Θέλω ένα σπίτι μικρό
να χωρέσουμε τις αμέτρητες ζωές μας
να πέφτω πάνω σου στο χωλ
να στριμωχνόμαστε στην κουζίνα
ο καφές μου να αδειάζει στην κούπα σου
με τα χείλη σου να πίνουμε και οι δύο
με ένα πιρούνι να τσιμπάμε τα γεύματα
από ένα πιάτο
σε μία καρέκλα καθισμένοι
με ένα χέρι να μάς ταϊζεις
με το άλλο να με κρατάς
μην πέσω
και να φτάνουν οι ευτυχίες
να χορτάσουν όλη την ανθρωπότητα
που πεινά - πίστεψέ με- για αγκαλιά.
Κι όταν βραδιάζει
να βλέπουμε ταινίες
ξαπλωμένοι στον καναπέ
ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου
γιατί ο υλικός χώρος στενεύει, Μωρό μου,
μόνο η απεραντοσύνη της Συνύπαρξης
μάς χωρά.
Και το σενάριο δε θα χωρά στην μικρή οθόνη
θα στρέφομαι στα μάτια σου
να δω την αλήθεια των διαλόγων
και δε θα ρωτάω αν μ' αγαπάς
θα το διαισθάνομαι
όπως όταν μοσχομυρίζουν τα λίγα τετραγωνικά μας
απ' το μαγειρεμένο φαγητό
που πριν το δοκιμάσεις
ξέρεις πόσο νόστιμο είναι.
Θέλω ένα σπίτι μικρό
με ένα μπαλκόνι που δε φράσσεται από τείχη
να ταξιδεύει ο νους μας
πιο πέρα από το σώμα
να σε παιδεύω μέσα σε ορειβασίες
καθώς λαχανιάζεις να κρεμάσεις
τις ιδρωμένες στιγμές μας
στην πιο φωτεινή συστοιχία του Σύμπαντος
με όλα τα έτη φωτός ασημαντότητες
μπροστά στο αιώνιο στιγμιότυπο
της πιο ευτυχισμένης φωτογραφίας μας.
Θέλω ένα σπίτι μικρό
με ένα μόνο κλειδί
χωρίς αντικλείδι
στο σχήμα που αποκτούν τα σώματά μας
όταν ενώνονται και γεννούν γαλαξίες.
-----------------------------------------------------
να χωρέσουμε τις αμέτρητες ζωές μας
να πέφτω πάνω σου στο χωλ
να στριμωχνόμαστε στην κουζίνα
ο καφές μου να αδειάζει στην κούπα σου
με τα χείλη σου να πίνουμε και οι δύο
με ένα πιρούνι να τσιμπάμε τα γεύματα
από ένα πιάτο
σε μία καρέκλα καθισμένοι
με ένα χέρι να μάς ταϊζεις
με το άλλο να με κρατάς
μην πέσω
και να φτάνουν οι ευτυχίες
να χορτάσουν όλη την ανθρωπότητα
που πεινά - πίστεψέ με- για αγκαλιά.
Κι όταν βραδιάζει
να βλέπουμε ταινίες
ξαπλωμένοι στον καναπέ
ο ένας μέσα στο σώμα του άλλου
γιατί ο υλικός χώρος στενεύει, Μωρό μου,
μόνο η απεραντοσύνη της Συνύπαρξης
μάς χωρά.
Και το σενάριο δε θα χωρά στην μικρή οθόνη
θα στρέφομαι στα μάτια σου
να δω την αλήθεια των διαλόγων
και δε θα ρωτάω αν μ' αγαπάς
θα το διαισθάνομαι
όπως όταν μοσχομυρίζουν τα λίγα τετραγωνικά μας
απ' το μαγειρεμένο φαγητό
που πριν το δοκιμάσεις
ξέρεις πόσο νόστιμο είναι.
Θέλω ένα σπίτι μικρό
με ένα μπαλκόνι που δε φράσσεται από τείχη
να ταξιδεύει ο νους μας
πιο πέρα από το σώμα
να σε παιδεύω μέσα σε ορειβασίες
καθώς λαχανιάζεις να κρεμάσεις
τις ιδρωμένες στιγμές μας
στην πιο φωτεινή συστοιχία του Σύμπαντος
με όλα τα έτη φωτός ασημαντότητες
μπροστά στο αιώνιο στιγμιότυπο
της πιο ευτυχισμένης φωτογραφίας μας.
Θέλω ένα σπίτι μικρό
με ένα μόνο κλειδί
χωρίς αντικλείδι
στο σχήμα που αποκτούν τα σώματά μας
όταν ενώνονται και γεννούν γαλαξίες.
-----------------------------------------------------
....είναι αυτό που λεν.... σπίτι μου σπιτάκι μου ......... ζέστη ...... γαλήνη... θαλπωρή ..... ασφάλεια...... μα προπάντων αγάπη....... ναι όλα αυτά και άλλα τόσα μέσα σ αυτό το μικρό σπιτάκι....... το σπιτάκι ΜΑΣ..........μοσχομυρίζει ΕΜΕΙΣ !
ΑπάντησηΔιαγραφήFrankne
Ενα μικρο σπιτι για ενα μεγαλο ερωτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι ειναι η ευτυχια
Δεν χρειαζεται τα πολλα τετραγωνικα
Νομιζω οτι για πρωτη φορα, εδω
διαβασα κατι τοσο ομορφο και τρυφερο.
Εξαιρετικο!
Μαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Σιμόν ντε Μπωβουάρ αναφέρει "... Εξακολουθούσα να τοποθετώ τα κοινωνικά προβλήματα σε μία κλίμακα πιο χαμηλά από τα ηθικά και μεταφυσικά: Ποιος ο λόγος κάποιος ν' ασχοληθεί με την ανθρωπότητα που υποφέρει, αν δεν έχει νόημα η ύπαρξη;"
Μέσα σ' αυτό το σπιτάκι, που στην ουσία είναι τα τετραγωνικά μιας αγκαλιάς, ερμηνεύω το νόημα της ύπαρξής μου. Είναι ο Άνθρωπος Μου που ορίζει το Σπίτι, έτσι όπως τόσο όμορφα το είπες "Το σπιτάκι μας.... μοσχομυρίζει ΕΜΕΙΣ!"
Velvet
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όντως αυτό ακριβώς:
Ο Έρωτας Ζωής δε νοιάζεται για τίποτε άλλο εκτός από το Μαζί.
Και δεν αναγνωρίζει άλλη αξία στα αντικείμενα παρά μόνο το πόσο εξυπηρετούν το σκοπό αυτό. Όντως ένα μικρό Σπιτάκι Δένει καλύτερα τους Δύο, που πληθωρικά ίσα ίσα που χωρούν στις διαστάσεις της Ζωής!..