{Digital Artworks by Adam Martinakis Explore Photo Realistic Surrealism}
Είναι αυτά τ' αγέννητα μωρά στην κοιλιά μου
που με τ' ασχημάτιστα ακόμη νύχια τους
γρατζουνάνε το εσωτερικό μου
μ' ένα ουρλιαχτό ανυπαρξίας
που με κόβει στα δύο από τον πόνο.
Κουλουριάζω τα χέρια
και κρατώ τον πόνο αγκαλιά.
Σταματήστε τα κλάματα!
Έκοψα το παράβολο της Διαιώνισης.
Γέννησα πριν χρόνια δυο Αλήθειες.
Έχω τώρα το δικαίωμα
να στειρώσω τις Ενηλικιώσεις
και να προσφέρω Εαυτό προς υιοθεσία.
Ο πόνος δε σταματά,
μα πρέπει να φαίνομαι υγιής.
Ούτε ανάπηρο κατοικίδιο
δεν υιοθετούν κύριοι και κυρίες,
πόσο μάλλον άνθρωπο με συμπτώματα Ανάγκης.
Η κοινωνική λειτουργός δίνει οδηγίες
που δεν ακολούθησα ποτέ.
Πέρασαν τόσοι αξιόλογοι Πατριοί και Μητριές.
Δε συνεργάστηκα.
Δεν.
Έφευγαν οι τρόφιμοι,
ο ένας μετά τον άλλο.
Έφευγαν οι υπάλληλοι,
μου παρέδιδαν τα κλειδιά.
Ξεκλείδωνα μανιωδώς όλες τις πόρτες.
Ξεγεννούσα τις εγκυμονούσες Αίθουσες Μοναξιάς
γεννιόντουσαν Φόβοι
τους τύλιγα όλους με τα ρούχα μου
τους θήλαζα με ζεστό από τον πυρετό ιδρώτα
γινόμουν Μάνα ξανά και ξανά
ξεχείλιζε η Μητρότητα από τα παράθυρα του Ορφανοτροφείου
ποτίζονταν οι κερασιές στο πίσω προαύλιο
κι έβγαιναν πεινασμένοι οι Τρελοί
μάτωναν τα κεράσια με δαγκωματιές
λέρωναν τα χέρια, το στόμα, τ' ανθάκια μιας αθωότητας.
Τόσο δύσκολο να 'σαι μητέρα και παιδί μαζί
να κουβαλάς μέσα σου υιοθεσίες,
τρελούς κι ορφανούς Εαυτούς.
Δεν σε υιοθετεί κανείς
και σου μένει να υιοθετήσεις όλο τον κόσμο
που ορφανός κάθε βράδυ
κρύβεται στα υπόγεια ενός Ορφανοτροφείου
του οποίου τα κλειδιά
μόνο εσύ κατέχεις.
Και δες που δεν μπορώ να ταιριάξω τις λέξεις.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα ματωμένο πανί μου τύλιξε τη σκέψη....
Κορίτσι μου!!!!
Υπέροχη Γιαγιά Αντιγόνη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο σεντόνι Εαυτού κι αν απλώσουμε ίσα που αρκεί να αγκαλιάσει την ορφάνια αυτού του κόσμου...
θα παραθέσω την αλήθεια μου όπως την διατύπωσα σε σχόλιο στο fb:
Αυτό το κείμενο το λάτρεψα.... Όλα τα δωμάτια τα περπατούσα με κλειστά μάτια όλο το βράδυ...
Είναι που στοιχειώνομαι από αντικατοπτρισμούς της Ζωής μου όταν γράφω...
και ναι... επιμένω σε κάθε στροφή του με επαναλήψεις του απόηχου της Αλήθειας μου, και ένα παραπάνω στην κατακλείδα:
"Τόσο δύσκολο να 'σαι μητέρα και παιδί μαζί
να κουβαλάς μέσα σου υιοθεσίες,
τρελούς κι ορφανούς Εαυτούς.
Δεν σε υιοθετεί κανείς
και σου μένει να υιοθετήσεις όλο τον κόσμο
που ορφανός κάθε βράδυ
κρύβεται στα υπόγεια ενός Ορφανοτροφείου
του οποίου τα κλειδιά
μόνο εσύ κατέχεις."
Επίσης, κατανοώ πως τα "κλειδιά", ως λέξη, ως συμβολισμός, ως αντικείμενο είναι κομβικά σημεία αναφοράς μου...
Όσο κι αν τα αποφεύγω στα κείμενά μου, τόσο έρχονται και σφηνώνουν στην παλάμη μου, ακόμη κι αν δεν έχω καμία πόρτα μπροστά μου ν' ανοίξω..... λες και η πιο μεγάλη πρόκληση είναι να .... ξεκλειδώσω τον Εαυτό μου.....
Φιλί...
Nα γράφεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝάσαι πάντα καλά...
Είναι σαν κάτι που έπνιγες, νομίζω
Απελευθέρωση;
Νίκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚραυγή ήταν... και νιώθω πιο πολύ φώναξε το παιδί μέσα μου παρά η Μαμά...
Δύσκολο να συνυπάρχεις με τον Εαυτό σου... και υπέροχο που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς...
Όποιος βιώνει τον πνιγμό, κάποια στιγμή βιώνει και την υπέρβαση που του αναλογεί...