Η κούκλα

Καταπίνω πνιγμένες συλλάβες ρομποτικής αμηχανίας....
Φωλιάζω στα άδεια κουτιά των παιχνιδιών...
Μία απουσία με κατατρέχει..

Δεν είμαι εδω!...
Πείτε τους ότι με πήραν οι ανασφαλείς..
Σήμερα το πρωί με κλείσαν στην αποθήκη των ανθρώπινων παιχνιδιών....
Μη μιλας...
θα παριστάνω την κούκλα..
Αψυχη..... όμορφη.... χαζή.... χιλιοονειρεμένη πως μπορεί να ζωντανέψει....
αλλα ουσιαστικά νεκρή.....

Κόψε μου τα μαλλια......
χαραξέ μου το στήθος...
Κοιτα! δεν έχω καρδιά...
Πες ότι μου την έκλεψαν οι ανασφαλείς.....
Μη μου την αντικαταστήσεις με τσιπάκι....
Η καρδιά είναι παλμός..... είναι ζωή..... είναι φλέβα που χτυπάει.....
Καταδίκασέ με στην καταρραμένη απραξία των παιχνιδιών...

Τι δυστυχία απόψε.....
Θελω να κουνηθω... να ζωντανεψω.. να φωνάξω.... να παίξω μόνη μου....
Μην κατευθύνεις τα χερια μου!...
Τον μισω αυτόν τον καταναγκασμό...
Δε θελω άλλο...... σφράγισε το κουτί..... αλλιως θα δραπετεύσω....
Θα βρω τη δύναμη..

Απόψε το φεγγαρι είναι γεμάτο...
Απόψε οι καταρραμένοι έχουν συναντηση..
Απόψε η φύση γεμίζει από πυχτή αμαρτία..
Εκει θα χωθω...
Απόψε θα σπασω τα δεσμα...
Θα ζωντανέψω....
Θα γινω ανυπάκουη.....
Μια κούκλα μεσα στα χερια σου που ανήκει στον εαυτό της.....
Χαλασέ με.... σπάσε με..... βγαλε μου τις μπαταρίες από την πλάτη μου......

αλλιως.....

Λέξη Μικρή....

Πώς να μιλήσω
για όσα δε λέγονται?
Πού να σε χαράξω
Λέξη Μικρή?...

Τόσο ανεπαίσθητη
και τόσο ευαίσθητη,
δε σ’ εμπιστεύομαι
σε καμία στιγμή!...

Είναι που τρέμεις
κι εγώ που φοβάμαι
μην ξεψυχήσεις
στου καιρού τη ρωγμή…

Μα να σε πνίξω,
πάλι λυπάμαι,
μες στης σιωπής μου
την υγρή πληγή…

Θα σε κρύψω
μες στα ποιήματα…
Μεταμορφωμένη
σε σταγόνας την πτώση…

και μόνο μπροστά
σε ματιών τα κύματα
υγρασίας συγκίνηση
θα σε αναγνώσει!...

Τόσο ανεπαίσθητη
και τόσο ευαίσθητη
Κι όμως το Είναι μου
έχεις διαβρώσει!...


Λέξη Μικρή..
τώρα εισχώρησες
στη ματιά του αναγνώστη!....

Το σκίρτημα της Πεταλούδας...

Η σημερινή μου αναρτρηση είναι ένα ποίημα γραμμένο από την κόρη μου Αμανατιάδου Ιφιγένεια {ο θησαυρός μου} μαθήτρια της Β' Γυμνασίου, με το οποίο κέρδισε το Πρώτο Βραβείο στον 15ο Διαγωνισμό Μαθητικής Ποίησης που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βορείου Ελλάδας για το 2010...

Πρόθεση της ανάρτησής μου δεν είναιη προβολή της μικρής, αν το αξίζει θα τύχει προβολής μέσω της δουλειάς της στο μέλλον...
Στόχος μου είναι να τονίσω ότι τα σημερινά παιδιά που τα κατηγορούμε ότι ασχολούνται αποκλειστικά με το facebook, τα κινητα, παραποιώντας την Ελληνική Γλώσσα με συντομογραφίες, greeklish και φράσεις ασυνάρτητες για μας, ΑΥΤΑ τα ίδια παιδιά διαπρέπουν όταν έχουν τη στήριξη και την ενθάρρυνση προς την κατευθυνση της δημιουργικότητας...




Ακατάληπτο το πετάρισμα της πεταλούδας…
Νήμα αραχνοΰφαντο οι σκέψεις,
Χείμαρρος κρυσταλλωτών δακρύων οι λέξεις
Και φαντασία που οργιάζει.
Η τελευταία πινελιά στον καμβά μου
Η εμπειρία.
Θαλασσοβρεγμένες ελπίδες και
Σεληνοειδή όνειρα.
Προορώ σε κάτι άγνωστο, ταυτόχρονα, όμως
Ελκυστικό.
Παρέσυρέ με σε κάτι ξεχωριστό.
Ρίσκαρε και παραμέλησε το αμιγές.
Νιώσε, άγγιξε το παραμεθόριο συναίσθημα.
Ζήσε τη σαγηνευτική γοητεία της απεριόριστης δράσης.
Ονειρεύσου, γιατί μόνο όταν ονειρεύεσαι, μπορείς να πετάξεις.
Και κάπου εκεί θα ανακαλύψεις τη μαγεία.
Θα ‘ναι η στάμπα, που από ωχρόφαιη θα γίνει ασημένια.
Το ύφασμα που θα μεταμορφώνεται σε μετάξι από κασμίρι.
Έφτασες στο στόχο σου,
Πήρες μια γεύση απ’ τη ζωή.
Ένιωσες, προσπέλασες αυτό που ποτέ δεν πίστεψες ότι θα πλησιάσεις.
Τόλμησες, πίστεψες, κυριάρχησες, ελευθερώθηκες.
Ανακάλυψες το νόημα της ζωής.
Μπορείς πλέον να αφουγκραστείς το σκίρτημα της πεταλούδας!

Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει

Βούτηξες την πένα στη λάσπη...
Ψευδομαρτυρία, όλες σου οι απολογίες…
Δε μίλησα…
Κράτησα τη σιγή, αγκάθι στην παλάμη, πληγή στο στόμα μου…

Παραμορφωμένος απ’ τις ψευδαισθήσεις,
αλλοιωμένος απ’ το ψέμα,
να νανουρίζεις φιδιών σφυρίγματα
μέσα σ’ εκείνο το υπέροχο στόμα,
που κάποτε ζέσταινε το φιλί…

Απαρηγόρητη η αλήθεια,
κρυμμένη στο υπέδαφος μιας άγριας απογοήτευσης…
Μακριά απ’ το φως…
Με το χέρι κομμένο…
Τυφλή μπροστά στο θολό είδωλο του εαυτού της…
με μία απέχθεια να γίνεται αντίλαλος,
όταν ακούγεται τ’ όνομά της…
Αλήθεια!....

Η καρδιά σε οριακή συχνότητα παλμών…
Ελάχιστη ανταπόκριση σ’ αυτό που λέμε Ζωή…

Η πένα σου γράφει…
Λασπώνει το όνειρο, τη μαγεία, το φιλί…
Σάπιο φιλί…
τυλιγμένο στη στάχτη μιας θύμησης που κουλουριάστηκε…
να μην την αναγνωρίσει η Μνήμη…

Φοβήθηκα προς στιγμήν…
Φοβήθηκα την παλινδρόμηση…
και κρύφτηκα αστραπιαία
στο δίχως σκέψη χώρο των νεκρών…
στο δίχως παλμό κόσμο των ανέραστων…
στο δίχως όνειρα ύπνο των απελπισμένων…

Με ξύπνησε ένας ψίθυρος απόκοσμης φωνής:

«Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει»

Σηκώθηκα από το χώμα…
Σκουπίζω την πληγή…
Φεύγω…
Απομακρύνομαι…
Δεν υπάρχω…
Υπάρχω αλλιώς…
Έχω στα χέρια μου μία γυμνή Ελευθερία: αυτή που μου αξίζει!...

Ο ζητιάνος

Στην άκρη του κόσμου
με χέρι απλωμένο
ένας ζητιάνος εντός μου
με κορμί σκορπισμένο
επαιτεί ολοκληρώσεις
στην εκπνοή του χρόνου
κι ανθρώπινες μονώσεις
στην πληγή του πόνου.

Μεταλλικές απολήξεις
τ’ ακροδάχτυλά του
αν προβείς να τ’ αγγίξεις
η σκιά ενός θανάτου
σου βαραίνει τους ώμους
και τραβάς την αφή σου..
τον αφήνεις στους δρόμους
της χαμένης Αβύσσου…

Μία νεκρή Ατλαντίδα,
που δε βρέθηκε ακόμη,
η δική του πατρίδα…
το ασαφές σταυροδρόμι…

Η δική του αγωνία
ρίγος στη δική μου γραφή…
του χεριού του η επαιτεία
προεξέχει απ’ το δικό μου κορμί…

Κήπος...

Αυτοφυής συνειρμός
Κήπος ο νους μας ιδανικός,
πολύχρωμες ρίμες σε μίσχο σιωπής
ν’ ανθίζουν απίστευτα ευθυτενείς
στο θρόισμα της σκέψης,
στην άκρη του ονείρου,
σαν θες να διαψεύσεις
το αχανές του Απείρου.
Πλαταίνουν τα όριά μας
πλαταίνουν τα παρτέρια,
κόβουμε τα όνειρά μας
τριαντάφυλλα στα χέρια
κι όλο το άρωμά τους,
στάλα ευαισθησίας,
ποτίζει κάθε λέξη,
στην όχθη της φαντασίας.
Χωμάτινη ελπίδα
να θρέφει εμμονές
κι η πίστη ηλιαχτίδα
μέσα στις φυλλωσιές.
Κράτα κλειστά τα μάτια
κι όλες σου οι αισθήσεις
στου κήπου τα μονοπάτια
γεύονται ψευδαισθήσεις.
Αυτοφυής συνειρμός
μπροστά στο γιατί και στο πως
κι όλη η τάση μας για ελευθερία
στον κήπο της Ζωής, μετάλλαξης εντροπία.

Τα λημέρια μου...

Εκεί που η σκέψη μου αφήνει ίχνη,
εκεί που πέφτει της κάθε λέξης μου η σκιά,
εκεί που γεννιούνται οι αμφιβολίες μου,
εκεί που φτάνει ο αντίλαλος της πλάνης μου,
εκεί που ζητιανεύω για λίγη έμπνευση,
εκεί που εκβάλλει το κίνητρο, σαν ποτάμι,
εκεί που πνίγω τους ενδοιασμούς μου,
εκεί που απαρνιέμαι όσα κέρδισα,
εκεί που χτίζω νέες εκκινήσεις,
εκεί που ταυτίζομαι με το θεό και το δαίμονα,
εκεί που η ανυπακοή επιβραβεύεται,
εκεί που οι κανόνες αναιρούνται,
εκεί που το αδέσμευτο γίνεται ιδανικό,
εκεί που η ζωή συναντά τον αρχέγονο εαυτό της,
εκεί που ο κίνδυνος είναι ζωή,
Είμαι στο πουθενά και στο παντού,
εκεί που όλα είναι τίποτα
και το τίποτα είναι όλος ο κόσμος.

Βασίλισσα σκέψη

Βασίλισσα σκέψη γεμίζει το χώρο εικόνες στου νου τις αντανακλάσεις, εκεί που το κύμα ησυχάζει καιοι λέξεις καθρεφτίζονται στη διαύγεια του νου. Χώρεσα να μεταμορφωθώ σε γοργόνα παραμυθιού. Η πιο εύθραυστη. Η πιο μικροσκοπική. Δε θα με νιώσεις ποτέ. Η παρουσία μου, στάλα απουσίας σε ένα τοπίο ψευδαισθήσεων, όπου το βλέμμα γίνεται νήμα ακροβασίας και η σκέψη, βασίλισσα του τσίρκου, κλέβει την παράσταση και το χειροκρότημα του πιο δύσπιστου στα θεάματα παιδιού:

της ψυχής μου…