My picture is getting lost and found in here:
http://art-sheep.com/the-surreal-photography-of-michal-bieganski/
σμίγουν με τα μικρά παιδιά
που τ' απήγαγε ο χρόνος.
Κατηφορίζουν το ηλιοβασίλεμα
προς το λιβάδι με τις ζαχαρωτές ανθοδέσμες,
τα σμήνη με τις πεταλουδένιες χαρές.
Ενώνουν τα αδιέξοδά τους
και φτιάχνουν καταπράσινα μονοπάτια
μέσα στο δάσος
και παίζουν κρυφτό με την αστυνομία
που τους ψάχνει
για να τους επιστρέψει
εκεί
απ' όπου χάθηκαν.
"Ζαχαρωτές ανθοδέσμες". Πράγματα εύθραυστα, του μαρασμού..
ΑπάντησηΔιαγραφήVirgo Astrovroxi
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα γύρω μας είναι τόσο εύθραυστα όσο οι ζαχαρωτές ανθοδέσμες..
Οι απαντήσεις μας στα φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα.. τα μέρη όπου γυρεύουμε την Ουσία της Ζωής.. οι προσδοκίες μας και οι υλοποιήσεις τους.. οι νέες προσδοκίες μας.. το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού της Ζωής....
Όλα ζαχαρωτές ανθοδέσμες, που ακόμη κι όταν επιλέγουμε να χαθούμε αλλάζοντας τοπίο, ίσως κι Εαυτό, πάλι πέφτουμε πάνω σε νέα σχήματα και γεύσεις ζαχαρωτών..
Αν κάτι προσφέρει το Ποίημα είναι ίσως το λιγοστό φως που ρίχνει σ αυτή τη διαπίστωση:
Όσα έχουμε κι όσα κυνηγάμε Πράγματα εύθραυστα..του μαρασμού..
Πολύ πιο βαθιά μέσα στον πυρήνα της Ύπαρξης κρύβεται η Αλήθεια.. μα με τί εξοπλισμό Εαυτού μπορούμε να σκάψουμε και να φτάσουμε Εκεί?....
------
Σ ευχαριστώ για το πέρασμα και το πολύτιμο κίνητρο σκέψης..
Εμένα για κάποιο λόγο, η έννοια του "εφήμερου" άνθους,
ΑπάντησηΔιαγραφήμου θυμίζει πάντοτε τα Τεχνητά Άνθη του Κ ΠΚαβάφη.
Το Ποίημα είναι άνθος που ομορφαίνει τη ζωή,
τη ζωή που είναι κακόσχημη από μόνη της και εμείς
καλλωπίζουμε το υπαρκτό, απαθανατίζουμε τη στιγμή εξωραϊσμένη.
Επίτρεψέ μου να το μοιραστώ, ως προέκταση:
Δεν θέλω τους αληθινούς ναρκίσσους — μηδέ κρίνοι
μ’ αρέσουν, μηδέ ρόδ’ αληθινά.
Τους τετριμμένους, τους κοινούς κήπους κοσμούν. Με δίνει
η σάρκα των πικρία, κούρασι, κι οδύνη —
τα κάλλη των βαρυούμαι τα φθαρτά.
Δώστε με άνθη τεχνητά — οι δόξες του τσινιού και του μετάλλου —
που δεν μαραίνονται και δεν σαπίζουν, με μορφές που δεν γερνούν.
Άνθη των εξαισίων κήπων ενός τόπου άλλου,
που Θεωρίες, και Pυθμοί, και Γνώσεις κατοικούν.
Άνθη αγαπώ από υαλί ή από χρυσό πλασμένα,
της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά·
με χρώματ’ απ’ τα φυσικά πιο εύμορφα βαμμένα,
και με σεντέφι και με σμάλτο δουλευμένα,
με φύλλα και κλωνάρια ιδανικά.
Παίρνουν την χάρι των από σοφή κι αγνότατη Καλαισθησία·
μέσα στα χώματα δεν φύτρωσαν και μες στες λάσπες ρυπαρά.
Εάν δεν έχουν άρωμα, θα χύσουμ’ ευωδία,
θα κάψουμ’ εμπροστά των μύρα αισθηματικά.
Virgo Astrovroxi
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ζωή είναι νόμισμα. Έχει δύο όψεις.
Μία κακόσχημη και μία θεσπέσια.
Το ποίημα αρπάζει το νόμισμα και παλεύει να αφυπνίσει τον Νου ρίχνοντάς το πολλές φορές, ώστε μία να προβάλλει την ασχήμια και μία την ομορφιά.
Άλλες φορές μας αφυπνίζει το ένα, άλλες το άλλο..
Ο Μεγάλος Σκοπός, πάντα, είναι η Αφύπνιση.
:))