αν-Απειρία...

Ένα αναπηρικό καρότσι
κι ένα αναπηρικό δωμάτιο.
Ένα αναπηρικό σπίτι
αναπηρικό σώμα
και μία αναπηρική ζωή.
Κάθεται βαλσαμωμένος
όπως διδάχθηκε,
μα πλέον αρχίζει να μην χωρά.
Ανάβει νοερά το τζάκι
καίει όλα τα υποκατάστατα.
Δεν υπάρχει βοήθεια
μόνο επιθυμία να βγει έξω.
Ανάβει μία σπίθα
στο κέντρο της άγριας νύχτας
καίει το σώμα,
τη ζωή,
το καρότσι,
το δωμάτιο,
το σπίτι,
τις αλυσίδες,
την αναπηρία.
Ολόκληρος ένας Νους
που νικά το Εγώ του
και βγαίνει έξω
να γνωρίσει τον Άπειρο Εαυτό.

Διαφορά Δυναμικού...

Μόνο με τον δείκτη θα σ' αγγίζω
μ' έναν ηλεκτρισμό που δεν γειώνεται
κι όλα τα φορτισμένα μου Εγώ
θ' απορροφώνται από το δέρμα σου
τινάζοντας την ηρεμία του μυαλού σου
σ' εκείνη την Κορυφή των Θαυμάτων
όπου πάντα σε περιμένω
να εκτεθούμε στον κίνδυνο των Κεραυνών
εκείΝου του Δία
που από τον Συμπαντικό του Θρόνο
συνομιλεί με τους λίγους που απέμειναν
κλέφτες της Φωτιάς
και μες στους πύριΝους διαλόγους
πάντα θ' αναρωτιέσαι
σε ποιες Κορυφές μπορούμε να φτάσουμε
αν γιγαντωθεί η Διαφορά Δυναμικού μας
κι αν ολόκληρη εφαρμόσω πάνω σου
τα υψηλά μου Volt.

Σχολικές καθημερινότητες...

Τί να σου πω κύριε συνάδελφε!

Εδώ στο χωριό όλα είναι αλλιώς καμωμένα

κόντρα στην αστική σου πραγματικότητα.

Το σχολείο είναι χτισμένο σ' ένα οικόπεδο αρχαίας Γης

κάτω από μία σκεπή απέραντου κι άτοκου ουρανού.

Τα παιδιά δεν κουβαλούν ασήκωτα φορτία,

πετώντας φτάνουν οι ψυχές

τρέχοντας τα σώματα

και σαν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι

τα μαζεύουμε με συνθήματα Ελευθερίας

για να μπουν από πόρτες και παράθυρα

να τσιμπήσουν γράμματα και ιδέες.

Οι αίθουσες μυρίζουν χορτάρι και βασιλικό

κι ο Νους κατέχει αβίαστα όλες τις απαντήσεις 

καθώς η γεωμετρία επινοεί σχηματομορφές απλοποιήσεων.

Εδώ η Φυσική έχει πάντα πρώτο συνθετικό τη Φύση

η Γεωμετρία τη Γη

και η Ζωή παίρνει άριστα σε όλα τα διαγωνίσματα του Παρόντος.

Τα μολύβια σκάβουν κήπους στο εκτάριο του Νου

τα λευκά τετράδια γεμίζουν με μυστικά προφορικών παραδόσεων

και οι δάσκαλοι αριστεύουν στη Ζωή

αφομοιώνοντας την ουσία της ευτυχίας

έχοντας τον καλύτερο δάσκαλο,

δάσκαλο των δασκάλων:

τον μαθητή!...

-----------------------

Γυμνάσιο Πέλλας

είναι από τις φορές που δε βιάζομαι να σχολάσω

σαν η Ζωή μου να εκπληρώνει, σε κάθε της πεδίο, όλα τα Ξόρκια για Ευτυχία...

;-)

Το βλέμμα του Τρελού...

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Με τα μάτια χαμηλωμένα

περπατά πάνω στην ευθεία του πεζοδρομίου.

Κατευθύνεται σκυφτή

μ' αγέρωχη επιμονή

στο στόμα του δράκου

και μοιάζει να ναι καλά διαβασμένη 

πάνω σ' όλα τα ενδεχόμενα του παραμυθιού.

Δεν λιποτακτεί στις διασταυρώσεις

δεν δελεάζεται από τα ζαχαρωτά των μικροπωλητών

ούτε εμπιστεύεται την γριά που ξέρει το κρυφό μονοπάτι.

Ντυμένη σεμνά 

σμιλεύει αμαρτωλούς Εαυτούς

στο αμόνι του Έρωτα.

Ατσάλινο το σάρκινο κορμί

σάρκινη η αέρινη σκέψη

αέρας ο φόβος και η ανασφάλεια.

Πλησιάζοντας 

το αίμα της μυρίζει σύγκρουση και πόλεμο.
Έρχεται αμέσως μετά τη δουλειά

χωρίς καθυστερήσεις 

περιστροφές και αναβολές.

Ίσια στο θάνατο.

Με τον χαρτοφύλακα στο χέρι

το ταγεράκι δέρμα αδέσποτου ζώου

κολλημένο πάνω της

ουρλιάζει σωτηρία.

Εκείνη αδιαφορεί.

Προσπερνά τον Εαυτό της για να φτάσει.

Υπερβαίνει το Είναι της για να μείνει.

Ακυρώνει το Εγώ της για να ξαναγεννηθεί.

Στο τέλος του δρόμου 

ο Τρελός που ράβει πάνω της το παραμύθι

λέξη λέξη 

την καταπίνει μ' ένα βλέμμα ανθρωποφάγο

και της χαρίζει πεινασμένες αποκλειστικότητες

που θα ζήλευαν όλες οι αθάνατες κοκκινοσκουφίτσες

που -τί κρίμα!- γλίτωσαν από τον λύκο...

--------------------------------

Θεραπεία...

Οι κακοποιημένοι Εαυτοί του ανθρώπου

βρίσκουν θεραπεία στο ποίημα,

μα πάντα

όταν θ' ακούγεται να πλησιάζει

ο γνώριμος ήχος ενός ακρωτηριασμού

θα ξυπνούν οι μνήμες

να θυμίζουν

πόσο απέχει το ποίημα

από τη Ζωή...

Νίκη...

Όταν δεν έχεις τίποτε να χάσεις

κερδίζεις τον Εαυτό σου

και όταν κερδίσεις τον Εαυτό σου

δεν χάνεις με τίποτα.

Ο καλύτερος θάνατος...

Ο καλύτερος θάνατος
στην κορύφωση του χορού
να κόβεις τις φλέβες της χορεύτριας
και τα σκοινιά ακροβασίας
να φιμώνεις τη μουσική
και το λαχανιασμένο στόμα
και με μία ασυγχρόνιστη σιωπή
να δοκιμάζεις
αν μπορεί να ζήσει το θάνατο
ή αν θα πεθάνει...

Εξόφληση χρεών...

Κοίτα φίλε μου που ήρθε ο καιρός
όμορφη να ξημερώνεται η ζωή
σαν τίποτε να μην χρειάζεται
πέρα από την ανάσα
και αυτή η ξενιτεμένη μας ύπαρξη
έπαψε να παλινδρομεί
σε γειτονιές επίγειων παιδικών τραυμάτων
σαν ο χρόνος που λέγαμε πως θα περάσει
να 'χει πληρώσει τους φόρους του στο δανεικό Παρόν μας
κι η ευτυχία μοιράζεται πλέον αφειδώς
σε μάς τους φτωχούς
που μ' ένα ψίχουλο προσφοράς
γονιμοποιούμε Πληρότητες.

Κοίτα φίλε μου που στέρεψαν οι ωκεανοί των ποιητών
γιατί περίσσεψε η χαρά στο στόμα των ανθρώπων
δεν γρατζουνιέται η Ψυχή από την Ύλη
και πιο όμορφη είναι πλέον η Ζωή
παρά το ποίημα.