Περάσαμε πάλι ξυστά
από τον Έρωτα,
χωρίς να τολμήσουμε
Άγγιγμα,
από την Πολιτική,
χωρίς να τολμήσουμε
Ανατροπή,
από τη Ζωή,
χωρίς να τολμήσουμε
Αλήθεια...
Τολμήσαμε όμως Ποίημα...
Τι τόλμη!...
ΣκοποΒολή στο Νου των υποψιασμένων,
όταν οι ανυποψίαστοι είχαν ανάγκη θεραπείας.
Είναι νόσος η Φτώχεια,
η Αμάθεια,
η Δειλία...
Τα φάρμακα εξαιρέθηκαν από τη Λίστα..
τα ξόρκια μου χαρακτηρίστηκαν κομπογιαννίτικα..
ΠεριθωριοΠΟΙΗΘΗΚΑ στο τετράδιο των Ποιημάτων
ενώ η ΖΩΗ, ορφανή από Μαχητές,
παλεύει να σώσει τον γόνιμο Σπόρο της Επόμενης Γενιάς..
Η παρούσα πάει, χάθηκε...
Χρόνος ΤΕΛΟΣ...
η ΖΩΗ καταδικάστηκε επιτυχώς...
ΜΗΝ αγωνιάται πιά...
Σκύψτε να θαφτεί η συνείδηση στο άγιο χώμα,
δίπλα στους Ήρωες...
Τι θα πει Ήρωας?..
Ξέχασα...
Ξεχνάω εύκολα...
Γι' αυτο με κατατρέχουν τα λάθη...
Φεύγω...
Είχα κι ένα ραντεβού στην πλατεία Ερωτευμένων...
Ξεχάστηκα εδώ...
Αν ο Ερωτευμένος μου δεν ξεχάστηκε κι αυτός
-το 'χουν οι ερωτευμένοι να λησμονούν τα καθημερινά-
ίσως συναντηθούμε
να γράψουμε Ποίημα, στους τοίχους
και Ζωή, μες στην αγκαλιά μας....
Αποκομμένοι από τον Κόσμο
ενταγμένοι στον Κόσμο των Reflections of Feelings...
12 σχόλια:
Τι κρίμα, οι άνθρωποι να περνούν ξυστά από τον Έρωτα, να μην τολμούν την Ανατροπή, να μην τολμούν την Αλήθεια...
Τι φοβούνται περισσότερο;Toν εαυτό τους; Toν/τους άλλο/άλλους;Το άγνωστο; Όλα μαζί;
" η ΖΩΗ, ορφανή από Μαχητές,
παλεύει να σώσει τον γόνιμο Σπόρο της Επόμενης Γενιάς.."...καλύτερα δεν θα μπορούσε να ειπωθεί.
Πολύ όμορφο αυτό που έγραψες( γίνομαι γραφική? δεν πειράζει, )
Το διεισδυτικό σου μάτι περιγράφει γλαφυρότατα με χρώματα βγαλμένα από τη ψυχή όσα συμβαινουν γύρω μας και οι εικόνες πολλές...
Η δε φωτογραφία εξαιρετική...
"να γράψουμε Ποίημα, στους τοιχους
και Ζωή, μες στην αγκαλιά μας..."
Αυτό κρατώ .
Kαλή σου μέρα και όμορφο Σαββατοκύριακο να έχεις :
Η τόλμη είναι απόρροια του μη φόβου, μάλλον. Κι ίσως είμαστε αρκετά φοβισμένοι, αν συμπεράνουμε απ' το γεγονός πως η λέξη αυτή (τόλμη)έχει χάσει λίγο την ουσιαστική υπόστασή της. Αυτό γιατί συνεπάγεται με την έννοια της δράσης ή πιο καλά, της αντίδρασης. Αντίθετα εμείς κινούμαστε με μια καταπληκτικά συμβατή με τα πεπραγμένα, υποτονικότητα...
Όμως, υπάρχει και η ποίηση... Η ποίηση που πάντα τολμά να ερωτεύεται, να πολιτικο-κοινωνικοποιείται, να αναρωτιέται, να σκάβει την ψυχή σε βάθος...
Να κάνω όμως τη συνήγορο του διαβόλου κλείνοντας με δυο στροφές της Κατερίνας που απαιτούν σκέψη;
..."Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω".
Φιλί ζεστό γλυκιά μου! <3
Πόσο εύστοχη Σκοπεύτρια η Ποιήτρια!
ΣκοποΒολή στο Νου των υποψιασμένων,
όταν οι ανυποψίαστοι είχαν ανάγκη θεραπείας.
Μόνο μη φεύγεις!
Η καταδικασμένη Ζωή μπορεί να πάρει Παράταση χάριτος από τον Έρωτα και πώς θα γίνει αυτό χωρίς την παρουσία της Ποιητικής Υπεράσπισης;
« Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία»
"Το ξίφος κεραυνός γίνεται όταν πάτριος έρως το στρέφει"
~ Α. Κάλβος
Πολλά φιλιά γλυκιά μου!
Καλόοοοοοοοοοοοοο
Μ΄λονο εκείνο το "μην αγωνιάτΑΙ αντί αγωνιάτε) διόρθβσε το. Εχω παρακαλέσει και εγω τους αναγνώστες μου να με διορθώνουν, και το κάνουν.
Και μένα μου ξεφεύγουν καμιά φορά. Μας βομβαρδίζουν ΕΠΙΤΗΔΕΣ με ανορθόγραφα, όλη μέρα (οι ταγμένοι να μας χαλάσουν τη γλώσσα), κάπου και εμείς βιαζόμαστε, την πατάμε.
Επί της ουσίας :
<<
Περάσαμε πάλι ξυστά
από τον Έρωτα,
χωρίς να τολμήσουμε
Άγγιγμα,
από την Πολιτική,
χωρίς να τολμήσουμε
Ανατροπή,
από τη Ζωή,
χωρίς να τολμήσουμε
Αλήθεια...
>>
Τα είπες όλα !! Πάλι σε φόρμα !!!
φεύγεις;
αδύνατον... έχεις δουλειες με φούντες...
απαντώ στο τι θα πει ήρωας...
το γενναίο βλέμμα στον καθρέφτη κάθε πρωί
που δεν μας ακυρώνει το χαμόγελο...
απαιτεί ηρωισμό...
κι εσύ τον έχεις...
την καλησπέρα μου...
lefti
ΕΥΤΥΧΩΣ Εμείς Δεν είμαστε Άνθρωποι!!!!....
;-)))))
Μας υπολογίΖουν μέσα από τα νούμερα της τελευταίας αποΓραφής,
μα Υπάρχoυμε μέσα στα σημεία στίξης της Επόμενης Γραφής,
της οποίας το Μέλλον δεν προβλέπεται
και η Ιστορία της θα γραφτεί όταν πια θα έχει ΜΙΛΗΣΕΙ και ο Τελευταίος λυγμός της Ελπίδας.....
Μαρία μου
η μαργαρίτα,
η τρυφερή,
που δε σπούδασε σε Πανεπιστήμια,
που δε διδάχτηκε άλλο από το μυστικό του γενετικού της κώδικά,
με ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ δύναμη ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
ραγίζει το τσιμέντο, την άσφαλτο, το οδόστρωμα,
και αναδύεται Περήφανη να ΒΡΕΙ ΗΛΙΟ κι ΟΥΡΑΝΟ....
ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μοιάΖει ούτε στη ....
μαργαρίτα.....
ουτε....
Υπατία μου Αλεξανδρινή
είμαι αιχμάλωτη αυτης της Γωνιάς...
Οι Ελευθερίες μου είναι κραυγές που ακόμη κι όταν κλαίνε, λειαίνουν το σώμα των παραπόνων και με κρατούν εξημερωμένη μέσα στην Παρουσία,
να μετρώ υφάλους, κύματα και νησάκια στον Ωκεανό με τις Αυταπάτες....
Αυταπάτη η ΖΩΗ...
πόση Αλήθεια εμπεριέχουν οι ΑΛΗΘΕΙΕΣ που μας σερβίρουν?...
Να ξυπνήσω πρέπει..
Να υποΓΡΑΨΩ ΠΑΡΟΝ έξω από το Όνειρο, την Αυταπάτη και την Πλάνη που χαϊδεύει τις εμπορευματοΠΟΙΗΜΕΝΕΣ συνταγές Κατάρρευσης του Κόσμου και του Εαυτού μας.........
αοράτη
κρατώ
πένα
κεραυνό
μαχαίρι
σπαθί
θαυμαστικό
αιχμηρότητα Σκέψης...
μα όλα,
στην πιο κρίσιμη στιγμή,
στρέφονται
σε Μένανε.........
ΚαΖενάκι μου
άστο να πάει το παλιάμπελο...
Άστο με -αι-
Άστο να μιλήσει έτσι ταραγμένα για την αλήθεια του,
χωρίς να έχει καλοχτενιστεί προηγουμένως...
Ό,τι αναρτείται είναι γραμμένο αυτοστιγμής...
Σε 5'
Βρέθηκα με τον Υπέροχο Άνθρωπο Velissarios Kossivakis
στο μουσείο Μακρονήσου:
Γράμματα -φυσικά χειρόγραφα-
ανορθόγραφα
να ουρλιάΖΟΥΝ αλήθειες...
εκθετημένα στο ράφι,
αναγνωσμένα τόσες αμέτρητες φορές,
με την Φιλολογία της Ζωής ΤΙΜΩΡΙΑ για να ΜΗΝ αγγίξει την ΑΛΗΘΕΙΑ των ανορθόγραφων αποτυπώσεων,
ίσως γιατι ΑΥΤΟ το κομματι ΖΩΗΣ
με την ΕΞΟΡΙΑ
ήταν ένα ορθογραφικό ΛΑΘΟΣ
στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ της Ιστορίας μας...
ίσως...
άστο να πάει...................
"ΜΗΝ αγωνιάται, σύντροφοι!....
ΜΗΝ...................."
Νημερτή
είναι ΔΩΡΟ
κάθε που λυγίΖει η φωνή μου
να έχει ένα Χέρι να πιαστεί...
Πάντα έρχομαι να πάρω Ανάσα και Δύναμη
για τον επόμενο στίχο
στα Λιμέρια των Φίλων Καρδιάς........
από τους ελάχιστους κι Εσύ....
Δημοσίευση σχολίου