Το κοριτσάκι το έλεγαν....

Το κοριτσάκι παίζει στον ήλιο. Αμέριμνο πάντα. Εύθραυστο, μα με μία ακαθόριστη εσωτερική δύναμη. Παίζει στο παραθαλάσσιο κοσμοπολίτικο σταυροδρόμι. Μόνο του. Πιο κει οι γονείς του. Καμαρώνουν τη μικρή. Μετά από τόσα ατυχήματα, τα καταφέρνει μια χαρά και πατά στα πόδια της. Στην εντροπία του παραθεριστικού πλήθους δημιουργείται ένας διάδρομος. Ένας χαμογελαστός άντρας με συνοδεία πλησιάζει. Οι γονείς στρέφουν το κεφάλι στο μέρος του και χαμογελούν. Δείχνει να μην συντρέχει λόγος ανησυχίας. Το κοριτσάκι αντιλήφθηκε τον άντρα και το αίσθημα ασφάλειας των γονιών της. Συνεχίζει αμέριμνο το παιχνίδι του. Η συνοδεία του άντρα μένει λίγα βήματα πιο πίσω. Αυτός πλησιάζει το κοριτσάκι. Το πιάνει από το χέρι και το οδηγεί στο νερό.
"Θα μάθουμε μπάνιο"
"Ξέρω.." απαντά η μικρή.
"Θα μάθουμε στα βαθιά."
Το κοριτσάκι γυρίζει και κοιτάζει τους γονείς. Της γνέφουν κατάφαση. Ακολουθεί.
Ο άντρας έχει πλησιάσει το στόμα του στο αυτί του κοριτσιού. Μιλά ήρεμα, σταθερά. καθησυχαστικά και την προετοιμάζει για όσα θ' ακολουθήσουν.
"Είσαι πολύτιμη και μπορώ να σε βοηθήσω να πετύχεις πολλά. Εμπιστεύσου με. Βλέπεις εκείνους τους κυρίους στην ακτή;"
Το κορίτσι στρέφει το κεφάλι προς την παραλία από την οποία σιγά σιγά απομακρύνονται κολυμπώντας.
"Αυτοί οι κύριοι είναι φίλοι. Είναι δυνατοί άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν κι εσένα και εμένα. Θα σού χρηματοδοτήσουν τις σπουδές και θα σού βρουν στο μέλλον δουλειά. Θα σε προστατεύουν, όσο θα συνεργάζεσαι μαζί μου."
Άπλωσε το χέρι του στοργικά στον ώμο του κοριτσιού, που αρχίζει να λαχανιάζει κολυμπώντας, μα ακούει προσεχτικά.
"Δεν κινδυνεύεις πια. Και μαζί με σένα θα σωθούν και οι γονείς σου από την χρεοκοπημένη ζωή τους. Οι κύριοι αυτοί ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην παρθένα Φύση σου, στις πεδιάδες της κοιλιά σου, στις παραλιακές καμπυλογραμμές ανάμεσα στα μπούτια σου, στον ορυκτό πλούτο της καρδιάς σου, στους λόφους του στήθους σου, στις ορεινές περιοχές της πλάτης, του λαιμού και των ώμων σου, στον ουρανό των ματιών σου, στις πηγές στο στόμα σου. Θα σού μάθουν να συνεργάζεσαι, να σκέφτεσαι, να κλείνεις ευνοϊκές συμφωνίες, να κάνεις ανταλλαγές, να διαπραγματεύεσαι, να πουλάς κερδοφόρα τα προϊόντα σου. Είσαι τυχερή. Δεν έχουν όλα τα κορίτσια ανάλογες ευκαιρίες."
Επικράτησε σιωπή. Το ένστικτο του κοριτσιού (ποτέ δε λανθάνουν τα ένστικτα) έκρουε καμπανάκι αγοραπωλησίας. Όμως, οι γονείς είχαν συμφωνήσει, το κοριτσάκι με τον άντρα είχαν ήδη ξανοιχτεί στα βαθιά, είχε αρχίσει να λαχανιάζει, δρόμοι διαφυγής έμοιαζε να μην υπάρχουν, η παραλία ήταν γεμάτη από τη συνοδεία του γλυκομίλητου άντρα και από τους πλούσιους και δυνατούς κυρίους.
Δεν εκκρεμούσε απάντηση.
Δεν τέθηκε καν κάποια ερώτηση.
Όλα όσα είχαν προσυμφωνηθεί στα μεγάλα γραφεία, απλά ανακοινώθηκαν ήρεμα και ευγενικά στο κορίτσι, που κολυμπώντας στα βαθιά έφτασε στην εφηβεία του και ενηλικιώθηκε και έγινε πιο πλούσια και γόνιμη η Φύση της και πολλαπλασιάστηκαν οι αγοραστές και είναι αδύνατο πλέον να ξεφύγει....

...ή μήπως μπορεί;

Το κοριτσάκι το έλεγαν... Ελλάδα.

Λέξεις

Ό,τι συζητάς παιρνει δύναμη.
Οι λέξεις έχουν echo, κοπιάρονται, αναπαράγονται, πολλαπλασιάζονται, γεννούν, κάνουν bold τα γεγονότα. Τους ενισχύουν τη δύναμη κι επιβάλλονται, κυριαρχούν, κυριεύουν τη Σκέψη.
Μην μού μιλάς για θάνατο, κακοποίηση, προδοσία, εγκατάλειψη. Ούτε για τη σκληρότητα, την αδιαφορία και την εξοικείωση των ανθρώπων με το αίμα, την πληγή, τον κατατρεγμό, την εκμετάλλευση, τον πόνο.
Πιάσε τη διάλεκτο του Έρωτα και της Ζωής, εκείνης της παιδικής αισιοδοξίας που σε κάθε λαβύρινθο στήνει ένα παιχνίδι και βρίσκει την έξοδο....
Πιάσε τη διάλεκτο των παιδιών, που ο gothic αυτός κόσμος μοιάζει να την έχει ξεΧάσει, μέσα στις καλτ αποχρώσεις του μαύρου του.

Summertime

Και εκεί που δίνεσαι με ψυχή και σώμα στη δουλειά, σκαρφίζεσαι τρόπους να γίνεις πιο αποτελεσματικός, δουλεύεις υπερωρίες στο σπίτι γιατί έτσι γουστάρεις, μπαίνεις σε τροχιά και ακόμη και στον ελεύθερο χρόνο σου κάτι ξέμπαρκες ιδέες παίρνουν σάρκα και οστά, και νιώθεις χρήσιμος και ικανός….  Εκεί που κορυφώνεται ο ρυθμός σου, η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητά σου, εκεί που καταπιάνεσαι με πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους αντικείμενα και αρχίζεις να γουστάρεις τον multi εαυτό σου… Εκεί ακριβώς τελειώνει η ......... σχολική χρονιά και μένεις ρέστος.

Και θα μού πεις "Είσαι παιδί μου χαζό...?" Απόλαυσέ το!...

Το έχω προσπαθήσει. Δεν μπορώ. Με κατατρέχει το σύνδρομο του αναπληρωτή που απολύεται  κάθε που τελειώνει η χρονιά και δεν ξέρει αν του χρόνου θα ξαναδιοριστεί.

Η απραγία πλήττει την ψυχολογία μου. Η ψυχοσύνθεσή μου απαιτεί εγρήγορση και στοχευμένη αποτελεσματικότητα στο πλαίσιο μιας δουλειάς που λατρεύω. Θέλω στόχους που σπάνε σε μικρότερους, που γεμίζουν την ημέρα, που γεμίζουν το μυαλό σου, που δεν σ’ αφήνουν να τρως τις σάρκες σου, που δεν σου αφήνουν ελεύθερο χρόνο να ξεκλειδώσεις κλειδωμένες εντός σου πόρτες υπογείων, που σε ανταμείβουν ηθικά χωρίς επιβράβευση από κανέναν παρά μόνο από τον ίδιο σου τον εαυτό, χωρίς να αφήνουν το περιθώριο αυστηρών αυτοεπικρίσεων.

Κάθε καλοκαίρι περιθωριοποιούμαι. Μπαίνω σε μία απομόνωση. Μία εξορία. Μπλέκω τα χέρια μου. Τα δάχτυλα πληκτρολογούν στο κενό, μαθημένα να διανύουν χιλιόμετρα πληκτρολογημένων κειμένων, διαγωνισμάτων, εργασιών, σεναρίων, αιτήσεων….. Κινούμαι νευρικά και αμήχανα πάνω κάτω στο σπίτι, σαν να υπάρχουν εκκρεμότητες που τις έχω ξεχάσει. Δεν εκκρεμεί τίποτε. Στην διαπίστωση με καταπίνει το κενό. Πέφτω στο κρεβάτι σε αδράνεια. Ξεκινά να βαθαίνει ο χώρος και βουλιάζω. Ένας κόμπος αρχίζει να αγκαλιάζει το λαιμό μου και ένα τρωκτικό μού μασουλάει τις σκέψεις. Δεν με γλιτώνει τίποτε. Είμαι απών. Πού και πού χάνομαι διαβάζοντας. Ενίοτε γράφω όσα μιλάνε μέσα μου. Είναι η μόνη λύση μου στο πρόβλημα.

Και σκέψου πως…. τα ψυχοσωματικά μου με πιάνουν απλώς και μόνο γιατί έκλεισαν τα σχολεία για το καλοκαίρι………..
……………………………. Σκέψου να έχανα τη δουλειά μου και να έμενα καιρό χωρίς μία δουλειά που να γουστάρω τόσο…....

Θάνατος στο 1/3 του χρόΝου της Ζωής.....  

Εγγράφως & Ενυπόγραφα, Παρακαλώ!.....

Απόρροια συζητήσεως «επαγγελματικής φύσεως»:

Κυρίες μου και κύριοι, επειδή, ομολογουμένως και τεκμηριωμένως μέσω παρατηρήσεως και διασταυρώσεως, προκύπτει σε διάφορες υπηρεσίες να συμβαίνουν αυθαιρεσίες συνομωσιών που λειτουργούν ως εμβόλιμα στις νόμιμες διαδικασίες προς βόλεψη κάποιων που έχουν τα κονέ, ζητήστε το ΚΑΘΕΤΙ που νιώθετε πως με οποιονδήποτε τρόπο σάς θίγει ΕΓΓΡΑΦΩΣ Και ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΑ, έτσι θα λακίσουν οι Αυθεραιτούντες υπάλληλοι και διοικούντες, που βολεύονται με …. «προφορικές εντολές» που εξυπηρετούν τον διπλανό σας συνάδελφο που κουμπαρεύει με τον τάδε της υψηλής θέσεως…. Και, επίσης, θα εκλείψουν ακόμη και εκείνες οι ανυπόγραφες ανακοινώσεις στα ταμεία / γραφεία υπηρεσιών που σε παρακάμπτουν (σε πηδάνε, κοινώς, φίλε μου) δίνοντας αυθαιρέτως προτεραιότητα στον υπάλληλο των δικηγόρων / λογιστών κ.ο.κ. που έρχεται με ένα τσούρμο υποθέσεις παραμάσχαλα για ….. ταχυδρόμηση, για πληρωμή, για κατάθεση.

Με εκτίμηση 

Εκ της διευθύνσεως του ανυπεράσπιστου απέναντι στην αδικία Έλληνα Πολίτη

Σχέδιο

Με τον άνθρωπό σου να είσαι ερωτευμένος. Άφησε τα χλιαρά «Σ’ αγαπώ και σε νοιάζομαι». Το «Σ’ αγαπώ και σε νοιάζομαι» είναι θεμελιώδες και σπουδαίο για να αφορά τους γονείς σου, τα παιδιά σου, τους φίλους, το κατοικίδιο. Με τον άνθρωπό σου χρειάζεται πρωτίστως να είσαι ερωτευμένος. Με πάθος. Μόλις εμφανίζεται στο χώρο να ανεβαίνει η θερμοκρασία σου. Να κοχλάζεις. Να θέλεις να είσαι ο καλύτερος εαυτός σου. Να ορθώνεσαι στην καλύτερη στάση σώματος. Να γυαλίζουν τα μάτια σου και να εκπέμπεις ακαταμάχητα, ακόμη κι αν κουβαλάς  την κούραση όλης της ημέρας. Να ανταγωνίζεσαι όλον τον πληθυσμό για να κερδίσεις τις εντυπώσεις του. Και να τις κερδίζεις. Να μην εφησυχάζεσαι. Δεν είναι δεδομένοι οι άνθρωποι, ούτε οι εαυτοί. Μόλις παγιωθεί το «δεδομένο» ξεθωριάζει ο Έρωτας, που αναπόφευκτα εμπεριέχει διαρκή διεκδίκηση. Έτσι, δεν αγνοείς τον εαυτό σου. Τον προσέχεις, τον περιποιείσαι, τον αγαπάς, τον έχεις στα καλύτερά του, ακόμη και μέσα στις πτώσεις του. Πέφτεις και γκρεμίζεσαι θεσπέσια. Σκοντάφτεις απολαμβάνοντας την αδυναμία σου. Του δείχνεις την αλήθεια σου, γυμνή και πανέμορφη. Αποτυγχάνεις χωρίς απογοήτευση. Ξανασηκώνεσαι και ανακτάς την αυτοκυριαρχία σου έναντι των προσωπικών σου μαχών, για να λάμψεις μπροστά στα μάτια του. Και λάμπεις!...

Ο Έρωτας είναι φτιαγμένος να διαρκεί αιωνίως. Είναι φτιαγμένος από άφθαρτο υλικό, αρκεί να τον καλλιεργείς με λίπασμα Εαυτού. Μην πιστέψεις ποτέ στα παραμύθια που διαδίδει ο φτωχούλης, δειλός λαουτζίκος πως «το πολύ δύο χρόνια κρατά ο Έρωτας»!... Οι τεμπέληδες δεν μπορούν να συντηρήσουν τον Έρωτα. Ο Έρωτας είναι για τους εργατικούς. Για κείνους που σκάβουν το χώμα, το μυαλό, το σώμα. Τους εγκεφαλικούς χειρωνάκτες της Ζωής. Θέλει σχέδιο. Θέλει χρόνο για να σκαρώνεις διαρκώς ένα νέο σχέδιο. Να σκας μύτη με τακτ και να δημιουργείς εκπλήξεις. Να ποτίζεις τις καθημερινότητες με ερωτισμό. Να μην περνά τίποτε απαρατήρητο. Να μαλώνεις με πάθος και να μονιάζεις με μεγαλύτερη ένταση. Να σού λέει «Πεινάω» και να βρίσκεις ερωτισμό στην γήινη πείνα του. Να του μαγειρεύεις το αγαπημένο του φαγητό και να χορταίνεις εσύ, πριν αυτός το δοκιμάσει. Να πονάει η μέση του και να διασχίζεις με αγγίγματα όλο το οδικό δίκτυο των μυών του για να απαλείψεις τον πόνο. Να νανουρίζεται και  να κοιμάται από την κούραση μέσα στα χέρια σου, να αναβάλλονται όλα σου τα ερωτικά σχέδια και εσύ να ενισχύεις την ερωτική σου εστίαση για αργότερα.

Να σού λέει πως βαριέται να βγει με τους φίλους του και να του ενισχύεις την απόφαση για έξοδο, γιατί μέσα στην αντροπαρέα του ξαναβρίσκει πιο γνήσια τον εφηβικό εαυτό του (οι άντρες δεν μεγαλώνουν ποτέ!…) και επιστρέφει πιο παιδικός, πιο τρελός, πιο ελεύθερος, πιο έτοιμος να σε ερωτευτεί από την αρχή.

Κοίταξε τον άνθρωπο που έχεις στη Ζωή σου. Ρώτησες τον εαυτό σου το πρωί αν είσαι εδώ από Έρωτα ή από συνήθεια….?

Καίγεσαι… ? Τρέμει η Ψυχή σου όταν σε κοντεύει…? Κλείνετε ακόμη ραντεβού κι ας μένετε στο ίδιο σπίτι…?  Συνεχίζεις να μην τον χορταίνεις…?

Αν όχι….. αναρωτήσου. Πού πηγαίνει ο Έρωτας όταν φεύγει…? Πώς ξαναζωντανεύει…?
Ποτέ δεν είναι αργά να ερωτευτείτε από την αρχή τον Δικό σας Άνθρωπο.
Το μόνο που χρειάζεται, όπως σε όλα στη Ζωή, είναι….. Σχέδιο!......

Αυτή είναι η καταλληλότερη στιγμή για να …σκαρώσετε ένα!.....

Distance

Όταν απομακρύνομαι.. δεν πηγαίνω και πολύ μακριά.
.
.
Κρύβομαι.. χάνομαι.. μέσα μου.

Άκρα

Δε θυμάμαι αν γεννήθηκα έτσι ή αν έγινα στην πορεία. Αν με κάνανε οι συνθήκες. Απρόσωπο ακούστηκε. Η κοινωνία. Δεύτερη απροσωπία. Εσείς, οι ίδιοι. Οι συγκάτοικοι του διπολικού αυτού κόσμου: κόλασης - παραδείσου, χαράς - οδύνης, ύψους - βάθους.
Δεν έχω μνήμες παιδικής μου ηλικίας. Δε θυμάμαι πώς ήμουν. Ξέρω μόνο πώς είμαι. Δύσκαμπτη στις αλλαγές και ταυτόχρονα τόσο ευλύγιστη στις δύσκαμπτες συνθήκες. Ηλιόλουστα χαρμόσυνη στα μάτια σας και ταυτόχρονα απύθμενα πένθιμη.. εντός.

Όλα συμβαίνουν στα άκρα της κλίμακας: σιωπή  - κραυγή. Και συμβαίνει σαν σωπαίνω, ταυτοχρόνως να ουρλιάζω και το αντίθετο. Ανάλογα λειτουργούν όλα μου. Συνδυαστικά, στο συν πλην του οξύμωρου σχήματος.

Το ένα μου μάτι σάς βλέπει όπως φαίνεστε. Τόσο ανθρώπινοι και ακίνδυνα γνώριμοι. Το άλλο, σάς φιλτράρει ως το κόκκαλο, βλέπει τα μικρόβια στο δέρμα σας, τις κρυμμένες σας σκέψεις, το παρελθόν που δεν παραδέχεστε, τις προθέσεις των καλών σας πράξεων, τα ονειρα που αντανακλούν τις υποσυνείδητες επιθυμίες και τους φόβους σας. Το ένα μου ημισφαίριο σάς μεταφράζει, σάς καταλαβαίνει, δίνει εντολή στην καρδιά να σας αγαπά και σάς συμπονά που επιμένετε να είσαστε ίδιοι με τον δικό μου εξωτερικό εαυτό, τον ανθρώπινο, τον οικείο, τον γνώριμο, τον συμπαθή, τον συνεργάσιμο, τον καλόβολο, τον κοινωνικό, τον αποδεκτό βρε αδερφέ. Το άλλο μου ημισφαίριο σάς μισεί που γίνατε ένα με τη μάζα, που ρολάρετε τη ζωή στους αυτόματους διαδρόμους των καλορυθμισμένων προγραμμάτων, που είσαστε τυπικοί στις διαδικασίες μην σάς απορρίψει η γυναίκα σας, ο άντρας σας, η μαμά, ο μπαμπάς, ο φίλος, το αφεντικό, ο κάθε επόπτης της ζωής σας.

Τις νύχτες που σβήνει το είδωλό σας από τα μάτια μου ασχολούμαι πάλι με μένα. Το ένα μου μάτι με βλέπει όπως φαίνομαι στα μάτια σας. Το άλλο, από μέσα. Εκεί που συμβαίνει η ουσία της Ζωής, δίχως γεγονότα ιστορικού ενδιαφέροντος. Μόνο με απόγνωση, αμφιβολία, νοητική εντροπία, ορμές, προθέσεις, εικασίες, συνδυασμούς παραδόξων, σαν να ετοιμάζομαι να βγω βραδιάτικα στην άδεια πόλη και δεν ξέρω τι να φορέσω. Και τελικά βγαίνω, φορώντας νυχτικιά με γόβες, με τα μάτια σε διαστολή και τους φόβους σε καταστολή. Τα μαλλιά ελεύθερα, τα σκυλιά μου δεμένα. Δε με φυλάει κανείς. Είμαι έκθετη στους αόρατους κινδύνους, που παραδόξως δεν μού εμφανίστηκαν ποτέ.

Επισκέπτομαι τις κλειδωμένες εκκλησίες σας. Γιατί τις κλειδώνετε άραγε; Κινδυνεύει από απαγωγή ο Θεός...? Δεν έχω τέτοια πρόθεση. Θέλω απλά να διαβάσω τα κείμενα. Εκείνα της βάφτισης και τα αντίστοιχα της κηδείας. Επισκέπτομαι τις κλειδωμένες σας βιβλιοθήκες. Γιατί τις κλειδώνετε άραγε; Ποιος κλέβει βιβλία τη σήμερον ημέρα..? Δεν έχω τέτοια πρόθεση. Θέλω απλά να διαβάσω τα κείμενα. Εκείνων που ασχολήθηκαν με τον πυρήνα της γέννας και του θανάτου. Θέλω να καταλάβω τί συμβαίνει. Να σμίξω τα άκρα της ζωής και να ερμηνεύσω τη διαστροφή μου: Να θέλω να κάνω έρωτα μετά από έναν θάνατο, μία κηδεία, έναν χαμό, μία απώλεια, ένα τραγικό γεγονός. Κι από την άλλη να πνίγομαι σε έναν απαρηγόρητο λυγμό, κάθε που η βιογραφία μου συναντιέται με χαρές. Σαν ένα αμετάφραστο μουγκρητό, που λύνει τις αγέλες μου, να ρωτά το νόημα των πάντων, επιτακτικά, στον αυστηρό ενεστώτα της χαράς μου, σπάζοντας τα φράγματα όλων μου των ερωτηματικών και πλημμυρίζοντας τα μάτια με δάκρυα και το μυαλό με αναπάντητες φιλοσοφίες.

Επιτηρήστε με. Δεν τις ξέρω τις απαντήσεις. Θα κλέψω στις εξετάσεις σας. Θα κλέψει εκείνος ο εξωτερικός μου εαυτός που θέλει να γίνει αποδεκτός στα μάτια σας συγκεντρώνοντας βαθμολογία πολύ πάνω από τη βάση.
Ο άλλος, ο αληθινός μου, ο ουσιαστικός, ο εσωτερικός μου θα πολεμά με τα θηρία του, θα σκοτώνεται, θα κλαίει στην κηδεία μου, θα με θάβει και θα ξυπνά μέσα στο σκοτάδι του θανάτου για να κάνει Έρωτα, νικώντας το θάνατο με συγκίνηση, και τότε θα 'ναι που μέσα στη θλιβερή επανάληψη της θανατερής καθημερινότητας, το επόμενο πρωινό, ίσως διακρίνετε μία απόκοσμη φλόγα να καίει τις κόρες των ματιών μου, όπως στο Μεσαίωνα έκαιγαν τις μάγισσες.

Σκέφτομαι. Η μόνη ουσιαστική χρησιμότητα του εξωτερικού μου εαυτού, αυτού του αδιάφορου και καθημερινού, είναι που με το χέρι του ώρες ώρες γράφει τις κραυγές σιωπής του Εντός. Αν δεν υπήρχε κι αυτό, ήδη θα είχα φτάσει στα... άκρα μου, φορώντας λευκό μανδύα που δένει πισθάγκωνα.