Παύσεις

Κρύψου στη γωνιά και κοίτα. Δες πόσο επιδιώκουμε να είμαστε πολυάσχολοι, με διαρκείς εκκρεμότητες, διαδοχικά ωράρια, προτεραιότητες καθημερινότητας.. Δες πόσο επιδιώκουμε να είμαστε ανάμεσα σε κόσμο, με τα φώτα αναμμένα, τη μουσική να παίζει, σε πολυσύχναστους δρόμους, ρεαλιστικούς ή εικονικούς, να νιώθουμε παρουσίες τριγύρω, συζητήσεις εν εξελίξει, σειρές με επεισόδια προσεχώς, ώστε μην ξεμείνει ο χρόνος μας από τεχνητή αγωνία και ενδιαφέρον για τη συνέχεια.. Κοίτα πόσο πιστοί είμαστε στις κοινωνικές υποχρεώσεις. Στα καθιερωμένα πήγαινε έλα. Πόσες εργατοώρες προσωπικού χρόνου δίχως ούτε μία παύση.. γιατί στις παύσεις σταμάτα ο θόρυβος, η μουσική, οι διάλογοι, οι υπότιτλοι, σβήνουν τα φώτα, οι οθόνες, αδειάζουν οι δρόμοι, εξαφανίζεται ο κόσμος, μικραίνει ο χώρος, βαθαίνει ο αντίλαλος, μένεις μόνος, ακούγεται ο χτύπος της καρδιάς και ξεκινούν τα δύσκολα.
Η ανάγκη να συναντήσεις, να αντιμετωπίσεις, να έρθεις κοντά με τον εαυτό σου.
..και με τον άνθρωπό σου.

Κρύψου στη γωνιά. Δες πόσο δύσκολο είναι να βγουν οι άνθρωποι από το ωρολόγιο πρόγραμμά τους, να σταματήσουν τη γη να γυρίζει, να απομονωθούν, να ενωθούν, ν' αφουγκραστούν σιωπή, να απορροφήσουν τους κραδασμούς του μυαλού και της καρδιάς τους, να βρουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν σαν να μην υπάρχει χρόνος, δίχως να φοβούνται να αγγίξουν ο ένας τον άλλον με όλα τα ελαττώματα και τα ψεγάδια τους, με όλη την ομορφιά και την ασχήμια της αλήθειας τους, με όλη την αμηχανία της κάθε φοράς.

Κρύψου στη γωνιά και κάνε λίγο χώρο να κρυφτώ κι εγώ. Από μένα. Γιατί κάθε που με βρίσκω μού ζητώ υπερβολικά πολλά κι όταν επιστρέφω στον κόσμο μού μοιάζει αφόρητος.

Το δωμάτιο

Είναι κι αυτοί που δεν μεγαλώνουν ποτέ. Που αποφεύγουν τους μεγάλους και κλείνονται στο δωμάτιο με τα παιχνίδια τους. Για ώρες. Χάνουν τόσο πολύτιμο χρόνο, θα πεις. Ίσως κερδίζουν χρόνο, θα πω. Αν κρυφοκοιτάξεις, απ' τα παιχνίδια τους θα μάθεις την αλήθεια. Τα ακινητοποιημένα αυτοκινητάκια  χλευάζουν τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Εδώ δεν βιάζεται κανείς. Τα μισοφτιαγμένα puzzles σαρκάζουν τις προθεσμίες, την τελειομανία και τις ολοκληρώσεις. Οι γυμνές κούκλες, αμόλυντες, εκδικούνται την τόση ντροπή και την τόση χυδαιότητα του κόσμου. Κι εσύ που τούς φτιάχνεις κουβέρτες, παπλώματα και μαξιλάρια, εξομολογείσαι την αγωνία σου για τους χειμώνες.

Κάνει κρύο. Ο κόσμος τρέμει. Σείονται τα τουβλάκια και τα lego σου. Παραδίδεται η ελαστικότητα και η αντοχή τους. Τα τοιχώματα του δωματίου καταρρέουν και μένουν εκτεθειμένα τα παιχνίδια σου κι εσύ. Μάτια περίεργων περαστικών θέτουν ερωτήσεις. Δεν σηκώνεις το κεφάλι από τα παιχνίδια σου. Δεν αντιλήφθηκες πως πέσαν τα τείχη, χάθηκε η προστασία σου και το σύνορο του κόσμου σου.  Πάντα έπαιζες με αφοσίωση. Χανόσουν μέσα στις ιστορίες σου.

Ένας δυο γελούν μαζί σου. Καθώς περνά η ώρα ένας δυο επιβραδύνουν, κάθονται και σε παρατηρούν να παίζεις. Βουβό κουκλοθέατρο. Οι μαμάδες ευγενικά τραβούν τα παιδιά τους από το χέρι "Έχουμε δουλειές, αγγλικά, ποδόσφαιρο, Ιστορία, μαθηματικά, αρχαία, να φάμε βραδινό, να κοιμηθείς νωρίς, το πρωί σχολείο.....". Τα πιτσιρίκια δεν κουνιούνται και ούτε γκρινιάζουν. Δεν ακούν καν το θόρυβο της μάνας. Τολμούν διστακτικά ένα βήμα πλησιάσματος. Έπειτα κοντοστέκονται και κοιτάζουν αν ενοχλούν. Δεν αντιδράς. Ποτέ δεν σε ενόχλησαν τα παιδιά. Μα τα τελευταία χρόνια δεν έβρισκες παιδιά να παίξεις ή να τους φτιάξεις και να τους χαρίσεις παιχνίδια. Ήταν όλα τόσο πολυάσχολα. Πλησιάζουν ένα βήμα ακόμη. Μπαίνουν στον χώρο σου. Στον κόσμο σου. Απλώνουν δαχτυλακια να αγγίξουν τα παιχνίδια. Απλώνουν χέρια. Απλώνουν Νου. Κάθονται δίπλα σου. Στρογγυλοκάθονται. Μπαίνουν στην ιστορία σου. Ξεχνούν μάνες, υποχρεώσεις, βαθμούς, αξιολογήσεις, προσπάθεια, πίεση, προγράμματα. Επιτέλους, παίΖουν.

Μία μάνα φουριόζα κάνει να μπει στο δωμάτιο να πάρει το παιδί της. Βγαίνουν οι φτερωτοί δράκοι απ' το μισοφτιαγμένο puzzle, καψαλίζουν με τη φωτιά τους τα ρούχα της, ανοίγουν ασπίδα τα φτερά τους και την κρατούν σε απόσταση. Η μάνα καταρρέει. Λιποθυμά. Σωριάζεται το σώμα της στο πεζοδρόμιο και από μέσα του λευτερώνεται το μικρό κορίτσι που η μάνα ήταν κάποτε. Ο δράκος σκύβει το κεφάλι σαν κατοικίδιο. Το κορίτσι του χαϊδεύει τα μάγουλα. Κάνει ένα βήμα και μπαίνει στο παιχνίδι. Εδώ, για πάντα Χριστούγεννα. Έξω ακόμη έχει χειμώνα.

Ένστολος.....

Χάσαμε πολλά παιδιά στο δρόμο κι ο πόλεμος δεν είχε κηρυχθεί ακόμη. Χάσαμε άλλα τόσα στις ιδέες. Λοξοδρόμησαν με ένα δέλεαρ δύναμης κι εξουσίας. Μία σφαίρα τούς διαπέρασε τον νου κι άρχισαν να χάνουν το συναίσθημα. Τους έμεινε μόνο μία αρτηρία υψηλής πίεσης άκαμπτου ορθολογισμού. Τούς χάσαμε. Δεν ήταν πλέον δικοί μας. Πέρασαν στην αντίπερα όχθη. Απ' την μία μεριά είναι ο Άνθρωπος κι από την άλλη το Όργανο. Τούς όπλισαν το μυαλό και μάς σύστησαν ως επικίνδυνους. Τούς φόρεσαν μάσκες και ασπίδες. Τα χέρια τους συνεργάζονται δίχως αντίρρηση. Όλο τους το σώμα έγινε η στολή ενός εντεταλμένου στρατιώτη. Μα δεν έχουμε πόλεμο. Ήρεμα πηγαίνουμε στις δουλειές και ανά διαστήματα θυμόμαστε τους σκοτωμένους μας και βγαίνουμε στο δρόμο. Κι εκείνοι, γενίτσαροι - μεγαλωμένοι στην ίδια με μάς γειτονιά τώρα είναι απέναντι, οπλισμένα παραταγμένοι στην αντίπερα όχθη του δρόμου. Τελικά, μάλλον έχουμε πόλεμο. Είμαστε αιχμάλωτοι μιας τάξης πραγμάτων και κάθε που την διαταράσσουμε φανερώνονται τα όρια της αιχμαλωσίας μας. Δεν μάς έχουν χτίσει ούτε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ούτε φυλακή. Μάς έχουν χτίσει πόλεις με θέσεις εργασίας και θέσεις ανεργίας. Εκεί μάς κρατούν. Εκεί μάς επιβλέπουν. Δεν μάς έχουν ανακοινωθεί καν οι κανόνες αιχμαλωσίας. Εμπειρικά τους υποψιαζόμαστε. Ποτέ κανείς τους δεν είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Μάς πείθουν πως είμαστε ελεύθεροι. Ελεύθεροι να σπουδάσουμε ή όχι, να εργαστούμε όπου θέλουμε νικώντας τον αντίστοιχο ανταγωνισμό, ελεύθεροι στην ψήφο μας, ελεύθεροι στο λόγο μας. Ελεύθεροι σε όλα. Μόνο οι μαζικές μας αντιδράσεις είναι ελεγχόμενες.  Επιτρεπτή η ήρεμη διαδήλωση. Αθόρυβα οργανωμένοι σε μία άτακτη σειρά, με ρυθμικά συνθήματα. Μάς παραχωρείται το δικαίωμα να κλείσουμε και λίγο το δρόμο. Βολεύει γιατί εξαγριώνουμε τους φιλήσυχους πολίτες που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους ανενόχλητοι, να βγουν για καφέ, να βολτάρουν το σκυλί τους για την ανάγκη του.  Επίσης, επιτρέπεται και η ψηφιακή ελευθερολογία. Αφού ξυλοκοπήσουν όποιον παρεκτρέπεται από την ήσυχη διαδήλωση, μάς αφήνουν αμολητούς να ξεσπάσουμε στο ψηφιακό μας προαύλιο. Οι κρατούμενοι των φυλακών προαυλίζονται σε συγκεκριμένες ώρες. Να μία ακόμη Ελευθερία που μάς παραχώρησαν! Εμείς προαυλιζόμαστε όποτε θέλουμε στους διαύλους των δικτύων. Ελεύθεροι να μιλήσουμε, να καταδικάσουμε, να ουρλιάξουμε, να αντιδράσουμε με χεράκια, καρδούλες, θυμωμένα εικονίδια σε οτιδήποτε αναρτημένο. Ξεσπάμε και λυτρώνεται η ψυχή του ξυλοκοπημένου και του νεκρού που ξέρει πώς μάς έχει στο πλάι του. Μάς δολοφονούν, μάς εξευτελίζουν στους δρόμους της πόλης και παίρνουμε το αίμα μας πίσω διαδικτυακά. Τίμια ισοπαλία! Ένας κόσμος δικός τους. Ένας δικός μας. Μα οι πληγές από τα ρόπαλα δεν φεύγουν. Οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω. Χάνουμε στο σώμα και στην ψυχή. Κερδίζουμε στα ψηφία και στα bps. Μία πικρή γεύση γυροφέρνει στον μουγκό ουρανίσκο, σαν τσίχλα καπνιστή σε φάση απεξάρτησης. Δεν μιλούν τα στόματα. Με τα δάχτυλα μιλάμε. Φοράμε ένα νέο φίμωτρο που προκαλεί ακινησία στο σώμα. Μαζικά δενόμαστε σε καρέκλες μπροστά από οθόνες. Έχουμε την αίσθηση πως η φωνή μας έχει αυξημένα decibel και ακούγεται σε όλον τον πλανήτη. Μάς διαβάζουν τόσα μάτια. Διαβάζουμε τόσες φωνές. Αναπαράγουμε εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Μα αυτοί που πραγματικά βγαίνουν στο δρόμο να πολεμήσουν είναι λίγοι. Εμείς ξέρουμε  μόνο να γράφουμε, να πατάμε αντιδράσεις, να σχολιάζουμε εξευτελισμούς και θανάτους. Ποτέ δεν είδα έναν αγωνιστή να επιστρέφει από τον πόλεμο και να αναρτεί selfie από το πεδίο της μάχης. Πάντα οι δημοσιογράφοι είχαν τα καλοπληρωμένα πλάνα των τρελών που μάχονται ακόμα σώμα με σώμα. 

Εμένα μη με ρωτάς.

Είμαι αιχμάλωτη.

Φορώ το νέο μου φίμωτρο.
Είμαι ακίνητη μπρος σε μία οθόνη.

Μιλώ με τα δάχτυλα.

"Φωτογραφίζω" με λέξεις τους αγωνιστές.

"Φωτογραφίζω" και τους εχθρούς τους.

Σώμα δεν έχω. Έχω λέξεις. 

Καταδικάζω την αστυνομία που παίρνει εκπαιδευόμενούς της κάποιους μαθητές μου και τους μετατρέπει σε εκτελεστικά όργανα. Όχι φονιάδες. Προς Θεού. Εντολές εκτελούν. Ανωτέρων. Ανωτέρων που βρίσκονται στις θέσεις ασφαλείας τους και δεν φανερώνουν τις εντολές τους ποτέ. Πάντα ένα παιδί φταίει. Ένα νέο παιδί που έγινε ένστολος (διορίζεσαι κατευθείαν και έχεις μισθό από την πρώτη μέρα.. Μεγαλείο!..), οπλίστηκε με γκλοπ και είχε στο μυαλό αναρτημένες φωτογραφίες του "εχθρού". 

Κι όμως, όταν ένα παιδί ξεφεύγει και βγαίνει τρέχοντας σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας ή πέφτει στα χέρια του αντιπάλου, φταίω εγώ κι εσύ. Εμείς που το γιορτάζουμε όταν τα παιδιά μας περνάνε στις σχολές ενστόλων. Τί νομίζεις θα γίνουν μετά από χρόνια...? Τυφλά εκτελεστικά όργανα, ντυμένα με μάσκες και ασπίδες, οπλισμένα με γκλοπ.. και πάντα θα τους βρίσκουμε απέναντι στις διαμαρτυρίες μας για τις... συνθήκες κράτησής μας σ' αυτήν την νομοθετημένη και ελεγχόμενη Ελευθερία μας. 

Λέξεις..

Μεγαλώνουν μαζί μας κι οι λέξεις. Αποκτούν νέο σχήμα μέσα στις παλιές τους φόρμες. Στο πρώτο γράμμα ή ποίημα ή ραβασάκι ήταν πετραδάκια που τις πετούσαμε στη λίμνη να σχηματίσουν κυματισμούς, να κλέψουν εντυπώσεις. Αργότερα έγιναν η λίμνη.. ατάραχες, ήρεμες, κρύβοντας καλά το βυθό. Στην πορεία έγιναν το αμφίβιο τέρας της λίμνης, που θρεφόταν με σάρκες και ψυχές, και καθώς μεγάλωνε έσκαβε τον βυθό, άνοιγε ρωγμή και φύγαν τα νερά, χάθηκε η λίμνη, επικράτησε ξηρασία. Τότε οι λέξεις γίνονται σιωπή κι έχουν πιο βαθύ αντίλαλο από πριν. Αφήνουν λευκό το χαρτί και άδεια την οθόνη. Εκσφενδονίζονται στα εσωτερικά μας τοιχώματα, σφαίρες που δεν βρίσκουν στόχο κι αδέξιοι παλεύουμε να επικοινωνήσουμε μιλώντας με τον καιρό ο καθένας μία ξένη γλώσσα δικού του θανάτου.

Εκπρόθεσμα

Την στιγμή που φεύγεις από τη Ζωή του Άλλου αρχίζεις να έχεις δίκιο σε όλα εκείνα που υποστήριζες όσο ήσουν εδώ κι ο Άλλος τα αμφισβητούσε και τα διέψευδε.

Αρχίζεις να έχεις δίκιο αθόρυβα κι αθέατα.............. μέσα του.

Παραμυθάκι δια σ Τροφής

Το παιδί κρατούσε στα χέρια του την ζωντανή μπίλια. Ζούμαρε στην επιφάνεια κι ανακάλυπτε τις τρύπες απ' όπου είχαν εμφανιστεί οι εισβολείς, χρόνια πριν. Με αριστερόστροφη κίνηση γύριζε την μπίλια στο παρελθόν της και παρακολουθούσε τα παράλληλα γεγονότα. Πέρσι σαν σήμερα. Πριν χιλιετίες σαν σήμερα. Ένα διαολεμένο παιδί ξεφύτρωσε από το υπέδαφος, εκεί όπου οι καλοί άνθρωποι είχαν κρύψει τα δαιμόνια, και με όλη του την ευρεσιτεχνία ανακάλυψε την Ιερή Κρυψώνα των ανθρώπων. Έκλεψε το μυστικό και ξεκλείδωσε όλες τις Πύλες. Έπαψαν οι αιχμάλωτοι να πριονίζουν το Ιερό Δέντρο. Ξεχύθηκαν πεινασμένοι επί της Γης. Πριόνιζαν πλέον τους ορθολογισμούς του ανθρώπου, τις θεμελιώσεις του πολιτισμού του και γκρέμιζαν τα οικοδομήματα της Ζωής του. Η ανθρωπότητα υπέκυψε. Βλέπεις ήταν προετοιμασμένη ν' αντιμετωπίσει μόνο τους εμφύλιους πολέμους της. Είχε εξειδίκευση στην ιδιόχειρη πολεμική της βιομηχανία. Οι καλικάντζαροι ήταν αρχέγονοι. Πολεμούσαν με ένστικτα, με ενέργειες που έπλητταν το ανοχύρωτο πνεύμα του ανθρώπου. Εξόντωσαν εύκολα τους μη έχοντες... πνεύμα. Τους αναλώσιμους εργάτες του τίποτα. Οι "παρανοϊκοί" τους παίδεψαν λίγο περισσότερο. Όσοι αντιστάθηκαν ως το τέλος της μάχης, φυλακίστηκαν στις υπόγειες κοιλότητες της Γης, στα αμπάρια, όπου υπήρξαν αιχμάλωτοι για χιλιετίες σαν ποντικοί οι δαίμονες.

Ακολούθησε σχέδιο ανοικοδόμησης πόλεων και χωρών. Η πονηριά των εισβολέων τους οδήγησε να διατηρήσουν τα πολεοδομικά χαρακτηριστικά των ανθρώπινων κατασκευών. Υπήρχε μία υπόνοια πως μπορεί αυτά τα αφελή ανθρωπάκια να είναι τα αγαπημένα παιχνίδια κάποιων εξωγήινων υπερόντων, κι έτσι οι καλικάντζαροι προνόησαν, ώστε αν εμφανιστούν οι προστάτες, να μην πάρουν χαμπάρι την αλλαγή στην αποίκηση της Γης. Διατήρησαν ίδια τα σχήματα. Μέχρι που και οι ίδιοι άλλαξαν το σώμα τους. Μία κρυψώνα ήταν πάντα το κορμί, έτσι κι αλλιώς. Η Ψυχή και το Πνεύμα τους έμεινε δαιμόνιο. Φόρεσαν μορφές ανθρώπινων σωμάτων και πανωφόρι τις ανθρώπινες νοοτροπίες. Για παράδειγμα πήγαιναν στη δουλειά, έστελναν τα παιδιά τους στα σχολεία, πήγαιναν στην εκκλησία, συνωστίζονταν στα κέντρα διασκέδασης χωρίς να καπνίζουν εντός, ξόδευαν πολύ χρόνο χαχανίζοντας ένα τίποτα σε ιντερνετικές φιλοσοφίες κ.α. Επίσης, γιόρταζαν τις αυθαίρετες εκκινήσεις του κατακερματισμού του χρόνου. Όταν τα ημερολόγια έδειχναν πρωτομηνιά, έκαναν γιορτές οι καλικάντζαροι. Χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί. Όταν το ποδαράκι του ενός περνούσε το σύνορο του άλλου έκαναν πόλεμο. Χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί. 

Μα, έξυπνοι σαν ήταν, σύντομα κατήργησαν τους πολέμους. Απειλούνταν ο πληθυσμός τους. Έτσι κι αλλιώς, δεν κατανοούσαν την έννοια της ιδιοκτησίας. Τα σπίτια δεν είχαν κλειδιά και όλα ανήκαν σε όλους. Δεν υπήρχαν καν οικογένειες. Δεν υπήρχαν δικά σου και δικά μου παιδιά. Όλοι φρόντιζαν τα καλικαντζαράκια της παγκόσμιας κοινότητας. Χωρίς διαστροφές, κακοποιήσεις, σεξουαλικές ορέξεις, χωρίς διακρίσεις. Οι δαίμονες ήταν πιο... ανθρώπινοι από τους ανθρώπους που είχαν νικήσει!....

Ο πιτσιρίκος που κρατούσε στα χέρια την ζωντανή του μπίλια, την έστρεψε δεξιόστροφα. Μεταφέρθηκε στο μέλλον της. Στα παράλληλα γεγονότα. Του χρόνου σαν σήμερα. Μετά από χιλιετίες σαν σήμερα. Εξωγήινοι λάτρεις του ανθρώπου δεν εμφανίστηκαν ποτέ. (Ω! τί έκπληξη!...) Οι καλικάντζαροι συνήθισαν πάνω τους το κουστούμι του ανθρώπου, μα καθώς εξαλείφθηκε η υπόνοια εξωγήινης εισβολής, οι καλικάντζαροι κατήργησαν όλες τις ασθένειες που είχε κάνει επιδημίες ο άνθρωπος, όπως αστυφιλία, κερδοσκοπική υπερπαραγωγή προϊόντων, υπερκαταναλωτισμό, δουλειά-δουλεία, καταναγκαστικά σχολεία, θρησκείες και επέστρεψαν στη Φύση. Η Γη δεν αντιλαμβανόταν πρωτομηνιές και γιόρταζε κάθε μέρα τον συγχρονισμό με τους... εισβολείς, που πλέον έμοιαζε να τους ανήκε από πάντα ο πλανήτης που κατέκτησαν. Κι έτσι πορεύτηκε η Ζωή επί Γης. Χωρίς τον κίνδυνο εξάλειψής της από εμφύλιους πυρηνικούς και μη πολέμους.

Μην κλαις καλέ μου Θεούλη. Οι άνθρωποί σου ήταν δαίμονες. Κάποιος σε πλάνεψε και τους πίστεψες για ανθρώπους. Οι καλικάντζαροι ήταν γεννήματα της Φύσης κι έτσι ήξεραν να σέβονται κι αυτήν και τη Ζωή, χωρίς να χρειαστεί ούτε μία φορά να γιορτάσουν αυθαίρετες εκκινήσεις πρωτομηνιάς, πρωτοχρονιάς ή πρωτόπλαστων στον κήπο της Εδέμ. 

Περιτυλίγματα

(Photo: Shimizu’s doll)

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Όσο περνά ο καιρός
απομακρύνομαι από τα φώτα
γίνομαι φιγούρα μυωπική
και διακρίνομαι θολά.
Ο γραφικός μου χαρακτήρας
μοιάζει με ίχνη αδέξιου δολοφόνου
μα κατά βάθος συλλαβίζει
καλοσύνες.
Το γράμμα μου δεν φτάνει ποτέ
μα παραδόξως διαβάζεται
και λαμβάνω το δώρο μου.
Όχι ότι υπήρξα καλή
είναι που άλλαξε το πρωτόκολλο αποστολής.

Λαμβάνουν οι αληθείς.

Από μικρή
είχα τα πιο αληθινά παιχνίδια
πινόκιους και μητριές
πιστούς στους ρόλους τους
κι εγώ εκεί
λάτρης της κρυμμένης καλοσύνης.
Έμαθα να κρύβομαι κι εγώ
να είμαι άλλο απ' αυτό που μοιάζω.
Δεν είναι πως ψεύδομαι.
Είναι που ντύνομαι πολλά περιτυλίγματα
ώστε να χάνει την υπομονή του ο Παραλήπτης
και να με αφήνει στην ησυχία μου.

Έχω ζήσει απύθμενη ησυχία
που ήταν κάτι άλλο απ' αυτό που φαινόταν.
Βουητό εσωτερικής εντροπίας.
Ένας θόρυβος άναρθρων κραυγών
βοήθειας ή ιδιωτικής γιορτής.

Ένα δώρο,
δίχως ν' αποκαλύπτει ταυτότητα.
Πινόκιο, μητριά, μάγισσα, χιονάτη..
ανέγγιχτο
μέχρι να διαπιστωθεί πως υπάρχουν ακόμη χέρια
που ξέρουν να ξετυλίγουν δίχως να τραυματίζουν
που δεν χάνουν τη λαχτάρα της έκπληξης
που μένουν ως το τέλος του ξετυλίγματος
εκεί που αρχίζει το αληθινό παιχνίδι
των γυμνών από ετικέτες Εαυτών.

Ατομική Φυσική

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Τις νύχτες που γίνομαι λούτρινη 

μην μου μιλάς για καθήκοντα, 

ούτε για κινδύνους.

Μην μου ζητάς ούτε

 να 'ρθω κοντά σου.

Έλα εσύ σε μένα.

Διαπέρασε τα τείχη

και κατέβα στο υπόγειο.

Η βαρύτητά μου αμείλικτη 

με ρίχνει από το ρετιρέ μου

όπως οι τρομοκράτες

τραβούν το χαλί 

κάτω απ' τα πόδια των επισήμων.

Τα βράδια 

παύω να είμαι η επίσημη της ζωής μου

γίνομαι κομπάρσος μου

με ντουπλάρω στις δύσκολες στιγμές

και τραυματίζομαι για χάρη μου.

Με ξεμπροστιάζω μπροστά μου

και μπροστά σου

αν έρθεις.

Χωρίς τις μπογιές μου.

Άβαφα μάτια αυπνίας

ασπρόμαυρος εγκέφαλος

παίζω με φωτοσκιάσεις

παιδικών φόβων.

Τ' αντικείμενα, οι αλήθειες και οι αφηρημένες έννοιες 

συγκρούονται με φόρα

κινούμενα αντίρροπα με το διάνυσμα 

της φθοράς μου.

Λύνω τις εξισώσεις διατήρησης της ενέργειάς μου

μα δεν υπάρχουν πανελλήνιες να περάσω κάπου

να με συγχαρούν οι εφιάλτες μου.

Μένω στην ίδια τάξη μου

και τρέμω

μην όλο το βάρος που κουβαλά το σκοτάδι

αδειάσει την πίσσα του πάνω μου

και αντί για αγκαλιά

μού χρεωθεί μία επιπλέον βαρύτητα

να την προσθέσω στον τύπο 

της πτώσης μου.

Τυχαίας προσπέλασης

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Κόκκαλα και συναισθήματα
μπερδεμένα με αποκόμματα ποιημάτων
ανάμεσα ένας ευαίσθητος σουγιάς
που 'χει πάνω του φρέσκες στάλες από δάκρυα
παλιό αίμα παιδικών απομονώσεων
που τις χάραζε να μπει φως
και μία λάμψη από τ΄ αστέρια που σκοτώσαμε
με ευχές γενεθλίων
δεξιά κι αριστερά ξεχασμένοι υπότιτλοι
από διαλόγους που δεν κάναμε
στριμωγμένος σ' όλα λιγοστός αέρας
να ανασαίνουν οι φωνές που πνίξαμε.
Ανοίγω κατά διαστήματα το στόμα του συρταριού
να το ταΐσω με κάτι μου ακόμα.
Αποθηκεύσιμο σαν κάτι αξίας
κι όμως όλα μου αντίκες της δεκάρας.
Τάχα ποιήματα, μιας ζωής σε παράξενη τάξη.

Έχω χάσει αμέτρητους ήρωες
μέσα στο ακατάστατο Είναι μου
κι ένα σωρό εαυτούς.

Δεν είναι σώμα το σώμα.
Είναι αποθηκευτικός χώρος
ενός χάους που απωθεί
κι ο νους μικρογραφία παιδικής μπίλιας
αναμασά και διαστέλλει τις σκέψεις του
και λαβυρινθίζεται στο παλιό φλιπεράκι
που 'χω αποθηκευμένο στο συρτάρι
με τα ενθύμια της παιδικότητας.

Χωρισμός

-Ε, τότε ας χωρίσουμε..

-Ξέρεις τί είναι ο χωρισμός..? 

-Μικρός θάνατος..

-Όχι. Δεν είναι θάνατος. Αν ήταν θάνατος θα 'ταν καλά. Θα πέθαινε ένα κομμάτι σου, θα ησύχαζες. Ο χωρισμός είναι επέμβαση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθησία. Νιώθεις τα νυστέρια να κόβουν το σιαμαίο κομμάτι σου και να ξύνουν τα υπολείμματα των συνδέσμων. Σού μεταγγίζεται νέο ουδέτερο αίμα, αποβάλλοντας από το σώμα σου την γνώριμη θερμοκρασία και τον οικείο παλμό, με τις ταχυπαλμίες και τις αρρυθμίες του. Κι αφού τελειώσουν με την καρδιά, τα νυστέρια δουλεύουν στον εγκέφαλο. Αποκόβουν περιοχές μνήμης για να σβηστούν συναισθήματα και σκέψεις και καυτηριάζονται μία μία οι απολήξεις. Ένα νυστέρι χαράζοντας κανονικοποιεί τον αμφιβληστροειδή χιτώνα, ώστε να πάψουν τα μάτια να κοιτούν με το φίλτρο της ωραιοποίησης που 'χουν οι ερωτευμένοι. Κάθε σπιθαμή δέρματος λειαίνεται με λεπίδα. Να σβηστεί κάθε ίχνος απ' τ' αποτυπώματα των αγγιμάτων. Τέλος, μικρά ψαλιδάκια, που μοιάζουν του κεντήματος, κόβουν με υπομονή κάθε νήμα, ξέφτι κι αν χρειαστεί αρτηρία και φλέβα,  χωρίζοντας την Ζωή σου από την Ζωή του Άλλου. 

Και αφού βγεις από το χειρουργείο για ανάρρωση, σού ανακοινώνεται πως... η εγχείρηση απέτυχε και θα χρειαστεί να την επαναλάβεις, χωρίς να είναι βέβαιο πόσες φορές, ώστε να πάρεις εξιτήριο και να.... συνεχίσεις να ζεις μία φυσιολογική Ζωή, μόνος σου πια. 

Κι όταν στη Ζωή σου ξαναδεθείς, αφεθείς ν' αγαπήσεις και ν' αγαπηθείς ένας απόκοσμος φόβος μέσα σου θα σε καταδιώκει.. μην και χρειαστεί να τον ζήσεις ξανά.

Ο χωρισμός δεν είναι λέξη να παίζεις μαζί του.

ΑφΟρμή

-Πώς γίνεται να σε σκότωσα..?
..χάρτινα ήταν τα βέλη μου.

-...είναι που είχα αποφασίσει
να πεθάνω.

Οι νεκροί μου

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Οι δικοί μου βαθιά θαμμένοι
σ' ένα δίχως σταυρό παλιό χώμα
που όλο το σκάβω για να χωρέσω
ένα πτώμα ακόμη ενός ήρωα
-παλιού εαυτού-
που σκοτώθηκε για χάρη μου.

Είμαι ο μελλοθάνατος
που αύριο μπορεί να σκοτωθώ
στον Εμφυλιο που μαίνεται μέσα μου
και να θαφτώ στον ομαδικό τάφο
που έχει τ' όνομά μου στην προτομή
μα δεν είμαι εγώ,
δεν είμαι μόνο εγώ.

Είμαι όλοι όσοι πέθαναν μέσα μου
κι όλοι όσοι θα πεθάνουν
εαυτοί
για να γεννηθεί ο κάθε νέος
που βαδίζει στο εύφορο χώμα
των δικών μου αφανών ηρώων
που σκοτώθηκαν από το χέρι μου
και που δεν τους γιόρτασε ποτέ κανείς.

Αυτοτραυματισμός

Δεν ήταν άγριος
ήταν φοβισμένος
κι επιτέθηκε στις πεταλούδες
μ' ένα περίστροφο
γιατί δεν ήξερε
πώς αλλιώς να διαχειριστεί
τα σμήνη
που πολλαπλασιάζονταν
μέσα του.

Έπεσε ζωντανός
ανάμεσα σε σφαίρες και φτερά
ενώ κόντευε
να πεθάνει από Έρωτα.

Προς: Δάσκαλοι, πεθαμένοι, συνταξιοδοτημένοι και μη

Κύριοι δάσκαλοι, πεθαμένοι, συνταξιοδοτημένοι και μη,
χρειάζομαι να μου ταχυδρομήσετε συστημένα όλες τις εργασίες μου, τα τεστ και τα διαγωνίσματά μου, που διορθώσατε σχεδόν αδιάφορα, που τα ανακυκλώσατε, όπως το Μεγάλο Τίποτα της Ζωής για να ξαναγίνει ένα επόμενο Μεγάλο Τίποτα.
Για μένα όλες εκείνες οι κόλλες ήταν τα μοναχικά μου μονοπάτια που μ' εξοικείωσαν με την πίεση του χρόνου, με το πεπερασμένο των πραγμάτων, με την υποκειμενική αξία των βαθμολογιών σας, με την αξία της προσπάθειας, με την αποτυχία, με τη βουτιά μέσα μου, όχι για να θυμηθώ όσα μου ζητούσατε να αποστηθίσω, μα για να δαμάσω την αγωνία μου, να μετατρέψω σε κομμάτι αυτογνωσίας την ανασφάλειά μου, να συνειδητοποιήσω πως η Ζωή δεν κρίνεται από ένα τεστ, διαγώνισμα, μία αξιολόγηση κάποιου ειδήμονα, αλλά από την αντοχή του Εαυτού μόνιμα να διασχίζει δοκιμασίες, εφευρίσκοντας με τον καιρό επινοητικούς τρόπους προσπέλασης των εμποδίων και ανταπόκρισης στο κάλεσμα των προκλήσεων.
Χρειάζομαι απεγνωσμένα αυτά τα γραπτά μου, για να δομήσω το Χάρτη Πορείας του Εαυτού. Να αξιολογήσω εγώ η ίδια πόσο δρόμο έχω διανύσει ή πόσο ......στάσιμη έχω μείνει, ειδικά στην αγωνία μπρος στην αξιολόγηση του κάθε εξεταστή που μού το παίζει αυθεντία.

Εξορισμένες

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ας ψάξουμε
από τί υλικό είναι φτιαγμένες
εκείνες οι Μάνες
που γεννούν παιδιά
μ' έμφυτη ομορφιά
που δεν την πιάνουν οι σφαίρες
δεν την λυγίζουν οι ανάγκες
δεν την δωροδοκεί το συμφέρον
δεν την απειλεί η ασχήμια του κόσμου..

..που γεννούν παιδιά
που δεν θα πιάσουν όπλο στα χέρια
δεν θα σημαδέψουν ούτε με το βλέμμα
δεν θα ταχθούν εναντίον κανενός
δεν θα ρητορεύσουν μίσος
δεν θα χρειαστούν Θεό
για να 'ναι όμορφοι ως άνθρωποι.

Ίσως αυτές οι Μάνες
να κάναν Έρωτα στο δάσος
με το Κορμί τους ν' απλώνει ρίζες
ως τον πυρήνα της Γης
και την Ψυχή τους να ανασαίνει
βουνίσιο οξυγόνο
από κείνα τα υψόμετρα
που δεν μολύνθηκαν από τους ρύπους
που αποβάλλει η ανθρωπότητα
δουλεύοντας τις ανθρωποφάγες μηχανές της.

Ίσως ήταν Μάνες προβληματικές
που εξορίστηκαν απ' τις πόλεις.
Μάνες δίχως μάτια
δίχως αυτιά
που δεν αφομοίωσαν κανένα ελάττωμα αυτού του κόσμου
και κληροδότησαν στα παιδιά τους
μόνο υψηλές συχνότητες μιας θεϊκής μελωδίας
που δεν πηγάζει από πουθενά αλλού
παρά μόνο από την αμόλυντη καρδιά του Ανθρώπου
που δεν είδε ποτέ και δεν άκουσε
τίποτε απ' όσα είναι ικανή η εκπολιτισμένη ανθρωπότητα.

Αποχώρηση

Κουράστηκα να με δολοφονούν
και να 'χω ν' ανασταίνομαι
για να βγει μία προφητεία
που εν τέλει δεν την κατανόησε κανείς.

Αν απαρνηθώ τον Άνθρωπο, Πατέρα,
ποια θα 'ναι η τιμωρία μου..;
Με τόσους θανάτους που 'χω ζήσει
αντέχω το αντίτιμο.

Αποχωρώ.
Ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.

Με μια σφαίρα και ένα μπαλόνι

Κρατούσε το κεφάλι του
σιδερένια σφαίρα
που κρεμόταν
μ' έναν άθραυστο ομφάλιο λώρο
από κρίκους αλυσιδωτών σκέψεων
σαν αυτοκτονικός βράχος
απ' το λαιμό του

κι εκεί που έλεγες
ολόκληρος θα βουλιάξει από το βάρος
σε υπόγειο κελί ή τάφο

γινόταν μπαλόνι η σφαίρα από ήλιο
άδειαζαν οι κάλυκες το μπαρούτι τους
τα χέρια κολυμπούσαν δίχως βαρύτητα
και παλιμπαιδίζοντας ο αυτόχειρας ισοβίτης
αθωωνόταν αιωρούμενος
στη μέση ενός παιδικού πάρτυ γενεθλίων
που αντί για χρόνια
μετρούσε και γιόρταζε
ήττες, τραύματα και άρνηση παραίτησης.

Η εκδίκηση των παραμυθιών

Από μικρή άπλωνα τις κούκλες στο χαλί και ανοίγαμε συζήτηση για τα παραμύθια. Ψηφίζαμε πως δεν υπάρχουν. Μία πλεκτάνη εξαπατά τα παιδιά για να μάθουν να πιστεύουν στ' αόρατα. Οι κούκλες που εξαναγκάστηκαν να υποδυθούν έναν φανταστικό ρόλο έδειχναν τις πληγές τους από ταξίδια σε ανύπαρκτους τόπους, τις άγριες δαγκωματιές από υποτιθέμενα θηρία, τ' ακρωτηριασμένα τους χέρια, τα κόκκινα μάτια από τις αχαρτογράφητες θάλασσες δακρύων, τις ματωμένες καρδιές απ' τους ιππότες ανύπαρκτων βασιλείων, τα τραυματισμένα γόνατα από το σκαρφάλωμα σε φανταστικές φασολιές, τα εγκαύματα από τα ξόρκια των μαγισσών, τα σημάδια από το σκοινί στους αστραγάλους απ' την αιχμαλωσία των ιδεατών γιγάντων. Εξιστορούσαν το σαρκαστικό μειδίαμα στα χείλη του παραμυθά που όξυνε τους ρόλους για να πουλήσει το ψεύτικο παραμύθι του. Περιέγραφαν την κλιμακούμενη δίψα των πιτσιρικάδων για όλο και πιο αιχμηρές ιστορίες. Δεν ξεδιψούν εύκολα τα νέα παιδιά. Οι σύγχρονοι ρόλοι βασανίζονται περισσότερο και πλέον καταργήθηκε το Happy End. Οι κούκλες που σήμερα πωλούνται στις βιτρίνες έχουν περισσότερες ψυχασθένειες από τις παλιές κούκλες που κληρονόμησα από την γιαγιά μου. Από μικρή τα βράδια έπαιρνα αθόρυβα τις γάζες, την κεραλοιφή της γιαγιάς, ξυλοκαΐνη, βελόνα και  κλωστή, για να περιθάλψω τις κούκλες μου. Αφού φρόντιζα τις εξωτερικές πληγές, τις έπαιρνα αγκαλιά, για να θεραπευτούν με ζεστασιά οι εσωτερικές αιμορραγίες, οι προδοσίες, το ανεκπλήρωτο, η κάθε φρούδη ελπίδα των παραμυθιών που έραβε φτερά στις πλάτες τους για να τις γκρεμοτσακίσει παραδειγματικά από τον ψηλότερο βράχο, βορά στα μάτια των μικρών αναγνωστών, ώστε ν' αποφύγουν να φερθούν ως Ίκαροι. Μεγάλωσα μέσα στον εφιάλτη των παραμυθιών. Τώρα πλέον οι κούκλες μου με ξυπνούν τα βράδια σαν κλαίω στ' όνειρο. Περιποιούνται τις αόρατες πληγές μου και με ανασταίνουν για να 'χω δύναμη το πρωί να ξαναμπώ στο ρόλο μου. Τα παραμύθια πήραν εκδίκηση. Ενσωμάτωσαν τις αλληγορίες τους στην πραγματικότητα.
Τα βράδια που ξαγρυπνώ με τις κούκλες μου μετράμε πληγές από την αλήθεια τους.

Love

Να 'χεις έναν Άνθρωπο να Σ' αγαπάει.. είναι σαν να έχεις μία δεύτερη Πατρίδα να Σε φιλοξενεί, όταν στην δική σου (Εαυτός) γίνεται Πόλεμος.

Παλιάς Κοπής

Στα πατρικά σπίτια

οι Γιοι χτενίζουν τα μακριά μαλλιά της Μάνας

σαν γυρίζει κάθε βράδυ από το χωράφι

και από το μνήμα

γεμάτη χώματα και ρίζες.

Της έχουν ζεστό νερό 

ρούχα καθαρά

σπιτικό φαΐ.

Τινάζουν τα βαριά χρόνια

απ' την πλάτη της

την προστατεύουν απ' τη φθορά

και σηκώνουν Άτλαντες στους ώμους τους

ακόμη και το θάνατο

και πιάνονται στα χέρια 

ακόμη και με τον νεκρό Πατέρα

σαν χτυπά το χέρι του στο μάρμαρο

και τρομάζει της Μάνας την γυναικεία τρυφερότητα.

Στα πατρικά σπίτια

οι Γιοι, Άντρες παλιάς κοπής,

υψώνουν Ανάστημα

όχι φωνή

κι έχουν χέρι βαρύ

που υπογράφει συμβόλαιο προστασίας

της οικογενειακής περιουσίας

από τη Λήθη.

 

Babysitting

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Δεν έχω πού να σ' αφήσω
και δεν τους νοιάζει
ορμάνε μέσα
με αρπάζουν διατάζοντας
μάς χωρίζουν
εσένα δεν σ' ακουμπά κανείς
δεν το επιτρέπω
μόλις ακούσω το βήμα τους
σε κρύβω
συνήθισες και δεν κλαις
ξέρεις και φεύγεις μόνη σου πια
ξεκολλάς απ' το χέρι
απ' το σώμα
απ' το μυαλό μου
με εγκαταλείπεις στο έλεός τους.

Ως τώρα σε κλείδωνα
μην βγεις από καμιά ρωγμή μου
και καταστρέψεις τα σενάρια της κανονικότητας.
Τώρα κλειδώνεσαι
γιατί πλέον ξέρεις τί συμβαίνει εκεί έξω
κι επιλέγεις να απέχεις
απ' τους φαύλους κύκλους
και τις αυθαίρετες αναγκαιότητες.

Μα όσο κι αν περνούν τα χρόνια
δεν παύεις να 'σαι ένα παιδί
κι είναι επικίνδυνο
που σ' εγκαταλείπω στην εμπόλεμη ζώνη
μέσα μου
να παίζεις με ακονισμένα ένστικτα
με ακρωτηριασμένες σκέψεις
με δίκοπες αναποφασιστικότητες
με γεμάτο σκοτάδι το περίστροφο της αλήθειας μου.

Ξέρω τί μπορείς
και τί δεν.
Μα δεν μπορώ να λείψω
όταν με καλούν.

Ξέρω πως όταν γυρίζω
θα 'ναι άγρια ανάστατο το σπίτι
ή ύποπτα τακτοποιημένο
και γεμάτο παγίδες
ξεκινώντας απ' το πρώτο βλέμμα
που θα μού ρίξεις
να δεις αν επέστρεψα ζωντανή
ώστε να με δώσεις τροφή
στα θηρία που ορίζω να σε προσέχουν
όσο λείπω.

Τους φόβους μου.

Ενδο

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Κι εκεί που η ωρολογιακή μου
μετρά αντίστροφα
τις ώρες που 'μαι χαρούμενη

σκάει στα χέρια μου
μία σταγόνα σκοτάδι

και θυμάμαι πώς είναι
να τυφλώνεσαι

σ' έναν κόσμο
που ξοδεύει τα οπτικά του χαμόγελα
στις επιφάνειες..

..κι αρχίζω να σκοντάφτω
στις ρυτίδες
που μού χαράζουν οι γκριμάτσες
που μού μάθατε

μέχρι να συνηθίσει και πάλι το σώμα
να μιλά την σκοτεινή μητρική του γλώσσα
με κείνον τον βελούδινο συλλαβισμό αφής
που πλέον δεν αφήνει περιθώρια
συνεννόησης με τον κόσμο...

Γωνιά

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ο σκύλος έκλαιγε
κατέστρεφε τα νύχια του
γρατζουνώντας πόρτες
τοίχους
θεμέλια
για να μπει.
Το κτίριο σχεδόν κατέρρεε
απ' τις πληγές
κι αυτός επέμενε
να ξεθάβει ερείπια
για να βρει τη γωνιά του
την τόσο θαμμένη
που μύριζε θάνατο
μα έναν θάνατο φτιαγμένο
από εκατομμύρια ζεστούς ύπνους
που μύριζαν σπιτικό.

Ταυτοπροσωπία

Το έχω υιοθετήσει αυτό το Αγρίμι
το εκπαιδεύω
κρατώ σφριγηλό το σώμα του
να 'ναι σε ετοιμότητα
σαν εμφανιστεί
ο κίνδυνος.
Δεν ξέρω από πού έρχεται.
Τον κυνηγάς
ή σε επιλέγει;

Στα διαλείμματα υποψιάζομαι
πως εγώ ο θηριοδαμαστής
είμαι ο κίνδυνος
εγώ η εκπαιδευόμενη
είμαι ο κίνδυνος
μα κυρίως
εγώ όταν με συνειδητοποιώ
είμαι ο κίνδυνος

και το γυμνασμένο σώμα μου
δεν ξέρει πώς ν' αντισταθεί
σε μένα
που το υποκινώ
και ζω μέσα του
χωρίς να με έχει επιλέξει.

Δελφινικό

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Μικροί χειμώνες
σκάνε αυτόχειρες
στο βράχο
για κάτι δολοφονημένες Μοναξιές,
όπως πεθαίνουν τα δελφίνια
για το ταίρι τους
και μένουν πεντάρφανες οι χειμέριες νάρκες μου.

Μην περπατάς στο
ναρκοπέδιό μου
έχω θάψει μία Άγρια Μοναξιά
για χατίρι σου
και μπορεί να σ αναγνωρίσουν
οι νεκροί μου.

Ένας

Ατυχείς πρόβες

Κάθε στιγμή
κι ένας μικρός Θάνατος
και πάλι
ποτέ δεν είσαι έτοιμος
για τον επόμενο.

Διασταύρωση άνω και κάτω κόσμου

Είναι καταραμένοι όσοι γράφουν από ανάγκη.
Εσείς οι θεσπέσια λυτρωμένοι θνητοί, που βλέπετε ακριβώς αυτό που κοιτάτε, που μεθάτε με αλκοόλ, που χορταίνετε με εδέσματα στο πιάτο, που φοράτε τα καθημερινά σας στη δουλειά και τα καλά σας στη βόλτα, που ηρεμείτε με ύπνο, που ερωτεύεστε ελέγχοντας τον εαυτό σας, που είσαστε ήρεμα χαλαροί πίνοντας καφέ και η μέρα σας κυλά μέσα στα σχέδια της εξωτερικής σας ιεραρχίας, που έχετε ένα "Όλα θα γίνουν" στο στόμα...........
........................ΓΙΑΤΊ ανοίγετε την πόρτα σας και μάς αφήνετε να μπούμε στη Ζωή σας ορφανοί και ταυτόχρονα υιοθετημένοι, σπασμένοι και ταυτόχρονα αβάσταχτα Ολόκληροι, κενοί και ταυτόχρονα Πλήρεις, διάφανοι και ταυτόχρονα Κλειδωμένοι, γυμνοί και ταυτόχρονα ντυμένοι την Αλληγορία μας, φτωχοί και ταυτόχρονα ενοχοποιητικά Αυτάρκεις, περιορισμένοι στο σώμα μας και ταυτόχρονα Ασύνοροι, επιφανειακά ήρεμοι και εσωτερικά αυτοκαταστροφικοί, σιωπηλοί και ταυτόχρονα εκκωφαντικά φλύαροι, τυφλοί και ταυτόχρονα με τόσο διεισδυτική όραση, τόσο μικροί που όμως μεγενθύνουμε τόσο τα Πάντα χωρίς να χωράμε πουθενά....?

Γιατί ανοίγετε την πόρτα σας και μάς αφήνετε να μπούμε στη Ζωή σας....?

Χάση

Το φεγγάρι δαγκωμένο
κι ακόμα
Θεοί, Δαίμονες κι Ανθρώποι
να πεινούν.

Labyrinth

Ο Άνθρωπος που διασχίζει τους λαβυρίνθους του μυαλού σου χωρίς να χάνεται.. είναι επικίνδυνος.
Αναπόφευκτα τον ερωτεύεσαι κι ενώ τον παρακολουθείς με την ασφάλεια πως κινείστε Εντός σου, Σε οδηγεί στους λαβυρίνθους του δικού του μυαλού, χωρίς κανείς να μπορεί να εγγυηθεί πως.... δεν θα χαθείς.

Αυθαιρεσία

Ο κόσμος είναι τόσο πνιγμένος από Όλα, που στο όνομα της Ελευθερίας του σκοτώνει ακόμη και την Ευτυχία, γιατί του γεννά εξαρτήσεις.

Trust

Η Εμπιστοσύνη είναι ασυμβίβαστη Θεά. Μπορεί να αναγνωρίζει πολλά πρόσωπά σου και να τους αποδίδει πτυχές της πολυδιάστατης Αλήθειας σου,
αν όμως της παρουσιάσεις έστω κι ένα ψεύτικο πρόσωπό σου, διαγράφει από το Ιστορικό της Μνήμης της κι όλα τ' Αληθινά σου.

Εκ προμελέτης

Και ξέρεις.. ίσως εγώ να φοβάμαι περισσότερο, καθώς σε βλέπω να έρχεσαι ατάραχος πάνω στα θηρία μου. Να διασχίζεις σώος τις λίμνες γύρω από τις προστατευτικές μου απομονώσεις, που τις έχω γεμάτες σαρκοφάγα ποιήματα. Να κατευθύνεσαι ευθύγραμμα πάνω στα μαχαίρια μου, που τόσο καιρό τ' ακόνιζα στις φλέβες μου. Να μην τραυματίζεσαι από τις αυτοκαταστροφικές μου εκρήξεις, που πάντα συντάρασσαν τον κόσμο γύρω μου. Να με βρίσκεις, όταν εξαφανίζομαι. Να με αναγνωρίζεις, όταν αλλάζω.Να πλησιάζεις δίχως να αποκλίνεις από μένα. Να με φτάνεις, όσα βήματα πίσω κι αν έχω κάνει. Να μένεις, όσο κι αν δεν σερβίρω καφέ, φαγητό, κέρασμα, εαυτό. 

Ξέρεις...... ίσως εγώ, παρόλο που σε κάλεσα, να φοβάμαι περισσότερο από σένα τις αλλαγές που συνεπάγεται αυτή η επίμονη και παρατεταμένη επιθυμία δολοφονίας της μοναχικότητας. 

Επιστροφή

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Μέσα φυσά.

Έξω άπνοια.

Ρούχα, μαλλιά, βλέμματα

ασάλευτες προεκτάσεις ύλης.

Κάποιες Ψυχές μόνο 

σπαρταράνε στην ατμόσφαιρα

απ' αόρατες συγκινήσεις.

Έπαψα να σού απαγγέλω.

Κρατώ τους στίχους στο στόμα μου.

Τους μασάω και τους καταπίνω.

Με ντύνουν από μέσα

και κάθε που έρχεσαι

φορώ τα μέσα έξω μου

και σου παρουσιάζω όλα μου τα πρόσωπα.

Κι εσύ επιμένεις να φυτεύεις στην αυλή μου

γειωτές και αλεξικέραυνα.

Με προστατεύεις από μένα

ενώ ατάραχος εκτίθεσαι 

στους Εαυτούς μου.

Κουρνιάζω στη φωλιά μου.

Οκλαδόν μαγειρεύω ποιήματα

μα σαν ακούω το βήμα σου

σκίζω το χαρτί

μουτζουρώνω με χαρακιές τους τοίχους

καίω τις σκέψεις μου

και αθώα σε περιμένω 

να με φωνάξεις με τ' όνομά μου

να ξυπνήσω απ' τον ποιητικό μου λήθαργο

να μ' αγγίξεις

να με επαναφέρεις στην πραγματικότητα

να  με ντύσεις για να μοιάσω άνθρωπος

να διώξεις τις σκιές μου 

να σαμποτάρεις όλα μου τ' αόρατα

να διώξεις τις φωνές που μού υπαγορεύουν 

να με κοιτάξεις 

και να νιώσω πώς είναι η Αλήθεια

να σε διαπερνά

να απαρνηθώ τους θανάτους, τους λαβυρίνθους και τα ποιήματα

και να επιστρέψω από το υπερπέραν 

των απολεσθέντων ανθρώπων.

Για χάρη σου.

Στο πιάτο..

Είναι στιγμές που έχεις ένα ερωτηματικό μέσα σου να ταλαντεύεται σαν αιχμηρό εκκρεμές, να γρατζουνάει τις εσωτοιχίες σου, να συνδέεται με τα εσωμεγάφωνα και η ηχώ του να σε παιδεύει χωρίς να μπορείς να το απαντήσεις, καθώς βρίσκεσαι στη συχνότητα αδυναμίας λήψης μιας απόφασης. Σε τραβούν ισοδυναμικά όλες οι πιθανές απαντήσεις και μέσα στην ομίχλη της αναποφασιστικότητάς σου σκάει μύτη ένα ενεργειακό ξέφωτο. Στιγμιαία συγχρονίζεσαι με το.... υπερπέραν και σού έρχεται κωδικοποιημένη η απάντηση από μία ατάκα διαλόγων στο τρέχον επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς που παίζει αδιάφορα στην τηλεόραση ή από την απάντηση ενός περαστικού στον διπλανό του καθώς τυχαία περνούν κάτω από το μπαλκόνι σου ή από τον στίχο τραγουδιού που μόλις επέλεξε τυχαία (μα πόσο τυχαία..?) ο υπεύθυνος της ραδιοφωνικής εκπομπής ή από την αναφορά του συγγραφέα στην τάδε σελίδα του βιβλίου που έχεις στα χέρια σου ή από μία φράση μιας ανάρτησης ή σχολίου την ώρα που μηχανικά ρολάρεις πάνω στις σκέψεις των άλλων..... 

Εκκρεμεί αν θα σού γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι σού δόθηκε η απάντηση και αν καταφέρεις να την αποκωδικοποιήσεις ξεφεύγοντας από τον .....στρουθοκαμηλισμό σου..... 

Τίποτε δεν σερβίρεται στο πιάτο, φίλε.. Ακόμη και το έτοιμο "γεύμα" χρειάζεται να το ξετυλίξεις για να σε χορτάσει.

Εξατομίκευση

Ο ίδιος τοίχος δεν έχει για όλους το ίδιο Ύψος.
Η ίδια πόρτα δεν οδηγεί τον καθένα στο ίδιο Τοπίο.
Στο ίδιο σκηνικό δεν ξετυλίγεται για τον καθένα το ίδιο.. Έργο.

Ζωντανός ή νεκρός

Δύσκολο να ζεις με την καρδιά. Ας ωριμάσουμε επιτέλους. Είμαστε νοήμονα όντα. Και ενήλικες. Έχουμε δεχθεί τόση κατάρτιση σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας πολυπράγμων Νους που αποθηκεύει τις προσλαμβάνουσες, επεξεργάζεται τα δεδομένα, συνδυάζει πιθανές εκδοχές και τις επιπτώσεις τους και ενεργεί άμεσα, ψύχραιμα, αποτελεσματικά.

Ξαπλώνω στο χειρουργικό σας κρεβάτι, γιατρέ. Αφαιρέστε μου την καρδιά. Μού αρκεί ο Νους.

Πόσο όμορφα είναι τα πράγματα. Το λογισμικό του κόσμου σχεδιασμένο να πετυχαίνει τους σκοπούς τους. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανθρώπινο ή απάνθρωπο σενάριο. Μόνο χρήσιμο, χρηστικό και λειτουργικό. Όλα μαθηματικά. Στην καρδιά του κόσμου ένα μηδενικό, που ενίοτε συστρέφεται και γίνεται άπειρο. Ή... δύο μηδενικά σιαμαία. Τέρμα οι σουρεάλ προεκτάσεις. Θα εξοικειωθούμε πλέον με τις κυριολεξίες.

Οι αντοχές μου αυξήθηκαν. Εξακολουθώ, παραδόξως να είμαι καλή. Σάς κάνω χάρες, σάς θέλω χαμογελαστούς, ανταλλάσσω συμφέροντα για να είμαι κι εγώ εντάξει με το ισοζύγιο του εαυτού μου. Έσοδα - Έξοδα = 0. Ίδιο με το μηδέν της καρδιάς του κόσμου. Ισοσκελισμένος ισολογισμός. Όπως οι φορολογικές δηλώσεις μη κερδοσκοπικών Συλλόγων, που φανερώνουν πως κανείς δεν καταχράστηκε τίποτε. Δεν σάς έκλεψα, δεν με κλέψατε. Δεν σάς χρωστάω, δεν μού χρωστάτε. Προτείνω να οριστεί ο θεσμός φορολογικών δηλώσεων διαπροσωπικών σχέσεων. Όποιος έχει χρεωστικό το υπόλοιπο εσόδων - εξόδων να πληρώνει φόρο. Όποιος το έχει πιστωτικό, να έχει επιστρεφόμενα. Ένα φλέγον ζήτημα είναι σε τί "νόμισμα" θα γίνονται οι πληρωμές. Αν το επεξεργαστούν τα συμβούλια των ειδημόνων και εισάγουν το πρόβλημα σε έναν υπερυπολογιστή, θεωρώ πως το μηχάνημα θα μάς δώσει την καλύτερη λύση.

Στέκομαι μηχανιστικά μπροστά σας. Μού φαίνεστε όμορφοι. Άδειοι, μα όμορφοι. Ίσως σάς βλέπω άδειους γιατί δεν έχω πλέον τα μάτια της καρδιάς μου. Μην παρεξηγείτε την λέξη. Άδειος σημαίνει πιο ανάλαφρος. Πιο ελαφρύς. Χάσατε βάρος μπρος στα μάτια μου. Βλέπω το περίγραμμά σας. Το λειτουργικό σχήμα σας. Δεν βλέπω την αύρα σας. Ίσως να τείνουμε όλοι να μην έχουμε αύρα. Ή να έχουμε μία πανομοιότυπη, που πλέον δεν έχει ενδιαφέρον να "διαβαστεί". Ίδια αύρα νοημόνων όντων ελλείψει καρδιάς.

Εξακολουθούν να κυκλοφορούν βιβλία Συναισθηματικής Νοημοσύνης, μα ευτυχώς ο Νους τα μεταφράζει ως συγγράμματα επιστημονικής φαντασίας και δεν επιτρέπει να καταγραφεί εσωτερική σύγκρουση των παρόντων εαυτών με τα παρελθοντικά τους στιγμιότυπα.

Οι ζωγράφοι αποδίδουν πιο πιστά τη νεκρή φύση και οι ποιητές επιτέλους έχουν ταυτιστεί με το πραγματικό σενάριο της Ζωής και αποφαίνονται πλέον χρήσιμοι, μιας και μέσα από τις αλληγορίες τους προσεγγίζουν λύσεις σε υπαρκτά καθημερινά προβλήματα διαπροσωπικών ή εργασιακών σχέσεων, πολιτικών καταστάσεων και η μόνη μεταφυσική αναφορά που επιμένει να εμφανίζεται στους στίχους είναι εκείνη του θανάτου, που δεν αποφεύχθηκε παρόλο τον τόσο εκσυγχρονισμό, γιατί εξακολουθούμε να.... πεθαίνουμε.

Ίσως το κάνουμε πιο πειστικά, ακόμη και όντας εν ζωή. Πεθαίνουμε ήρεμα, ακρωτηριάζοντας το συναίσθημα. Μαραζώνει η υποψία συγκίνησης στις γκριμάτσες του προσώπου, μα με τον καιρό η απουσία της δε γίνεται αισθητή. Και το πρόσωπο αποκτά μία ήρεμη έκφραση νεκρού, που αποδέχθηκε το θάνατο που επήλθε. Σπουδαίο υπαρξιακό επίτευγμα να αποδεχθείς πως θα πεθάνεις. Πόσο μάλλον να αποδεχθείς πως....... ήδη πεθαίνεις.
Έχει και τα καλά του.
Δεν θλίβεσαι. Δεν παίρνεις προσωπικά τις εξωτερικές καταστάσεις. Δεν σοκάρεσαι με τις τραγικότητες. Δεν ξεσηκώνεσαι με ενθουσιασμούς. Είσαι νεκρικά ήρεμος, ψύχραιμος, σχεδόν αδιάφορος μπροστά σε όλα. Λειτουργικό, γιατί ποτέ δεν μπλοκάρεσαι. Πάντα αποδίδεις τα μέγιστα, χωρίς να αποσυντονίζεσαι.

Και στις επιθέσεις των ανθρωποφάγων αυξάνονται τόσο πολύ οι αντοχές σου.. Στέκεις να παρατηρείς το σκηνικό της δολοφονίας σου από απόσταση. Ξεπερνάς το σημείο θανάτου και συνεχίζεις να ζεις. Χωρίς καρδιά είναι εύκολο. "Όλα είναι στο Μυαλό, φίλε". Και ισχύει το  μεγαλειώδες: "Ο νεκρός δεν γίνεται να πεθάνει δύο φορές!"..

Λυτρώθηκες. Όσες πισώπλατες μαχαιριές κι αν δεχτείς δεν πεθαίνεις!. Έχεις ήδη κάνει ευθανασία στον εαυτό σου.

Γιατρέ, καλημέρα, έκλεισα αυτό το δεύτερο ραντεβού γιατί νομίζω από την προηγούμενη επέμβαση έχουν μείνει κάτι ψίχουλα παλμών στις φλέβες μου. Τα βράδια βλέπω όνειρα πως ερωτεύομαι, πως γίνομαι ρομαντική μπροστά στην πανσέληνο, πως αποκτά μία ζεστή βελούδινη αίσθηση το σκοτάδι και στον αντίποδα κλαίω γοερά μπροστά στους πίνακες των μεγάλων σύγχρονων ρεαλιστών ζωγράφων σαν να βρίσκομαι σε κηδεία.
"Καθίστε να σας εξετάσω.."

Έχω πεθάνει, γιατρέ, ή ζω ακόμα...?

Διακοπές

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ευτυχώς είναι καλοκαίρι
και οι καταθλιπτικές απουσίες σου
ερμηνεύονται απ' τους γείτονες
ως παραθερισμοί
και δεν σε ψάχνει κανείς
εκτός από ένα δυο κλέφτες
που θα επιχειρήσουν να διαρρήξουν
το σκοτεινό διαμέρισμα
διαπιστώνοντας πως ..είσαι μέσα
ενώ ήδη λείπεις από το σώμα σου..

Advice

Το ΓιαΠάντα είναι η Στιγμή. Μην θεωρείτε αιώνια τα πράγματα, τη Ζωή, τους ανθρώπους. 

Όπως ήρθε μια στιγμή που χωρίς να το ξέρετε "ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκατε και παίξατε στη γειτονιά", και μετά... μεγαλώσατε κι αλλάξατε στέκια και σμίξατε με άλλες παρέες, έτσι περνά κι η Ζωή.

Δοθείτε, αφεθείτε, ξεκλειδωθείτε κι απολαύστε στο έπακρο τη Στιγμή με τον Άνθρωπό σας, τους φίλους σας, τα παιδιά σας, τους γονείς σας (δεν θα 'ναι για πάντα εδώ) και κυρίως με τον Εαυτό σας... χωρίς ενδοιασμούς, αντιπερισπασμούς, φραγμούς, φοβίες, ανασφάλειες και άσκοπη σπατάλη χρόΝου. 

Φιλικά

Εκ της Διευθύνσεως αυτού του Τσιγγάνικου Εαυτού

Ένα πληκτρολόγιο

Ένα πληκτρολόγιο ασύνδετο. Χέρι ακρωτηριασμένο. Δίχως οθόνη, σκληρό, RAM. Δίχως ένα πρόγραμμα ν αποθηκεύσει το κείμενο που πληκτρολογούσε τα βράδια ο υπνοβάτης, που την ημέρα συστηνόταν ως ..συγγραφέας.. Και χάθηκαν από τη βιβλιογραφία τόσες μεταμεσονύκτιες ευφυίες ιδρωμένης συλλήψεως που πληκτρολογήθηκαν στο.. κενό.

Υποσημείωση Υπογεννητικότητας

Κάτι αδειάζει. Δεν είναι οι σχολικές αίθουσες λόγω καλοκαιριού.
Στο τέλος κάθε χρονιάς γίνονται οι εγγραφές για την επόμενη. Πλέον ο αριθμός συνεχώς μειώνεται. Τα τμήματα μικραίνουν. Ο αριθμός τους φθίνει. Τα σχολεία συρρικνώνονται, όχι λόγω συγχωνεύσεων που επιτάσσει οι λιτή οικονομική πολιτική. Τα σχολεία φθίνουν λόγω υπογεννητικότητας. 

Μη με ρωτάς. Δε φοβάμαι μην μείνω χωρίς δουλειά. Η ανάγκη οδηγεί τον άνθρωπο στο επόμενο βήμα του. Από ανάγκη θα επιβιώσω με τον καλύτερό μου τρόπο. Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Το ζήτημα είναι πως, πιο αισθητά από ποτέ, γινόμαστε χώρα γερόντων. 
Οι γυναίκες αφήνουν τα χρόνια να περάσουν μέσα στο κυνήγι της οικονομικής τους ανεξαρτησίας και της όποιας καριέρας / καθιέρωσης στον εργασιακό χώρο. Οι άντρες φοβούνται μεγάλες ευθύνες. Ένα παιδί μοιάζει να αρκεί, εκεί στο πέρας της εργένικης ζωής για να καλύψει την ανάγκη γονεϊκού (κληρονομικού κατά βάση) ενστίκτου. Κληρονομώντας DNA στον / στην διάδοχο γίνεσαι εν μέρει ….αθάνατος. Πολλαπλασιάζεσαι και ψευδαισθητικά θα συνεχίσεις να υπάρχεις και μετά θάνατο! Ένα μοναχοπαίδι μοιάζει να καλύπτει αυτήν την υπαρξιακή ανάγκη.

Και θα μού πεις. Και γιατί τόση ανησυχία για την ελληνική υπογεννητικότητα..;
7 δις πάνω στον πλανήτη, με τόση φτώχεια, τόση δυστυχία. Η φιλανθρωπία μας ας υιοθετήσει τα παιδιά του πολέμου ή των τριτοκοσμικών χωρών που υποφέρουν. Είναι κι αυτό μία λύση. Μα… πιστεύετε πως μπορεί να υιοθετήσει ένα παιδί αυτός που δεν αποφασίζει να κάνει παιδιά γιατί…. (πάμπολλες οι δικαιολογίες) δεν φτάνουν τα λεφτά, θέλει να ζήσει τη ζωή του, να κάνει καριέρα, γιατί βολεύει στα 30+ να μένει με τη μαμά και τον μπαμπά, γιατί ένα παιδί θέλει όλη την προσοχή σου, γιατί χάνεις τον προσωπικό σου χρόνο… άσε που οι γυναίκες χάνουν (ΝΑΙ, ΚΑΙ στις μέρες μας από γνωστές αλυσίδες καταστημάτων και εταιρείες) και τη δουλειά τους πριν προλάβουν να μείνουν έγκυες, μα λίγο πριν ή μετά την αναγγελία του γάμου τους!... Αυτοί οι τρομαγμένοι αστοί, λοιπόν, που δύσκολα τεκνοποιούν και παντού εντοπίζουν προβλήματα, ΔΕΝ θα υιοθετήσουν ποτέ ένα παιδί. (Υιοθεσία: Ύψιστη Ανθρώπινη Πράξη που την αποτολμούν οι Γενναίοι Άνθρωποι).

Και έτσι, συζητώντας, αναρτώντας, διαβάζοντας, σχολιάζοντας κι αντιδρώντας….. περνούν τα χρόνια… 

Και εξακολουθεί ο κάθε νέος /νέα να προσπαθεί να εισχωρήσει στη μηχανή του κόσμου, τρέχει να προλάβει επαγγελματικές ευκαιρίες, παλεύει να ζήσει, βρε αδερφέ, όσο καλύτερα μπορεί με τις «υπάρχουσες» συνθήκες. Γαμώ, πέθαναν κι ΟΛΕΣ εκείνες οι Ηρωίδες Γιαγιάδες που σε καιρούς, όντως δύσκολους, δίχως κόμπιασμα, με περισσή αγάπη, έστηναν πολύτεκνες οικογένειες, γιατί ο κόσμος δεν είχε προλάβει να σπείρει την ατομική καταξίωση και οι Άνθρωποι έβρισκαν την Ευτυχία στη Συνύπαρξη πολυμελών οικογενειών… και μέσα στη δομή τους μάθαιναν τα σπουδαιότερα μαθήματα: αγάπη, δουλειά, συνεργασία, αποδοχή, αλληλοβοήθεια, μη περιθωριοποίηση, η δύναμη εν τη ενώσει, εκείνο το ανιδιοτελές «νοιάζομαι» για τον άλλον.

Και σήμερα, εν έτει 2019, συρρικνώνεται η οικογένεια, που όσο κι αν έχει πολεμηθεί εξακολουθεί να είναι το κύτταρο της κοινωνίας.

Αν εκλείψει, αλήθεια, τί θα είναι χωρίς «κύτταρα» αυτός ο κοινωνικός Ιστός..?
Ένα νεκροταφείο άτεκνων ενηλίκων που έρχονται στη ζωή, φοιτούν στο σχολείο, λαχανιάζουν πάνω σε διαδρόμους από εργασιακά ωράρια, κακοπληρώνονται ή καλοπληρώνονται, ζουν εξατομικευμένα και πεθαίνουν, χωρίς να ‘χουν βιώσει τί θα πει η Ευτυχία του «Γεννώ έναν Άνθρωπο από Αγάπη και Επιλογή».

1 το Κρατούμενο: Να φταίει η κρίση;… Το μελετώ. Νιώθω πως η επικράτηση της ατομικότητας έναντι της συλλογικής αντίληψης του κόσμου και του εαυτού, έχει επηρεάσει θεμελιωδώς τις επιλογές του ατόμου, το οποίο για να στηρίξει την στάση Ζωής που υιοθετεί χρησιμοποιεί διάφορες δικαιολογίες.
Και θα μού πεις "Γιατί η τεκνοποίηση πρέπει να είναι στους στόχους Ζωής του ατόμου...?"

Πραγματικά, ο εκπολιτισμένος άνθρωπος της σύγχρονης εποχής των ΤΠΕ περισσότερα κοινά έχει με τις μηχανές, παρά με τα Θηλαστικά και τη Φύση.

Οπότε, αλήθεια, δεν είναι κι απαραίτητο να γίνει γονιός!...

....ή μήπως, σύγχρονε τεχνολογικέ μηχανιστικέ ανθρωπάκο χρωστάς στον Εαυτό σου ένα γενναίο: "Επιστροφή στη Φύση" ...?

2 τα κρατούμενα: Μήπως γίναμε πολλοί και αυτός είναι ένας μηχανισμός αυτό…ρύθμισης?...…. Μπα... Τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τους ξεριζωμούς χρησιμοποιούν έτσι..

Το φαινόμενο, σε περίοδο ειρήνης, να θέτεις ποικίλες ατομικές στοχοθεσίες παρακάμπτοντας την ανάληψη της ευθύνης μιας πολυμελούς οικογένειας, έχει να κάνει με τον φόβο της ευθύνης, με την προστασία του προσωπικού χώρου και με τη μεγέθυνση της ανασφάλειας.

3 τα κρατούμενα: Πάντα υπήρχε εργασιακός μεσαίωνας, ο οποίος για να εκλείψει πρέπει οι νέοι να μάθουν να διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα. Όσα πτυχία κι αν έχουν τα νέα παιδιά, δεν έχουν μάθει να διεκδικούν. Είναι τα αιώνια υπάκουα παιδάκια που ή συνεχίζουν να δουλεύουν κάτω από συνθήκες εκμετάλλευσης ή παραιτούνται με την ελπίδα να αποστείλουν βιογραφικό και να βρουν κατιτίς καλύτερο.

Το να πολεμήσεις τον εργασιακό σου μεσαίωνα απαιτεί τα ίδια Κότσια με το να αποφασίσεις να γίνεις Γονιός.

Επίσης, είναι βαθιά πληγή του Φεμινιστικού κινήματος να εξαργυρώνει τον εργασιακό δυναμισμό της Γυναίκας με την..... ατεκνία της.

4 τα κρατούμενα: Όντως υπήρχε θνησιμότητα σ εκείνα τα χρόνια της γιαγιάς και του παππού.. μα αν αναλογιστούμε τη διαδικασία για να γεννηθεί ένα παιδί, την Αγάπη, τον Έρωτα, την εγκυμοσύνη, την γεννά..... το ενδεχόμενο να ζήσει αυτό το πρώτο μικράκι.... και το δεύτερο και το... πέμπτο...
Αξιολογώντας σφαιρικά την εικόνα, θα έλεγα γεννούσαν παιδιά από Αγάπη και Αισιοδοξία μπρος στα δύσκολα της Ζωής.
Ο υπέροχος Bregovic λέει "Οι τσιγγάνοι χρειάζονται ένα ευτυχισμένο τέλος."
Κάποτε και οι Έλληνες ήταν έτσι. Τώρα πλέον οι Έλληνες εξευρωπαΐστηκαν. Έγιναν "ψυχροί" και "δύσκολοι" στις σχέσεις τους. Δεν αφήνονται. Δεν χαρίζουν Εαυτό. Δεν έχουν υπομονή. Αλλάζουν συντρόφους στα δύσκολα.
Ο σύγχρονος Έλληνας επενδύει σε άλλες αξίες Ζωής, απ ότι οι πρόγονοί του. Επενδύει στην........ παρτη του.
Θλιβερό.
Ίσως να μπορούν ν αλλάξουν όσοι συνειδητοποιήσουν την ρίζα του κακού.

5 τα κρατούμενα: Η ανθρωποφάγα κοινωνία θέλει τα παιδιά μας σκλάβους απόκτησης πτυχίων, κατάκτησης προσωπικών κορυφών.
Κι έτσι διανύουν τις ενήλικες δεκαετίες τους μυώντας εαυτό στην εργένικη νοοτροπία τους χωρίς να αφήνουν χρόνο και χώρο για την ολοκλήρωση που φέρνει στη Ζωή ενός ανθρώπου η δημιουργία οικογένειας.
Θλίβει η ιδέα της... στειρότητας στην οποία υποβάλλονται άντρες και γυναίκες, όντας άλογα κούρσας, για επαγγελματική καταξίωση που καθιερώθηκε ως συνώνυμο της προσωπικής επιτυχίας και... στα 50 αφήνει μια αβάσταχτη πίκρα στο "στόμα", επιβεβαιώνοντας το μάταιο των πραγμάτων..