Η Λίμνη

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Ένας στρατός από πραγματικότητες ορμά στην ακίνητη λίμνη. Αυτοτραυματίζεται πάνω στο αιχμηρό του είδωλο και επιστρέφει νεκρός στο Παρόν, χωρίς να διαταράξει ούτε μία φυσαλίδα από τις ήρεμες αναπνοές της.
Μετά το μακελειό, Εκείνη ανέγγιχτη εξατμίζει βροχές στον ουρανό και ταΐζει τ' αστέρια με μία ήρεμη ψιχάλα αυτοκυριαρχίας, απομακρύνοντας  τη σκόνη της γήινης παραφροσύνης, που επιμένει να επιτίθεται στ' Απόμακρα...

ΜετάΒαση...

Παραδόξως
όσο είμαστε στο σκοτάδι
εκπαιδεύουμε επιτυχώς το βλέμμα
να βλέπει το Φως...
κι όταν βγαίνουμε στο Φως
κλείνουμε τα μάτια
και βυθιζόμαστε στο ....σκοτάδι....

~Συρρίκνωση~

Δεν χωράω πλέον μέσα στις σελίδες
τα πόδια μου κρέμονται από τους υπότιτλους της Ζωής
η καρδιά μου στριμώχνεται σ' αυτό μου το σώμα
το μπαλκονάκι δε χωρά την ιδρωμένη μπουγάδα
που θέλει ν' απλώσει ο Νους...

Όλα τα κελιά στενεύουν
και τα ρούχα
και οι ζωές...
Στενεύουν οι γειτονιές
κι ο κόσμος ορατός
μόνο στο μικροσκόπιο ανύπαρκτων θεών
προσποιείται το πειραματόζωο
σε πειράματα που απέτυχαν...

Μας εξαφανίζει το σενάριο
και ήθελα τόσο να τεντώσω το ανάστημά μου
πάνω από τις φυλακές...

Το μόνο που με σώζει
είναι η ευρυχωρία των δύο δωματίων
καθώς γκρεμίζουμε την μεσοτοιχία
ενώνονται τα κελιά μας
και η μόνη συρρίκνωση που μας μένει
είναι μία σφιχτή αγκαλιά
που υψώνει πάνω από τις Φυλακές
όλες τις Ελευθερίες του Ανθρώπου...

Η πλάνη του Ξεχνιέμαι...

Να κλείσω το ραδιόφωνο!
Καθώς τρέχουν έξω τα τοπία
σε υποκαθιστά επαρκώς,
μου πιάνει κουβέντα,
με συνοδεύει στο κενό.
Οδηγώ τυφλή
προς ένα αδιέξοδο ζωής
και η μουσική επένδυση
δημιουργεί την πλάνη του ταξιδιού.
Κλείνω το ραδιόφωνο
για να νιώσω την απουσία σου θηρίο
μέσα στο αυτοκίνητο
μέσα στη σιωπή
να με κατατρώει
πριν στρίψω στο επόμενο Ξεχνιέμαι.
Χωρίς μουσική
χωρίς τέμπο
χωρίς χορογραφία
βουβοί λυγμοί
καταβροχθίζουν σάρκες και εσώψυχα.
Αλλάζω συχνότητα Εαυτού
με σπρώχνω να έρθω να σε βρω
τώρα
πριν αρχίσω να ξεχνιέμαι
μέσα στη σιωπή
και μέσα στην μοναξιά μου...

Γεράκος Νο3

Ο Γεράκος λάτρευε τη βότκα και τον καπνό. Μ' αυτά εξάγνιζε τον κόσμο. Κάθε βράδυ έφτιαχνε έναν σωρό απωλεσθέντων ανθρώπων έξω από το καλύβι του και τους περιέχυνε με αλκοόλ μέχρι να εμποτιστούν οι μοναξιές τους με την λήθη της μέθης. Έπειτα μ' ένα σπίρτο έβαζε φωτιά στο παρελθόν που κουβαλούσαν τα κορμιά τους  και λευτέρωνε τις ζωές που μέναν φυλακισμένες στην καταδίκη των αζήτητων ονομάτων τους.
Καθόταν ως το ξημέρωμα στο πλάι και με βαθιές εισπνοές ιεροτελεστίας αποχαιρετούσε τους χαμένους της γης, που άφηναν στο καλύβι του τα περασμένα και κινούσαν το χάραμα για νέες πατρίδες, γυμνοί, αδέσποτοι και ελεύθεροι από παλιές προσμονές, ψάχνοντας από την αρχή όσα ποτέ δεν βρήκαν...
Ο Γεράκος λάτρευε τη βότκα και τον καπνό και σαν έφευγε και ο τελευταίος φιλοξενούμενος περιέχυνε με αλκοόλ και πυρπολούσε τον Εαυτό του, αποχαιρετώντας τον μέσα στη μέθη της λήθης του...

Άνω Κάτω

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Το 'χω διασταυρώσει:
Οι άστατες μετεωρολογίες μου ξεκινούν όταν ο καιρός τριγύρω είναι αίθριος... Τότε αρχίζω να βαριέμαι τους καλούς οιωνούς, που βεβαιώνουν πως ο καιρός έτσι θα μείνει...

Βουτάω τα δάχτυλα ως το μεδούλι της ενοχλητικά νεκρικής σιγής του καλοκαιριού και αναμοχλεύω το σύννεφο... Του ξεγεννώ κάτι καταιγίδες με κεραυΝούς πάνω από την ήρεμη θαλασσίτσα των διακοπών του κοσμάκη...

Κάθονται οι λουόμενοι ακίνητοι σωματικά και νοητικά στις αποξηραμένες παραλίες. Δεν αναπνέει κανείς. Το κύμα προβλέψιμης στάθμης. Ο ήλιος αντιμετωπίσιμος με αντηλιακά υψηλής προστασίας. Ο έρωτας κορυφώνεται με personal messages, χωρίς κίνδυνο μετάδοσης ΣΜΝ και χωρίς να ελλοχεύει ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες... Όλα εκ του ασφαλούς...
Δε θα πολλαπλασιαστεί αυτό το ανίκανο είδος μας!.... Να και κάτι θετικό μες στην αβάσταχτη σταθερότητα των προβλέψιμων σεναρίων!...

Εξαίρεση οι σχιζοφρενείς της Ποίησης...
Γαμώτο... αυτοί γονιμοΠοιούνται από μόνοι τους!... Ερμαφρόδιτα σαλιγκάρια αργοκίνητου ΚινδύΝου...
Στους καύσωνες ανάβουν τα κάρβουνα... Άπνοια στην άπνοια, μπας και ουρλιάξουν κάποια στιγμή οι ασφυξίες του Ανθρώπου......

Το έχω διασταυρώσει:
Οι μηχανορραφίες μου ευδοκιμούν -με καταπληκτική απόδοση σοδειάς- στον πίσω κήπο του μυαλού μου, όταν ο καιρός της Ζωής είναι αίθριος και βαριέμαι τις ασφυκτικές του επαναλήψεις...

Απόπειρα Διάσωσης...

{σημείο κλοπής της φωτό: https://www.etsy.com/listing/129545322/conceptual-fine-art-photograph-8x8?ref=market}

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Στα στέκια, όλοι οι θαμώνες μοιάζουν σαν σιαμαίες φάρσες ενός αστείου κόσμου που κάθε βράδυ επαναλαμβάνεται και πλέον δε γελά κανείς....
Στα απόμερα, όλοι οι περιθωριακοί ταυτίζονται με το χαμένο όνειρο που επιμένει να αποστασιοποιείται από την πραγματικότητα...
Στα στέκια, η νύχτα είναι μία γκόμενα, με μπόι άνω του μετρίου, θελκτικά μεθυστική και λιποθυμικά μεθυσμένη...
Στα απόμερα, η νύχτα σωριάζεται αναίσθητη μπροστά από τα φώτα κάποιων περαστικών περιπολικών, μετά από χρήση νοθευμένης ουτοπίας.
Αν αποφασίσεις να βγεις, σώσε τη νύχτα...
Όσο κι αν την έχουν ποδοπατήσει τα δωδεκάποντα, όσες γόπες κι αν έχουν σβήσει στο κορμί της τα σκαρπίνια, αναπνέει ακόμη και ονειρεύεται εκείνο το πρωί, όπου θα θυμάται και δε θα ντρέπεται να διηγηθεί όσα συνέβησαν στις μικρές ώρες της ξαγρύπνιας της...

Γεράκος Νο2

Ο ίδιος του δεν επιδιώκει επαφή. Οι άλλοι τον αναζητούν. Δεν τον πετυχαίνεις συχνά, μα είναι από κείνους που μετά την πρώτη γνωριμία τούς συναντάς παντού. Υπάρχουν οι άνθρωποι μέσα στα ίχνη τους. Σέρνει μοναχικά κάθε βράδυ το βήμα του έξω από τις λεωφόρους του μυαλού σου και επιμένει να σιγοτραγουδά εκείνα που θάβεις στο πίσω μέρος του κήπου σου.  Είναι ο ήρεμος κακός του παραμυθιού που δεν διαπράττει άλλο έγκλημα από το να σου θυμίζει όσα ξέχασες κι όσα αρνήθηκες. Είναι από κείνα τα δαιμόνια, που δεν πρέπει να κοιτάξεις στα μάτια, γιατί σε ανακρίνουν με αιώνια σιωπή. Καρτερικά, τόσα χρόνια, περιμένει να βγει ένας εξοργισμένος στο μπαλκόνι, να ζητήσει αιτίες. Φταίνε εκείνες οι απαντήσεις που του γρατζουνάνε το λαιμό και θέλει να τις συλλαβίσει, σαν από αυτές να κρέμεται η σωτηρία του κόσμου. 

Μα τα σπίτια πλέον δεν έχουν μπαλκόνια, οι άνθρωποι δεν εξοργίζονται πια, τα παραμύθια βρίθουν από κακούς και δεν έχουν τέλος. 

Ο Γεράκος δεν επιδιώκει επαφή. Μόνο -σαν ακούσει γέλια- υποκρίνεται πως κοιμάται, περιμένοντας ένα επίμονο παιδί να ταράξει τον ύπνο του, κλέβοντάς του όλες τις απαντήσεις.