My picture enjoys the ride here:
https://gr.pinterest.com/pin/432204895461328008/
Το Αγόρι χορεύοντας
με τα πόδια εναλλάξ
συμπλέκτη γκάζι φρένο
αγριεύει το αμάξι του.
Οι ίπποι αφηνιάζουν
ενώ κρατάει κόντρα τα γκέμια.
Το αίμα τους
το αίμα του
σκαρφαλώνει στο φράγμα.
Η επιθυμία τους
η επιθυμία του
ακονίζεται στα εμπόδια.
Λύνει τα σκοινιά
η ταλάντωση τεντώνεται
ως την εκτόξευση.
Βγαίνει από το σώμα του
από το παρμπρίζ
απ' τα όρια
από την πλάνη
από το ποίημα
από τη φτιαχτή αλήθεια.
Συγκρούεται με τον κόσμο
κι αιμορραγώντας
δέχεται ακούσια μετάγγιση.
Ομάδα αίματος μέσου φοβισμένου ανθρώπου.
Ενηλικιώνεται στο νοσοκομείο.
Σε κώμα.
Όταν ξυπνά
οι ροδιές έχουν ανθίσει στο οδόστρωμα
και το αυθεντικό του αίμα
γνήσιο ηδύποτο της ανταρσίας
θρέφει τ' άλογα των νέων μοντέλων
που μαρσάρουν κάτω από το πέλμα
ενός ακόμη Αντιρρησία
την ώρα που εμείς
αναπόσπαστοι
κυκλοφορούμε στη λωρίδα μας
ακούγοντας στο ραδιόφωνο
τους στίχους απ το τραγούδι
"Μην ενοχλείτε τον οδηγό"
και τ' αλογάκια μας υπνωτισμένα
φορούν ζώνη ασφαλείας
και χλιμιντρίζουν
"πότε θα φτάσουμε μπαμπά?"..
Κοιμήσου.. θα 'ναι μακρύς ο δρόμος..
Θαυμάζω τη στιγμιαία έμπνευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡοδιές.. το έχουμε συνήθειο οι Έλληνες, είναι στο DNA μας,
ή στις άδηλες δομές του εγκεφάλου μας,
να συνδέουμε την ψυχή που έχει πια πετάξει
....με άνθη.
Υάκινθοι, παπαρούνες, Δάφνες...
και λοιπά, Οβιδιακά.
Καλή σας ημέρα.
.... μ αρέσουν οι ανθισμένες ροδιές..... μ αρέσει το γνήσιο ηδύποτο που δεν θρέφει μόνο τ άλογα... μα θρέφει και μένα σ ένα μεθύση ζωής πατόντας τέρμα τα γκάζια....... και τ αλογα να χλιμιντρίζουν αφηνιασμένα........ μεγαλείο τα γκάζια της ζωής..... γι αυτό ..... "μην ενοχλείτε τον οδηγό" ........... ".... μην και δεν φτάσουμε μπαμπά......"
ΑπάντησηΔιαγραφήFrankne
πότε θα φτάσουμε, όντως....
ΑπάντησηΔιαγραφήVirgo Astrovroxi
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στιγμιαία έμπνευση"
:))
Στο βιβλίο "Ο Κόσμος της Σοφίας" ο συγγραφέας Jostein Gaarder την υπερασπίζεται άψογα μέσα από τα αντίστοιχα φιλοσοφικά ρεύματα που την στήριξαν και ειδικά μέσα από το "Μανιφέστο του Σουρεαλισμού" του Αντρέ Μπρετόν, 1924.
Κάποια στιγμή σε μία ομήγυρη την υπερασπίστηκα και μία φιλόλογος μού απάντησε "Μα τί ανοησίες είναι αυτές; Τα κείμενα θέλουν μελέτη και παίδεμα."
Δεν ανταπάντησα πως η μελέτη είναι η ίδια μας η Ζωή και το παίδεμα επίσης. Και όταν αφεθείς σ' αυτή τη διαδικασία που λαμβάνει χώρα μέσα σου, τότε αρκεί μία λεπτομέρεια της Ζωής για να μάς υπαγορεύσει την ιστορία μιας τρέχουσας αγωνίας που ενδεχομένως να ταυτίζεται με την αγωνία που είχε ένας έφηβος του 16ου αιώνα καβαλώντας το δικό του άλογο κόντρα στον τότε κόσμο.
Όσο για τα άνθη..
Είναι μαγικό να βλέπουμε ανθίσματα ακόμη και στα άψυχα αντικείμενα παραλληλίζοντας την κορύφωσή τους με την αναρρίχηση των φυτών από το χώμα προς τον Ήλιο.
Χαίρομαι το στίγμα που αφήνεις, κάθε φορά.
Μαρία,
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν ο οδηγός μεταγγίζεται την ύπνωση του κόσμου, αδημονεί να φτάσει κάπου.
Σαν αντιληφθούμε την πλάνη και ξυπνήσουμε από το λήθαργο (το κώμα), τότε κατανοούμε πως το μέσο μπορεί να αλλάζει, άλλοτε το άλογο, άλλοτε το αυτοκίνητο, άλλοτε το ίδιο το σώμα μας, άλλοτε όχημα είναι ο Νους, αυτοκυριαρχικός και ιλιγγιώδης, μα πάντα αυτό που μετρά είναι "να σπάμε τα καλούπια που δε μάς χωράνε", πληρώνοντας το κόστος της Κόντρας μας με τον Κόσμο ή ακόμη και με τον ίδιο τον Εαυτό μας.
(Ιερός Καζαντζάκης..)
Κική..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχή:
"Ας μη φτάσουμε!"
...για να 'χουμε δρόμους να διανύει ο Νους και το Σώμα, ώστε η Ζωή να ξετυλίγεται λεωφόρος κάτω από τα πόδια μας, κι εμείς να ξεφεύγουμε από τη λωρίδα που μάς χρέωσαν, για να ανακαλύψουμε τα ανθίσματα στους κάμπους που δεν χαρτογραφήθηκαν ακόμη, στα δάση που δεν κάηκαν για να ενταχθούν στο οδικό και πολεοδομικό σύστημα της χώρας..... της Ζωής.
Κόντρα στην τετραγωνισμένη Ζωή που ελέγχεται, ας αγριέψουμε τα Άλογα του Οχήματός μας εκπαιδεύοντάς τα να μένουν νηστικά παρά να χορταίνουν στιγμιαία από τα παραισθησιογόνα αυτού του κόσμου.
♥
Οι Φιλόλογοι... οι Φιλόλογοι πάσχουν από τη βαρειά πνευματική νόσο που λέγεται "εκπαιδευτικός Φορμαλισμός".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθούν να υποτάξουν όλη την ανθρώπινη νόηση μέσα σε κανόνες (το πρόβλημα ξεκινά συχνά από τον παπαγαλισμό των μορφοσυντακτικών νόμων της κανονιστικής Γραμματικής και επεκτείνεται στην αποστήθιση παντός είδους περιεχομένου)... Βάζουν ταφόπλακα έτσι στην γνήσια, πηγαία φαντασία, που είναι κατά κανόνα, άμορφη κι ασύντακτη. Ρευστή. Σαν αέρας, σαν αίμα. Τα ξέρω αυτά από πρώτο χέρι, το πρώτο μου πτυχίο το έκανα στη Φιλολογία Πάτρας....
Άντε να στριμώξεις ένα χείμαρρο σαν το Σεφέρη εντός περιοριστικών ποιητικών μέτρων.
Άντε να στριμώξεις το πάθος, το συναίσθημα, το υποσυνείδητο.
"Πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά".
Τέλος πάντων, ο Φιλόλογος είναι ο Ανατόμος των κειμένων.
Όπως ο Μαθηματικός, που προσπαθεί με μεζούρες να στερεώσει αυτά τα πάντα που "ρει".
Κι ο Ποιητής παίρνει το άμορφο, το άλογο, το άστατο και του δίνει μια στιγμιαία εμπνεόμενη περιγραφή: Φαινομενολογική περιγραφή, όπως τη βιώνει τώρα. Γι'αυτό κι αυθεντική.
Μπήκαμε τώρα στα χωράφια της Φαινομενολογίας. Της Σχετικότητας. Του Ιρρασιοναλισμού. Όλα αυτά τα ρεύματα που συνέπεσαν χρονικά και το ένα επηρέασε το άλλο. Τι να πεις όμως στη συνάδελφό μου, που έχει προφανώς μαύρα μεσάνυχτα από Φιλοσοφία-Επιστημολογία...
Πήραν όλες μια καρέκλα στο Δημόσιο και οι γνώσεις τους σταμάτησαν εκεί.
Virgo Astrovroxi
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε μια ανάλογη αφορμή μέσα μου, πριν καιρό, γράφτηκε η "Αόρατη Τοιχογραφία" κι ακόμη επιμένω στο νόημά της!
Δίψασα για εκείνο το ψήγμα
που γεννά ιδρώτα
στ' απολιθώματα της σκέψης...
Κάποιοι το φυλάκισαν
σε μιας σπηλιάς την τοιχογραφία
μ' όνομα να το συνοδεύει ιερογλυφικό...
να γλύφει υγρασία από το βράχο,
να φυτρώνει τη ρίζα του
πάνω στο κάρβουνο που το δημιούργησε...
Κρύβει φωτιά το σχέδιο..
κρύβει και υγρασία..
μα όσα επιβίωσαν της Λήθης,
τ' απογύμνωσε με αναλύσεις
ο αρχαιολόγος ερευνητής σ' ένα βαρύ βιβλίο...
Γι' αυτό πρέπει να καις τη σπηλιά
πριν την εγκαταλείψεις...
Γιατί τα ψήγματα, τα ίχνη και τα στίγματα
δεν τ' αγγίζουν όλοι με μεταμορφωτική μαγεία ερμηνείας...
Κάποιοι με αποστειρωμένα γάντια
τ' απογυμνώνουν από το παραμύθι τους...
Βάζω φωτιά...
καίω το ποίημα...
υδατογράφημα καπνού στον τοίχο της Ψυχής μου...
Μόνο οι ανειδίκευτοι ερασιτέχνες
που ακόμη γοητεύονται, θα το αναγνώσουν...
Οι ερευνητές θα βρουν τον τοίχο μου
άδειο... απολίτιστο... ανέκφραστο... κενό...
Όχι πεσσιμισμοί στη Δημιουργία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αποτύπωμα που αφήνεις, μπορεί για τους 99 ερμηνευτές, να είναι ένα στείρο
Δείγμα προς μελέτη και ταξινόμηση σε κάποιο Σύνολο...
Για τον 1 που σκέφτεται αποπλαισιωμένα, ίσως είναι Αυτό ή Εκείνο ή το Άλλο. Ίσως συγκλίνει με την αρχική πρόθεση του Δημιουργού η ερμηνεία, ίσως ξεπερνά ακόμα και το Δημιουργό, τον προεκτείνει.
Η Φωτιά και το Νερό (η σπίθα έμπνευσης και ροή του υποσυνείδητου), αναπόφευκτα διατυπώνονται μέσω της Μορφής, της Ύλης. Αλλιώς θα τα έπαιρνε ο Άνεμος.
Η Κειμενικότητα (η καταγραφή για λόγους Μνήμης) είναι η μέγιστη στιγμή του Πολιτισμού, όταν προσπαθεί να συγκρατήσει την φευγάτη Ιδέα, χαράσσοντάς τη στη σπηλιά, στον πάπυρο, στο σπάραγμα του αγγείου- για να τη χαρίσει στους επόμενους, "κτήμα εσαεί".
Κάποιος, κάποτε θα την αναγνωρίσει την Ιδέα.
Είναι ο κύκλος της Επιστήμης και του Ανθρωπισμού.
Συσσωρεύουμε τις αρχαίες κραυγές, τις βάζουμε στα Μητρώα, τις ανασύρουμε.
Αλλά τις ανασύρουμε με σεβασμό! Με αγάπη, με αλήθεια. Με άδεια σκέψη από προκατάληψη, μακριά από προεικασίες και προθεωρίες. Αισιοδοξώ πως θα μπορέσουμε.
Virgo Astrovroxi
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε γοητεύει η κατεύθυνση της σκέψης σου..
Ακριβώς γι' αυτό το μοίρασμα της συγκίνησης στο "Κάπου, Κάποτε, Κάποιος" θα αναγνωρίσει τον οιωνό, ακριβώς γι' αυτό νιώθω πως γράφουμε...
Στο παρελθόν ήμουν πιο αυστηρή με όλα. Ίσως πιο πεσιμίστρια, όντως.. Σήμερα έχω γλυκάνει μέσα μου.. Απλά απομακρύνομαι από τα γραφεία των ιατροδικαστών και, άλλοτε σφύζοντας από ζωή, κι άλλοτε μισοπεθαμένη, βολτάρω στις συνοικίες που επιτρέπονται τα γκράφιτι στους τοίχους της Μνήμης του Κόσμου..
Αυτήν την αλήθεια σου στην κρατάω και δική μου:
"Η Κειμενικότητα (η καταγραφή για λόγους Μνήμης) είναι η μέγιστη στιγμή του Πολιτισμού, όταν προσπαθεί να συγκρατήσει την φευγάτη Ιδέα, χαράσσοντάς τη στη σπηλιά, στον πάπυρο, στο σπάραγμα του αγγείου- για να τη χαρίσει στους επόμενους, "κτήμα εσαεί".
Κάποιος, κάποτε θα την αναγνωρίσει την Ιδέα."
Στο βιβλίο "Η Φυσική της Ψυχής" του Φάμπιο Μαρκέζι αναφέρει πως η Αλήθεια ενυπάρχει σε ένα ατόφιο και καθαρό πεδίο της Συμπαντικής Συνείδησης. Στο χώρο αυτό έχουν πρόσβαση όλες οι Ψυχές που εκδηλώνουν καθαρή και θετικά φορτισμένη πρόθεση στην κάθε έκφανση της Ζωής.
Εκεί αποθηκεύεται και η κάθε αποτυπωμένη Καθαρή Αλήθεια μας.