Προκλητικά σεμνή
κι αδικαιολόγητα μόνη
σαν Ιστορία ενός ασήμαντου γεγονότος
που έγινε μύθος
μέσα σε λέξεις καθημερινές
που όλοι τις προφέρουν
μα κανείς δε θυμάται το αληθινό τους νόημα
και το σκοπό τους.
Τυλιγμένη με μία ρόμπα
ξεσκονίζει τα παγκάκια της πλατείας
από την απουσία των ερωτευμένων
χαράματα
πριν ο ποιητής γράψει το σημερινό του ποίημα
εκείνη έχει προλάβει να σκαλίσει
χαϊκού με τα μικρά της βήματα
σ' όλα τα παρτέρια
για τα μάτια των αστέγων
που σε λίγο θα ξυπνήσουν
παγωμένοι από ένα θάνατο
για να φιλοξενηθούν
στη στροφή κάποιου ποιήματος
που θα βραβευτεί για τη μαεστρία του
καθώς ο ποιητής πίσω από το τζάμι
ατενίζει το αχανές ανθισμένο νεκροταφείο
και αποτυπώνει αλήθειες
που γίνονται μύθοι
μέσα σε στίχους
που όλοι θα τους προφέρουν
μα κανείς δε θα υποψιάζεται το αληθινό τους νόημα
και το σκοπό τους.
κι όμως πολλοί όχι μόνο υποψιάζονται μα και καταλαβαίνουν το νόημα και το σκοπό των στίχων........... πίστεψέ με........ !
ΑπάντησηΔιαγραφήFrankne
Ο ποιητής παίζει με τους άστεγους χωρίς να έχει υπάρξει άστεγος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαίζει με τις λέξεις χωρίς να έχει υπάρξει μουγκός.
Παίζει με το θάνατο χωρίς να έχει υπάρξει νεκρός.
Ο ποιητής πίσω από την ομορφιά των καλοστημένων στίχων χάνει το αιχμηρό χτύπημα της αλήθειας που πάντα αφήνει σημάδι.
Ποιος Ποιητής φέρει σημάδια μέσα του?
Η τρελή της γειτονιάς που χρόνια προσέφερε ένα πιάτο φαγητό στους άστεγους, δεν έμαθε να χρησιμοποιεί τις λέξεις, έμαθε με μικρά βήματα, χαϊκού να έρχεται πιο κοντά στην αλήθεια.
Ο ποιητής σήμερα είναι κινηματογραφιστής.
Ούτε ο ίδιος υποψιάζεται το βάθος του τάφου και το Ύψος της Ζωής.
Οπότε, αφού ο ίδιος ο ποιητής ξώφαλτσα περνά δίπλα απ την Αλήθεια, πως θα μεταγγίσει το Μεγαλείο της στον αναγνώστη. ?
Τον κάθε αναγνώστη που δε γυρίζει στην πλατεία να κοιτάξει ούτε τον άστεγο, μα ούτε και την τρελή..
Ποιος είναι ο σκοπός του ποιήματος εν τέλει?..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί ένα ποίημα να συνδράμει να ανοίξουμε το σπίτι μας σε έναν άνθρωπο βασανισμένο?
Νομίζω πως είναι στιγμή στα ποιήματα να αποτυπωθεί η αλήθεια της σκληρότητας του κόσμου σε κάθε μορφή της (σκληρότητα και η απραξία), ώστε να ακολουθήσει το στάδιο αυστηρής αυτοκριτικής, χωρίς κανείς να αναμένει τη Θεία Δίκη (!), και ν αρχίσει ο άνθρωπος να δρα έξω από τις προβλέψεις των σύγχρονων κοινωνιών. Να δρα μπροστά στις προκλήσεις άμεσα, ως Άνθρωπος.
Στην ταινία 1984 ο πρωταγωνιστής κάπου αναφέρει:
"Σημασία δεν εχει να μείνεις ζωντανός, σημασία έχει να μείνεις άνθρωπος."
Το ίδιο και για το ποίημα.
Σημασία δεν έχει να γραφτεί, μα να αλλάξει την τροχιά του κόσμου, ή έστω ενός ανθρώπου, έστω κατά μισή μοίρα απ το βαλτωμένο προβλεπόμενο.
Πόση Δύναμη κι Αλήθεια αναλογεί σ ένα τέτοιο Ποίημα?..
Διαβάζω βιογραφικά ποιητών. Μέλος αυτής της λέσχης. Μέλος εκείνου του Διοικητικού Συμβουλίου.... Τρέχουν καλεσμένοι εδώ κι εκεί.... Ενταγμένοι στο σύστημα.. προωθώντας βιβλία..
Πώς γίνεται αυτοί οι ενταγμένοι στο σύστημα να πάνε (να πάμε) κόντρα σ αυτό?..
Ίσως η καλύτερη ποιητική πράξη ενός ποιητή των ημερών μας είναι να δώσει όλα του τα τετράδια (αστείο που οι ποιητές γράφουν πια στις οθόνες υπολογιστών και κινητών!!) και όλο το μελάνι του σ έναν βασανισμένο άνθρωπο να δούμε Αυτός τί Ποίημα θα γράψει και πώς θ αποτυπώσει την Ιστορία της ανθρωπότητας, χωρίς ποτέ να νοιαστει για βραβεύσεις...γιατί αυτό που θα καταθέσει στο χαρτί θα ναι η Ίδια η Ζωή του και... τι βραβείο άραγε μπορεί να δοθεί στη Ζωή ενός ανθρώπου?..
Και τί νόημα έχει στ αλήθεια, μια επιτροπή καλοβολεμένων ανθρώπων να βραβεύσει έναν βασανισμένο?....