Η πιο μεγάλη νύχτα

 

Η πιο μεγάλη νύχτα δεν είναι νύχτα. Είναι σκοτάδι. Όσα φωτάκια κι αν απλώσεις στο μπαλκόνι, δεν εγγυώνται φως στα δωμάτια. Μικρή, σαν περπατούσα στα σκοτεινά δρομάκια της επαρχίας, τραγουδούσα. Από άμυνα. Για να νικήσω τον φόβο μου για την ερημιά του δρόμου, για το σκοτάδι, για το αβέβαιο της επόμενης γωνίας.

Επίκτητος φόβος που στήνει μεγάφωνα στις πλατείες, μα μένει βαθιά ανίκητος. Οι επιφάνειες του κόσμου ήταν πάντα γεμάτες ρωγμές απ’ όπου ξεπροβάλλουν σκιές. Όσο πιο φανταχτερό το πανηγύρι, τόσο πιο βαθύ το σκοτάδι των ανθρώπων. Αν άξαφνα κλείσεις τη μουσική και τα φώτα θα ακούσεις τα παιδιά να κλαίνε. Έχουν από καιρό χάσει το χέρι που κρατούσαν.

 Όλοι σε μία πλάνη υπερκινητικότητας απασχολούνται χαζεύοντας, τυφλωμένοι απ’ τα φώτα και κουφοί απ’ τη μουσική. Καλύπτουν τις εσωτερικές φωνές επιμελώς. Μα εξακολουθεί να επικρατεί ένα αίσθημα αδικίας. Τόσος αγώνας, τόση δουλειά, τόσων χρόνων, τόση αποταμίευση και δεν μπορείς να αγοράσεις λίγη ασφάλεια. Αγοράζεις υπηρεσίες ασφάλειας ζωής με συμβόλαια ιδιωτικών εταιρειών, μα υπόσχονται αποζημιώσεις μετά το πιθανό κακό. Τι να τις κάνεις τις αποζημιώσεις! Θέλεις ασφάλεια. Πληρώνεις σωματοφύλακες για να σε προστατεύουν και ενώ το σώμα σου διατηρείται αρτιμελές, η ψυχή σου καταθλίβεται… νοσεί και δεν υπάρχουν ψυχοφύλακες εκεί έξω.

Ο ψυχολόγος σε παραπέμπει σε σένα. Μόνο εσύ μπορείς να σε σώσεις. Αρκεί να βγάλεις από την πρίζα όλα τα φωτάκια και να ανάψεις ένα κερί. Μία ζωντανή φλόγα. Αντιμετωπίζοντας με θάρρος τον κίνδυνο να σβήσει και να βυθιστείς στην πιο σκοτεινή σου εσωτερικότητα. Δίχως την γνωστή ορατότητα. Με την μοναξιά να ορθώνεται τεράστια μέσα και γύρω σου. Μην αναγνωρίζοντας τον χώρο, το τοπίο και τον εαυτό. Μην αναγνωρίζοντας τις φωνές των ανθρώπων. Μην αναγνωρίζοντας την καινούρια κατάσταση.

Έσβησε μία δεσμίδα ledάκια. Δεν έγινε αισθητή.

Έσβησε δεύτερη και τρίτη. Το πλήθος ψάχνει τι συμβαίνει. Δίχως να δείχνει τρομαγμένο. Ακόμη παρασύρεται από την ορμή του πανηγυριού.

Σβήνει επόμενη δεσμίδα. Μετά κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη… Το πλήθος πανικοβάλλεται. Για ένα δευτερόλεπτο κοιτάζει να εντοπίσει την έξοδο του θεματικού πάρκου. Μένει για λίγο ακίνητο, με τις κόγχες των ματιών να σαρώνουν το χώρο άναρχα και μετά ξεχύνεται προς τις εξόδους. Ποδοπατιέται. Χριστουγεννιάτικος συνωστισμός. Με πιστοποιητικά ή χωρίς. Τραγωδία, έτσι κι αλλιώς. Ακούγονται φωνές απόγνωσης και ποδοβολητά. Τα φώτα συνεχίζουν να σβήνουν. Στα δέντρα, στους δρόμους, στα σπίτια, στις οθόνες, στα μάτια. Σαν κάτι να ρουφά το τεχνητό φως της ανθρωπότητας.

Σκοτάδι.

Όλος ο πανικός κράτησε όσο έσβηναν τα φώτα. Μόλις έσβησε το τελευταίο άστρο, έπεσε σιωπή. Ούτε ανάσα. Σαν να πέθαναν όλοι. Κι όμως, ήταν η απεγνωσμένη προσπάθεια να μάθουν να βλέπουν δίχως μάτια, δίχως χρώματα, δίχως σχήματα. Η απεγνωσμένη προσπάθεια προσαρμογής στη νέα συνθήκη.

Τα παιδιά έπαψαν να κλαίνε σαν να μην υπάρχει πλέον κίνδυνος. Σαν τα φώτα να καταβρόχθιζαν τις ψυχές. Τώρα μία ζεστασιά, μία ασφάλεια, μία ηρεμία, μία σταθερότητα εκείνου του αδιαπραγμάτευτου μαύρου της νύχτας, ίσως μιας άγιας νύχτας, απλώνεται παντού. Τα παιδιά απλώνουν το χέρι και πιάνουν έναν άνθρωπο. Οποιονδήποτε άνθρωπο. Δεν βλέπουν δέρματα, χρώματα, φύλο. Δεν βλέπουν ρούχα, κοσμήματα. Δεν βλέπουν γνωστούς ή αγνώστους. Δεν είναι μόνο η προσαρμοστικότητα που συμβάλλει στην επιβίωση. Είναι και η συλλογικότητα. Πλέον ή όλοι μαζί ή κανείς.

Μέτρα αυτοπροστασίας

Τρεις ανθρώπους φοβάμαι.

Τον φοβισμένο άνθρωπο.

Είναι ο καλύτερος εκτελεστής

όταν πεισθεί 

πως ο διπλανός του

μπορεί να προκαλέσει

όσα.. φοβάται.

Τον αδιάφορο άνθρωπο.

Συναινεί σε όλα.

Τον άνθρωπο εξουσίας.

Φοβάμαι τόσο

πού αποστασιοποιούμαι απ' τον κόσμο τους

γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος

είναι να επηρεαστείς

να ξεγελαστείς

να υποχρεωθείς

να τούς μοιάσεις.

Θεμέλια

 

Αν γνώριζες τα θεμέλια στα οποία στηρίζεται η Ζωή σου, δεν θα ζούσες μία μικρή ζωή.

Νεκροί

 

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Διασχίζαμε τις πόλεις
που έμοιαζαν νεκροταφεία
και τα νεκροταφεία
που έμοιαζαν με πόλεις.
Σε κάθε σπίτι
σε κάθε μνήμα
ένα φως.
Αλλού κερί
αλλού οθόνη.
Θαμμένοι έτσι κι αλλιώς.

Ρίσκο

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Έπρεπε να διασχίσεις τα φύκια

(τα μαλλιά της)

κι όλη την λάσπη της βροχής

(στα μάτια της)

για να προσεγγίσεις βυθό 

(το μυαλό της)

και αν κατάφερνες να προσπεράσεις

όλα της τα ναυάγια

(σκοτεινοί εαυτοί)

θα ανακάλυπτες 

την Χώρα της

με το ρίσκο πάντα 

να αντιμετωπίσεις σύσσωμο τον στρατό της

που προστατεύει την Πατρίδα της από τις εισβολές.

Με σκοπιμότητα λήθης

 

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Είχε τρέξει τόσα χιλιόμετρα γης
που οι αστράγαλοί της 
κι όλες οι κλειδώσεις
προεξείχαν
σαν να ξεκινούσε μία βίαιη αποσυναρμολόγηση
της γήινης πανοπλίας της.
Μπήκε στον πειρασμό
να σφίξει με τα δόντια
τις βίδες
που συγκρατούσαν τα κομμάτια της
και συνέχισε να τρέχει.
Την ακολουθούσε το βουητό 
μιας στρατιάς μισθοφόρων
που διεκδικούσαν
όλα όσα μπορούσε να παράγει
χειρωνακτικά
νοητικά
αναπαραγωγικά..
ως ανθρώπινο ον.
Επιτάχυνε για να ξεφύγει
καταναλώνοντας ως καύσιμο
την ανάγκη της για ανεξαρτησία.
Οι βίδες χόρευαν 
στις αρθρώσεις.
Παραιτήθηκε απ' την ιδέα 
να τις σφίξει ξανά.
Άρχισε να σπάει.
Γέμισε ο δρόμος συντρίμμια.
Οι μισθοφόροι
τα τσιμπούσαν με το ράμφος τους
καταβροχθίζοντας τα ίχνη της
με σκοπιμότητα λήθης.
Να ξεχαστεί 
αυτή η απόπειρα
φυγής. 
Διαλύθηκαν όλα της.
Ρόλοι, τίτλοι, αριθμοί μητρώου, 
καλούπια στο σχήμα της.
Έμεινε ένα θρόισμα
μιας αόρατης φυλλωσιάς
που διασχίζει τους τελευταίους δρόμους 
πυρασφάλειας των ανθρώπων.
Χώθηκε στο δάσος και πήρε φωτιά
σαν μία σπίθα που κυοφορείται 
μέσα στην μήτρα της μάνας της
δίνοντας στα μέταλλα
άλλο απ' το σχήμα των όπλων..
δίνοντας στις σκιές
άλλη απ' των ανθρώπων τη μορφή.
Με σκοπιμότητα λήθης.
Να ξεχαστεί
αυτή τους 
η παγκόσμια εκδοχή.

Ο μεταφραστής

Αυτός γυμνός, με μάτια κλειστά, στάθηκε μπρος στην λεία επιφάνεια του καθρέφτη. Δίπλα του ο διορισμένος μεταφραστής των σχημάτων τού περιέγραφε το είδωλό του. 

"Είσαι μικρού αναστήματος. Ράτσας κοινής ευρωπαϊκής. Δεν έχεις διακριτικό σημάδι. Προβλέψιμες αναλογίες. Συνηθισμένοι χρωματικοί συνδυασμοί."

Και συνέχισε το έργο του ο μεταφραστής εμβαθύνοντας:

"Η ανατομία σου συνταιριάζει με την ήρεμη ψυχολογία της μάζας. Επιδιώκεις να ανήκεις και νιώθεις ασφάλεια και πληρότητα μέσα στο σύνολο. Οι χαλαροί μύες σου δηλώνουν πως αποφεύγεις μάχες, καβγάδες, συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις. Το πλαδαρό σου δέρμα εκφράζει μια προτίμηση στην ακινησία. Η στενή σου πλάτη δηλώνει πως αφήνεσαι στο ρεύμα και δεν γνωρίζεις κολύμπι. Τα προχείρως χτενισμένα σου μαλλιά μαρτυρούν μια χαλαρότητα κι έναν ωχαδερφισμό στα πρώιμα στάδιά του, θεμιτό και διόλου επικίνδυνο για την κοινωνία όπου ζεις. Τα γεμάτα σφραγίσματα κίτρινα δόντια σου δηλώνουν εθισμό στον καφέ, στο τσιγάρο, στα γλυκά. Τρόπος ζωής, όπως όλων των ομοίων σου.  Η ρυτίδα στο τσάκρα του μετώπου εκφράζει την ρίζα ενός υπόγειου άγχους, που το νικάς θάβοντάς το διαμοιρασμένο μέσα στο αυλάκι των ρυτίδων του προσώπου σου. Τα μικρά σου αυτιά συλλαμβάνουν ήχους χαμηλών decibels. Είσαι ευτυχής. Ο βρυχηθμός μεγάλων γεγονότων δεν σ αγγίζει. Ανήκεις στη ράτσα των ήρεμων ανθρώπων που δεν δημιουργούν προβλήματα, στον διπλανό, στην κοινωνία, στον ίδιο τον εαυτό τους." 

Ο διορισμένος μεταφραστής τελείωσε επιτυχώς το έργο του, μα λίγο πριν πείσει τον αποδέκτη του, ο καθρεφτιζόμενος ανθρωπάκος με μία αιφνιδιαστική αποφασιστικότητα.. άνοιξε τα μάτια του..  

Πρωτογενής σπόρος

Δεν υπάρχουν πλατείες στις γειτονιές μας. Δεν υπάρχει πολεοδομικό κέντρο. Δεν υπάρχει ρυμοτομία. Δεν υπάρχει σημείο συνάντησης. Συναντιόμαστε κάθε στιγμή που σμίγουν οι δρόμοι μας και δεν βιαζόμαστε. Καθόμαστε να κοιταχτούμε, όχι για να μιλήσουμε. Μίλησαν τόσο οι προηγούμενοι, που κάλυψαν όλες τις λεκτικές ανάγκες για αλήθεια και ψεύδος. Τώρα μόνο βλέμματα κι αγγίγματα κι εξαλείψαμε το ψεύδος και την αλήθεια. Μάς έμεινε μόνο η επαφή, όπου ο καθένας δίνει ό,τι έχει μέσα του κι αναπτύσσεται μία διάλεκτος ειλικρίνειας πρώτα προς τον εαυτό και έπειτα προς τον άλλον. 

Επιτυχώς εξοριστήκαμε απ' τα λεξικά των πόλεων και τις οργανωμένες κοινωνίες. Την ώρα που νιώθεις πως δεν ανήκεις, ψάχνεις μέσα σου την έξοδο κινδύνου και ανακαλύπτεις πως σού δίδαξαν μόνο το αδιέξοδο και την επιστροφή στο δίλημμα. Δεν διδάχθηκες τίποτε άλλο από το να αποδέχεσαι τους κανόνες, να ενσωματώνεσαι, να συγχρονίζεσαι, να γίνεσαι μέρος του συνόλου και να συνεχίζεις να πορεύεσαι μαζί του, με την ψευδαίσθηση πως αντιδράς καθώς βαδίζεις με πλάγια βήματα, σαν κάβουρας, κι όχι σαν άνθρωπος. Χρειάζεται ένας γενναίος δάσκαλος, πιστός του συστήματος, να στρέψει το θυμωμένο βλέμμα του πάνω σου, να υψώσει την φωνή του ουρλιάζοντας το όνομά σου και να σε αποβάλλει από την τάξη, όπως τόσες δεκαετίες οι δάσκαλοι αποβάλλουν τους αντιδραστικούς, τους απροσάρμοστους, τους παραβατικούς, τους ανεπίδεκτους μαθήσεως μαθητές τους. Οι καημένοι δάσκαλοι. Τί να κάνουν κι αυτοί! Και βρίσκεσαι εκτός αιθούσης. Με την σάκα σου πεταμένη απ' το παράθυρο και το τετράδιο έτοιμο για νέα κεφάλαια. Υπάρχει ζωή μετά την αποβολή και την ταμπέλα του κακού μαθητή, του αποβληθέντος; 

Υπάρχει. 

Πριν εμφανιστεί ο γενναίος δάσκαλος που θα σε πετάξει έξω, ζεις όπως όλοι. Στους ίδιους τσιμεντένιους και γεμάτους λακκούβες δρόμους, στις ίδιες τσιμεντένιες και γεμάτες λακκούβες νομοθεσίες, στα ίδια οικοδομικά τετράγωνα, στους ίδιους κύκλους της τετραγωνισμένης λογικής, κάτω από τα μικρά μπαλκόνια με τα λουλούδια στις γλάστρες, που τόσο πολύ τους μοιάζεις. 

Playmobil σε διαστάσεις ανθρώπου πωλείται στην γλάστρα του με οδηγίες χρήσης. Η νέα έκδοση έχει ενισχυμένο σχεδιασμό και δεν προσβάλλεται από κατάθλιψη, βρέθηκε το αντίδοτο, δεν προσβάλλεται από κούραση, βρέθηκε η επιμήκυνση της αντοχής, δεν προσβάλλεται από γκρίνια, βρέθηκε το χάπι ευτυχίας. Στο καρτελάκι αναγράφεται πως αντέχει σε υψηλές και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Δεν ξέρουμε σε ποιον απευθύνεται η προειδοποίηση. Ποιοι θα παίξουν μ' αυτό το κουκλάκι; Ποιοι θα το χειριστούν; Όποιοι κι αν είναι ας γνωρίζουν πως πλέον αναβαθμίστηκε η βιοτική του ανταπόκριση σε δυσμενείς συνθήκες. Μπορείτε να το δοκιμάσετε αναθέτοντάς του να δουλέψει πάνω από το χθεσινό επιτρεπτό όριο. Το σημερινό όριο θα σάς εκπλήξει. Μπορείτε να του μειώσετε τον ύπνο και το φαγητό για περισσότερες ημέρες. Η ανταπόκρισή του θα σάς εκπλήξει. Το νέο playmobil διατίθεται στην τιμή του παλιού, μα φέρει βελτιωμένες δεξιότητες. Πιστεύει τυφλά στον έναν παγκόσμιο θεό, της Επιστήμης, και τον προσκυνά δίχως να κατανοεί πώς λειτουργεί η Νέα Θρησκεία. Οι πιστοί, εξάλλου, ποτέ δεν χρειάστηκε να γνωρίζουν πώς λειτουργούν οι θρησκείες. Ποιοι είναι οι χορηγοί τους. Ποιοι κερδίζουν και ποιοι ζουν απ' αυτό. Ποιοι επωφελούνται άμεσα, έμμεσα και σε βάθος χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι πως δίχως πιστούς δεν θα υπήρχαν θρησκείες. 

Με μία γραφειοκρατική σπρωξιά, λοιπόν, βρέθηκες  έξω από το πλαίσιο, ενώ προηγουμένως άκουσες τόσες προειδοποιήσεις, γλυκιές, αλμυρές, καυτερές, ξινόπικρες. Κι άλλες τόσες απειλές, με σκοπό να σε νουθετήσουν. Γιατί δεν τρόμαξες, γαμώτο; Γιατί δεν τρόμαξες να συνετιστείς και έχει τις τύψεις του τώρα ο δάσκαλος; Γιατί ο δάσκαλος είναι καλός. Σε θέλει στην τάξη. Θέλει να σού διδάξει όσα του έμαθαν να διδάσκει. Γιατί τον ανάγκασες να σού επιβάλλει την υψίστη τιμωρία της αιώνιας αποβολής; Τώρα δυσκολεύεται να κοιμηθεί τα βράδια και καταπίνει ηρεμιστικά. Για χάρη σου. 

Κι εσύ, που σού δίδαξαν πως δεν υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο, μόλις ξεπέρασες το σοκ της αστικής περιθωριοποίησης και κοίταξες γύρω σου ανακάλυψες πρωτογενείς σπόρους (ω τί ευτυχία! δίχως τεχνητές παρεμβάσεις βελτίωσης της παραγωγής!), ανακάλυψες καρπούς με σάρκα και δέρμα που τούς επιλέγει το σκουλήκι, ανακάλυψες διαυγείς πηγές με γάργαρο νερό δίχως ραδιενεργά σωματίδια, ανακάλυψες μία φυσική ηρεμία όπου όλα συμβαίνουν με τον απαραβίαστο ρυθμό τους. Δίχως βιασμούς. 

Τα βράδια έρχονται ακόμη στον ύπνο σου οι βιασμοί του αστικού σου παρελθόντος. Βιασμοί λόγω επισπεύσεων των διαδικασιών, λόγω έλλειψης σεβασμού προς τον εαυτό σου, λόγω κοινωνικών ψυχαναγκασμών που κρίνονταν απαραίτητοι για τη συνοχή της κοινωνίας.

Μα είναι πλέον μόνο όνειρα. Στο ξύπνημα είσαι γυμνός από καλώδια, από μαγνητικά πεδία, από αίσθημα ελέγχου. Είσαι γυμνός, κάπου μακριά, με κάποιους λίγους ακόμη που αποβλήθηκαν. Μα και πάλι ικανοποιείται η ανάγκη του ανήκειν. Επέλεξες. Αν είναι να υπακούσεις σε κανόνες και να υποστείς τις τιμωρίες, καλύτερα να υπακούσεις στην φύση που σε γέννησε γυμνό από καλώδια, γυμνό μπροστά στον κίνδυνο, γυμνό μέσα στην περιπέτεια της αληθινής επιβίωσης. 
Αν είναι να είσαι κάτι, καλύτερα να είσαι ο πρωτογενής άνθρωπος, εδώ, σ' αυτόν τον δίχως ρυμοτομία ιδιόχτιστο καταυλισμό, με δίχως πολεοδομικό κέντρο, όπου δεν υπάρχει σημείο συνάντησης και συναντιόμαστε κάθε στιγμή που σμίγουν οι δρόμοι μας. 

 

Φύση #FearFree

Όταν απέχει απ' τις αστικές επικαιρότητες, φυτεύει τις ρίζες της στο νερό και στο χώμα, απορροφά ήχους, σκιές και φως, θροΐζει σκέψεις, ενέργειες, ρούχα, μαλλιά, συνδέει την γονιμότητά της με την δίχως φυτοφάρμακα καρποφορία, αναρριχάται στην σπονδυλική στήλη της αιωνιότητας που αλλάζει μορφές μες στο χρόνο..  Αρχίζει να ενώνεται, να επιστρέφει και να  γίνεται παντοδύναμη.

Τρυφερή και παντοδύναμη, όπως καθετί στην Φύση.

αυτοπροστασία

Προσπάθησα για καιρό την ενσωμάτωση. Υπερνικούσε η αδυναμία μου να ενταχθώ. Πάλεψα να βρω τί φταίει. Τί συμβαίνει μέσα μου λάθος. Γιατί αποκλίνω. Γιατί δεν συμβαδίζω. Γιατί δεν πειθαρχώ. Γιατί αντιδρώ. Γιατί είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως σε όλα τα σενάρια κοινωνικής αποδοχής. Γιατί δεν μπορώ να αποστηθίσω τους κανόνες. Γιατί το ένστικτό μου έχει ρυθμιστεί να μού κρούει καμπανάκια εσπευσμένης απομάκρυνσης όταν λαμβάνει σήματα μαζικού ελέγχου. Γιατί ψάχνω μονοπάτια στο δάσος, ενώ υπάρχουν καλοσχεδιασμένες λεωφόροι. Γιατί το μολύβι μου έχει μεγαλύτερη σβήστρα απ' ότι μύτη. Τί χρειάζεται να σβήσω απ' όσα μού διδάσκετε; Έκλεισα όλα τα βιβλία σας κι άρχισα να παρατηρώ.

Δεν ανήκω.

Αυτό φταίει. Δεν ανήκω. 

Δεν μού ταιριάζει η γραμματική, το συντακτικό και οι προστακτικές σας. Ο τρόπος που χρησιμοποιείτε τη γλώσσα. Η τέχνη σας να έχετε πάντα δίκιο. 

Υπάρχω σε νοοτροπίες δίχως πιστοποίηση, που σβήνουν το ίχνος τους μην και πέσει σε βέβηλα χέρια πτυχιούχων αναλυτών, που κατηγοριοποιούν τα ευρύματα σε ράφια θεματολογίας και σπουδαιότητας με βάση κριτήρια που διδάχθηκαν στα φοιτητικά χρόνια καλής τους διαγωγής κι επίδοσης.

ερώτηση

 

Το check in του προσανατολισμού σου εξαρτάται από τις ερωτήσεις που θα θέσεις.

Τι καιρό θα έχει αύριο;

Πόσο ανέβηκε η βενζίνη, η υγρασία, η ανεργία;

Ποια τα νέα μέτρα;

Πού πάμε;

Γιατί με κοιτάς έτσι;

Πότε φτάνουμε;

Πόσο θα κοστίσει;

Γιατί φοβάσαι;

Ποιος νίκησε;

Και οι ακριβείς συντεταγμένες σου ορίζονται απ’ την απάντηση που θα πάρεις.

Όταν ρωτάς τους άλλους, η θέση σου εξαρτάται από την επιρροή τους πάνω σου. Ίσως, είναι καλύτερο να ρωτάς τον εαυτό σου. Ούτε καν την μαργαρίτα στο «μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά». Εξάλλου, πάντα ήξερες αν και πόσο σ’ αγαπούν. Η διαίσθησή σου ποτέ δεν έσφαλε. Απλά, ελάχιστες φορές ήσουν σε θέση να τη διαβάσεις. Ρωτώντας, λοιπόν, τον εαυτό σου εσύ ορίζεις το υπαρξιακό σου check in.

Τα τοπικά επιρρήματα μού είναι αδιάφορα.

Όλα τα «εδώ» δεν είναι ίδια. Όλοι οι άνθρωποι κυκλοφορούν μέσα στα ρούχα τους, με κορμιά υπαρκτά, σε χαιρετούν ευγενείς ή τυπικοί, προσπερνούν, χάνονται. Κάθονται δίπλα σου, εργάζονται, πίνουν καφέ, στέκονται σιωπηλοί, παίζουν με τις οθόνες, με το κορμί τους παρόν.

Χρειάζεται μία σβήστρα να σβήσεις το περίγραμμα, τον όγκο που πιάνει ο καθένας στο εδώ και να δεις τι μένει σ’ αυτόν τον αντικειμενικό ενεστώτα.

Χρειάζεται μία ενεργειακή πυξίδα να εντοπίζει το πραγματικό ίχνος του ανθρώπου που είναι ορατός στο πεδίο σου.

Χρειάζεται και μία γεωσυμπαντική γραφίδα να χαρτογραφηθούν τα μέρη στα οποία μπορεί να βρίσκεται ένας άνθρωπος, παρόλο που τον βλέπεις εδώ απέναντί σου.

Πολλοί θα προσπαθήσουν να επηρεάσουν το ταξίδι και τη διαδρομή σου. Όλοι θα ‘χουν όφελος και συμφέρον. Αυτός που θα δελεαστεί να συνταξιδέψει μαζί σου δε θα παλέψει να σε επηρεάσει. Θα ζητήσει ή θα διεκδικήσει τη θέση του δίπλα σου, μα ως εκεί. Η συναισθηματική του περιέργεια ζητά να βιώσει τη διαδρομή σου, οπότε δεν θα επιχειρήσει παρέμβαση. Αφήνεται.

Ο άνθρωπος που αφήνεται παύει να κάνει check in σε μέρη και τοποθεσίες. Κάνει check in σε σένα. Ούτε σού πληρώνει εισιτήριο, ούτε σού ζητά ευθύνες για αποπροσανατολισμό, ούτε σού αποδίδει το ρίσκο του «χαθήκαμε» ή «χάσαμε». Μόνο που είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που αφήνονται.

Πιο θλιβερή από αυτήν την εξαφάνιση είναι η αδυναμία προέκτασης της διαδρομής πέρα από τις επικαιρότητες που αναβοσβήνουν στις μεγάλες επιγραφές, που τις ελέγχουν όσοι θέλουν να σου κατευθύνουν το ταξίδι. Είναι θλιβερό που οι άνθρωποι εγκλωβίζονται στα τετράγωνα ζωής ενός αστικού πεδίου που εξυπηρετεί άλλους. Μείνε εδώ γιατί μού είσαι χρήσιμος. Πάνω σου βασίζω ένα οικοδόμημα. Κι έτσι στήνω ιστό αράχνης γύρω σου. Αν φύγεις μού γκρεμίζεις το όραμα. Πρέπει να σε  κρατήσω πάση θυσία. Και την κάνω τη θυσία. Παραιτούμαι από όλα και κάνω σκοπό της ζωής μου να σε κρατήσω στο δρόμο που θέλω. Το παιχνίδι των προσανατολισμών μπορεί να παιχτεί σε σχέση 1 προς 1, μα και σε συλλογικότητες. Προϋπόθεση να πείσεις τον ταξιδιώτη να ακολουθήσει τις φωτεινές σου επιγραφές. Τη φωνή στο ραδιόφωνο. Το ρεύμα των ανθρώπων που πάνε προς τα κει. Και λειτουργεί κι ανάποδα. Οδηγώντας τον ταξιδιώτη στο αντίθετο ρεύμα των ανθρώπων που κάνε προς τα κει. Στο ρεύμα των ανθρώπων που πάνε προς την άλλη. Ίδια διεύθυνση, αντίθεση κατεύθυνση. Ίδιο ύψος προσωπικών προσδοκιών. Μηδενικό.

Το ίχνος σου κινείται ομαλά.

Σε εντοπίζουν τα ραντάρ και σού επιτρέπεται η διέλευση.

Η σβήστρα έχει ήδη διαγράψει το περίγραμμά σου. Η υπαρξιακή πυξίδα έχει ήδη μπλοκάρει τις υπαρξιακές σου αναζητήσεις. Η γραφίδα χαρτογραφεί τη διαδρομή σου. Κινείσαι εντός ορίων.

Το διαβατήριό σου κάθε στιγμή ανανεώνεται βασιζόμενο στην ερώτηση που θα κάνεις.

Όσο ρωτάς τα προβλέψιμα το ταξίδι σου δεν διακόπτεται, δεν διαταράσσεται, δεν στοχεύεται, δεν απειλείται.

Την στιγμή που θα αλλάξεις ερώτηση, που θα μπεις σε ένα υπαρξιακό spin έξω από την ελεγχόμενη σφαίρα, θα θεωρηθείς επικίνδυνος. Δεν θα ενεργοποιήσεις, όμως, τους συναγερμούς. Έπαψαν οι μοναχικοί ταξιδιώτες να επηρεάζουν το Σύνολο. Ο κόσμος είναι καλοκουρδισμένος να επιλέγει ερωτήσεις μέσα από την Τράπεζα Θεμάτων της Επικαιρότητας. Θα σε παρακολουθούν για λίγο, μέχρι να χαθεί το στίγμα σου από τα ραντάρ τους. Μετά θα ‘σαι μόνος μέσα σε μία τρομαχτική μοναξιά, που αν είσαι τυχερός και έχεις συνταξιδιώτη θα ‘ναι μία δυαδική μοναξιά.

Το ζητούμενο είναι αν και πότε θα θέσεις τη σωστή ερώτηση.

Στον εαυτό σου.

Πλεονέκτημα

 

Της είχαν μάθει να ψάχνει σκέπαστρο στις βροχές, μα μία πλημμύρα μέσα της πάντα την έσπρωχνε στα βαθιά.. εκεί που το δέρμα ποτίζεται σαν χώμα σε περίοδο ανθοφορίας, η ανθεκτικότητα γίνεται εύπλαστη προσαρμοστικότητα στα υγρά σχήματα και η σκέψη ρευστοποιεί τις πραγματικότητες..  Κι όλο επέστρεφε κυοφορώντας νέες κοσμοθεωρίες εαυτού κι ας φαινόταν ίδια στο γυμνό μάτι των γειτόνων που όταν βρέχει μαζεύουν τις μπουγάδες, κλείνουν τα παράθυρα, χώνονται κάτω απ' τις ομπρέλες τους αφήνοντας πλεονέκτημα τη βροχή για κείνους που ξεδιψούν με τις χούφτες. 

απόκομμα αλληλογραφίας

Photo by Jesse Draxler, ( http://inagblog.com/2018/01/jesse-draxler-2/ )

Μαύρο φόντο σε κάποιο συμπαντικό στιγμιότυπο σε κατάσταση νηνεμίας, με την σκοτεινή ύλη να αρνείται να κάνει αισθητή την παρουσία της στην πεπερασμένη αντιληπτική μας ικανότητα. Πάντα εν εξελίξει μία αντίστροφη μέτρηση στα ρολόγια των ανθρώπων. Άνευ συμπαντικής σημασίας. Τα άστρα ρέουν στο ρυθμό της ενεργειακής ανακύκλωσης εναλλάσσοντας λάμψη με θάνατο κι αντίστροφα. Βουτάνε δίχως φόβο στο κέντρο της μαύρης τρύπας που τα εξαφανίζει απ' το ορατό μας πεδίο με έναν γενναίο χορό καταστροφής και αναγέννησης. Το Εγώ υπόνοια κάπου, μέσα σ' αυτό το σκοτάδι. Συνήθως κάθεται ήσυχο στο κενό, δίπλα στους γαλαξιακούς γκρεμούς. Κι όταν λαμπυρίζει λίγη χαρά το εντοπίζουν οι μαύρες τρύπες. Περιμένουν να ολοκληρώσει τον βραχύχρονο κύκλο του για να το εξαφανίσουν. Όλα σαν σε όνειρο. Κι όταν αλλάζεις πλευρό, αλλάζεις τοπίο και παραδόξως κι εαυτό. Το μαύρο γίνεται ρευστό. Σαν αμνιακό υγρό μιας σκοτεινής Μάνας. Κυματίζεις, αιώνια νεογέννητος, στα ρεύματα ενός βυθού, δίχως να διακρίνεις το δρόμο. Ποτέ δεν υπήρχε δρόμος. Όλα επινοήσεις. Χρόνος. Δρόμος. Για να υπάρχει η αίσθηση του προσανατολισμού και του σημείου αναφοράς. Να νιώθεις πως δεν χάνεσαι και πως κατέχεις τον έλεγχο του ταξιδιού. Δεν γελά κανείς με την πλάνη σου. Δεν υπάρχουν θεοί και τα άστρα ασχολούνται με τον δικό τους χορό. Είσαι ψάρι που αναβοσβήνει μέσα στις χούφτες μιας θάλασσας που αδειάζει τα νερά της ανάμεσα από τα.... εικονικά δάχτυλα του ανύπαρκτου Νοήμονος Όντος. Σαν σβήσουν τα σχήματα και τα χρώματα, μένεις να αιωρείσαι σαν ιδέα σε ένα πεδίο φαντασίας. Είσαι όλες οι μνήμες σου. Όλα τα έσω έξω τοπία. Ένα φράκταλ ενός κόκκου εαυτού που αντικατοπτρίζεται σε όλες τις κλίμακες του σύμπαντος. Ανακυκλώνεσαι μέσα από όλα και κάθε σου στιγμιότυπο ταχυδρομεί ένα γράμμα μεταφέροντας πραγματικότητες από το ένα υπαρξιακό σύμπαν στο άλλο.. κι όλο υπάρχεις συνομιλώντας με τον εαυτό σου παλεύοντας να κατανοήσεις τί συμβαίνει.

Ανυπαρξία

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Σε εντόπισαν μόνο

σαν άρχισε να μυρίζει η απουσία σου

αποσύνθεση.

Είπαν πως πέθανες

κι έκλεισε η υπόθεση.

Ξεγελώντας τους

κίνησες να δεις αν υπάρχει 

αυτός που αποκαλούν Θεό

μιας και βεβαιώθηκες πως 

κι ο άνθρωπος που υπάρχει

είναι.. ανύπαρκτος.

σημειώσεις

 

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

..είναι σαν να ξεφλουδίζεις το δέρμα σου

όχι

το μέσα

σαν να ξετυλίγεις σκοτάδια

για να βρεις το μωρό που κλαίει

με φθόγγους ενός παραμιλητού

μιας υπόγειας ζωής

δίχως να πλησιάζεις

καταδικασμένος απ' έξω

μόνο ν' ακούς

και να κρατάς σημειώσεις

απ' το κλάμα του.

Τα χαρούμενα παιδιά είναι επικίνδυνα

 

Τα χαρούμενα παιδιά είναι επικίνδυνα. Δεν τρομάζουν. Δεν παίρνουν στα σοβαρά τις τιμωρίες. Δεν ανταποκρίνονται στα συστήματα σωφρονιστικής διαπαιδαγώγησης. Με το γέλιο τους προσβάλλουν τη σοβαρότητα του αυταρχισμού. Με την αισιοδοξία τους προκαλούν επικίνδυνους αυθορμητισμούς. Τα χαρούμενα παιδιά είναι χαλαρά, δεν ξέρουν να κάθονται προσοχή, ακίνητα, στο παράγγελμα του δασκάλου. Κοιτούν τα σύννεφα που τρέχουν και τα σμήνη των πουλιών την ώρα που ο διευθυντής δίνει οδηγίες από το μεγάφωνο, στην αυλή. Τα χαρούμενα παιδιά δεν συγκεντρώνονται στη μονοτονία των μαθημάτων. Μαθαίνουν εύκολα,  βαριούνται εύκολα και έχουν μία μουσική μέσα τους. Έναν ρυθμό που τούς κάνει να κουνούν το πόδι τους ή να χτυπούν τα δάχτυλα στο θρανίο, σαν να παίζουν ένα αόρατο πιάνο. Τα χαρούμενα παιδιά είναι ζωηρά. Σε κίνηση. Κι αποσυντονίζουν την τάξη. Μπορούν να σε κοιτούν στα μάτια και να σού απαντούν με την αφοπλιστική τους παιδικότητα, χωρίς να σκέφτονται συνέπειες, στο ενδεχόμενο να μεταφράσεις το θάρρος τους ως θράσος ή ασέβεια στον.. μεγαλύτερο. Τα χαρούμενα παιδιά βλέπουν τους ανθρώπους στο ίδιο ύψος και δεν αναγνωρίζουν αρχηγούς. Έχουν άποψη και το θάρρος να την διατυπώσουν. Παίρνουν θέση και θεωρούν αυτονόητη την ενεργητική ακρόαση. Τα χαρούμενα παιδιά μιλούν άψογα με χρώματα και σχήματα. Ζωγραφίζουν. Στα μπλοκ, στα χέρια τους, στις χαρτοπετσέτες, στα θρανία, στις τσάντες τους, στα βιβλία, στα τετράδια, στο σκελετό του κρεβατιού τους, στη ντουλάπα, στα ρούχα τους. Τα χαρούμενα παιδιά δεν χωρούν μέσα στο σπίτι. Θέλουν αλάνες και μεγάλες αυλές σχολείων.  Θέλουν πάθος κι ενθουσιασμό. Τα χαρούμενα παιδιά θίγουν την ησυχία. Μόνιμα την σπάει η σκέψη τους που θέλει να εκφράζεται. Προσβάλλουν την ευθυγράμμιση, γιατί κινούνται αταξινόμητα. Ακυρώνουν τις αοριστολογίες, γιατί επιμένουν να ζητούν αιτιολογήσεις μέχρι να καταλάβουν. Τα χαρούμενα παιδιά είναι επικίνδυνα γιατί σε παρασύρουν και νομίζεις πως η Ζωή είναι μία γιορτή, όπου όλα επιτρέπονται. Και μαζί με τα χαρούμενα παιδιά γίνονται επικίνδυνοι και οι γονείς τους, οι φίλοι τους, οι συγγενείς τους. Όπως επικίνδυνος είναι κάθε χαρούμενος άνθρωπος για μία κοινωνία που θέλει φοβισμένους, πειθαρχημένους, υπάκουους πολίτες.   

Only You

 

Δεν αντέχεται ο πόνος του κόσμου, εκείνος ο βουβός. Που τον υπομένουν οι άνθρωποι αθόρυβα και μέσα τους αντέχουν με ένα αδιάκοπο «λίγο ακόμη». Που κρύβεται πίσω από τα καθημερινά λόγια, τις μηχανικές κινήσεις της ημέρας, και το βράδυ από σκιά γίνεται άνθρωπος. Ο πόνος. Κάθεται δίπλα και σωπαίνει, κι όταν ο έξω θόρυβος κοπάσει, αρχίζει να μιλά την αλήθεια. Έχοντας από καιρό πάψει να υψώνει τη φωνή. Μόνο με ψίθυρους πια. Ψίθυροι και σταγόνες φτάνουν ως το κόκκαλο με ένα βασανιστήριο αιωνιότητας. Από κείνη την αιωνιότητα που κρύβουν οι δύσκολες στιγμές που λες δεν περνάνε…

Οι άνθρωποι εξασθενίζουν. Συστήνονται δυνατοί, μα μέσα τους ξεθωριάζουν, σβήνουν, αφήνονται, πέφτουν. Λεπταίνουν.. σαν τα σκοινιά που μόνιμα καλούνται να ισορροπήσουν αντίρροπες δυνάμεις. Λεπταίνουν οι φλέβες, οι μύες και οι αντοχές των ανθρώπων υπό συνεχή πίεση. Λυγίζουν τα κόκκαλα και η σκέψη. Ζητείται βοήθεια, μα δεν υπάρχει ένας υγιής που να έχει απόθεμα προσφοράς εαυτού.

Υπάρχεις μόνο εσύ. Εσύ που πονάς. Στις απομονώσεις, στις νύχτες, στις σιωπές, στους φαύλους κύκλους, στα βυθίσματα, στα αδιέξοδα, στις κακοκαιρίες, στη λειψυδρία, στα στερητικά σύνδρομα υπάρχεις μόνο εσύ κι ο εαυτός σου. Τίποτε άλλο. Αν χορέψεις, χορεύει η Υφήλιος. Αν βουλιάξεις, βουλιάζει ο κόσμος. Αν παραιτηθείς, το παιχνίδι τελειώνει. Αν αγαπηθείς, αγαπιέται το Σύμπαν. Δεν υπάρχει ξόρκι. Μήτε άλλη γιατρειά. Εσύ η αρρώστια σου. Εσύ και το φάρμακο. Εσύ ο θάνατός σου. Εσύ η ζωή σου.

Έξω πάντα γινόταν πόλεμος. Μέσα οι άνθρωποι άλλοτε κάναν έρωτα κι άλλοτε αυτοκτονούσαν εις το όνομα μιας απελπισίας ή μιας παραίτησης. Τα όπλα ποτέ δεν είχαν σφαίρες. Το όπλο πάντα είναι ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι στον πόλεμο και στη ζωή. Μόνος σου διασχίζεις το σενάριο και το σκηνικό. Μόνος σου επιλέγεις το ρόλο κι ενσαρκώνεις τον εαυτό σου. Ο πόνος είναι ένα σύμπτωμα μιας ασθένειας που ξεκινά ή εξελίσσεται. Υπάρχει ως προειδοποίηση πως κάτι δεν πάει καλά. Άλλαξε τις νοοτροπίες που σε αρρωσταίνουν. Έτσι θα εξαλείψεις τον πόνο. Δεν υπάρχει διάγνωση. Δεν είναι το σώμα που πονά. Είναι η ύπαρξη που κουτσαίνει και κάνει το σώμα σου να πονά. Άλλαξε τον τρόπο που υπάρχεις. Αυτή είναι η γιατρειά του πιο αρχαίου, του πιο σύγχρονου και του πιο μελλοντικού κόσμου απέναντι σε κάθε ασθένεια.

αυτοπροστασία

 

Το να προσπαθείς να ξεφύγεις από την παγίδα..

είναι η παγίδα.

Διάρκεια

 

Ασφαλής στην φούσκα μπορείς να ζήσεις το διπλάσιο απ' ότι εκτεθειμένος στη.. Ζωή.