I h-ate Christmas

Σκηνικό:

Η ατμόσφαιρα εορταστική. Η σφαίρα της φαντασίας σε διαστολή. Οι κόρες των ματιών το ίδιο. Το δέντρο γέρνει. Τα στολίδια από ατόφιο παραλήρημα. Το βάρος ασήκωτο. Οι υποκρισίες το ίδιο. Οι Σκέψεις λένε τα κάλαντα. Η Ζωή δίνει ελεημοσύνη στη φτωχή νοημοσύνη μας. Στο καθιστικό ο Εμπαιγμός καθισμένος ανακούρκουδα. Ο Άντρας σβήνει το τσιγάρο, ανάβει το τζάκι, σβήνει το φως, ανάβει το κερί, σβήνει το όριο, ανάβει το πάθος, σβήνει τα ίχνη, ανάβει τσιγάρο. Η Οικοδέσποινα στην κουζίνα ράβει τη γαλοπούλα, ξηλώνει τις παρθενοραφές, ανοίγει φύλλο, κλείνει το στόμα, γεμίζει το πιάτο, αδειάζει εαυτό...
Χρόνος: Ανάμεσα σε Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά. Πάλι μεταλλάχθηκε το Κόκκινο.

-Λευκό ή κόκκινο;
-13 Μαύρο.
-Ποντάρω πάνω σου.
-Είμαι καμμένο χαρτί. Κόκκινο.
{γεμίζοντας το ποτήρι της}
-Είσαι φαινόμενο!
-Τα φαινόμενα απατούν...
-Απάτησέ με!
-Σε έχω απατήσει ήδη...
-Τότε χωρίζουμε...
-Μα έχουμε ελεύθερη σχέση.
-Φιλελεύθερη είναι.
-Είμαι ανένταχτη.
-Ναι, αλλά είσαι δική μου.
-Μπλοφάρεις.
-Όπως οι πολιτικοί.
-Πολιτική κι ο Έρωτας?
-...και τα Χριστούγεννα ακόμη.
-Θα κατεβώ στις δημοτικές. Θα με ψηφίσεις?
-Θα ντυθώ Άι Βασίλης, θα με πιστέψεις?
-Θα μου φέρεις δώρο?
-Θα μου κάνεις ρουσφέτι?
-Δε σε πιστεύω!
-Δε σε ψηφίζω.
-Τουλάχιστον μ' αγαπάς?
-Μόνο γι' απόψε.
-Όλα ψεύτικα.
-...το δέντρο αληθινό!
-...και κομμένο. Τ' αληθινά πεθαίνουν.
-Γι αυτό σου πουλάω παραμύθι.
-Και τα Χριστούγεννα?
-Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Έλα δοκίμασε το ορεκτικό.
-Δεν πεινάω... I h-ate Christmas...
-Μία μπουκιά ακόμη. Να τελειώσει με happy end το παραμύθι.

Ανοίγει το στόμα της. Κλείνει τα μάτια. Δαγκώνει το Όνειρο. Καταπίνει την Πραγματικότητα. Χτυπούν οι καμπάνες. Γεννιέται η Ελπίδα, δίδυμη με την Ψευδαίσθηση. Την τρυπά το πιρούνι, στο μάγουλο, στη γλώσσα. Τσιμπιέται, πονάει και τινάζεται... ξυπνάει απ' τ' όνειρο....

Σκάει στα γέλια....δαιμονική... μόνη της στο δωμάτιο...
-ε ρε και να 'ταν όλα αλήθεια!... Έρωτας... Χριστούγεννα... και Πολιτική....

κι εκεί που κορόιδευε τον εαυτό της και τον κόσμο, ακούστηκε δίπλα από το τζάκι η απάντηση:
-θα σε ψηφίσω, ρε... γιατί κατά βάθος είσαι λαμόγιο..... 

{-Μη φας!....
-I h-Ate Christmas...}

Τρίγωνα, Κάλαντα......

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Στις αυλές τους τεχνίτες ακριβοπληρωμένοι φλυαρούν σφυρηλατώντας λίθους για το πλακόστρωτο που θα πατηθεί από πόδια που σηκώνουν τα παχύσαρκα κορμιά των ιδίων και των καλεσμένων τους. Εγώ, άλλος Φλορεντίνο Αρίσα, καθισμένος στο απέναντι παρκάκι, πάνω στο κιτρινισμένο στρώμα με τα φύλλα, ερωτευμένος με την Υπηρέτρια, γράφω κιτρινισμένες ιστορίες, που δε θα δημοσιευτούν ποτέ, γιατί απεχθάνομαι το κιτρινισμένο σμάλτο των δοντιών εκείνων των αναγνωστών που απέκτησαν κουλτούρα υψηλής αισθητικής μέσα σε σαλόνια και κάμαρες θορύβων πολυτελείας.

Απέχω δύο πεζοδρόμια και έναν φαρδύ δρόμο, κι όμως, ακούγονται ως εδώ οι βουλιμικές συζητήσεις των μαχαιροπίρουνων που με savoir vivre καλωσορίζουν νέα έτη.

Τα παιδιά τους καλαντίζουν μπρος στις οθόνες και οι χούφτες του μυαλού τους γεμίζουν κέρματα Welldone για να παίξει το τζουκ μποξ της ζωής τους το τραγούδι που επέλεξε ο Μεγάλος Προγραμματιστής. Τραγουδήστε Παιδάκια...
Ανοίγει η αυλόπορτα, βγαίνουν πέντε πιτσιρίκια, ντυμένα κρεμμύδια, κρατώντας τριγωνάκι και έρχονται προς το μέρος μου.
-Να τα πούμε;
-Τί να πείτε;
Τα λένε. Δεν χρονοτριβούν. Αδημονούν για το μπουρμπουάρ τους. Τελειώνει γρήγορα το τραγουδάκι. Ψάχνω στις τσέπες. Δεν έχω τίποτε. Ούτε κέρματα, ούτε καραμέλες. Κάνω μορφασμό απογοήτευσης. Δεν τους αρκεί. Οι γιορτινές φωνές τους γίνονται στα μάτια κόκκινος χριστουγεννιάτικος θυμός. Μιμούνται e-games. Μου κόβουν τα δάχτυλα του αριστερού χεριού και τα δαγκώνουν σαν μελομακάρονα. Μου σκίζουν τα κουμπιά του πουκαμίσου και πληρώνονται με κέρματα από εκδίκηση. Σύγχρονα παιδιά, σύγχρονου κόσμου. Μεγαλωμένα από e-νταντάδες προγραμματισμένες για όλα.

Στην έπαυλη η Υπηρέτρια σερβίρει πρώτο πιάτο. Απλήρωτη, δίχως δώρο, πληρώνεται με ένα χούφτωμα στα οπίσθια από τον ισχυρό Άντρα του επίσημου Δείπνου. Όχι μυστικού. Δεν φτάσαμε ακόμη στις προδοσίες. Σήμερα κάτι γεννιέται. Ένα Σχέδιο, ένας Έρωτας, ένα Φεγγάρι... Η Μαία περιμένει το μπουρμπουάρ της: "Υγιές το παιδάκι"... Τι χαρά!...  Η Υπηρέτρια δαγκώνει τα χείλη της. Ματώνουν και στάζουν πάνω στο ορεκτικό. "Τί υπέροχο ντρέσινγκ!" αναφωνεί η Κυρία του Κυρίου, δοκιμάζοντας. Κανιβαλισμός, μα η Κυρία είναι θρήσκα. Φορά σταυρό στο πλούσιο στήθος της και κάνει φιλανθρωπίες μέσω της ενορίας της. Είναι η Πρώτη Κυρία της Άνω Γειτονιάς των πλουσίων Ανθρώπων κι όλο το κόκκινο στο σαρκοβόρο στόμα της είναι ίδιο με το χρώμα του χριστουγεννιάτικου κραγιόν της Lancome.

Η θερμοκρασία συνεχώς πέφτει. Όπως η ηθική. Όπως πέφτουν τα φύλλα. Κύκλος θα μου πεις. Μετρώ νεογέννητα σκάνδαλα για να προσδιορίσω τη συχνότητα επανάληψης των γεγονότων της Ζωής. Δεν μου βγαίνουν οι στατιστικές. Κάθομαι στο παρκάκι κάτι χρόνια. Ποτέ δεν κατέγραψα επανάληψη. Ποικιλόμορφα άγριοι οι επιζήσαντες. Ποικιλόμορφα τρυφερές οι παπαρούνες. Το κόκκινο σε όλες τις αποχρώσεις του, το μαύρο, ακόμη  και το γκρι.

Οι Εποχές περνούν.
Οι Άνθρωποι τις διασχίζουν.
Οι Ευχές πηγαινοέρχονται.
Τίποτε δεν εκπλήσσει.

Σηκώνομαι από το παγκάκι, με ανάπηρο χέρι, με υγιή Νου, με χιονίστρες στα πόδια, ερωτευμένος με την Υπηρέτρια, μοναχικός και μόνος, πλησιάζω στο τζάμι της οθόνης σας.
-Να τα πω;
Δε θέλω κέρματα. Τα δάχτυλά σας θέλω. Εκείνα που πληκτρολογούν ευχές, που κάνουν σταυρούς, που δείχνουν τον άλλο για φταίχτη, που αρπάζουν το γλυκό από το βάζο, που χουφτώνουν την Υπηρέτρια, που κάνουν μανικιούρ, που δέχονται χειροφιλήματα, που μέσα στους πόρους τους κρύβουν τη βρωμιά αυτού του κόσμου.
Εκείνα θέλω, να τα κάψω στο υπαίθριο τζάκι, να ζεσταθούν οι ζητιάνοι.

"Τρίγωνα, κάλαντα μες στη γειτονιά....."

Γλώσσες

Δεν μίλησα ποτέ ξένες γλώσσες.

Άνθρωποι αλλόγλωσσοι

ήρθαν στην Πατρίδα μου

και μίλησαν τη διάλεκτό μου

για ν' αποκτήσουν δικαίωμα 

παραμονής.

Εγώ άνοιξα τα σύνορα,

τα παράθυρα 

και τις συζητήσεις

για κείνον τον Ξένο

που δεν κατείχε τις μεταφράσεις μου,

ούτε κι εγώ τις δικές του.

Η συζήτηση 

μια υπαρξιακή παντομίμα

που ξηλώνει και ράβει

συλλαβές Εαυτού

μιλώντας 

όλες τις γλώσσες του Κόσμου.

Έκπληξη

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Όταν με θάβω 

στο νεκροταφείο μιας Απελπισίας

πληθαίνουν τα χέρια 

που προσφέρουν βοήθεια

κι όταν τους ξαφνιάζω 

με ανάσταση

με σκοτώνουν

γιατί τους τρόμαξα.

Μετάφραση στα ιταλικά από τον Φίλο μου Velvet, που τον ευχαριστώ από Καρδιάς.

SORPESA 

Quando mi seppellisco

nel cimitero della Disperazione

si moltiplicano le mani

che offrono aiuto

e quando gli sorprendo

con la risurrezione

mi uccidono

perché prendono paura.

~Μνημόσυνο~

Εδώ είμαι.
Χωρίς Κόκκινο.
Χωρίς Δώρα.
Χωρίς χέρι απλωμένο.
Μα και χωρίς συμβιβασμό.
Χωρίς εκβιασμό.
Χωρίς κομπόδεμα.
Χωρίς Ευχές.
Χωρίς προσευχές.
Χωρίς Θεό.
Χωρίς Συνάνθρωπο.
Χωρίς Συνεργό.
Χωρίς ... Εμένα ενίοτε...

Μόνο με κάποια Ποιήματα στο χέρι.
Τρώγονται τα ποιήματα.
Θρέφουν φτώχεια, μοναξιά, απομόνωση.
Χρησιμεύουν και ως Φάρμακα.
-ποτέ γενόσημα-
Γιάνουν πληγές απανθρωπιάς.
Επουλώνουν τραύματα λεηλασίας.
Σε ακραίες περιπτώσεις
που η θερμάστρα δεν ανάβει
και το κρύο απαιτεί να βυθιστείς σε μία Νιρβάνα
για να ξεχάσεις
την χαμηλή στο δωμάτιο θερμοκρασία
το Ποίημα ζωντανεύει κιόλας.
Γίνεται ο Θεός που απουσιάζει,
ο Συνάνθρωπος που απέχει,
ο Κηδεμόνας που νοιάζεται,
ο Εραστής που θυσιάζει και θυσιάζεται...
Κουλουριάζομαι γύρω και μέσα στο Ποίημα.
Γράφεται και καίγεται για μένα.

Είμαι Εδώ,
χωρίς τίποτε.
με έναν Παιδικό Στίχο πάλι στο χέρι,
γλειφιτζούρι σε σχήμα σπείρας ζαχαρωτής,
να γλυκαίνει το άδειο στόμα
να γεμίζει το άδειο χέρι
να ηδονίζει την λαχτάρα μου για Γλυκό
και πάνω που ετοιμάζομαι να Δαγκώσω
πάλι εμφανίζεται μες στην παραζάλη της Ζωής μου
εκείνο το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα
και του προσφέρω το Τίποτα που έχω στα χέρια μου
...το Ποίημα, το Παραμύθι, το Γλειφιτζούρι...
που με χορταίνει
που με θεραπεύει
που με γλυκαίνει
που με ξεγελά...

Το Κοριτσάκι πάλι πεθαίνει...
και Εγώ Ζω να το θυμάμαι
πλάθοντας κάθε χρόνο
τέτοιες μέρες
σαν κόλλυβα στο μνημόσυνο
Παραμυθάκια για Μεγάλους,
που τα χαρίζω στα Παιδιά......

Σκηνοθετική Αδεία

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Το κορμί σου μου ανήκει. Για τους επόμενους μήνες θα υπάρχεις σ' αυτό το σκοτεινό πλατό, συνεργαζόμενη με τον απαγωγέα. Θα φοράς, θα γδύνεσαι, θα καμπυλώνεσαι, θα δίνεσαι, καλλίγραμμη κι εύκαμπτη φιγούρα ταγμένη στις διαταγές του σεναρίου. Ο Ρόλος θα μπει στο πετσί σου κι εσύ ας λείπεις. Θα ακούς καμπανάκια συνθημάτων εναλλαγής των σκηνών και θα συγχρονίζεται αβίαστα. Θα τεντώνεις τη σπονδυλική στήλη στο κρεβάτι όπου θα μετρώ το μπόι σου. Θα κουλουριάζεις τις παλάμες από τις ηλεκτροπληξίες των βρεγμένων υπογείων. Θα κουνιέσαι αυτιστικά στην αιώρα των εξελίξεων. Θα βιάζεις, όταν χρειάζεται, τις Αρχές σου. Θα καπνίσεις βαριά τσιγάρα αναμμένα από στόματα λυσσασμένων κομπάρσων. Θα πιεις σκληρά ποτά σερβιρισμένα σε ποτήρι με χείλη σπασμένα, όπως σπασμένοι είναι οι μονόλογοι που σου γράφω.

Το στόμα σου μου ανήκει. Θα στάζει μέλι, θα φτύνει αίμα, θα ψελλίζει, θα βγάζει τη γλώσσα όταν μία φωνή μέσα σου θα λέει "Φτάνει", θα πίνει λήθη να ξεχνά την άλλη όχθη, θα παίζει με το μυαλό σου και με τις μνήμες, θα εξιστορεί άλλη ζωή απ' αυτή που έζησες, θα καταπίνει λυγμούς, θα δαγκώνει λαμαρίνες, θα σκίζει τα χείλη από μεταδιδόμενο έρπη σκηνοθετημένης αρρώστιας, θα ράβει το ένα χείλος με το άλλο όταν το σκηνικό θα μυρίζει ανάκριση, θα ξεβράζει κινηματογραφικές αλήθειες μπρος στα μάτια των θεατών σου, θα σε εκθέτει, θα σε ενοχοποιεί, θα φιλιέται τρώγοντας τις σάρκες του, θα βήχει θερμοκρασία απομόνωσης, θα ξεχάσει την μητρική του γλώσσα, θα μιλά Σκηνοθετική μου Αδεία.

Η Σκέψη σου, όμως, σού ανήκει....
Με τον καιρό  θ' αποδείξεις αν αντέχει να διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα, υπενθυμίζοντας πως όλα είναι ένα σενάριο παραλογισμού,
ή αν τελικά θα υποκύψει και θα υποδυθεί τον κρυφό Ρόλο που της φυλάω, πίσω από την Σκηνοθετική μου Αδεία, που τυλίγεται πάνω στο Κορμί και μέσα στο Στόμα σου...

Εξαρτήσεις και καταΧρήσεις Εαυτού...

----------------------------------------------------------------------------------------

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Νηνεμία. Άρα όλα καλά. Όταν σε ρωτούν "Τί γίνεται;" και απαντάς με το αδιάφορο "Τίποτα", σημαίνει πως όλα είναι υπέρ του δέοντος καλά, γιατί είναι φορές που το "Κάτι" μπορεί να ανατινάξει στον αέρα τις μαργαρίτες.

Σ’ όλες τις επιφάνειες ένα αόρατο χέρι έχει αλείψει λάδι. Γνήσιο ελαιόλαδο Ηρεμίας, Τάξης κι Ασφάλειας. Στην επιφάνεια του προσώπου σου, της γειτονιάς, της δουλειάς μου, της κάθε συζήτησης, στην επιφάνεια του δρόμου, αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, αυτού του κόσμου. Οι θάλασσες έπαψαν να μιλούν τη γλώσσα των ποιητών και η Κοπέλα αυτοκτόνησε χθες, χωρίς να την καταγράψουν οι κάμερες. Αυτόν τον χαμένο έρωτα, αυτό το ανεκπλήρωτο όνειρο ζωής, αυτήν την εξαφάνιση δεν θα την μάθει ποτέ κανείς.

Επιφανειακά είμαι υγιής. Το λευκό των ματιών διάφανα καθαρό. Η γλώσσα κόκκινη. Τα δάχτυλα σε θερμοκρασία σώματος, χωρίς προβλήματα υποθερμίας από κατεστραμμένο κυκλοφοριακό. Το σώμα στα κιλά του, είτε είμαι μέσα του, είτε λείπω. Δεν καπνίζω, δεν  πίνω, δεν κάνω καταχρήσεις και θρέφομαι υγιεινά. Παράδειγμα προς μίμηση. Ντύνομαι για τη δουλειά.

-Τι γίνεται;…

-Όλα καλά…

Πάντα… όλα καλά. Ένα νεύμα μέθης στο βλέμμα του γείτονα. Εργένης. Δε χαμπαριάζει  Χριστό, ούτε κρίση κι  ούτε εμφανίστηκε ποτέ εκείνο το «Κάτι» που θα του ανατρέψει τα σχέδια νυχτός και ζωής. Καπνίζει, πίνει, κάνει καταχρήσεις και θρέφεται με επιλεκτικά μενού γρήγορης ψαριάς και όλα τα συνοδευτικά τους. ΣυχνάΖει σε πολυσύχναστα στέκια αλκοολικής κουλτούρας, όπου οι θαμώνες  ανήκουν σε δύο κατηγορίες:

α. μεθούν και μόνο με τη μυρωδιά γυναικείου σώματος

β. δε μεθούν ούτε με ν σφηνάκια βότκα και τεκίλα σε εναλλαγή.

Ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος  πίνονται σε σφηνάκια… δε σερβίρονται κερασμένα από τον γόη Barman που παίζει με τις ανασφάλειές μου.

Βάζω το χέρι στην τσέπη, πιάνω ένα ραβασάκι. Τα λατρεύω τα αποκόμματα. Κάποτε τα αντάλλασσαν οι ερωτευμένοι. Στις μέρες μας, αν είσαι τρελός, γράφεις στιχάκια σήμερα ταχυδρομημένα σιωπηρά προς τον εαυτό σου για  παραλαβή σε ένα ασαφές αύριο, που το χέρι θα ξαναμπεί στην τσέπη με την αγωνία. Ξεδιπλώνω και διαβάζω:

«~Μία τζούρα αλκοόλ~

Μία τζούρα αλκοόλ

θέλει η Αλήθεια.

Ούτε θάλασσες,

ούτε μοναξιά.

Δε δίνει δεκάρα

για τα σκηνικά του Έργου.

Στα σύνεργα ποντάρει.

Ένα καρφί θέλει

στον αυχένα, με δύναμη.

Ένα σπασμένο γυαλί

να πονά το μάτι.

Ένα ξυράφι

να κόβει φιλέτα

λέξεις, χείλη

χαμόγελα και κλάματα.

Μία τζούρα αλκοόλ.

Όχι για μεθύσι,

για μούδιασμα.

Να δοθεί το μικρόφωνο

στην κραυγή

που απ’ το στόμα της πληγής

ουρλιάΖει Αλήθεια.

Σφηνάκι Ζόρικων Εαυτών

που δε μεθάνε,

ούτε μουδιάΖουν

με υποκατάστατα νοθευμένης γουλιάς

που ξεβράζεται στον άσπρο πάτο

μιας μονοκοπανιάς

Ζωής

κερασμένης από τον BarMan…»

Πάντα ακολουθεί ιερός μονόλογος.

-Είναι πρωί ακόμα ή έστω, τώρα βραδιάζει. Όπως και να ‘χει, μην με παίζεις έτσι. Τι έπινες όταν το ‘γραφες?

-Τίποτα.

- Γαμώτο… στοιχειώνει αυτό το «Τίποτα»… Ήθελα μια φορά να είχες πιει «Κάτι»… «Κάτι» από τα απαγορευμένα των Τρελών.

-Δεν με πιάΝουν οι εξαρτήσεις της Ζωής…

-Ξέρω…

Ούτε τσιγάρο. Ούτε μία τζούρα κονιάκ για το κρύο. Ούτε ταξί. Ούτε λεωφορεία. Πάντα όταν γράφω, όλα απεργούν. Πάντα βιάζομαι να φτάσω κάπου, στη δουλειά, σε σένα, και πάντα αναγκάζομαι να έρθω με τα πόδια. Πάντα έρχομαι με Σκέψεις. Οπότε, έχω χρόνο… ή μήπως όχι?...

Περπατάω. Στα κείμενα οι δρόμοι διασταυρώνονται, διχαλωτά ανοίγουν, εφάπτονται, επιμηκύνονται, μεταμορφώνονται σε ερπετά, φτύνουν δηλητήριο, σε πετυχαίνουν στην Πτέρνα του Ταξιδιού, πεθαίνεις για σήμερα, ξυπνάς στο πεζοδρόμιο της άλλης μέρας και την επόμενη ξεμέθυστος από την Τρέλα σηκώνεσαι πάλι από το κρεβάτι και ντύνεσαι για τη δουλειά.

Ξηλώνω τις φλέβες μου κάθε που γράφω. Εκεί περπατάω και εσύ διασχίζεις, μεθυσμένος ή αδιάφορος, τους συνειρμούς, χωρίς να υποψιάζεσαι Τίποτα. Ήθελα μια φορά να έρθεις και να φέρεις «Κάτι»… ή όταν φύγεις, από το «Τίποτα» που με πνίγει, να πάρεις «Κάτι»… να με γλιτώσεις από το βάρος ενός ακόμη Θανάτου.

Ζηλεύω τους θαμώνες στα στέκια των γήινων εξαρτήσεων. Δεμένοι, μα ξέρουν από τι. Εγώ, επιφανειακά υγιής, υποφέρω από αόρατους εθισμούς, που δεν μελετήθηκαν ποτέ.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι τα Έκτακτα μετά από απόπειρα Μεταμόρφωσης, η Νοσοκόμα με ρωτά:

-Εξαρτήσεις;

-Ναι.

-Αλλεργίες;

-Ναι.

Σημειώνει την κατάφαση και περιμένει να της αναφέρω τις ουσίες. Ποιες οι Εξαρτήσεις μου και ποιες μου οι Αλλεργίες.

Είμαι τόσο ασθενική που δε βγαίνει η φωνή  μου. Ζητώ χαρτί να και γράφω:

Εξαρτήσεις:

>Ενέσιμη μορφή κάθε είδους αλληγορίας

>Μεταμορφωτικές Ουσίες  Εαυτού

>Αλκοόλ πολλών οκτανίων Πλάνης

>Αναθυμιάσεις καμμέΝου Καθεστώτος Ζωής

Αλλεργίες:
>σε Γήινες Εξαρτήσεις

>σε Συλλέκτες Αντικειμένων, Γυναικών, Αντρών, πάσης Φύσεως Υλικών.

>στις Επιφάνειες, κάθε είδους: Στην επιφάνεια του προσώπου σου, του προσώπου μου, της γειτονιάς, της δουλειάς μου, της κάθε συζήτησης, στην επιφάνεια του δρόμου, αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, αυτού του κόσμου.

Αυτό με οδήγησε ως εδώ…. ή μάλλον ως εκεί.

Γράφοντας, ο δρόμος στένευε και ψήλωνε, σαν αγόρι που το έθρεφα  με το βήμα της Σκέψης μου και κείνο μέσα στην αγκαλιά του παρανοϊκού Ταξιδιού μου μεγάλωνε. Ανηφόριζα στον πιο ψηλό βράχο. Σιχάθηκα την Νηνεμία. Αυτό το αβάσταχτο «Τίποτα» έπρεπε να πέσει από ψηλά να σπάσει. Έφτασα στο χείλος. Η Θάλασσα πρόστυχα ήρεμη. Λάδι.

 «Είμαι το ψαράκι σου απόψε και κοίτα με, μες στο Θάνατο  μεγαλώνω, γιατί στην Ανάσταση που σχεδίασα πάντα πιο Γιγάντια αναγεννιέμαι»

Παίρνω φόρα, μένοντας ακίνητη. Φόρα Ψυχής. Πηδώ με ορμή και πείσμα. Στα δευτερόλεπτα του γκρεμού προς τη Θάλασσα γιγαντώνομαι, βαραίνω, επιταχύνομαι. Πέφτω και Διαλύω το απέραντο «Τίποτα» αυτής της γελοία μαστουρωμένης Κοινωνίας.

Δεν κάλεσα τα κανάλια. Κάλεσα Εσένα. Εσύ κρατάς την κάμερα. Εσύ καταγράφεις, μεθυσμένος ή αδιάφορος, το σκηνικό.

Η Κοπέλα αυτοκτόνησε, μπροστά στα μάτια σου, γιατί η μόνη εξάρτηση που είχε, ο μόνος εθισμός της, η μόνη της κατάχρηση ήταν ο Άγριος Έρωτας που ξέρει να γεννά Επαναστάσεις μέσα από το Θάνατο του Ενός.

Οι μέρες κυλούν.

Οι νύχτες επίσης.

Απόψε, ένας λιγότερος στο Bar.

Μετρήθηκαν τα «Τίποτα» των θαμώνων  και διαπιστώθηκε πως Αυτός που λείπει έφυγε  για να προλάβει το «Κάτι» που ανατινάζει στον αέρα τις Μαργαρίτες, τις Σκέψεις και τις Ζωές των Ανθρώπων…

...Μια μέρα...

...Οι αοριστίες των Ποιημάτων κατέστρεψαν τις ΥλοΠοιήσεις...

Όταν μεγαλώσω θα γίνω Άντρας...

{Η φωτογραφία εκλάπη από εδώ: http://7reasons.org/2010/03/17/7-reasons-you-dont-feel-like-a-real-man}

-Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; ρώτησε η Μαμά...
-Άντρας... απάντησε το αγόρι...

Η Ιστορία, ανέκφραστη πάντα, κάθεται δίπλα μας και καταγράφει. Ο Λόγος έχει δύναμη. Ο Λόγος που ειπώνεται αφήνει σφραγίδα στα κεφάλαια της Ιστορίας, η οποία πάντα επιστρέφει, Ελεγκτής, για διαπιστώσεις και συμπεράσματα. Έγινε Άντρας το αγόρι?...
-------------------------------

-Χρόνια σου Πολλά, Μωρό μου, είπε η Γυναίκα στο τηλέφωνο...
Εκείνος χαμογέλασε και έγινε αισθητό από την ανάσα του. Ποιος λέει όχι στις γιορτές?...
-Θα τα πούμε το βραδάκι...
................
..............................
............................................
Από χθες σκέφτομαι το δώρο σου. Αν ήμουν Αντρας τί θα ήθελα?... Αστείο!... Δεν πάει έτσι.. Παίζω το παιχνίδι των συνειρμών. Ξεκινώ από τη λέξη Άντρας... Δεν καταλήγω πουθενά. "Το καλύτερο δώρο για έναν Άντρα είναι ένα σετ εσώρουχα για σένα!"  ακούγεται η φωνή της πωλήτριας στο πολυκατάστημα. "Το τμήμα εσωρούχων είναι στον 1ο όροφο. "

Βρέθηκα στον 1ο όροφο ακολουθώντας σχεδόν υπνωτισμένη  τη φωνή της σύγχρονης κοινωνίας, που όταν λέει "Άντρας" υπονοεί σεξουαλικές ορμές...  Αν δεν συμβαδίσω με την Επιταγή του Συνόλου, ξέρω πως θα βρεθεί  μία άλλη να σου προσφέρει δώρο ένα σετ Εσώρουχα και τον Εαυτό της μέσα, και θα μείνω μόνη να γιορτάζω επετείους χωρισμού... Δαγκώνω τη γλώσσα μου!... Φυσικά και δεν το ρισκάρω.... Εσώρουχα?... Εσώρουχα, λοιπόν!...  Είναι περίεργο γιατί συνειδητοποιώ πως τώρα επιλέγω το ...περιτύλιγμα του Δώρου. Το Δώρο τελικά θα είμαι ...Εγώ!... Πόσες Γυναίκες σήμερα θα γίνουν Δωράκια τυλιγμένες με σατέν κορδέλες και δερμάτινα φιογκάκια, για να εξασφαλίσουν πως ο Άντρας τους έμεινε ικανοποιημένος γιορτάζοντας την τιμητική του ως ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος πάνω σε ένα κρεβάτι με θέα τις Άγιες Καμπυλότητες?...

Κοιτάζω γύρω μου... Ο όροφος γεμάτος...Ανατριχιάζω... Ήθελα να σου χαρίσω μία μοναδικότητα και όλοι σήμερα θα λάβουν το ίδιο πακέτο Ηδονής από Γυναίκες "ψωνισμένες" στο υποκατάστημα Τάδε του 1ου ορόφου. Στρέφομαι στις σκάλες. Φεύγω ολοταχώς...

Βρέχει. Ο οδηγός του ταξί με βρίζει που περνώ τη διάβαση με κόκκινο. Έχει δίκιο! Άντρας κι αυτός, σήμερα γιορτάζει κι εγώ παραλίγο να του κάνω δώρο ένα δυστύχημα...

Σε σκέφτομαι. Δεν μπορείς να το νιώσεις. Μα αυτό είναι Δώρο. Στην επόμενη διασταύρωση η τροχαία κλείνει το δρόμο. Σε λίγο ξεκινά η πορεία των Οικοδόμων. Άντρες κι αυτοί. Ίσως με όλη τη σημασία της λέξης, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Δουλεμένοι Άντρες, που ξέρουν τί θα πει χτίζω ζωή πάνω σε θεμέλια. Δελεάζομαι να τους ακολουθήσω. Θέλω να δω πώς λάμπουν τα μάτια εκείνων που ακόμη αγωνίζονται για το Ιδανικό της Ζωής. Μωρό μου, συγχώρα με, μα έχω καιρό να δω τα μάτια σου να λάμπουν. Μόνο κλείνει πονηρά το ένα, όταν φοράω εκείνα τα εσώρουχα, που σήμερα αρνήθηκα να αγοράσω... Άλλη γενιά, θα μου πεις. Νοθεύει τις γενιές της η κοινωνία. Αραιώνει με νεράκι τον Αντρισμό. Τον περιορίζει στις τάδε ώρες και στα τάδε μέρη εκτόνωσης. Σε ένα γήπεδο ή σε ένα γραφείο, όπου κλείνονται επαγγελματικές συμφωνίες που εμπλέκουν μεγάλα κέρδη. Τον κολλά με tattoo σε μπράτσα και μυαλά φουσκωμένα και τον φτύνει μετά σε πολιτικά έδρανα, σε συνοικιακά μαγαζιά με νταηλίκια επώνυμης κουλτούρας και στάσης Ζωής. Νοθεύει η κοινωνία το Αντρικό Γονίδιο... και καμακώνει εύκολη λεία ο πεινασμένος Ψαράς... Επαγγελματικά, Ερωτικά, Κοινωνικά... Ακολουθώ τους οικοδόμους στην πορεία. Είμαι αστεία. Φορώ μαύρο φόρεμα και γόβες. Μα δε με κοιτά κανείς. Γίνομαι ένα με το πλήθος που φωνάζει συνθήματα και μετρά ρόζους στα χέρια και στη Ζωή του.

Φτάσαμε στο Σύνταγμα. Η πορεία συναντά τα ΜΑΤ. Άντρες κι αυτοί. Αστακοί, με αλεξίσφαιρα, μάσκες, γκλοπ, ασπίδες. Δώρα του Κράτους στους Άντρες που φροντίζουν την τάξη και την ασφάλεια της Χώρας. Εσύ, Μωρό μου, τί φροντίζεις?... Αλήθεια, φροντίζεις για την ασφάλειά μου?... Δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ. Πάντα αφήνω υπονοούμενα Ανεξάρτητης και Δυναμικής Γυναίκας, μα είμαι ευάλωτη... λυγίζω και όντως θέλω Εσένα να διασφαλίσεις πως όταν διαλύομαι θα προστατεύεις τις αδυναμίες μου, μέχρι να γίνουν ξανά δυνάμεις... Την Τάξη μου?... Φροντίζεις την Τάξη της Ζωής μου?... Στο είχα πει από την αρχή: Είμαι Χάος. Θέλω έναν Άντρα να βάλει σε Τάξη τους πλανήτες και τα σκεπτόνιά μου...  Είμαι χαμένη στο πλήθος... Η Τάξη και η Ασφάλειά μου κινδυνεύουν. Δεν με ψάχνεις. Έχεις πάντα μία σιγουριά πως δύναμαι να επιβιώνω σε άγριες καιρικές συνθήκες... Ένας ηλικιωμένος μου απευθύνεται: "Η πορεία περιφρουρείται, μη φοβάσαι"...  Άντρας κι αυτός... Γιορτάζει. Του χαρίζω χαμόγελο... Ξεμακραίνω. Ούτε λεωφορεία, ούτε ταξί. Επιστρέφω με τα πόδια. Οι γόβες ανελέητες, καταβροχθίζουν τα πόδια μου. Υποφέρω, μα στέκομαι κυρία στο ύψος των δεκάποντων...  Τα πλακάκια μαζοχιστικά ξαπλώνουν κάτω από τα μυτερά βήματα. Στο πεζουλάκι ενός κλειστού, με λουκέτο, καταστήματος  ένας ναρκομανής. Άντρας κι αυτός... Δώρο δεν έχω να του προσφέρω... Ούτε η κοινωνία... Ούτε η Ζωή... Προσπερνάμε και οι τρεις από το σημείο... Εδώ δεν υπάρχει χώρος, ούτε χρόνος για γιορτές, Μωρό μου... Τα δικά σου στέκια βρίθουν από εορταστικές επετείους.... Κέρδισε η Ομάδα... Έκλεισε η Συμφωνία... Έπεσε το γκομενάκι...

Γκομενάκι?...

Κοιτάζω το είδωλό μου σε μία βιτρίνα... Ξεθωριασμένη από την πορεία της διαδήλωσης, κουρασμένη... Χωρίς δώρο στα χέρια... να αναρωτιέμαι τί σημαίνει  "Άντρας" σήμερα......
Σκέφτομαι τον Μπαμπά μου. Μέγα λάθος. Ξέρω. Μα στα μάτια μου το Ιδανικό του Άντρα το προσεγγίζει επιτυχώς!...  Άλλες εποχές, θα μου πεις πάλι... Κλασική Κόρη ερωτευμένη με τον Μπαμπά της, θα σου απαντήσω... Και Ναι.. άλλες εποχές...

Σήμερα ο Άντρας υποχωρεί, συμβιβάζεται, εθελοτυφλεί, παραμυθιάζεται, υποκρίνεται ... γιατί ΞΕΡΕΙ πως αν δεν υποδυθεί καλά το Ρόλο που του ανέθεσαν, δεν έχει άλλη επιλογή από το να σκίσει τα ημερολόγια που αναφέρουν παγκόσμιες ημέρες μιας βλακώδους υπενθύμισης,  να φορέσει την σιδερένια γροθιά στο Μυαλό του, να φορέσει το ανυποχώρητο Βήμα του, να σπάσει τις πόρτες στα μεγάλα γραφεία με τις καλοκουρδισμένες μαριονέτες και να αρπάξει πίσω το ΣΩΜΑ της ΖΩΗΣ μας που το τεμαχίζουν χωρίς αναισθητικό οι κομπογιαννίτες χειρούργοι που κι αυτοί με τη σειρά τους υποδύονται τους Άντρες....

Οι Άντρες σήμερα βολεύονται να συζητάνε για αθλητικά, ποτά, γυναίκες, και για πολιτικολογίες εκ του ασφαλούς, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, γιατί οι Αντρίκιες Κουβέντες σε Συζητήσεις Ουσίας είναι Μονόδρομος που οδηγεί στην ανάλογη Πράξη Ζωής...

Βγάζω τις γόβες... Με πέθαναν... Λαχανιάζω πάνω στις Σκέψεις... Δεν με ψάχνεις... Κοντεύω  να φτάσω στο γραφείο σου... Δώρο?... Εγώ!... όχι όμως τυλιγμένη σαν ηδονοσεξιστικό αντικείμενο... Εγώ, ως Γυναίκα... Περπατώ ξυπόλητη... το καλσόν σκίζεται... Γυναίκα!... γελάω πικρά... Και η Γυναίκα σήμερα, Μωρό μου, με πόσες πλάνες έχει ταΐσει την Αλήθεια της?... Ευτυχώς που δεν υπάρχει θυρωρός. Δε θα με άφηνε να περάσω...

Στο ασανσέρ δεν τολμώ να με κοιτάξω στον  καθρέφτη. Άντρας κι Αυτός... Δεν ξέρω τί γιορτάζει, μα θα θέλει το Δώρο του...
Πατώ το κουμπί του 1ου ορόφου, για το γραφείο σου. Ενστικτωδώς φτιάχνω λίγο τα μαλλιά μου. Ώρα: αργά το απόγευμα. Διασχίζω το διάδρομο... Η πόρτα σου κλειστή. Ψάχνω στην τσάντα μου το κλειδί... Σου έχω Έκπληξη, Μωρό μου...

-Μωρό μου?.........................

Δύο ποτήρια... Δύο Αρώματα... Μία γιορτή...  Ένας Άντρας...  Μία Κυρία... Ένα σετ εσώρουχα... και απρόσκλητη, Εγώ!!!...

Τί γιορτάζουν οι Άντρες σήμερα, είπαμε?....
..................
..............................
............................................

Η Ιστορία στεκόταν παραδίπλα... Επέστρεψε, ως όφειλε, να διαπιστώσει αν το αγόρι έγινε Άντρας... Και η Ιστορία ξέρει πως Άντρας θα πει...........................

Πολλή Τέχνη, ΠολυΤεχνείο Μηδέν...

Το Σκίτσο είναι από τον Φίλο μου Kalio και δημοσιεύτηκε στις 16-11-2013 στο ΚΑΡΦΙ.

------------------------

Από χθες κάθομαι δεμένη. Ένα φως ανύπαρκτο ευθυγραμμίζεται με τη μνήμη μου. Θυμάμαι. Ήμουν κι εγώ εκεί. Πολυτεχνείο, Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, 20 χρόνια μετά. 1993 πρωτοετής. Όχι δεν με βασάνισε κανείς, εκτός από τις Διαφορικές Εξισώσεις, εκτός από τις light αγωνίες της κάθε εξεταστικής. Άντεχα. Πλήθος πολύ, κουστουμαρισμένοι όδευαν ολοταχώς προς το δρόμο του ανταγωνισμού για μία θέση επιστήμονα στον ήλιο του δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα. Κανείς για τον "Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Νοητό". Υπαλληλίσκοι καλοπληρωμένοι. Καλοδουλεμένοι. Καλοκουρδισμένοι.

Σπατάλησα τόσα χρόνια σπουδών, χωρίς ένα βασανιστήριο Εαυτού. Μία ανάκριση βρε αδερφέ:
-Ποιο χρέος ανέλαβες να ξοφλήσεις?
- Να φάω ήρθα.

Με φάγανε οι επωνυμίες του Τίποτα. Οι ανωνυμίες του Κάτι. Μια Ζωή ο ανώνυμος πολίτης του Πλήθους. Πάντα χωμένος πίσω από σημαιάκια που ανεμίζουν ασθενικά . Ποτέ η φωνή μου δε συναθροίζεται. Πάντα χάνεται κάτω από τα συνθήματα που ουρλιάζουν τα μεγάφωνα. Κλέβουμε μνήμες από περασμένες εποχές να  ντύσουμε διαμαρτυρίες των 24ωρων ωρών. Τόσα Πολυτεχνεία "γιορτάσαμε" όντας φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Ούτε Ένα δε χτίσαμε μόνοι μας.

Ο φόβος του Θανάτου ενδυναμώνει την Ιδέα της Ζωής. Μπαρούφες. Ψευτοδιλήμματα φασιστικής νοοτροπίας σε καθημερινές δόσεις, για να μένουν τα προβατάκια στο μαντρί. Και έμειναν. Πάντα είχαν έναν Αστυνόμο να τα τρομάζει για να μην ξεπερνούν τα όρια και να εκτιμούν δήθεν αυτό που έχουν. Πάντα υπήρχε ένας Λύκος να απειλεί το στάβλο, για να μην φωνάζουν πολύ και δώσουν στίγμα, να μην ξεμακραίνουν από την Εντολή του Αρχιβοσκού. Ήθελα να βγούμε μία βόλτα μακρινή, να δούμε με τα μάτια μας αν υπάρχει στ' αλήθεια Λύκος. Κι αν Ναι, να αναμετρηθούμε μαζί του, να ματώσει αυτό το απαίδευτο σώμα μας, να τεντωθεί η Ψυχή,  να δοκιμάσουμε την γεύση που έχει η Ύπαρξη όταν μολύνεται από το μικρόβιο της Ελευθερίας, όταν αρρωσταίνει από το μικρόβιο της Διεκδίκησης, όταν τραυματίζεται για να γίνει Άνθρωπος ο άνθρωπος.

Δε με βασάνισε ποτέ κανείς. Δεν με κλείσανε σε κελί ανήλιαγο. Δεν μου ασκήθηκε ωμή βία. Μόνο μασκαρεμένη, μα σ' αυτήν δε μου έμαθε κανείς πώς να απαντώ. Δεν ήρθαν να με ανακρίνουν, να μου ζητήσουν να ομολογήσω. Έτσι, δε είχα Τί να κρύψω και από Ποιον. Τα έλεγα όλα. Φλυαρούσα Αλήθειες που δεν κόστιζαν τίποτα ή κόστισαν μία ολόκληρη Ζωή χαμένη στον Απόηχο Εορταστικών Επετείων Εξέγερσης. Κατέθετα στεφάνια εις την Μνήμην. Αφειδώς, ενώπιον της κάμερας, για να υπάρχει ένα ντοκουμέντο κι από μένα. Ήμουν στο Πολυτεχνείο, 20 χρόνια μετά. 1993 πρωτοετής στη σχολή. Δεν πολέμησα ποτέ. Με πολέμησαν, μα δεν το έμαθε η Ιστορία, δεν το έμαθα ούτε κι Εγώ. Στη Γυάρο ποτέ δεν πάτησα το πόδι μου. Και το νησί δεν καταδέχεται νομίζω να με φιλοξενήσει. Δεν μαγαρίζει έτσι το αίμα και τον ιδρώτα όσων πότισαν το χώμα του. Κατανοώ. Κάθομαι παράμερα να μην ενοχλήσω την Ιστορία, να μην μπω στα πόδια της την ώρα που ψάχνει τους επόμενους Ήρωες.

Πέρασαν άλλα 20 χρόνια από το '93. Θυμήθηκαν πως υπάρχω. Με εντόπισαν μέσα στην ιερή μου Ανωνυμία. Ήρθαν σύσσωμοι οι Στρατοί να με ανακρίνουν να πω κι άλλα, να δώσω κι άλλα. Δεν κατάλαβα τί έγινε. Βρέθηκα στο κελί. Ποτέ μόνη. Πάντα με τον τάδε αριθμό ταυτότητας που μαρτυρά την αριθμητική μου επωνυμία μέσα στο πλήθος. Το κελί τεράστιο. Μην σου πω ίσα με μία Μεγάλη Ελλάδα, σαν εκείνη που ενέπνεε κάποτε την Μεγάλη Ιδέα. Όλοι στη σειρά. Ουρές ανθρώπων. Σε τράπεζες, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, στον ΟΑΕΔ, άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι, πεινασμένοι. Η κάμερα καταγράφει εν έτει 2013 ένα σύγχρονο Άουσβιτς. Οι αλυσίδες, οι χειροπέδες, οι πανομοιότυπες στολές των Φυλακισμένων Εαυτών μας δεν φαίνονται  με γυμνό μάτι. Ευτυχώς οι Κρατικές Ασκήσεις της Κρατικής Παιδείας, που προηγήθηκαν, κατέστρεψαν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα και κανείς ΔΕ βλέπει σωστά. Μόνο σκιές διακρίνουμε... μία υποψία Φασισμού που χορεύει πάνω από το βιασμένο, νεκροζώντανο σώμα της Δημοκρατίας. Οι Αρχαίοι όλοι Ζουν. Μη φοβάσαι. Τους διαβάζουμε κάθε μέρα. Υπάρχει ελευθερία επιλογής. Επιλογή δεν υπάρχει. Ο διακόπτης του διαδρόμου γύρισε στο "Too Fast" και έτσι δεν προλαβαίνει η Αλήθεια να απορροφηθεί από το αίμα που κινεί τον Εγκέφαλο. Τυφλοί, λοιπόν και στα μάτια και στον Νου.

 Ο ανακριτής μας πάντα φορά κουκούλα. Ξέρουμε το όνομά του, το έχουμε διαβάσει σε τόσες Αναρτήσεις Ποιημάτων. "Είναι ο Φασισμός, Ηλίθιε". Δεν είναι ποίημα αυτό, ξέρω... ή μήπως είναι;

Κάθομαι σταυροπόδι. Φοβάμαι να καθίσω άνετα. Οι βιαστές πολλαπλασιάζονται πιο γρήγορα κι από τις φήμες! Ψάχνω τρόπο να βάλω σταυροπόδι και το Μυαλό μου! Δέχομαι κακοΠοιήσεις. Γλοιώδη ακροδάχτυλα συνθέτουν στους νευρώνες του Εγκεφάλου μου μουσικές παιδεραστίας, ασελγώντας στα νεογέννητά μου Όνειρα. Κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά μου. Το ξέρω. Ο διπλανός ακούει σουξεδάκια στα ακουστικά του. Το βλέπω στη φάτσα του. Αποχαυνωμένος στα ηδονοτράγουδα χαριεντίζεται με τις παραισθησιογόνες φαντασιώσεις του Τίποτα. Η παλάμη του ιδρωμένη. Μαστουρωμένος από γυμνές γυναίκες που παρελαύνουν στο πεινασμένο μυαλό του, Ηλεκτρισμένος από τα γυμνά καλώδια που τρυπούν τη φλέβα στο χέρι του, ώστε το "φάρμακο" της Wi-Fi ύπνωσης να δράσει σε χρόνο dt, πριν ξεκινήσουν και φέτος τα Συνθήματα για το Πολυτεχνείο του '73.

Λογοκρισία μηδενική. Σήμερα δεν κόβεται τίποτα. Έτσι, ορίζεται η ψευδοελευθερία. Αφήσανε τον Πεινασμένο λυτό μέσα στο λαβύρινθο. Βρες και φάε ανθρωπάκο. Self Service... Φάε Ηδονή, Φάε Φιλοσοφία, Φάε Σκουπίδια, Φάε Μπρεχτ, Φάε Τσιντσιολίνες, Φάε Μνήμες Ηρωισμού, Φάε Ενημέρωση, Πληροφόρηση, Ψυχαγωγία... Φάε να χορτάσεις.... Τρέξε όμως, γιατί δε θα προλάβεις να φας από όλα κι από λίγο... Πολλή Τροφή. Πολλή Τέχνη. ΠολυΤεχνείο Μηδέν.

Εσύ τρέχεις, ανθρωπάκο. Ο Πόλεμος μαίνεται. Ένα Παιδί πίσω στα Παρασκήνια της Ζωής ακόμη αφηγείται: "Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου. Ναι, ήμουν εκεί."

Κι εγώ μουρμουρίζω στο κελί με τους πολλούς:
Το αίμα δεν είναι δικό μου. 
Είναι της Κοινωνίας, που έχασε την παρθενιά της.. Ο Βιαστής ασύλληπτος τόσα χρόνια ...κι άλλα τόσα ακόμη... γιατί, ανθρωπάκο, συνήθισες στις οθόνες να βλέπεις, σαν σίριαλ, τα Γεγονότα.

Πολλή Τέχνη. ΠολυΤεχνείο Μηδέν.

Η Γραμματέας

Σημείο κλοπής εικόνας: http://lukedtl.blogspot.gr/2010/09/mystic-adventures-in-surreal-world.html

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Πίσω από όσα φαίνονται
το γραφείο
κλίνη εντατικής παρακολούθησης.
Το καλώδιο με νοσοκομειακή πεταλούδα
καρφιτσωμένο στο χέρι σου
με το ποντίκι να ροκανίζει φλέβες κι αρτηρίες.
Μία τενοντίτιδα κουμπώνει σαν κόσμημα
στον αριστερό σου καρπό.
Περιουσία τα συμπτώματα.
Απ' αυτά αξιολογείσαι κι ελπίζεις Προαγωγή.
Ενέσιμος ο καφές
τονώνει την Αντοχή και το νευρικό σου Χαμόγελο.
Το ταγέρ εφαρμόζει με ράμματα χειρουργικης ουλής
πάνω στην σπονδυλική σου στήλη
και γύρω από την μέση
που συγκεντρώνει και το βάρος
από τα ηδονικά βλέμματα των πεινασμένων.

Διαβιβαστικό ΠόΝου
συντάσσεται με καλλιγραφία ειλικρίνειας.

Ημερομηνία: κάθε Σήμερα
Πρωτόκολλο: επόμενο της προηγούμενης Αναφοράς
Θέμα: Λευκή Αναρρωτική Άδεια, εν ώρα εργασίας

Η δυσκαμψία των αρθρώσεων εντείνεται
το εβένινο γραφείο μεταγγίζει ιδιότητες στατικότητας
στο σώμα
και στη σκέψη.
Οι πόνοι μηχανικοί, αντανακλαστικοί, φλεγμονώδεις.
Οι κόρες των ματιών σε διαστολή
η Άρνηση Συνεργασίας σε συστολή
το Εξιτήριό σου σε αναστολή.
Ο Διευθυντής αρνείται να υπογράψει.
Το έγγραφο τροφή στο στόμα του καταστροφέα.
Η υπερωριακή σου σκολίωση
θρέφει την υπερτροφία μιας καθωσπρέπειας.
Γράφεις υπερωρίες.

Οι κλειδώσεις φωτοτυπημένες με ακρίβειa.
Διάγνωση Ημέρας:

Θα ζήσεις και σήμερα
εφόσον οι ουρές πελατών έρπουν στο διάδρομο,
εφόσον τα mail τρωκτικά κλεισμένα σε κλουβί
περιμένουν εκτυπώσεις ελευθερίας,
εφόσον το ποντίκι πεινά ακόμη για τη ζεστή παλάμη σου
εφόσον ο Διευθυντής αγοράζει τη Ζωή σου
και πληρώνει μισοτιμής.

Ο μήνας κλείνει
και ο μισθός κατατίθεται στο λογαριασμό σου.

Μία χούφτα Delete
για να ξεχνάς τις παρενοχλήσεις.
Μία χούφτα Ανοσία
για να επιστρέφεις κάθε πρωί Υγιής.

~Αρπαχτή~

Δεν κάνω αρπαχτές. Το έχω δηλώσει. Δεν ξεφτιλίζομαι. Δεν ξεπουλιέμαι. Δεν βγαίνω στο κλαρί για  το γούστο κανενός. Δε χορεύω όταν γουστάρεις να χτυπήσεις το ντέφι σου και τα παλαμάκια σου. Δεν γίνομαι φερέφωνο, αντικείμενο, εργαλείο, σκαλάκι ν' ανεβείς, νούμερο να προσθέσεις.

Όταν θα το αποφασίσεις να έρθεις σαν Άντρας, φόρα τα παντελόνια σου και ζήτα με σε Γάμο.
Να παντρευτούμε την Επανάσταση και την Αξιοπρέπεια της Ζωής.
Να συνάψουμε μαζί της Σχέση Διαρκείας... από ΣΗΜΕΡΑ ως το "επ' αόριστον" του μέλλοντός μας.

Μην με ξαναπλησιάσεις για να μου προτείνεις Εκπτωτικές Απεργίες, όταν μας σαρώνουν ισοπεδωτικά {πλεονασμός, το ξέρω το σχήμα} τη Ζωή, μας λεηλατούν, μας κακοποιούν, μας ακρωτηριάζουν.
Τέρμα πια οι αρπαχτές των 24ωρων απεργιών της εθελοτυφλικής σου πολιτικής στάσης..

Παιχνίδια δεν παίζω.
Τη Δύναμη και τα Δικαιώματά μου τα γνωρίζω από πρώτο χέρι και δεν τα παζαρεύω στις λαϊκές αγορές των μικροπωλητών σου...

Δεν ντύνομαι Γκόμενα, ούτε Επαναστάτρια για μία μέρα...

Είμαι Γυναίκα, Πολίτης, Άνθρωπος όλο το Χρόνο και για όλη τη Ζωή μου... και αν δεν έχεις μία πρόταση σοβαρή και ανάλογη των περιστάσεων να μου κάνεις, μην ξαναπλησιάσεις στη γειτονιά μου, γιατί θα θεωρήσω προσβολή εις βάρος μου την πρόθεσή σου να με βγάλεις γκομενάκι στο κλαρί των πολιτικοοικονομικών νταβατζήδων του Σήμερα...

Trust

Οι μέρες θηρία ανθρωποφάγα.

Τις νύχτες εμπιστεύομαι.

Εκείνες που σε αγκαλιάζουν 

με τις φαρδιές αντρικές πυτζάμες

και σε φιλούν στο στόμα

χωρίς να σου κόβουν κομμάτια

Ψυχής...

Κατοικίδιο

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Πριν τον καφέ
κάθε πρωί
πρώτη δουλειά
το πρωινό
του κατοικιδίου.

Όλες οι κυρίες
είχαν σκυλάκια και γάτες.
Όλοι οι μόνοι
είχαν μία φωτιά.

Έτσι υιοθετηθήκαμε.
Δεν του φόρεσα λουρί.
Μου φόρεσε εκείνο.
Μη με χάσει.
Κουμπώθηκα,
μην χαθούμε.

Με τα χρόνια
μοιάζουμε, λένε.
Εξημερωνόμαστε αμοιβαία.
Τρώνε οι Ψυχές μας
από το ίδιο πιάτο.
Κοιμούνται τα σώματά μας
αγκαλιά.
Με γλείφει να ξυπνήσω,
με νανουρίζει να κοιμηθώ.

Δε μου φέρνει εφημερίδα,
ούτε παντόφλες.
Μόνο μια παράξενη συντροφιά
με σκιές στους τοίχους
σε παντομίμες αυτοσαρκασμού.

Γελάω.
Πάντα Γελάω.
Ακόμη κι όταν
σε κάθε γεύμα του
κόβω κομμάτια του Εαυτού μου
και το ταΐζω.

Και δε χορταίνει.
Και με κοιτάζει
με κείνα τα πελώρια
καστανής φωτιάς μάτια του
-όταν θέλει,  με υπνωτίζει
μ' αβάσταχτη ικεσία...

Και κόβω και όνειρα
ίσως και λίγη Ζωή
γεμίζω το πιάτο του ξανά
και το κοιτάζω
πώς καταβροχθίζει
τις μπουκιές μου,
το κρέας μου,
τα δημητριακά -θρεπτικά μου- όνειρα,
τις διάφανες αγάπες μου,
τα καλομαγειρεμένα μου σχέδια,
τους ωμούς μου ενδοιασμούς.

Με τα χρόνια
μοιάζουμε, λένε.
Εξημερωνόμαστε αμοιβαία.
Τρώνε οι Ψυχές μας
από το ίδιο πιάτο.
Κοιμούνται τα σώματά μας
αγκαλιά.

Ο Φόβος μου κι Εγώ.

Αγρίμια γνωριστήκαμε
και τόσο βαθιά αγαπηθήκαμε
στο τέλος.

Κατοικίδιο
ο ένας του άλλου.

~Αλεπού~

Επιμένεις να σχεδιάζεις

χάρτες Περιπέτειας

πάνω στα ίχνη του Χορού

μιας Αλεπούς,

την ώρα που ο κόσμος

δολοφονεί τους Χορευτές

και αγιοποιεί τους δήμιους...

Εισβάλλεις στον Κόσμο της

κι ας ξέρεις πως σε ακολουθούν

μυριάδες πληρωμένοι δολοφόνοι...

Αθώος πριν το Έγκλημα

-ούτε  καν Ηθικός Αυτουργός-

αθόρυβα κοντεύεις

να επιβεβαιώσεις

πως φέρει στη γούνα της

σχεδιασμένο το Χ ενός θησαυρού

από χέρι κοκκινογένη πειρατή,

που από μικρό παιδί ονειρεύεσαι

να κατακτήσεις...

Μετά

δε θα διστάσεις

με το ζεστό της αίμα,

το βελούδινο τρίχωμα της

να τυλίξεις την Υπεράσπισή σου

στο Δικαστήριο των Υπό Εξαφάνιση

Θηλυκών...

Άμυνά της

και καταδίκη της,

ο Χορός της...

Καλοσιδερωμένος άνθρωπος...

Θύελλες οι μέρες

ο δρόμος ένας απότομος γκρεμός

και πέφτεις

όλο πέφτεις,

καθώς ευθύγραμμα περπατάς 

στο πεζοδρόμιο

στο χρονοδιάγραμμα

στο τίποτα.

Φαινομενικά υγιής.

Υποκειμενικά τρωτός.

Αντικειμενικά, Εσύ.

Καλοσιδερωμένες Σκέψεις

ως το απόγευμα

γαντσωμένες σε αυτοκτονίες γραφείου

φωτογραφημένες από τις κάμερες της εταιρείας

σε αδιάφορο replay 

σε χρόνο ρουτίνας κι εγκατάλειψης.

Με το σούρουπο σχολάς

κι αρχίζεις να σκαρφαλώνεις ανάβαση

από το υπόγειο του 3ου ορόφου

ως το εναέριο γκαράζ

όπου πάρκαρες τη Ζωή σου.

Να χαμογελάς ως την έξοδο.

Να είσαι ευγενικός

εξυπηρετικός

συνεργάσιμος

και να καταπίνεις τους κεραυνούς σου

χωρίς να σε πιάνει βήχας 

πυρετός

ή δυσανεξία.

Γυρίζεις το κλειδί στο σπίτι

κι επιστρέφεις σακατεμένος

μες στη λάσπη και στο τίποτε.

Μυρίζεις επανάληψη.

Η αλήθεια σου γραβάτα

που δεν λύνεται.

Θύελλες οι μέρες

το δωμάτιο ένας απότομος γκρεμός

και πέφτεις

όλο πέφτεις,

καθώς ευθύγραμμα περπατάς 

στο σαλόνι

στο μπαλκόνι

στο τίποτα.

Νεκρός πάντα κοιμάσαι

με τα ρούχα.

Καλοσιδερωμένος άνθρωπος

ευγενικός

εξυπηρετικός

συνεργάσιμος.

Την κάθε επομένη

ξυπνάς

ξυρίζεσαι

-να κάτι που κάνεις κόντρα-

και ντύνεσαι καλά

χειμώνα καλοκαίρι

για να επιβιώσεις στις θύελλες μέρες

στα τεχνητά χαμόγελα

στα τεχνικά γραφεία

στα ερείπια μιας Ζωής

μόνιμα παρκαρισμένης 

στο εναέριο γκαράζ 

μιας Υπενθύμισης...

...Εξωημερολογιακή Γιορτή...

Ποτέ δε θα βρεις λόγο επαρκή.
Δε δικαιολογούνται οι εξωημερολογιακές γιορτές.
Είναι εκείνα τα ξαφνιάσματα του Καιρού
που δε ζητούν άδεια,
δε λογαριάζουν το μονοπώλιο του γκρι,
δε μετρούν το ανάστημα της αντοχής σου.
Στήνουν μία μπάντα στην ύπαιθρο,
σε κείνο το ξέφωτο ουρανού
έξω από το σπίτι σου,
ανάμεσα στο σύννεφο
και σαν επιστρέφεις από τη δουλειά
πριν βγάλεις το κουστούμι των υποχρεώσεων
και τα στενά παπούτσια της συνέπειας
ένας μαέστρος σε αρπάζει από το χέρι
σε τοποθετεί στο κέντρο μιας Σάλας Εκπλήξεων
με τους προβολείς να μην παραχωρούν περιθώρια άρνησης.

Ξηλώνεται από κάποιες Οροσειρές
το Σολ της εκκίνησης
με μία Ανάσα μυημένου ορειβάτη
στην κατάκτηση της Κορυφής.

Ανάπηρος μπρος στο ξάφνιασμα
ζητάς δεκανίκι.
Δεν υπάρχει ούτε ένα χέρι να πιαστείς.
Η Σάλα υποχωρεί.
Αν δε χορέψεις,
πέφτεις απ' το υψόμετρο του Αναπάντεχου.

Μικρός ανθρωπάκος στο επίκεντρο του ποιήματος.
Χορεύεις.

Αποκλειστική Γιορτή
εξωημερολογιακής αφιέρωσης
σε έναν ανθρωπάκο καθημερινότητας
που μεταμορφώνεται μες στον Αιφνιδιασμό
σε ΥπερΉρωα της Ζωής του...

~Ώρες Αναμονής~

Η φωτογραφία εκλάπη από εδώ: 

http://neosurrealism.artdigitaldesign.com/modern-artists/?artworks/fine-art/the-waiting.html

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Στις ώρες της αναμονής,
όχι στις ουρές της απόγνωσης,
εκεί που στριμώχνονται σώματα και ψυχές,
μα στις αίθουσες,
στων ιατρείων τις αναμονές,
όπου η ζωή λες παίρνει παράταση,
αναθεωρεί
εμβαθύνει
ψάχνει,
εκεί, δε βιάζομαι
εξετάζω τον εαυτό μου
πριν με αναλάβει ο γιατρός.

Ενδοσκόπηση,
να βρεθούν οι βαθιές αιτίες της αρρώστιας.
Θέλω ώρες.
Δε μου φτάνουν κάποια μισάωρα αναμονής.

Πάρτε τη σειρά μου.
Μπορώ να περιμένω μέρες, μήνες.
Εδώ αλλάζει το ρυθμό του ο χρόνος.
Ξαναγυρίζω μ' ευκολία στα παιδικά μου
και βρίσκω μέσα στο δέρμα μου
τις σφαίρες των παλιών πολέμων.

Χωρίς αναισθησία
χειρουργώ το σώμα,
χωρίς υπνωτισμό
σκάβω στην ψυχή...

Κλέβω του γιατρού το μεροκάματο.
Αν το ήξερε
δε θα με άφηνε τόσο
να περιμένω...

Στις αίθουσες αναμονής
μόνη μου γιατρεύομαι...

Ασφάλεια, 16Α

Βγάζω το χέρι από την πρίζα.

Φράσσω τον ηλεκτρισμό που ρέει εντός.

Αυτοκτονούν τα σκεπτόνια  στο κενό

ανάμεσα στην ανοιχτή επαφή του διακόπτη,

εκεί,

στα δάχτυλα που αρνούνται να  σμίξουν τριαδικά

για την προσευχή μου.

Διακόπτω τον αέρα

και το αίμα.

Διακόπτεται και η επικοινωνία με τους θεούς.

Σπαρταράνε οι Ζωές μου.

Ηδονικά απολαμβάνω τις αυτοκτονίες τους.

Πηδούν μία μία από τον πίνακα ελέγχου.

Κάτι καίγεται.

Ο ηλεκτρολόγος δεν απαντά.

Κάτι καίγεται.

Μία ασφάλεια Εαυτού.

Ίσως…

Περίπου 16A 3680W...

16 Αλήθειες  για να φωταγωγήσουν έναν Παράδεισο

σε περίοδο αθεΐας.

3680 Witches για να ανάψουν  το Φεγγάρι

σε περίοδο έκλειψης.

Βραχυκυκλώνω το Ναι

κάτω από υγρασίες ιδρωμένων διλημμάτων.

Ο τοίχος πότισε.

Το χαλί στάζει.

Το ταβάνι απορρόφησε τον υδρατμό.

Το Κορμί μουσκεμένο εξατμίζει

τους βυθούς του.

Το ένα μου χέρι ψάχνει το άλλο

μέσα στο αφωταγώγητο σκοτάδι της Ζωής.

Εντοπίζονται.

Σφιχταγκαλιάζονται

σε ιεροτελεστία προσευχής:

Οι λογαριασμοί μου απλήρωτοι.

Οι Ζωές μου με δόσεις.

Το ρεύμα κομμένο.

Ο αέρας στεγνός.

Αν γλιτώσω απ’ αυτό το στίχο

με τις χούφτες θα αδειάσω  

αυτό το ενυδρείο των αποσιωπητικών μου

και θα χτίσω Ναό

εις το όνομα των μικρών ανθρώπων

που φόρεσαν μεγάλα Όνειρα

ρευματοδοτώντας τα σκοτάδια των Απαγορεύσεων,

των Αρνήσεων,

του Αδυνάτου.

Κάτι καίγεται.

Είναι η Ασφάλεια του Εαυτού μας.

Καραμέλα, Σοκολάτα και ένα Κλειδί...

------------------------

Τα παραμύθια φταίνε. Πάντα παρουσίαζαν τον κακό να πλησιάζει επικίνδυνα σε νύχτες με υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες, σαν εγκέλαδος που υποψιάζεσαι πως θα χτυπήσει, μα δεν ξέρεις πότε, πού, πώς. Οι κηδεμόνες φταίνε. Πάντα με συμβούλευαν να μην μιλώ σε αγνώστους. Να μην παίρνω καραμέλες και σοκολάτες από χέρια ξένα. Γι' αυτό κιόλας γνωριστήκαμε.

Οι φωτογραφίες πρέπει να καούν. Ψεύδονται ασυστόλως. Το μάτι του φωτογράφου κάνει zoom στο επίκεντρο της ηρεμίας. Ποτέ δεν συλλαμβάνει τις υπόγειες δονήσεις, τον πυρετό, το άγριο ουρλιαχτό της σιωπής. Μένω στον 2ο όροφο. Χωρίς τζάκι. Πρέπει να ανάψω φωτιά. Η γιαγιά μου άναβε μία πρόχειρη στο νεροχύτη της κουζίνας, με μία χούφτα βαμβάκι ποτισμένο με οινόπνευμα. Καψάλιζε τα φτερά της χωριάτικης κότας, της ζωής της, του  Έρωτα. Τα φτερά μου δεν τα φωτογράφισε ποτέ κανείς. Ούτε εν πτήσει, ούτε τσακισμένα κι ας η φωτιά ζωγραφίζει στους τοίχους του διαμερίσματος με σκιές το περίγραμμά τους. Λίγα μάτια πιστεύουν όσα παράξενα βλέπουν. Είναι η άρνηση του Νου τόση, που σβήνει το ανεξήγητο ευθύς εξαρχής. Εγώ το ψάχνω. Γι 'αυτό κιόλας γνωριστήκαμε.

Ξεφορτώνομαι όλη την ύλη. Μείναν τρεις μέρες προετοιμασίας για να ελαφρύνω τις αποσκευές μου. Σαν ραντεβού με το Θάνατο. Να έχεις ξοδέψει όλη την Ύλη, την Ενέργειά σου και να λες "Έτοιμος είμαι. Χωράω ίσα ίσα στη χούφτα του χρόνου που μικραίνει. Πάρε με. Είμαι πιο εύφλεκτη από το ποτισμένο με οινόπνευμα βαμβάκι. Καταστρέφονται οι άνθρωποι όταν καίγονται από μέσα, μα άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να αδειάσεις τα συρτάρια σου. Αφήνομαι στη φωτιά. Δεν κάνει διακρίσεις. Πεινασμένη, λες, χορταίνει με ύλη Εαυτού. Λίγο πριν ολόκληρη να γίνω στάχτη χρειάζομαι ένα χέρι να με τραβήξει, να με ρίξει στο νερό, να με βυθίσει στο ποτάμι, να μου θυμίσει πώς κολυμπούν οι πνιγμένοι όταν έχει πιάσει φωτιά το σκαρί τους. Γι' αυτό κιόλας γνωριστήκαμε.

Μετά το ολοκαύτωμα πάντα πεινάω ανελέητα. Προσφέρεις καραμέλες και σοκολάτα. Πριν απλώσω το χέρι συμβουλεύομαι τα παραμύθια που με μεγάλωσαν.

Οδηγία Νο 3, Έκτακτης Διάσωσης: Προσοχή μην είναι μεταμφιεσμένος, μήπως πεινά, μήπως σας μετρά με το βλέμμα του αν χωράτε στο στόμα του, αν χωράτε στο κρεβάτι του, αν χωράτε στη λίστα με τα θύματά του.

Απλώνω το χέρι. Παίρνω την καραμέλα, τη σοκολάτα, το κλειδί.

Είμαι μεταμφιεσμένη. Πεινάω. Σε μετρώ με το βλέμμα μου αν χωράς στο Παραμύθι με τους Δράκους μου, αν χωράς στο άδειο από όλα Κορμί μου, αν χωράς να γεμίσεις τη σελίδα που γράφω, αν χωράς από την κλειδαρότρυπα να με δεις την ώρα που απολαμβάνω την καραμέλα και την σοκολάτα σου, κρατώντας το κλειδί της αποθήκης σου στα δόντια μου, δοκιμάζοντας πόσο εύκολα λιώνει το ανθεκτικό ζαχαρωτό του όταν εκτεθεί στη θερμοκρασία της πιο επικίνδυνης Σκέψης μου, που εδώ και χρόνια την φυλούσα ποτισμένη στο οινόπνευμα της γιαγιάς μου, σαν κληρονομιά μου, να την χρησιμοποιήσω μόνο για Σένα...

Ξαναδιάβασε τα Παραμύθια σου... Είμαι καλή. Είμαι κακιά. Και πάντα έρχομαι, αφού πρώτα με έχεις γνωρίσει.

~Κληρονομιά~

Στον πυρήνα μιας Κατάρας

πάντα υπάρχουν
συστατικά Ευλογίας.

Αποδέχθηκα την Κληρονομιά μου

με τα Χρέη της.

Με αποδέχθηκαν οι Κληρονομιές 

με όλα μου τα κρατούμενα.

Πρώτο Κρατούμενο
το Μηδέν μου και το Άπειρο
σε μία σύγκλιση Εαυτού
προς το Θαύμα.

Ξέρεις, όσο μεγαλώνω ......

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Ξέρεις
όσο μεγαλώνω
πιο νόστιμο το θέλω το Φεγγάρι,
πιο πικάντικο να είναι το Κενό,
πιο γλυκό το κάθε μου Λάθος,
πιο πικρός ακόμη κι ο πιο μικρός αποχωρισμός,
πιο άγριο το αγρίμι που Μέσα μου πεινά,
πιο ωμή την Αλήθεια των Πραγμάτων,
πιο ζουμερό το Φιλί στο στόμα,
πιο δυνατή τη γροθιά στο μαχαίρι,
πιο θανατηφόρα τα ατυχήματά μας,
πιο πολύπλοκα τα προβλήματα,
πιο μακρινά τα Ταξίδια,
πιο μεθυστικές τις μελωδίες,
πιο αμετάφραστα τα Ποιήματα,
πιο βαθιές τις Σιωπές,
πιο ουσιώδη τα Λόγια,
πιο προσωπικές τις Στιγμές,
πιο ελεύθερες τις Σκέψεις,
πιο επίμονες τις Προσπάθειες,
πιο τίμιες τις Ήττες,
πιο ταπεινές τις Νίκες μας,
πιο σφιχτή την Αγκαλιά,
πιο Επικίνδυνο τον Έρωτα,
πιο Αιώνια τη Ζωή,,
πιο Άνθρωπο τον άνθρωπο...

Ξέρεις
όσο μεγαλώνω
αλλάΖΩ στέκια...

Παύω να συχνάΖω εκεί
όπου οι καιροί πωλούν ευκαιρίες χαμηλού κοστολογίου Ζωής

και επιμένω να ξοδεύω το Χρόνο μου εκεί
όπου ο ΤρεΛός υφαίνει Στιγμές πάνω στο Κορμί του
με κλωστές λεπτομέρειας,
καίγοντας παραδίπλα τα Χρόνια,
-Ολόκληρα Χρόνια ή "Χρόνια Πολλά"-
για να Ζεστάνει όλες τις παγωνιές της Ζωής...
--------------------------------------------------------------------

P.S. Το πιο Μεγάλο Δώρο
απόψε
το ΠανΣέληνο που ξημερώνει
Φεγγάρι...

Αν έχετε σκάλα
αφήστε τη...
Γύρω στα μεσάνυχτα θα επιχειρήσω ανάβαση
ένα Φιλί να σκάσω στη Σελήνη...

ΚατΕυθείαν....

 

Είναι ώρα
να καταθέσουμε στο βωμό των ΠυρποΛΥΣΕΩΝ
τα δωροδοκημένα όργανα των Αισθήσεων
και Γυμνή η Ύπαρξη
να συνεχίσει τον Αγώνα
προς την Δικαίωση
και την Ανύψωση,
χωρίς υφάλους αντιπερισπασμού...

Αρκετά νοθεύτηκε ο Δρόμος προς την Ιθάκη...
Έχει αξία το Ταξίδι,
μα όταν εκμαυλίζεται με χυδαίες σκοπιμότητες η επιμήκυνση της παρακαμπτηριας οδού,
όπου μας σπρώχνουν οι Τροχονόμοι,
τότε μένει μονάχα μία διΕΞΟΔΟΣ

το ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ......