσωμα μυστικά σου...

Τρέμει το Φως...

των ματιών

των άστρων

της φλόγας...

Ένα μαχαίρι στάΖει Ανάγκη

μες στο Κορμί της Σιωπής {σου}

και σαν από τον Πυθμένα της βγει δολοφόνος

επιστρέφουν απ' το Φεγγάρι 

πεινασμένα τα μικρά μυστικά σου

και βουτούν στην πληγή...

Χορταίνουν με Σάρκα, Αίμα και Λέξεις

και πονά πολύ ο Ύπνος σου,

γιατί ακόμη κι αν είναι Όνειρο 

τούτο το ενδεχόμενο,

η Αλήθεια σου, αιώνες τώρα,

απροκάλυπτα ξεΚλειδώνει τις σιω-Πές σου

μες στο παραμιλητό σου, 

που κλαίει....

Τυφλή

Τυφλή ήμουν...

και είμαι...

Οι Τυφλοί διαβάΖΟΥΝ

με Αφή...

~Ίχνος~

Μία εσοχή 

στο χαρτί

στο Νου

στο βότσαλο της Καρδιάς μου

και μέσα της ένα ίχνος

που μιλά Σιωπές

και χαράΖει δρόμους 

κάθε Νύχτα

κάθε Μέρα

σε κάθε Ζωή που επιμένω να ανασταίνομαι

και με παρασύρει σε μία Φυγή

παροτρύνοντάς με

να εισχωρήσω στο Εδάφιο ΙΙ

-του Έρωτα-

και να απαρνηθώ τα Ποτάμια,

να συντηρηθώ με Βροχές,

να απαρνηθώ τη στέΓΗ

και να προφυλαχτώ με δύο χούφτες Ζεστής Αγκαλιάς,

να απαρνηθώ τη Γιορτή

και να χορέψω πάνω στο Φιλί

χωρίς Υποσχέσεις,

χωρίς Τέλος στο Παραμύθι που διαβάΖΩ,

μόνο με θερμότητα Αφής

-τυφλών Ανθρώπων Ευτυχίες-

να ψηλαφώ το Δέρμα 

και να βρίσκω το Δρόμο μου,

να αγγίΖω ανθισμένες Πληγές 

και να ορίΖω τις συντεταγμενες μου

κατω από Ουρανούς 

που Χωράνε σε δύο μαύρα μάτια 

νυχτερινού εμπρησμού

στο Ύφασμα του Χορού μου

και λίγο πριν αρπάξω φωτιά
-κάπου κοντά στα ξημερώματα-

πάντα με βρίσκω μέσα στην Εσοχή

του χαρτιού

του Νου 

μιας Καρδιάς 

να Χωράω και να Χορεύω

ενσωματωμένη στο Εδάφιο ΙΙ 

του Έρωτα

ακολουθώντας πιστά

εκείνο το ανεπαίσθητο Ίχνος....

και κάποιες Στιγμές
χορευτικής μου φιγούρας στο Κενό

αναρωτιέμαι

πού μπορώ να φτάσω

αν αυτό το Ίχνος σου ....μεγαλώσει.......


---
...dedicated...

Το Νόμισμα

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Χορεύει το Νόμισμα
στις φθαρμένες των Ζητιάνων χούφτες ικεσίας...

με αυθάδεια 

προς το Ανθρώπινο Δράμα,

με ειρωνεία

προς την Ισόβια σπατάλη Ζωής κι Εαυτού.

Χορεύει το Χορό των Πεινασμένων

σ'αναπαράσταση όλης του της Ιστορίας

απ΄την Κοπή στο νομισματοκοπείο της Πρώτης Ελπίδας

ως την Πτώση του στον Υπόνομο,

όπου αδειάζει τα φθηνά της αρώματα η Πραγματικότητα...

Χορεύει,

αναπηδά,

στριφογυρίζει,

δίχει παράσταση,

καθώς οι Ζητιάνοι κροταλίζουν με λύσσα

τα δάχτυλά τους...

Προσγειώνεται ξανά

μετά από εναέριες φιγούρες...

Χορταίνει την Πεινασμένη χούφτα

κι ας μην τρώγεται,

κι ας μην εξαργυρώνει Ζωή...

Χορταίνει τη χούφτα που τείνεται

απ' τον Ξεπεσμό ως τον Άνθρωπο,

απ' την Καταδίκη ως τη Δικαίωση,

απ' τον Ρεαλισμό ως την Αόρατη Αλήθεια των Πραγμάτων.

Τρύπιες Χούφτες...

Τρύπια Νομίσματα... 

Δεκάρες Ευαισθησίας

Διάτρητων Ανθρώπων...

Μόνο ο συμπαγής Καλλιτέχνης

παζαρεύει αποτελεσματικά την Αξία του Καπέλου του,

που -άδειο ή γεμάτο-

γυρίζοντάς το ανάποδα

σκορπίΖει στο πάτωμα του Παγκόσμιου Δωματίου 

περιΟυσίες νομισμάτων πρώτης κοπής

μιας μανιοκαταθλιπτικής Ευτυχίας,

κερδισμένης στη Ρουλέτα του Κόσμου

με το Χέρι Υψωμένο πάνω από τη Μοίρα του,

στο σχήμα της Νίκης....

--------

Αθήνα 30-7-2012

~Ανα-ΒΟΛΗ~

"Θα γεννηθώ αργότερα"

είπε ο Ποιητής.

"ως τότε, 

ζήστε δίχως τύψεις 

μέσα στον ρεαλισμό σας."

~Κ~