~Φλύαρο Φως~

Ξημερωνοντας ενα πρωινό Όνειρο της άλλης μεριάς του Ύπνου μου δίπλα στις Ιερες γραφές του S6M9S


Φλύαρο Φως μου
μη μου στερείς τις μεταμεσονύχτιες Χαραυγές...
ο Νους σε μόνιμη Ανατολή
στραμμένος στο Εστιασμένο Φεγγάρι,
που εσώκλεισε στη σφαίρα του
κύκλους Φωτιάς
με συμπαγή πλέξη χειροποίητης Αλήθειας...

Πέρασαν Άγγελοι από εδω..
χθες..
με φτερά βρεγμένα...
σαν πεταλούδες βαριάς Σιωπής...

Νοθεύτηκαν με το Σκοτάδι
και βγαίνοντας από το τούνελ της Νύχτας
άλλαξαν όψη
τρομοκρατώντας τις προσευχές μου..

ΔισΥπόστατοι κι οι Αγγέλοι
και φοβάμαι..
είχα επενδύσει Φως σ'αυτους
και μου επεστρεψαν Σκοτάδι..

Γυρίζω σε Μένα..
Οικεία Φύση
και οι μεταλλάξεις της ρούχο που περιστασιακά
το έχω προβάρει στο δοκιμαστήριο της Νύχτας
με πειραματισμούς Εαυτού..

τι μου παει καλύτερα?..

και το Λευκό
και το Κατακόκκινο
και το Σκοτάδι..

μα πιο πολύ
εκείνο το Φλύαρο Φως
που ξημερώνει Χαραυγές Αναλαμπής
καταμεσίς της Νύχτας..

αφαίμαξη Φωτός..
η Πίεση των αγγείων αυξήθηκε πολύ
και η Νύχτα αιμορραγεί εγκυμονούσα Φεγγάρι Πανσέληνο
κι έναν Νου αυτόφωτο,
Ήλιο γάργαρης σιωπής
που αθόρυβα καίγεται..

Ανατείλαμε, μάτια μου?..
ή ακόμη?..
να ανοίξω τα μάτια να δω τον Ορίζοντα?



ΦΙΛΙ....ανατολής Ηλιου..

...Όλα ίδια.... παραδόξως!...

Με νανούρισμα Ονείρου από Το Όνειρο που είδα χθες βραδυ


Το Όνειρο το βραδινό μιμείται Ζωή...
δεν προφητεύει...

Κοίτα πιο καθαρά..
η ΑΥΓΗ χαράζει
και όλα είναι όπως ήταν τότε,
το Πρωτο Καλοκαίρι που κοιμηθήκαμε στην άμμο..
γυμνοί από πολιτισμό, υποκρισίες, αντικείμενα..

με μόνη συντροφιά τ'αστέρια, τα κοχύλια και τα βότσαλα...

και όλη η Αλήθεια μας χωρούσε στις ατέρμονες συζητήσεις μας συντροφιά με το κρασί..

τότε...
όπως και τώρα..

ΔΕΝ άλλαξε τίποτε..
απλά άλλαξες μεριά..

κοιμάσαι αλλιώς, μάτια μου, κι επηρεάστηκαν τα Όνειρα!!!

.....Θέση Εργασίας Γένους Θηλυκού!.....

Ο ψίθυρος του Θεού ακούστηκε καθώς μονολογούσε μπρος σε επεισόδια μιας πορείας ειρηνικών προθέσεων, Καταστροφικών αποτελεσμάτων, μιας μηδενικής επιρροής των πραγμάτων:

-Να σε είχα εδω απέναντι, να σε κοιτάξω κατάματα Εύα.. Αιτία του Κακού.. σαν Ανθος του Κακού.. να ήσουν εδω.. να σε δικάσω.. να σου αποδώσω τις ευθύνες αυτού του Κόσμου που καταρρέει... ΕΣΥ δίδαξες στον Ανθρωπο τι θα πει Πόλεμος, Καταστροφή, Απληστία, Παρανομία, Αναρχία και τωρα τι?.. τσιμεντένια Κόλαση χτισμένη πανω στις Κόκκινες Καρδιές που ΕΓΩ ρύθμισα να χτυπούν συγχρονισμένες με το Σύμπαν!.. κι εσύ?... εσύ προσΓείωσες την Πτήση των Αγγέλων σε μία ΓΗ φλεγόμενης επιθυμίας!.. και αντι για ΣΕΝΑ.. σταυρώθηκε ο Υιός μου!... ΕΥΑ... είσαι Ένοχη.. όσο κανείς άλλος..

αδιάλλειπτα σιγοψιθύριζε, μα με απίστευτη Γαλήνη, ο Θεός, ακόμη κι όταν απείγγειλε κατηγορίες στην Πρώτη Αμαρτήσασα..

και το Κορίτσι στριμωγμένο στην Διαδήλωση... η Σύγχρονη Εύα... που ετοιμάζεται αύριο να παρουσιαστεί για συνέντευξη σε μία Εταιρεία Αρωματοποιϊας...{ανθος του Κακού?.. ή το Άρωμα του Ρόδου?..} Τωρα δυναμικά εμπλέκεται με το πλήθος...
Κι αυτή μέσα της μονολογεί...

-Μία μέρα μάχημη λοιπόν.. η πορεία ήδη άρχισε.. η Ζωή μενει ίδια.. ο Κόσμος όλος το ίδιο... ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΕΛΙΚΑ?.... για ποιον φωναζω?... για μενα?.. για το παιδί?.. Οχι... παλι αυτοΕπιστροφή... παλι από μας για κείνους... ΤΑΧΑ πως αντιδραμε .. να εκτονωθεί λίγο η χύτρα της κοινωνικής καταπίεσης για να αποφευχθεί το μεγαλο ΜΠΑΜ... μα.. εκεινο μας χρειάζεται..ΦΕΥΓΩ από εδω..Κοιτάζω γύρω μου... ΟΛΑ μαύρα... γκρι... ΑΝΤΡΟκρατία... σε καθε πόστο... μια στυγνή εκμετάλλευση.... Η ΓΥΝΑΙΚΑ δεν είναι ετσι... ΑΝ μια ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ ειχε δημιουργησει τον κόσμο θα είχε εμφυσήσει το μητρικό της ενστικτό σε κάθε πλάσμα και το ποτάμι της ΖΩΗΣ θα είχε χαράξει άλλη πορεία...

Αχ... να υπηρχε "συνέντευξη" για να καταλάβεις θέση στο Στράτευμα των Αγγέλων... Θα γινόμουν Στρατιώτης!.. θα παλευα τόσο να μπω σ'αυτή τη διμοιρία!... θα ειχα ακονίσει τον Εαυτό μου... τα νύχια της Οργής μου.... τα φτερά της αισιοδοξίας μου.... και θα παρουσιαζόμουν για τη Θέση... και έπειτα... με Ιεραρχική αναρρίχηση θα... έφτανα να διεκδικήσω τη θέση του.. Θεού....

ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ...

μία μερα θέλω να προετοιμαστώ...
Μία μερα μπροστά στη Θάλασσα, με την Πανσέληνο να γράφει Ποιήματα στο νερό... Θάλασσα... Τόση Θηλυκή Ορμή... τόση Δύναμη συσσωρευμένη... τόσο μυστήριο κρυμμένο στο Βυθό της... ΓΥΝΑΙΚΑ μυρίζει... θάλασσα... κι ενας Ήλιος να έχει βουτήξει Ολόκληρος μέσα της.. Ήλιος Αρσενικός.. Βασιλιάς.. ίσως ένας Θεός αλληγορίας πνιγμένος μεσα στις ανταύγες της υγρής της αντανάκλασης....

Μαγεία... Ουσιαστικό - Θηλυκό....

Αύριο θα ντυθώ κι εγώ έτσι.... ΜΑΓΙΚΗ...
διεκδικώντας μια ΑΛΛΑΓΗ στα δρώμενα του Κόσμου... που δε βλέπω να Έρχεται αλλιώς!!!
-υπάρχει και το Ενδεχόμενο ο Θεός να ερωτευτεί την Εύα του!!!... λες?..

και πάλι ο Κόσμος Ολόκληρος κρεμάστηκε από μια κίνηση της Γυναίκας..
της Σύγχρονης Εύας, που ενσαρκωμένη ΖΕΙ μέσα σε κάθε Γυναίκα....

...Γιατί ΓΡΑΦΟΥΜΕ γαμώτο???...

Ίσως να έγινα παραπανίσια αυτή τη φορά..
Ίσως εξέπληξα αρνητικά με το ΠΟΥ μπορεί να ταξιδέψει ο Νους μου καθως "κοινωνώ" κρασί από τα κείμενα που διαβαζω..

μα...

σκεφτόμουν σήμερα - όλη τη μερα ΟΜΟΛΟΓΩ...

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΟΥΜΕ?...
Υπέροχε Ποιητή... Υπέροχη Ποιήτρια... ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΙΣ???

Που ειναι τα Ηθικα ΔΙδαγματά μας?...
η Υψωμένη Φωνή μας απέναντι στο ΠΩΣ και στο ΓΙΑΤΙ της πορείας που εχει παρει αυτη η κοινωνία?...

ΠΩΣ το ποίημα θα αλλαξει της ΑΞΙΕΣ στις οποίες ποντάρουν τη Ζωή τους τα νεα Κορίτσια {και αγόρια}, που προκλητικά ποζάρουν στη βιτρίνα του Facebook και όχι μονο, περιμένοντας να ΤΥΧΟΥΝ προσοχής και παρηγοριάς?..

ΠΩΣ θα αναπτύξουμε την ΚΡΙΣΗ των παιδιών, ωστε να ΜΗΝ αφήνονται ΔΙΑΤΡΗΤΑ στην Παρεμβατική και Εμβόλιμη Διείσδυση του ΚΑΘΕΝΟΣ στη ΖΩΗ τους???
Ονειρεύομαι έναν ΠΟΙΗΤΗ πανταχού ΠΑΡΩΝ....
Αορατο κι όμως παντα ΕΚΕΙ...
Με Σωκρατικές Παρεμβάσεις να ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ κοριτσιών που νομίζουν πως ... "ανοιγοντας τα ποδια" κατακτάς τον κοσμο και λύνεις προβλήματα...

Ζητώ Συγνώμη αν είμαι ΣΚΛΗΡΗ στα λόγια..

ΜΑ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ.....

και ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ στη γαλούχιση ΕΡΩΤΙΚΗΣ συμπεριφορας...

Σας φιλώ ... και συγνώμη αν παραφέρθηκα....

Πόσο μμμμμμ' αρρρρέσει ΑΥΤΗ η ΦΤΩΧΕΙΑ!!!

Πως να το κρύψω?..
το αμπελοΦιλοσόφησα!..

Πτώχευση σημαίνει να γίνω Κληρονόμος μιας Πλούσιας Ελευθερίας..
Σπάνε οι αλυσίδες της ΚοινωνικοΠολιτικής Υποδούλωσης..

freeeeeeeeee
ελευθερη... πως να το πω αλλιως?..

1. θα έχω άπλετο ΧΡΟΝΟ να οργώσω την Καλοκαιρινή Ελλάδα...

2. θα αρχίσω επιτέλους τη δίαιτα που όλο αναβάλω από ... Δευτέρα... αφού θα γίνω λιτοΔίαιτη!...

3. θα γραφτώ στο Γυμναστήριο της Ζωής καταργώντας το αυτοκίνητο και υιοθετώντας το ποδήλατο... και αντί να γίνει η Ζωή μου Ποδήλατο, θα γίνω εγω Αθλήτρια και Οικολόγος μαζι!..

4. θα Ερωτευόμαστε ΟΛΗ μερα... ΟΛΗ νύχτα... θα τρώμε Φιλί δίπλα στο διαιτητικό μας δείπνο...

5. θα αλητεύουμε ανενόχλητοι από Επαγγελματικές Υποχρεώσεις κάτω από τον έναστρο και καταγάλανο Ουρανό μας...

6. δε θα εστιάζεις στο ξεφτισμένο μου ρούχο, μα στην Κεντημένη μου με Ποίηση Ψυχή...

7. θα κοιμόμαστε αγκαλιά στο παγκάκι της Ανθρώπινης Πλατείας όπου θα μαζευόμαστε όλοι .. θα ανάβουμε φωτιά στο κέντρο της και θα λέμε Ιστορίες Παραμυθιών και Ποιησης!!!

8. θα μεθάμε με ΖΩΗ... μονο ΖΩΗ στην καθαρή μορφή της ... ΕΞΩ από Υπαγορεύσεις, Άγχη, Στερήσεις... εφόσον θα αποποιηθούμε την Ψεύτικη Ανάγκη του Υπερκαταναλωτισμού με την οποία μας Υπνωτίζουν οι ΜεγαλοΚαρχαρίες..

9. θα βρουμε τον Παλιο ΚΑΛΟ, ΓΝΗΣΙΟ Εαυτό μας που μπορεί να συγχρονιστεί με τη ΦΥΣΗ και να ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ όσο άγριο θηρίο κι αν είναι!.....


Πόσο μμμμμμμμμμ' αρρρρρρρρρεσει ΑΥΤΗ η φτωχεια!!!

ήδη ετοιμάζω Ταξίδι μοναχά για πάρτι μας...
τι θα χρειαστούμε?...

χα χα χα...


ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ κι ΕΣΕΝΑ...

τοσο απλά...
τόσο φτωχικά..
τοσο ΠΛΟΥΣΙΑ!!!

Κατάματα

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Τι είναι πιο επικίνδυνο?..

οι Ιλιγγιώδεις ταχύτητες

ή

ένα απότομο φρενάρισμα
στην Οπτική Λεωφόρο
της Παραβίασης των Ορίων ταχύτητας?...

Να θυμηθώ....

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Να θυμηθώ να ξεμπλέξω από τα μαλλιά
τη σκόνη της Ιλιγγιώδους ταχύτητας,
πριν εμφανιστώ στην επίσημη πρεμιέρα του Δειλινού...

Να θυμηθώ να προσπεράσω τη φθορά μου
από την τόση χρήση Εαυτού
πριν πέσω για Ύπνο δίπλα στα ακριβά μου Όνειρα...

Να θυμηθώ να ντυθώ ξανά τη Νιότη μου,
που φρέσκια πάντα μοσχομυρίζει Ερωτα,
πριν ξανοιχτώ στους ωκεανούς του Νοήματος...

Έμαθα Τυφλά να πορεύομαι στους Εφιάλτες και στα Όνειρα
και η Μνήμη μου άπραγη ξεθώριασε
και ημιδιάφανη αρμενίζει στο Μεταιχμιο
αναμεσα στο Χθες και στο Τωρα μου...

κι εγώ παντα τρεχω...
ασυγκράτητα...
σχεδόν με αυτοκτονικό ελιγμό στην πρωτη απότομη στροφή του Ποιήματος...

και όλο Ξεχνάω να Θυμηθώ όσα σημείωσα στο Ημερολόγιο της Νύχτας μου,
αφηρημένη μπρος σ'ένα λουλούδι
που ψιθυρίζει Παράξενη Ποίηση μπλεγμένη με Άρωμα Μέθης...

~ΜΗΝ~

ΜΗΝ κλείνεις τα μάτια σου...

η Τυφλή Σελήνη
ικετεύει λίγο ΦΩΣ
για να πυροδοτήσει
το Ετερόφωτο Σύμπαν
από το Αυτόφωτο Βλέμμα σου....

Η Αγία

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πέρασα με το βελούδινο δέρμα μου
γεμάτο εκδορές περίτεχνης επικάλυψης,
αέρινη σ' έναν πνιχτό, πυκνό αέρα
θολής γιορτής.

Συνωστισμός στο ποτάμι
όπου εξαγνίζονται οι αμαρτίες.
Του νερού η διαύγεια
με μίασμα κόκκινης πληγής
κόχλαζε νωπό χρώμα... άλικο..

Σημείο Εκτόνωσης Κορεσμένης Ψυχής
αιχμάλωτης στην Τόση Ελευθερία.

Βρήκα τις αλυσίδες,
δέθηκα
σε μία προτεραιότητα Επώνυμης Αυταπάρνησης
κρατώντας ψυχορραγούσα την Καρδιά
σε δύο χέρια παιδικής ακόμα ευθύνης...

Τόσο κουρασμένη απ' το βάρος
αδυνατώ ν' αναλάβω την ΑυτοΤιμωρία μου.

Δευτερόλεπτο λιποθυμικής απώλειας αισθήσεων
κι ένα Χέρι μού μετάγγισε θερμότητα.
Κατέλυσε την αγωνια της Ολίσθησης
στις φλέβες των αιμορραγικών μου Διαπιστώσεων.

Τόσα Λάθη...
Φτωχά μαθήματα κερδοσκόπων δασκάλων
όταν η Ψυχή ζητούσε αυθεντίες..

Σκορπίστηκα σ' ένα Παιχνίδι
δίπλα στην πραγματικότητα...
σε δευτερεύουσες πράξεις στρογγυλοποιήσεων,
χάνοντας την Κυρίαρχη Πράξη της Ζωής...

Πριν σβήσει μες στο γκρίζο η πολύχρωμη Αύρα μου
στάθηκε απέναντι στο Παρελθόν μου
η Αγία...

Διαβόλους ντυμένη
για να περάσει την Όχθη..
με σώμα εκμαυλισμένο
απ' τα αγγίγματα των Ελεγκτών...
με χείλη αιμορραγικού κραγιόν
απ'τα δαγκώματα των Όρνεων...

κι όταν έφτασε σε Μένα
ένα Βλέμμα Αμόλυντου Ουρανού
πότισε Φτερούγισμα
το ξεψύχισμα της ΕΣΩφωνής μου...

Όσα φωνήεντα είχα ξοδέψει
ακουμπούσαν νεκρά
τις Ρίζες της Φυλοβόλας μου Φλυαρίας...
Έβρεξαν τα χείλη μου
σταγόνες Βρόχινου Νερού μιας Εξομολογητικής Ψιχάλας...

κι έπειτα...
Ανάσα...

Τα θρύψαλα του Εαυτού μου
στων ματιών της τον ΨυχοΑναλυτικό Καθρέφτη
σε ταξινομημένη συναρμολόγηση
μέσα στα παιδικά μου χέρια
αναδομούν το Οικοδόμημα
που κόντεψα να προσφέρω αντιπαροχή
στον Ξοφλημένο Επιχειρηματία των Θνητών Επενδύσεων...

Με πήρε από το χέρι.
Αλώβητες διασχίσαμε
τόσο αίμα
τόσο έγκλημα
τόσο μηδενισμό

και βγήκαμε στο ΦΩΣ
να μου μάθει να μετρώ από την Αρχή
ώσπου να φτάσω ξανά
στο ΕΝΑ το Αιώνιο...

~ΜΗ μ' αγγίζεις!~

Μέρες τώρα το Παιδί κρατά στην αγκαλιά του το Ποίημα...
με λυγμούς να το παρηγορήσει...
του κλέψανε οι Αναλυτές
τον Μανδύα του Μυστηρίου του...

κι εκείνο Γυμνό,
δεν ξέρει ΤΙ να προστατέψει
από τα περίεργα Βλέμματα των Περαστικών...

-Κρύψε με.... πρόλαβε να ψελλίσει...

Το παιδί άπλωσε το ΕΙΝΑΙ του...

μα ...

ΠΟΥ να χωρέσει ολόκληρο το Ποίημα?.....

οι Όρκοι της αγάπης ειναι Ποίηση...
δεν αναλύονται σε συνιστώσες...

οι Προκηρύξεις των Εξεγέρσεων είναι Ποίηση Επανάστασης...
δεν Ζυγίζεται το Βάρος τους...
Δεν αναλύεται η Πρόθεση και το Βάθος της Δύναμης που περιέχουν....
μόνο Βιώνονται..

όπως και τα ερωτικά γράμματα...

Υπάρχει μεγάλη Ταύτιση ανάμεσα στις Επαναστατικές Προκηρύξεις και στα Ερωτικά Γράμματα...

και τα δύο θελουν ΠΑΘΟΣ....
και τα δυο ΔΕΝ αναλύονται..
και τα ΔΥΟ μονο Βιώνονται...

μόνο ενας Επαναστάτης μπορεί να Ερωτευτεί με όλο του το ΕΙΝΑΙ...
γιατί μόνο αυτός μπορεί να πεθάνει για ένα Ιδανικό....
και να γράφει εσαεί συνθήματα ΠΟΙΗΣΗΣ με το Αίμα του στους τοίχους του Κόσμου...

πες μου

ΠΟΙΟΣ Κριτικός Τέχνης
θα ζυγισει την ΑΞΙΑ αυτου του στίχου????
που με γράφιτι αίματος και ιδρώτα κοσμεί το Βράχο του Μοναχικού Ταξιδιώτη?...


ΠΟΙΟΣ?..
ποιος μπορεί να αναρριχηθεί στην Κορυφαία στιγμή του ΝΙΡΒΑΝΑ του Καλλιτέχνη
για να ΔΕΙ όσα ΕΙΔΕ εκείνος
και να αναλύσει προθέσεις και στόχους
πεπλεγμένους με την Ιδιοσυγκρασία και τη Συναισθηματική Φορτιση του Ποιητή???

ΚΑΝΕΙΣ..

μπρος στον ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ
βγάζουν τα γυαλιά
πετάνε τις ψεύτικες πένες
και σκίζουν τα πτυχία και τις δημοσιευσεις σε περιοδικά ποίησης....

όλοι
λίγοι...
αφανείς
αδρανείς
άσκοποι
ανούσιοι
αδιάφοροι
μεταφραστές απλοί
των ΧΑΡΑΓΜΕΝΩΝ Νοημάτων
πανω στο Δερμα του Πολεμιστή....

Όπλο το ΠΟΙΗΜΑ
ενος ΡΙΤΣΟΥ, ενός ΤΣΑΒΕΛΑ, ενός ΚΑΒΒΑΔΙΑ
που ξεσηκώνει ΠΛΗΘΗ
{οχι μάζες...οχι όχλους}

ΠΛΗΘΗ από ατομικές Συνειδήσεις Ζωντανές ακόμα...

ΕΚΕΙ
ποιος θα τολμήσει να ρωτησει
ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ???
...
κανεις!!!!...
απολυτως...
εξατμίζονται οι Ειδήμονες...

Μενει ΜΟΝΟ ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ..
αυτος ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που γραφει ΑΚΡΙΒΩΣ ότι Βιώνει στους ΕΣΩπολέμους του...


Το παιδί κρατά στην αγκαλιά του το Ποίημα..

Όπλο... Λουλούδι...

-Μύρισέ με... αλλά μη με κόψεις!, ψιθύρισε το Ποίημα...

-Υπόσχομαι, είπε το Παιδί....

και έντυσε το Ποίημα με τον ΔΙΚΟ του Μανδύα Κρυπτογραφημένης Μαγείας...