Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Έγκλημα Πάθους



Ένας άντρας κάθε βράδυ έπιανε την γυναίκα του να κοιμάται με άλλον εραστή.

Το πρώτο βράδυ την έπιασε στο κρεβάτι με τον φόβο του.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό φοβίες.

Το δεύτερο βράδυ την έπιασε με έναν του εφιάλτη.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό αγρύπνιες.

Το τρίτο βράδυ την έπιασε με το θυμό του.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό εκρήξεις.

Το τέταρτο βράδυ την βρήκε αγκαλιά με το θάνατο.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό τύψεις
και όλες είχαν κληρονομήσει στο βλέμμα
την αφοσίωση στον πατέρα τους.







Ο Άντρας μου πέθανε στον πόλεμο


Σαν χθες θυμάμαι
φορούσε γκρίζο βλέμμα
και μία πανοπλία εγωισμού
το δάχτυλο οπλισμένο
ακουμπούσε στα μηνίγγια
κι ο άνεμος χαροπάλευε
δίνοντας αναπνοές στη νηφαλιότητα του Νου.

Σε μία στιγμή άπνοιας
λύθηκε το φιμωμένο της παράνοιας στόμα
κι ο στρατηγός ψιθύρισε πυρ..
Υπνωτισμένα σχεδόν
όπως κάθε στρατιώτης
πυροβόλησε πολεμώντας τον εαυτό του
τινάζοντας στον αέρα
τον Άντρα
που ερωτεύτηκε ο άμαχος εαυτός μου.

Έμεινα να κοιτώ.
Ένα κουβάρι φόβοι, σάρκες και σκιές.
Αιμορραγούσε ο Νους του.
Ξεχύθηκαν κατά πάνω μου οι εχθροί του.
SOS
εδώ μία Γυναίκα κι ένα Κορίτσι
άμαχος εαυτός.
Σώπασαν οι πυροβολισμοί
έχει κι ο πόλεμος την ηθική του.

Έμεινα να κοιτώ.
Το δάχτυλο του νεκρού τεντώνεται
προς το μέρος μου.
-Θα ρθω για σένα.

Εγώ δεν πεθαίνω όμως.
Νίκησα τους δαίμονες μου
πριν συστηθώ στους δικούς σου
κι αν μ άφηνες να τους μιλήσω
θα έληγε ερωτικά αυτός ο θάνατος
κι εσύ
ίσως μπορούσες να με ζήσεις.