Μετά την
εγγραφή στο τμήμα αρχαρίων, ακολουθεί το πρώτο μάθημα. Ο δάσκαλος παλεύει να
καθαρίσει τις φλέβες στον καρπό μου από αδέξια γρατζουνίσματα και τις φωνητικές
μου χορδές από ουρλιαχτά. Χαμογελώ ήρεμα, σαν ανίατος ασθενής προς τον γιατρό
του, που παλεύει να τον σώσει...
"Δε σώζομαι... δε σώζομαι" τραγουδά μέσα μου η ηχώ.
Ακίνητη δίνω σήμα στον Μαέστρο της εσωτερικής μου Μελωδίας να συγχρονίσει τα παράξενα μουσικά μου όργανα. Ανταποκρίνεται άμεσα. Με κυριεύει ένα άγριο ρίγος. Τρίζουν τα δόντια, ταλαντώνεται με αρρυθμίες η καρδιά, γουργουρίζει η γατίσια πείνα μου και η γλώσσα εμμένει σε έναν αυτιστικό συλλαβισμό επανάληψης, ενώ οι εισπνοές / εκπνοές κουρδίστηκαν ανάποδα, για να πνίγουν την ανάσα μ' ένα μουγκρητό φυλακισμένου ζώου.
Στρέφω το βλέμμα μου στο παράθυρο. Τα κάγκελά του μία άρπα, πάνω στην οποία κανείς ποτέ δεν συνέθεσε καμία απόδραση. Ολόκληρη γίνομαι μία Άρνηση που ποτέ δε συνεργάστηκε με τη μουσική. Με παραφωνία αγγίγματος και φάλτσο εαυτό χαϊδεύω τις φλέβες στον καρπό μου. Ρυθμικά τεντώνομαι ως το παράθυρο και στην ανέγγιχτη άρπα του συνθέτω Κόντρα Μελωδίες, την ώρα που ο δάσκαλος μουσικής ενδοφλέβια μου χορηγεί μεγάλες δόσεις Αρμονίας.
Του επιτρέπω να κάνει το κομμάτι του στο σώμα μου. Υποταγή της ύλης.
Συνεχίζω να συνθέτω με Ψυχή, και καθώς σπάνε ένα ένα τα κάγκελα λευτερώνονται από μέσα μου όλες οι άγριες φωνές που έπνιγα από παιδί.
"Δε σώζομαι... δε σώζομαι" τραγουδά μέσα μου η ηχώ.
Ακίνητη δίνω σήμα στον Μαέστρο της εσωτερικής μου Μελωδίας να συγχρονίσει τα παράξενα μουσικά μου όργανα. Ανταποκρίνεται άμεσα. Με κυριεύει ένα άγριο ρίγος. Τρίζουν τα δόντια, ταλαντώνεται με αρρυθμίες η καρδιά, γουργουρίζει η γατίσια πείνα μου και η γλώσσα εμμένει σε έναν αυτιστικό συλλαβισμό επανάληψης, ενώ οι εισπνοές / εκπνοές κουρδίστηκαν ανάποδα, για να πνίγουν την ανάσα μ' ένα μουγκρητό φυλακισμένου ζώου.
Στρέφω το βλέμμα μου στο παράθυρο. Τα κάγκελά του μία άρπα, πάνω στην οποία κανείς ποτέ δεν συνέθεσε καμία απόδραση. Ολόκληρη γίνομαι μία Άρνηση που ποτέ δε συνεργάστηκε με τη μουσική. Με παραφωνία αγγίγματος και φάλτσο εαυτό χαϊδεύω τις φλέβες στον καρπό μου. Ρυθμικά τεντώνομαι ως το παράθυρο και στην ανέγγιχτη άρπα του συνθέτω Κόντρα Μελωδίες, την ώρα που ο δάσκαλος μουσικής ενδοφλέβια μου χορηγεί μεγάλες δόσεις Αρμονίας.
Του επιτρέπω να κάνει το κομμάτι του στο σώμα μου. Υποταγή της ύλης.
Συνεχίζω να συνθέτω με Ψυχή, και καθώς σπάνε ένα ένα τα κάγκελα λευτερώνονται από μέσα μου όλες οι άγριες φωνές που έπνιγα από παιδί.
Σπρώχνουν
το σώμα μου στο προαύλιο. Μου επιστρέφεται στο χέρι το ποσό της εγγραφής και
μου απαγορεύεται εις το μέλλον η είσοδος στο Ωδείο.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΕΣΕΝΑ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάγε μου
ΑπάντησηΔιαγραφήη Σωτηρία μας ξεκινά με το "Ευτυχώς που έχω... Εμένα"...
με το απόλυτο Γνώθι Σ' αυτόν,
που αποδέχεται την μικρότητά μας και ταυτόχρονα το τεράστιο Ανάστημα της Ψυχής... ;-)
Τόσο καιρό μετά, ακόμη πειραματιζόμαστε στα Φίλτρα Απόδρασης...
Πόσες Αποδράσεις, αλήθεια, χρειάζονται για να χορτάσει η Πείνα του θνητού κι αιχμάλωτου Εαυτού μας?....
;-)
Μεταξεταστέα δηλαδή;Πάλι τον Σεπτέμβρη ή κόπηκες για πάντα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτικό δεν υπάρχουν λόγια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟνομάζω την ανωνυμία μου για όλα τα σχόλια που έχω υποβάλει και για όσα θα υποβάλω σε αυτό το καταπληκτικό blog ως Άγνωστη Χ...
Γιάννη,
ΑπάντησηΔιαγραφή"... και μου απαγορεύεται εις το μέλλον η είσοδος στο Ωδείο...."
Όλες οι Αποφάσεις Ζωής μου εκπληρώνονται χωρίς δικλίδες ασφαλείας και τιμώντας τον Εαυτό τους στο Ζενίθ του,
είτε μιλούν για θετικό πρόσημο πορείας μου,
είτε για αρνητική στάση μου προς το Σύστημα...
Άγνωστη Χ
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι άγνωστοι είμαστε...
Μία Reflection του Συνειδητού Εαυτού μας, που το μόνο γνήσιο που φορά είναι το ενεργειακό του αποτύπωμα, όσο μένει ανόθευτο από συνεργασίες με το Στημένο Σχολείο του Κόσμου...
Αν και γνωρίζεις και γνωρίζω πως το "Ναι" μας κρύβει μέσα στο πλήθος,
ενώ η Άρνηση μας στοχοποιεί επώνυμα, θέλοντας και μη...
;-)