Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Δύσκολη Υιοθεσία



Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018
------------------------------------------------------------------

Πιασμένοι από το χέρι. Με τις αποφάσεις επιμελώς πακεταρισμένες από το σπίτι. Κατασταλαγμένοι, αν και αφηρημένα αμήχανοι, περνούν την πόρτα του γραφείου της διευθύντριας. Έτοιμοι για υιοθεσία.
Τα μωράκια παρελαύνουν σε ένα άλμπουμ παρουσίασης. Εξωτερικά χαρακτηριστικά, εσωτερικά χαρίσματα. Ζητείται το ιδανικό βρεφάκι για τους ιδανικούς γονείς. Μία στάση στη σελίδα 25. Ευρέθη.

Οι υπεύθυνοι πακετάρουν την μικρή ζωή και οι γονείς την παίρνουν αγκαλιά και την ενσωματώνουν στη δική τους. Εύπλαστο μικράκι, μεγαλώνοντας θα υιοθετήσει τις συμπεριφορές των γονιών. Καλοί άνθρωποι, λέει η κοινωνία. Καλοί άνθρωποι, λένε οι αξιολογήσεις. Όλα ιδανικά.

Στο προαύλιο του ορφανοτροφείου ένα Παιδί ξέφυγε από τις υιοθεσίες. Άγριο νηπενθές, ακανόνιστα αναπτυσσόμενο, που δεν κλαδεύεται, δεν κανονικοποιείται ο νους του στα πρότυπα των "καλών", δεν σμιλεύεται καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση κανενός. Αυτόμορφο κι ακυβέρνητο, απωθεί τους υποψήφιους γονείς, οι οποίοι προσανατολίζονται στα βρέφη που είναι ζυμαράκια στα χέρια της ύψιστης φιλανθρωπίας, της υιοθεσίας.

Ο μικρός σχεδιάζει επιθέσεις κι ανατινάξεις στις βιτρίνες του ευτυχισμένου κόσμου των υποκριτικών ανθρώπων. Παραβατικότητα τιμωρούμενη στα όρια του εγκλεισμού. Η εγκατάλειψη και η απουσία είναι αμόνι. Ακονίζει το μέταλλο του Νου σε αγριεμένο σχήμα επιθετικού εργαλείου. Ηθικός αυτουργός, η Αγάπη που λείπει.

Στην τελευταία απόκλιση του μικρού από τα ευπρεπή, η Διευθύντρια, αυτή η τυλιγμένη στο ακριβό ταγέρ γυναίκα, με το περιποιημένα χαμογελαστό πρόσωπο μπροστά στους γονείς, το έσυρε τραβώντας το από το αυτί και εκτόξευε λέξεις καρφώνοντάς τες στην πληγή:
-Για σένα πια δε θα ρθει ποτέ κανείς. Όσες ευκαιρίες είχες τις έχασες και συνεχίζεις προκαλώντας. Θα μείνεις μόνος και κλειδωμένος στην απομόνωση... (εννοούσε την απομόνωση της Ζωής.... του κόσμου όλου....)

Ο πιτσιρίκος δε φοβόταν το σκοτάδι. Έκλεινε τα μάτια και άναβε το φως στρέφοντάς το στις αθέατες γωνιές της συνείδησης. Αντιστάθηκε στις διαλείψεις. Όταν τελείωνε η τιμωρία, όλα τα θυμόταν. Εσωτερικές και εξωτερικές πραγματικότητες. Είχε αντιληφθεί τις φυλακές που κουβαλούσαν, σαν καβούκι πάνω τους, όλοι. Στεκόταν οκλαδόν στο κέντρο της απομόνωσης και με μία αιχμηρή ηρεμία τρυπούσε τους τοίχους και την υπομονή των τιμωρών του.

Ένα πρωί, από έναν φεγγίτη της ζωής, ξεπρόβαλε μία Θηλυκή Μορφή που είχε ίδια σκοτάδια μέσα της μ' αυτά του μικρού παραβάτη. Κατέθεσε στοχευμένο αίτημα υιοθεσίας ζητώντας το Αγόρι. Τόση καλλιεργημένη μέσα της μητρότητα κι όμως θεωρείται οικογένεια μονογενεϊκή. Δύσκολη η έγκριση υιοθεσίας. Μεγάλη όμως η επιμονή της. Η Ζωή σμίγει τους Ανθρώπους που έχουν την ίδια ανάγκη, το ίδιο παρασκήνιο, το ίδιο κελί εαυτού.

Ήταν τεκμηριωμένη η επιχειρηματολογία της.
Ήταν που το ίδρυμα ήθελε να απαλλαγεί από τον ταραχοποιό.
Υπογράφηκαν τα συμβόλαια.
Αποχώρησαν μαζί.
Δεν πιάστηκε από το χέρι ο μικρός. Μετακινώντας τον κύκλο ασφαλείας του, περπάτησε ως το αυτοκίνητο. Όλη η περιουσία του ένας σάκος ρούχα και μία αγκαλιά που περιμένει ν' ανοίξει.

-Τί σκέφτεσαι; ρώτησε η Γυναίκα.
-Βγες από το κεφάλι σου και μπες στην καρδιά σου, προτείνει ο Όσσο και είναι ενάντια στην επανάσταση κι υπέρμαχος της εξέγερσης. Ατομική υπόθεση λέει.
-Ετοιμάζεις εξέγερση;
-Μαζί θα την πετύχουμε. Μαζί κι ο καθένας ατομικά και πάλι μαζί. Τώρα δεν είσαι μόνη. Ούτε κι εγώ. Έχεις αποθέματα αγάπης. Γι' αυτό ήρθες για μένα. Οι άλλες υιοθεσίες είχαν συμφεροντολογικό χαρακτήρα. Επιζητούσαν το ιδανικό βρέφος για να το προσαρμόσουν χωρίς εκπλήξεις στη ζωή τους. Χωρίς να ερωτηθεί το μωρό, εφόσον δεν είχε ούτε σκέψη, ούτε λόγο. Θα βαφτιστεί χριστιανός, θα οριστεί ισλαμιστής, θα γίνει βουδιστής, ανάλογα με τις επιταγές των τρυφερών γονιών που περνούν με το χαμόγελο τα μεγάλα πρέπει τους. Φυλακές. Δε ρώτησες να σου πω για μένα. Ξέρεις μόνο όσα σου είπε η διεύθυνση του ιδρύματος. Ξέρεις όμως πως η αλήθεια μου είναι πολλά περισσότερα από αυτά. Και ήρθες μόνο για μένα. Το ένιωσα.

Πριν βάλω μπρος το αμάξι, ξετύλιξα το αλουμινόχαρτο και του πρόσφερα πρωινό. Μηλίγγες. Βουτυρωμένες, γεμάτες τυρί, αλμυρές, πικάντικες, εύγευστες, χορταστικές, όπως η Ζωή που απλώνεται.
-Δεν τρώω κρέας, είπα χαμηλόφωνα.
-Άρα δεν τρώς κι ανθρώπους, απάντησε αποστομωτικά.

Χαμογέλασα. Τον κοίταξα στα μάτια. Ένας Άντρας 42 ετών, που ξέφευγε τόσους αιώνες ζωής από όλες τις υιοθεσίες, συναίνεσε να αφεθεί στα χέρια μου σαν παιδί 13ων ετών.
Αυτός ο Άντρας δεν έχει ηλικία. Πάντα θα είναι το Δύσκολο Παιδί που τόλμησα να υιοθετήσω υπογράφοντας συμβόλαιο Ζωής μιας ριψοκίνδυνης συνύπαρξης, όταν όλοι οι άνθρωποι κυνηγούσαν την ασφάλεια των καλοστημένων σχεδίων ζωής, χωρίς παρεκτροπές.
Εγώ τόλμησα να κυνηγήσω την Έκπληξη, που στην πιο αυθεντική της μορφή, γεννιέται στο Μυαλό και στην Καρδιά ενός γεννημένου εξεγερμένου Αντιρρησία.